บทที่ 2.4 สตรีผู้นั้นที่ต้องใช้สามีร่วมกัน ช่างงดงาม (;￢_￢)

ทางฝั่งเจียงเยี่ยนฟางคราแรกนางยังคงทรงตัวได้ดี ไม่ได้ล้มพับลงไป แต่พอเห็นอีกฝ่ายดูเหมือนจงใจล้ม นางก็ล้มไปด้วยเสียเลย! ทว่านางไม่ได้โชคดีที่จะมีคนช่วยเป็นเบาะรองนั่งให้ จึงล้มลงไปกระแทกพื้นไม้หน้าเรือนอี้เต็ม ๆ

"เจ้า! เหตุใดจึงเดินไม่มองทางเช่นนี้!" สาวใช้ที่กำลังประคองร่างเจ้านายตนเองอยู่ก็ตวาดออกมา หากแต่เมื่อหันไปมองฝั่งตรงข้ามแล้วได้พบว่าหงเปาก็ยืนอยู่หน้าเรือนด้วย นางก็รีบเงียบเสียงลงทันที เมื่อครู่ตอนที่พวกนางเดินมาใกล้ถึงหน้าเรือนก็ไม่ทันเห็นว่าเขาอยู่ตรงนั้นมาก่อน ด้วยเพราะเจ้าตัวโดนคนตัวสูงอีกคนบังจนมิด

"ใจเย็นเถิดหลิงหลิง นางคงไม่ได้ตั้งใจ" กู่เยว่ชิงตบมือคนของตนเบา ๆ ท่าทางกริยานุ่มนวล น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยก็อ่อนหวานระรื่นหูน่าฟัง ใบหน้างดงามยังประดับรอยยิ้มบางเบา พลางแอบชำเลืองมองดูหงเปาที่รีบขยับเท้ามาใกล้พวกนางอย่างรีบร้อน พอเห็นว่าเขากำลังจะมาช่วยตนเอง มุมปากก็ยกขึ้นอีกนิด

"พระชายา..." แต่หงเปากลับเลือกช่วยคนบนพื้นอีกคนแทน เพราะเห็นว่าสาวใช้อีกสองคนด้านหลังที่เดินตามพระชายากู่มา ไม่มีใครคิดจะมาช่วยคนเจ็บ

คราแรกคนกลุ่มนั้นยังคิดว่าหงเปาเอ่ยเรียกเจ้านายของตน แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางนอบน้อมและนั่งลงข้างคนที่ล้มก็เริ่มมองหน้ากัน ต่างรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใคร! ก่อนหน้านี้ยังแค่คิดว่าเป็นสตรีตัวสูงที่ไหน ตั้งใจจะมายั่วยวนท่านอ๋องถึงเรือนหลัก แต่ไม่คิดว่าแท้จริงแล้วจะเป็นพระชายาคนใหม่ที่เพิ่งถูกกักบริเวณไป

"ข้าไม่เป็นไร" เจียงเยี่ยนฟางดันมือของหงเปาออกเบา ๆ ถึงนางจะไม่ได้รู้เรื่องมารยาทหรือการวางตัวให้สมกับเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลมั่งมี แต่ก็รู้ว่าสตรีที่แต่งงานแล้วไม่ควรใกล้ชิดบุรุษอื่นนอกจากสามี นางจึงจะลุกขึ้นมาเอง

ครั้นเมื่อวางมือลงบนพื้นเตรียมจะลุก กลับสัมผัสโดนบางอย่างเข้าพอดี ดวงตาพลันปาดไปมองอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ตกต้องสู่สายตาคือขวดยากระเบื้องเคลือบสีเขียวอ่อน บนปากขวดถูกผนึกด้วยผ้าสีแดง คล้ายไม่ใช่ยาบำรุงทั่วไป

คิ้วเรียวกระตุกเพียงนิดพร้อมคว้าขวดยามากุมไว้ในมือ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ผสานมือให้คนตรงหน้า "ขออภัยพี่หญิงเจ้าค่ะ"

"คุณหนูใหญ่เจียง?" กลับเป็นสาวใช้ข้างกายของกู่เยว่ชิงที่เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยแทน

"..." เวลานี้... เจียงเยี่ยนฟางจึงเข้าใจแล้วว่า เหตุใดคนในจวนถึงเรียกนามเดิมของนาง "ตอนนี้เป็นพระชายารองแล้ว" นางจึงตอบกลับไปเช่นนั้น ไม่ลืมปรายตามองใบหน้าไม่สบอารมณ์ของสาวใช้นางนั้นไปหนึ่งทีอีกด้วย

"น้องหญิง ไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือไม่" กู่เยว่ชิงปล่อยผ่านประโยคที่จงใจเน้นเสียงของเจียงเยี่ยนฟางไป เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ทำให้พี่หญิงเป็นห่วงแล้ว" เจียงเยี่ยนฟางอมยิ้มที่มุมปากภายใต้ผ้าปิดหน้า ส่ายหน้าตอบกลับไปแผ่วเบา

"น้องหญิง ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกพี่ลี่หยางสั่งให้ไปอยู่เรือนไม้ด้านหลัง ที่นั่นทั้งเก่าและทรุดโทรม วันนี้ข้าจึงตั้งใจจะมาช่วยพูดให้พี่ลี่หยางใจเย็นลงอีกสักหน่อย ปกติพี่ลี่หยางไม่ใช่คนใจร้าย คงเพราะช่วงนี้โรคเดิมกำเริบหนัก จึงพาลให้อารมณ์ไม่ดีไปด้วย ขอน้องหญิงอย่าถือสา"

"เยี่ยนฟางมิบังอาจ ผู้ต่ำต้อยเช่นข้าไหนเลยจะกล้าไปถือสาท่านอ๋องได้ เมื่อวานก็เป็นข้าที่ไม่ระวังเอง" เจียงเยี่ยนฟางคราวนี้แสร้งฉีกยิ้มขึ้นอีกนิดเพื่อให้ดวงตายกขึ้นเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ แต่เพราะไม่เคยชินที่จะยิ้มจึงรู้สึกเกร็งไปทั่วทั้งหน้า

"น้องหญิงไม่โกรธเคืองก็ดีแล้ว เมื่อเช้าข้าได้ยินข่าวมาว่าองค์ไทเฮาทรงพระประชวร วันนี้เจ้าจึงไม่ได้ไปยกน้ำชา..." กู่เยว่ชิงมีสีหน้ากังวล เรื่องพิธียกน้ำชาให้ญาติฝั่งเจ้าบ่าวในวันต่อมาของงานมงคลนั้นสำคัญมากนัก แต่สตรีผู้นี้กลับไม่สามารถทำตามธรรมเนียมได้ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับการยอมรับขนาดไหน และอีกฝ่ายก็เป็นถึงไทเฮา จะมีใครกล้าว่าพระนางขาดตกบกพร่องเรื่องธรรมเนียมได้กัน สตรีตรงหน้าก็คงทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทนต่อไปเท่านั้น "ตอนแรกข้าก็กังวลว่าจะไม่ได้เจอเจ้าในวันแรกหลังแต่งเข้ามาอยู่เหมือนกัน ดียิ่งนักที่ตอนนี้ได้เจอแล้ว"

"เยี่ยนฟางเองก็คิดว่าจะไปพบพี่หญิงเช่นกันเจ้าค่ะ แต่เมื่อครู่บ่าวชายผู้นี้เพิ่งบอกว่าเยี่ยนฟางไม่ควรเดินไปทั่ว" แท้จริงแล้วนางไหนเลยจะมีความคิดมีจะไปพบภรรยาคนแรกของสามี ที่พูดไปก็ล้วนโปปดทั้งหมด ขนาดเมื่อเช้าตอนได้ยินว่าไทเฮาทรงประชวรนางยังดีใจอยู่เลย!

"เช่นนั้นน้องหญิงก็กลับไปพักก่อนเถิด ไว้วันหลังข้าจะไปดื่มน้ำชาเป็นเพื่อนเจ้า"

"..." เจียงเยี่ยนฟางผสานมืออีกครั้ง มองดูกลุ่มคนเยื้องย่างเชื่องช้าจนน่าหงุดหงิดใจเดินผ่านหน้าตนไป แต่แล้วก็ทำทีเป็นเหมือนนึกอะไรได้ ร้องเรียกอีกฝ่ายไว้ก่อน "เดี๋ยวก่อน..."

"น้องหญิงรู้สึกไม่สบายตัวตรงไหน..." กู่เยว่ชิงที่ยังถูกจูหลิงประคองอยู่ก็หันกลับมาถาม

"เมื่อครู่ข้าเก็บสิ่งนี้ได้ แต่เพราะไม่มีจังหวะถาม จึงกำไว้ในมือจนลืมไปแล้ว" เจียงเยี่ยนฟางคลายมือที่ยื่นส่งไปด้านหน้าออก เผยให้เห็นขวดยาใบเล็กสีเขียวที่ใหญ่กว่านิ้วโป้งมือขึ้นมานิดหนึ่งอยู่กลางฝ่ามือ "ไม่ทราบว่าเป็นของพี่หญิงหรือไม่เจ้าคะ"

และไม่รู้ว่าเพราะโดนกำไว้นานเกินไปหรือเปล่า เวลานี้สีของขวดยาจึงเข้มขึ้นมาเล็กน้อย

จูหลิงพอได้เห็นของในมืออีกฝ่ายแล้ว ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ! "เป็นยาแก้ไอเย็นของพระชายา!" นางหันไปพยักหน้าให้สาวใช้ที่ติดตามมาด้วยรีบไปรับขวดยาคืนมา คล้ายว่าหากมันอยู่ในมือของสตรีนางนั้นนานเกินไปจะแปดเปื้อนเอาได้

"เช่นนั้นพี่หญิงรักษาตัวด้วย" เจียงเยี่ยนฟางมองขวดยาที่โดนหยิบออกจากมือไปเรียบร้อยแล้ว ก็หมุนตัวจากไป

----

*เป็นไง เจอนางเอกเราเข้าไป ไม่ใช่ขี้ๆ เด้อ สตอมาสตอกลับไม่โกง ไม่จ้อละจี้ อิอิ ล่ะคือรีวิวลงตต.มันลงมากไม่ได้ ลงได้แค่เนื้อหาโดยรวม คนก็คิดว่านางเอกเราอ่อนแอ เลยไม่มาอ่าน ไม่ค่า~~ นางเอง = ตัวร้ายของเรื่อง 55555 (─‿‿─)