บทที่ 7.6 สั่งสอนน้องสาวต่างมารดาที่คิดจะมายั่วยวนสามีผู้อื่น

โชคดีที่แม้จะตกใจแต่เจียงเยี่ยนฟางก็ไม่ได้เผยพิรุธใดๆ ออกมา ยังคงพาเจ้าตัวมาถึงที่ได้ ระหว่างที่หมุนเก้าอี้รถเข็นให้หันหน้าไปที่ประตูนางก็พูดว่า "เป็นหม่อมฉันที่ขี้น้อยใจเอง..." แถมยังแสร้งทำน้ำเสียงเศร้าสร้อย ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นว่าเซียวลี่หยางมองตนด้วยสายตาที่ต่างออกไปจากเดิม ทำเอานางเกือบจะรักษาท่าทีไว้ไม่อยู่ นางรีบหรี่ตาลงเหมือนกำลังยิ้มให้เขาเพื่อเลี่ยงสถานการณ์ที่เป็นอยู่ แต่คนผู้นั้นคงเลอะเลือนไปชั่วขณะ ถึงขั้นเอี้ยวตัวมาหานางที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง ก่อนยื่นมือออกมาจับมือนางไปกุมไว้ แล้วพานางไปยืนข้างกายเขาอย่างสนิทชิดเชื้อ!

"ครั้งหน้าเจ้าต้องรอข้าด้วย"

"เพคะ..." เจียงเยี่ยนฟางเอ่ยเสียงหวาน ใบหน้าหันมองเขาอยู่ตลอด แต่ในใจพร่ำบ่นบ่าวที่ไปนำเก้าอี้ตัวใหม่มาให้ ไม่ยอมเข้ามาเสียที กระนั้นช่วงจังหวะที่รอคนยกเก้าอี้มาให้เจียงเยี่ยนฟางก็รับรู้ได้ว่ามือของเซียวลี่หยางเย็นกว่าคนทั่วไปมากนัก นางจึงขยับกุมมือเขาไว้อีกนิด หาใช่ว่าเพราะอยากใช้ความร้อนจากมือตนเองช่วยให้มือเขาอุ่นขึ้น หากแต่กำลังรังแกผู้อื่นคืนต่างหาก! ดูเอาเถิด ยามที่นางกำชับมือเขาแน่นขึ้นอีกนิด เจ้าตัวกระตุกเกร็งขนาดไหน ทว่า