บทที่ 7.3 คงต้องไปเค้นความจริงกับตัวการแทน

"..." สาวใช้พอมองตามคนผู้นั้นแล้วก็เงยหน้ามองคนด้านบนต่อ ปากก็อ้าพะงาบ พ่นออกมาได้เพียงแค่ลม ไร้เสียงเอื้อนเอ่ย มือตบ ๆ ที่คอตนเองด้วยความลนลาน

"..." เจียงเยี่ยนฟางพอแน่ใจแล้วว่านางจะยอมบอกจริง ๆ มิได้จะเรียกคนมาช่วยอีก จึงยกมือทาบไปที่ข้างลำคอของอีกฝ่าย ก่อนดึงบางอย่างที่ใช้ปักคอของสาวใช้ออกให้

ทันทีที่มือเรียวยาวผละออกไป สาวใช้ก็ส่งเสียงเหมือนสูดลมหายใจเข้าคอแรง ๆ ออกมาให้ได้ยิน พอรับรู้ได้ว่าตนเองได้เสียงคืนแล้ว นางก็รีบเอ่ยว่า "เหยียน นางคือฉือเหยียน!"

"..." เจียงเยี่ยนฟางรู้สึกผิดหวังกับคำตอบ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา เพียงมองดูคนที่กำลังยกมือทาบลำคอตนเองไปมาพร้อมน้ำตานองหน้า

"นาง นางเพิ่งเสียคนรักไป ฮึก ...คนรักของนางคือคนที่ไปรับคุณหนูใหญ่กลับมา แต่เขากลับหายตัวไป"

สาวใช้ยกมือปาดน้ำตา นางอยู่ที่นี่มาก็ค่อนข้างนาน มีแต่คนนับถือนางเป็นคนใหญ่คนโตในกลุ่มสาวใช้ ไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มาก่อน จึงตกใจไม่น้อย ทว่าหากไม่พูดก็กลัวคนตรงหน้าจะพรากเสียงนางไปอีก นางเล่าไปก็ยังสะอื้นไปว่า "แถมก่อนหน้านี้บุตร... บุตรสาวของนางก็มาด่วนจากไปเพราะตกเลือด ฮึก นางจึงไม่เหลือใคร... สติดีบ้างไม่ดีบ้