บทที่ 6 : ความจริงของหมู่บ้าน

สองสามวันผ่านไป นับตั้งแต่งานแต่งงานที่เรียบง่ายและเปี่ยมด้วยนัยสำคัญ หลี่ซวนเริ่มฟื้นตัวขึ้นมาก แม้บาดแผลยังไม่จางหาย แต่เรี่ยวแรงก็มากพอจะเดินเองได้ 

ซูเหยียนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นางกลับมาสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำเงิน คอเสื้อและแขนเสื้อลายสีแดงและทองเหมือนเดิม ยังนอนในห้องเก็บยาและปรุงสมุนไพร ใช้เวลาส่วนใหญ่กับการปรุงยา ส่วนหนึ่งนำมาให้หลี่ซวนในคราบเถาอู่ที่กำลังบาดเจ็บ อีกส่วนบรรจุให้ห่อ เหมือนเตรียมไว้สำหรับสถานการณ์ข้างหน้า ราวกับชีวิตนี้ไม่มีเหตุการณ์แต่งงานใด ๆ เกิดขึ้น

ในเช้าวันหนึ่ง หลังออกไปเก็บสมุนไพร ปรุงยาเรียบร้อย นางส่งถ้วยยาร้อนให้เขาเช่นเคย แต่แทนที่จะเงียบตามปกติ นางกลับเอ่ยขึ้นเบา ๆ

"วันนี้มีประชุมหมู่บ้านที่ลานกลางหมู่บ้าน ข้าเห็นว่าเจ้าควรไปฟังด้วยตัวเอง..."

"ชาวบ้านยอมให้ข้าไปหรือ?" หลี่ซวนถาม ก่อนจะมองหน้านางอย่างแปลกใจ

"ไม่มีใครห้ามเจ้า ตั้งแต่เจ้าเอ่ยว่าจะเป็นสามีของข้า" ซูเหยียนพูดเรียบ ๆ แล้วยิ้มให้ ไม่ใช่เชิงล้อเลียน ไม่ใช่หยอกล้อ

"เจ้าจะไปด้วยไหม?" หลี่ซวนถามขึ้น

"ไปสิ ข้าต้องนำสมุนไพรที่ปรุง ไปให้ชาวบ้านหลาย ๆ คน" ซูเหยียนบอกกับเขา ก่อนจะนำห่อยาสมุนไพรจำนวนหนึ่งใส่ห่อผ้า สะพายบ่า เตรียมตัวออกจากบ้าน

ซูเหยียนพาเขาเดินไปพร้อมกลุ่มคนในหมู่บ้านที่มุ่งหน้าไปยัง ลานกลางท่ามกลางแสงแดดอ่อนของฤดูใบไม้ร่วง ที่นั่น ลานดินที่ล้อมรอบด้วยไม้ไผ่สูง กลายเป็นที่ประชุมเล็ก ๆ ผู้ใหญ่บ้านหลินจู้นั่งบนโขดหินในตำแหน่งกลางลาน ข้างกายเขารายล้อมไปด้วยชายหญิงหลายสิบคน ทั้งหมดต่างแต่งตัวด้วยผ้าฝ้ายทอหยาบ ๆ อย่างชาวบ้านสามัญ มีตั้งแต่คนวัยกลางคน ไปจนถึงชายชราหลังงุ้ม และหญิงชราที่มีรอยแผลเป็นประปรายตามแขนขา

เมื่อหลี่ซวนเดินเข้าไป ผู้ใหญ่บ้านหันมามองก่อนจะพยักหน้าเรียกให้เข้ามานั่งร่วมวง

"มาแล้วรึ เจี่ยเถาอู่ หมอหญิงซูเหยียน วันนี้ไม่มีหัวข้ออะไรเป็นพิเศษ แค่มาพูดคุยกันทั่วไปตามวาระทุกเดือน ลองฟังการประชุมดูนะ เจี่ยเถาอู่ หากเจ้าสงสัยอะไรก็ถามได้เสมอ"

ชายหนุ่มไม่ตอบในทันที เขายิ้มเจื่อน ๆ  และเลือกเป็นผู้ฟังการพูดคุย ซูเหยียนจึงยกมือขึ้นเพื่อเปิดประเด็น

"เช่นนั้นข้าจะขอนำสมุนไพรมาแจกจ่ายให้ทุกเรือน" ซูเหยียนเอ่ยพลางหยิบห่อสมุนไพรจำนวนมากออกมาจากห่อผ้าที่นางสะพาย "ช่วงนี้ข้าพบเด็กป่วยเป็นโรคเสียนเจิ้งอยู้ไม่น้อย สมดุลธาตุไฟของคนในช่วงนี้อาจไม่ปรกตินัก ข้าจึงนำกล้วยไม้เทียนหม่ามาสกัด ทำเป็นยาสมุนไพรให้พวกท่าน ของเหล่านี้อาจช่วยปรับสมดุลธาตุในร่างกาย รับมือโรคร้ายเหล่านั้น ไม่ให้มากล้ำกรายพวกท่านได้โดยง่าย"

ซูเหยียนพูดจบก็แจกจ่ายยา ส่งต่อให้กับทุก ๆ คน พร้อมอธิบายวิธีการใข้งานอยู่ครู่ใหญ่ ชาวบ้านต่างพากันยกย่องสรรเสริญนาง นั่นก็ทำให้หลี่ซวนไม่แปลกใจเลยที่ผู้ใหญ่บ้านถึงยอมนางเรื่องการแต่งงานกับเขาง่ายดายนัก

ชาวบ้านคุยกันถึงเรื่องอื่นต่อจากนั้น แต่ระหว่างการสนทนาของกลุ่มชาวบ้าน เจ้าชายในคราบโจรก็เริ่มสังเกตสิ่งผิดปกติ เรื่องที่ถูกพูดถึงในวงล้วนเป็นเรื่องของทางการ การเก็บภาษีที่ไม่เป็นธรรม การมีเจ้าหน้าที่เข้ามายึดทรัพย์ ความยากลำบากของการถูกบังคับให้ย้ายถิ่นฐาน และเรื่องเล่าถึงคนที่เคยถูกใส่ร้ายจนต้องหนีมาซ่อนตัว

หลังจากฟังเรื่องราวมาสักพักใหญ่ ๆ  ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจยกมือขึ้นแล้วเอ่ยถามออกไป

"ข้าสงสัยอยู๋เรื่องหนึ่ง ทุกคนที่นี่ ต่อต้านทางการกันงั้นหรือ?"

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินการเปิดบทสนทนาของเขา ก็ยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนตอบออกมา

"ถามได้ดีเจี่ยเถาอู่ ชาวบ้านที่นี่มากกว่าครึ่งเป็นผู้อพยพเข้ามา บางคนเป็นชาวไร่ชาวนาที่ถูกกดขี่ บางคนเป็นทหารที่ไม่ยอมทำตามคำสั่ง บางคนเป็นลูกหลานของคนที่เคยต่อต้านเจ้าเมือง พวกเขาล้วนเป็นนักโทษที่ถูกตัดสินประหารชีวิต ที่โชคชะตา เทพยดาฟ้าเบื้องบนหรืออะไรก็ตาม อาจนำพาให้ยังอยู่รอด ถึงได้หลบหนีมาอยู่ที่นี่กันโดยมิได้นัดหมาย... "

"เพราะอย่างนั้น ถึงรู้ว่าข้าเป้นโจร ก็เลยไม่ได้กังวลอะไรงั้นรึ?"

"ข้าเชื่อใจหมอหญิงซูเหยียน นางมองคนไม่ผิดหรอก" ผู้ใหญ่บ้านสูงวัยเอ่ยอย่างหนักแน่น 

ชาวบ้านอีกคนหนึ่งเล่าเสริม หลังผู้ใหญ่บ้านเงียบไปครู่ใหญ่

"หมู่บ้านนี้เป็นบ้านป่า เป็นถิ่นของชนกลุ่มน้อย จะเดินทางเข้ามาก็ยากลำบาก เจ้าหน้าที่ก็มาี่นี่ปีละหนตอนจะเก็บภาษี แต่ก็มาเท่านั้น ไม่เคยถามว่าเราจะเป็นจะตายอย่างไร ไม่สังเกตด้วยซ้ำว่ามีคนเพิ่มขึ้นหรือลดลง ขอเพียงพวกเราส่งผลผลิตที่ได้ ของป่าหายาก พืชพรรณให้ตามต้องการ ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น"

ผู้ใหญ่บ้านผู้สูงวัยร่างใหญ่พูดขึ้นบ้าง

"ข้าเองก็เคยเป็นขุนนาง แต่หลายสิบปีที่แล้ว กลับถูกใส่ร้ายว่าขายแผ่นดินให้พวกศัตรู ต้องโทษประหาร ข้าหนีมาจนพบชาวบ้านใจดี พบรัก ได้แต่งงานกับชาวบ้าน ช่วยเหลือผู้คนจนพ้นวิกฤตมาหลายครั้ง จนชาวบ้านได้เลือกข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านของที่นี่ ข้าจึงอยากช่วยผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน จนตอนนี้ที่นี่ก็กลายเป็นหมู่บ้านที่มีคนแปลกหน้าหลบหนีอยู่มากมาย แต่ก็อยู่ร่วมกันอย่างสงบ"

หลี่ซวนฟังแล้วรู้สึกบางอย่างในใจพลิกพลัน ความจริงเหล่านี้ทำให้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมชาวบ้านจึงไม่กลัวโจรเช่นเขา ทำไมจึงรับคนแปลกหน้าเข้ามาได้อย่างง่ายดาย

"นี่คือดินแดนของคนที่ถูกทางการตั้งใจจะประหารสินะ..." เขาพึมพำกับตัวเอง

"หรือดินแดนของผู้บริสุทธิ์ที่อยากมีชีวิตรอด และล้างมลทินให้ตนเองในสักวัน" ซูเหยียนเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน้น ก่อนจะจ้องมองมาที่เขา แววตาของนางจริงจังกว่าทุกครั้งที่เขาเคยเห็น "เจ้าเองก็คิดแบบนั้นหรือไม่?"

"ถ้ามีโอกาส ใครก็ย่อมอยากล้างมลทินให้ตนเองทั้งนั้น หรืออาจจะล้างแค้นที่มันได้ทำกับข้า" หลี่ซวนพูดพลางกัดฟันกรอด เมื่อถึงถึงเถาอู่ตัวจริงที่แย่งชิงใบหน้าของเขาไป 

"ถ้าพวกเราทำได้ก็คงจะดี" ซูเหยียนเอ่ยขึ้นมาอย่างเศร้าสร้อย 

ตอนนี้หลี่ซวนเริ่มเข้าใจสิ่งที่ซูเหยียนต้องเผชิญ นางคงเป็นหญิงสาวต้องโทษ ที่หลบหนีออกมา แล้วเลือกจะอยู่กับคนที่ไม่มีที่ยืนในโลกนี้ และใช้ความรู้เยียวยาชีวิตพวกเขา แม้สังคมจะไม่ยอมรับ แม้ธรรมเนียมจะตีกรอบ แต่เธอก็ยังยืนอยู่ได้อย่างแข็งแกร่ง และคาดหวังว่าจะคืนความบริสุทธฺิ์ให้พวกเขาได้ นั่นคงเป็นเหตุผลที่นางได้ช่วยชีวิตเขาไว้ ทั้งที่รู้ว่าเป็นโจรในประกาศจับ 

เขาก้มศีรษะลงช้า ๆ ด้วยความเคารพต่อชุมชนแห่งนี้

"ข้าจะไม่เป็นภัยกับพวกท่าน ข้าขอสาบาน"

ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้ารับช้า ๆ ก่อนจะกล่าว

"ถ้าเจ้ารักษาคำพูด พวกเราก็จะถือว่าเจ้าเป็นคนของที่นี่"

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ซวนรู้สึกว่าเขาอาจมีที่ทางของตนเองอีกครั้ง ไม่ใช่ในฐานะเจ้าชาย ไม่ใช่ฐานะจอมโจร ไม่ใช่ในฐานะนักโทษหลบหนี แต่ในฐานะชายคนหนึ่งที่ตัดสินใจอยู่อาศัย บนแผ่นดินของเหล่าคนที่หลบหนีโทษตายมารวมตัวกัน

บางทีอาจเป็นโอกาสรวบรวมพวกพ้อง เพื่อล้างมลทิน และทวงสิ่งที่เป็นของเขากลับคืนมาก็เป็นได้