64

เกาหรงซานจับมือนุ่มที่กอดพาดอกตน จูบที่กลางฝ่ามือด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ มองใบหน้าหลับใหลแต่มีรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏอยู่อย่างพึงพอใจ

“เจ้ารักข้าแล้วใช่ไหมถึงได้กลับมาหาข้า เจ้าทิ้งข้าไม่ลงอย่างที่ปากเจ้าเคยพูดเอาไว้” เขาพรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างอ่อนแรง และมั่นใจว่าภายในระยะเวลาสั้นๆ นี้จะฟื้นกำลังขึ้นมาได้ เพราะมีนางกลับมาอยู่เคียงข้างแล้ว “ข้ารักเจ้ายิ่งนักชายาของข้า”

“ท่านแม่ทัพฟื้นแล้ว ดื่มยานี่หน่อยนะขอรับ” หมอหลิวเดินเข้ามาในกระโจมพอดี จึงยื่นถ้วยยาที่ยังร้อนกรุ่นให้แม่ทัพหนุ่ม “พระชายาเป็นห่วงท่านมาก ท่านน่าจะปลุกให้นางตื่นขึ้นมา” เขาแนะนำขณะที่อีกฝ่ายกำลังดื่มยาร้อนๆ ลงท้อง

เกาหรงซานยื่นถ้วยยาที่ดื่มหมดแล้วให้หมอหลิว ส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีของเขา “ข้าอยากให้นางพักผ่อนมากกว่า นางยังดูซีดเซียวอยู่เลย”

“เป็นเพราะนางกังวลกับท่านแม่ทัพมากขอรับ แต่นางก็รักษาตัวเองอย่างดี บาดแผลของนางก็ประสานกันดีแล้ว แค่ดื่มยาและทายาไม่ให้มีรอยแผลเป็นเท่านั้น”

“ผิวของนางจะไม่มีร่องรอยแห่งความอัปยศนั้นแน่ใช่ไหม” ถึงแม้จะได้ฆ่าคนบงการไปแล้ว แต่โทสะของเขาก็ยังไม่จางหาย เมื่อนึกถึงผิวเนื้อเนียนที่ต้องคมด