ทวงแค้น - 16

"บ่าวตกใจหมด คุณหนูอย่าพูดเล่นน่ากลัวแบบนี้อีกนะเจ้าคะ"

"เจ้ากลัวว่าพี่สาวข้าจะตายจริง?"

"เปล่าเจ้าค่ะ บ่าวกลัวว่าคนที่พูดจะไม่ใช่คุณหนูของบ่าว"

"เจ้ากลัวว่าข้าจะเป็นฟ่างเซียนเซียนตัวปลอม?"

"บ่าวกลัวคุณหนูจะถูกภูติผีสิงมากกว่าเจ้าค่ะ"

เฟิงซูเหยาหัวเราะออกมาเบา ๆ

"เจ้าอายุเท่าใดแล้วยังเชื่อเรื่องงมงายพวกนั้นอีก"

ไม่มีหรอกภูติผีปีศาจ เพราะแค่เฟิงซูเหยาผู้นี้ก็น่ากลัวกว่าสิ่งเหล่านั้นแล้ว

"ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับพี่ข้า"

เห็นสาวใช้เงียบไปนางจึงเอ่ยถามอีกครั้ง

"ตอนนี้ฮูหยินรองกับคุณหนูเจินเม่ยอยู่ที่ค่ายแล้วเจ้าค่ะ"

"เจ้าว่าอะไรนะ!?"

ได้ยินข่าวจากอาถังเฟิงซูเหยาถึงกับตกใจ

"ตอนแรกที่บ่าวรู้เรื่องทั้งสองคนมาที่ค่ายก็ตกใจเหมือนคุณหนูนี่ละเจ้าค่ะ"

สองแม่ลูกคู่นี้ตั้งใจจะทำอะไรอีก หรือว่าลงทุนมาที่กันดารเช่นนี้เพื่อตามมาหาเรื่องนาง?

ถ้าเป็นเรื่องนั้นถือว่าสองคนนี้ลงทุนลงแรงใช่เล่น

แต่ถ้าตามลางสังหรณ์ของเฟิงซูเหยาลึก ๆ แล้วสองแม่ลูกนี้น่าจะมาดูทีท่าว่าเฟิงซูเหยาจะเดาผู้อยู่เบื้องหลังโจรนั้นออกหรือไม่มากกว่า

"งั้นเราต้องรีบไปต้อนรับฮูหยินรองกับพี่ข้าแล้วละ"

มาที่ค่ายได้สี่วันเริ่มรู้สึกเบื่อ ๆ แล้วเหมือนกัน หากได้มีเรื่องมีราวกับสองแม่ลูกนั่นคงคลายเบื่อให้เฟิงซูเหยาได้สักหน่อย

"คุณหนูจะไปพบทั้งสองคนจริงหรือเจ้าคะ เรื่องโจรพวกนั้น..."

แค่หวนคิดถึงวันที่ถูกเอาดาบจ่อคออาถังก็กลัวจนไม่กล้าสู้หน้าสองแม่ลูกนั่นแล้ว

"มีเหตุผลอะไรที่ข้าจะต้องหลบหน้าพวกนาง"

อาถังได้แต่มองหน้าเฟิงซูเหยาอย่างเป็นห่วง

ห่วงว่าจะถูกกลั่นแกล้งถึงขั้นเลือดตกยางออกอีก

"เจ้าเตรียมชุดสีแดงที่ข้าสวมออกจากจวนวันนั้นให้ที"

"คุณหนูจะใส่ชุดวันนั้นทำไมเจ้าคะ"

"ข้าจะเริ่มตีงูแก้แค้นให้เจ้าที่ถูกดาบจ่อคอ"

เหตุใดถึงบอกว่าแก้แค้นให้สาวใช้อย่างนางกัน คนที่สมควรแก้แค้นให้คือตัวคุณหนูนางมากกว่า ทว่าอาถังก็มิได้ใคร่ถามอย่างที่สงสัย นางเชื่อใจคุณหนูของนางว่าทำการใดย่อมตริตรองมาแล้วอย่างดี

"คุณหนูจะบอกเรื่องนี้กับท่านแม่ทัพใหญ่แล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ข้าบอกเจ้าแล้วเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับจากท่านพ่อ"

"แล้วเหตุใดคุณหนูถึงกล่าวว่าจะตีงูที่นี่ล่ะเจ้าคะ"

บางครั้งอาถังก็ตามความคิดของคุณหนูนางไม่ทัน

"แค่ตีงูกระจอก ๆ ข้าไม่จำเป็นต้องพึ่งท่านพ่อให้เสียเวลา ทำตามที่ข้าสั่ง เตรียมชุดนั่นไว้ อีกประเดี๋ยวข้าจะขึ้นจากน้ำแล้ว"

อาถังได้แต่รับคำสั่งเดินออกไปเตรียมชุดที่ว่าให้เฟิงซูเหยาอย่างไร้การไถ่ถามใด ๆ

"ท่านพี่อี้เฟยอยู่ที่ใดเจ้าคะท่านพ่อ"

เจินเม่ยที่เพิ่งเดินทางมาถึงค่ายทหารแห่งนี้ถามถึงบุรุษที่แอบมีใจให้

เพราะนางเคยพบเจออี้เฟยตั้งแต่เด็กบ่อยกว่าฟ่างเซียนเซียนน้องสาวและด้วยความที่อี้เฟยเคารพแม่ทัพใหญ่ฟ่างมากจึงเห็นนางเป็นน้องสาวคนหนึ่งเลยไม่ได้ใส่ใจหากนางจะเรียกเขาแบบนั้น

"องค์ชายฝึกดาบอยู่กับคุณชายไป๋"

เสวียนสวี่ตอบบุตรสาวพร้อมมองหน้าเจินซู่

"เหตุใดเจ้าถึงได้พาเจินเม่ยมาที่ค่ายนี้โดยไม่แจ้งแก่ข้าก่อน"

น้ำเสียงที่ถามออกไปกึ่งไม่พอใจกึ่งเป็นห่วงผสมผสานกัน

"ข้าต้องขออภัยท่านพี่ พอดีว่าเห็นเซียนเอ๋อร์ออกมาหลายวันแล้วแต่ไม่มีใครส่งข่าวกลับจวน พวกเราเลยเป็นห่วงนาง เร่งเดินทางมาดูด้วยตาตนเองว่าปลอดภัยดี"

"ขอบคุณฮูหยินรองที่เป็นห่วงข้า"

เสียงบุคคลที่อยู่ในบทสนทนาดังขึ้น

เจินซู่รีบหันมองตามต้นเสียงนั้นเห็นบุตรสาวของมารหัวใจสวมชุดสีแดงโดดเด่นเดินเข้ามาพร้อมสาวใช้คนสนิท

หากจำไม่ผิดนี่คือชุดที่นางออกจากจวนวันนั้น แต่สภาพยังดูดีไม่มีร่องรอยขาดวิ่นเหมือนไม่มีเรื่องร้ายอันใดเกิดกับนางมาก่อน

"เซียนเอ๋อร์ลูกแม่" เจินซู่รีบตีสองหน้าทำเป็นห่วงใยเฟิงซูเหยาด้วยการถลาเข้ามาสวมกอด สร้างความกระอักกระอ่วนให้คนถูกแสร้งทำดีด้วยจนเกือบอาเจียนออกมา

"เจ้านี่ดวงแข็งเสียจริง"

เสียงกระซิบแบบกัดฟันพูดดังให้ได้ยินแค่สองคน เฟิงซูเหยาสวมกอดตอบอีกคนพร้อมเล็บทั้งห้าที่จิกลงผ่านผ้าไหมเนื้อดีหวังให้อีกคนเจ็บปวด

"โอ๊ย!" เจินซู่ร้องออกมาเมื่อเล็บแหลมคมจิกบาดเนื้อนางผ่านเสื้อผ้า

"ท่านแม่เป็นอันใด" เจินเม่ยที่อยู่ใกล้ทั้งสองคนได้ยินเสียงร้องของมารดาจึงปรี่เข้าไปดูอาการ

"ฮูหยินรองคงเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เซียนเอ๋อร์ช่วยพาท่านไปพักที่กระโจมรับรองได้ไหมเจ้าคะท่านพ่อ"

เฟิงซูเหยาแสร้งทำเสียงอ่อนหวานอย่างห่วงใยคนที่พูดถึง

"ดีเหมือนกัน พ่อฝากเจ้าด้วย สักประเดี๋ยวต้องพาทหารออกไปลาดตระเวนแล้ว"

"ท่านพ่อวางใจ เซียนเอ๋อร์จะต้อนรับฮูหยินรองและท่านพี่อย่างดีเจ้าค่ะ"

"ท่านพี่จะไปแล้วหรือเจ้าคะ"