52

“ท่านแม่ทัพขอรับ.. ท่านแม่ทัพ”

“มีอะไร” ร่างสูงใหญ่เจ้าของชื่อขานรับขณะที่ในอ้อมแขนยังโอบอุ้มชายาออกมาจากหลังม่าน

“มีอาคันตุกะมาขอพบขอรับ”

“ที่นี่เป็นค่ายทหารจะมีอาคันตุกะได้อย่างไร”

“ท่านก็ไปดูให้เห็นกับตาสิว่าใคร อาจจะเป็นคนที่ฮ่องเต้ส่งมาก็ได้”คนที่อยู่ในอ้อมแขนตำหนิคนที่อุ้มนางไว้ เพราะนางไม่อยากอยู่ใกล้ๆ กับเขาแล้วในตอนนี้

“แบบนั้นเขาไม่เรียกอาคันตุกะหรอกสาวน้อย”

“จะเป็นใครก็ช่าง ท่านควรไปดูให้เห็นกับตาหรือไม่ก็ออกไปคุยกับลูกน้องของท่านข้างนอก แล้วก็ปล่อยข้าลงสักที ข้าจะได้กินข้าว ข้าหิว” นางถลึงตาใส่เขาหลังจากจบคำพูดห้วนๆ

เกาหรงซานขยับแขนข้างขวาให้สูงขึ้นแล้วจูบริมฝีปากเรียวอิ่มช่างต่อว่านั้นเบาๆ ก่อนจะวางนางลงบนเตียง

“ถ้าท่านจะไปพบอาคันตุกะท่านควรกินข้าวก่อนนะ ข้าหมายถึงหลังจากคุยกับลูกน้องของท่านรู้เรื่องแล้ว”

“ข้าจะรีบมากินข้าวกับเจ้า” เขาผละจากนางไปหาลูกน้องที่ยืนอยู่หน้ากระโจม แปลกใจกับคำว่าอาคันตุกะ เพราะปกติแล้วทุกคนจะรู้ดีว่าเขาไม่ชอบการรายงานที่ไม่ชัดเจนเช่นนี้ ดังนั้นจึงคิดว่าเรื่องนี้ต้องเป็นความลับที่ไม่อยากให้ชายาของเขารู้เรื่อง

“คารวะท่านแม่ทัพ”