บทที่ 3

เฮ้อออ

เสียงถอนหายใจลากยาวๆ ดังมาจากหญิงสาวในชุดไปรเวทสบายๆ ที่เวลานี้นั่งทำหน้าเซ็งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเล็กๆ ภายในคอนโดมิเนียมแบบหนึ่งห้องนอน พื้นที่ไม่ได้กว้างขวางแต่เพราะเป็นคอนโดมิเนียมสมัยใหม่จึงถูกออกแบบการใช้งานไว้อย่างลงตัว

ตรงหน้าเธอมีโน้ตบุ๊คส่วนตัววางอยู่ โดยหน้าแรกที่เปิดทิ้งไว้นั้นคือหน้ารับสมัครงานจากเว็บไซต์ชื่อดัง โรสรินไล่ส่งเรซูเม่ไปยังบริษัทที่เธอสนใจร่วมงานด้วยตั้งแต่เช้า จากนั้นก็รอสาย ทว่าสายที่โทรมากลับไม่ใช่จากบริษัทที่เธอเฝ้ารอแต่คือบรรดามิจฉาชีพที่เธอสวดให้พรไปหลายยกก่อนที่อีกฝ่ายจะทนไม่ไหวตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ

เฮ้อออ

เสียงถอนหายใจดังมาจากเธออีกครั้ง ใบหน้าสวยยังคงออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิงไปหมด

“มีบริษัทไหนโทรเรียกแกไปสัมภาษณ์หรือยัง” เจ้าของห้องเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะนอกจากงานใหม่ยังหาไม่ได้แล้ว ข้าวปลาเพื่อนรักก็แทบไม่กินเช่นกัน 

“มีแต่พี่มิจอะสิ”

“มิจฉาชีพ” มุกดาต่อคำให้สมบูรณ์ ระยะนี้ใครบ้างจะไม่ได้รับสายจากมิจฉาชีพ 

“อือ”

“โทรหาแกตอนนี้ มิจก็มิจเถอะ ชะตาขาดแน่นอน” นั่นเพราะมุกดารู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของโรสรินพร้อมระเบิดได้ตลอดเวลา 

“วางสายจากฉันแทบไม่ทัน เฮ้ออ”

“เอาน่ะแก เดี๋ยวก็มีบริษัทดีๆ ติดต่อมาเอง” มุกดาตบบ่าเพื่อนรักหนักๆ เพื่อให้กำลังใจ รู้ว่าการตกงานในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าเป็นเธอที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกับโรสรินก็คงยื่นใบลาออกเหมือนกัน บริษัทอะไรใช้งานหนักยังกับทาส เงินเดือนไม่ขึ้นโอทีไม่มีโบนัสปลายปีไม่ต้องพูดถึง แถมเจ้าของยังหัวงูคอยแต่จะหาเรื่องลวนลามพนักงานหญิง

ฝ่ายบุคคลก็ภรรยาเจ้าของบริษัทส่งเรื่องไปก็ปัดตกตลอด แถมยังกล่าวหากลับมาว่าโรสรินเป็นฝ่ายเริ่มอ่อยสามีเธอเสียอีก ทนทำงานต่อได้ก็ควายแล้วไหม ยิ่งคิดมุกดาก็ยังคงเดือดแทน

“สาธุ ขอให้พรจากแกเป็นจริงภายในวันนี้ด้วยเถอะ เพี้ยง”

“โอ๊ย! ภายในวันนี้ก็เร็วไปไหมยะ” 

 

 

 

“ก็ฉันใจร้อนอยากได้งานใหม่เร็วๆ นี่นา มาเป็นชาวเกาะอยู่กับแกเป็นอาทิตย์ๆ แล้วเนี่ย เกรงใจ” นั่นเพราะทันทีที่ตัดสินใจจะออกจากงานโรสรินก็ต้องเก็บเข้าของย้ายออกจากห้องพักของบริษัทภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเช่นกัน เธอไม่มีที่ไปและคนคนเดียวที่นึกถึงก็คือมุกดา

“ถ้าจะเป็นเพื่อนกันก็ช่วยตัดคำว่าเกรงใจออกด้วย จำไม่ได้หรือไงว่าเมื่อก่อนตอนฉันตกงาน ฉันก็ไปอยู่กับแกเป็นเดือนๆ ด้วยซ้ำ มาม่าห่อเดียวก็แบ่งกันกิน” 

“อย่าพูดได้ไหม เดี๋ยวฉันร้องไห้” น้ำเสียงของโรสรินเริ่มสะอื้น น้ำตาคลอเล็กๆ 

“เออๆ ไม่พูดก็ไม่พูด น้ำตาจะไหลเหมือนกันเนี่ย” มุกดาสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ นั่นเพราะก็เธอเองก็อ่อนไหวกับเรื่องในอดีตที่ผ่านมาเช่นเดียวกัน

โรสรินมองหน้าเพื่อนรักและเป็นดั่งครอบครัวเดียวของเธอ ชีวิตเด็กกำพร้าของเธอกับมุกดาไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบมาตั้งแต่เกิด พวกเธอทั้งคู่ต่างถูกครอบครัวทอดทิ้งและเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่โชคยังเข้าข้างอยู่บ้างเพราะได้ผู้อุปการะเป็นคนคนเดียวกัน

ผู้อุปการะคอยส่งเสียทุกอย่างกระทั่งเธอทั้งสองเรียนจบปริญญาตรี แม้พวกเธอจะไม่เคยเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงผู้อุปการะก็ตามเพราะท่านขอให้ปิดไว้เป็นความลับ แต่ก็รำลึกบุญคุณมากกว่าพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดด้วยซ้ำและถ้ามีโอกาสก็อยากตอบแทน

“ใกล้ถึงวันเกิดผู้อุปการะแล้วแกคิดไว้หรือยังว่าปีนี้อยากทำอะไรให้ท่าน” มุกดาเอายถามขึ้น

“คิดไว้แล้ว”

“อะไร”

“ฉันว่าจะไปบริจาคร่างกาย” นั่นคือสิ่งที่โรสรินอยากทำให้ผู้อุปการะในปีนี้ 

“จริงดิ”

“จริง ปีนี้เราอายุ 24 แต่ผู้อุปการะ 60 กว่าปีแล้วนะ ฉันอยากให้การบริจาคร่างกายครั้งนี้สร้างบุญใหญ่เพื่อให้ผู้อุปการะอยู่กับเราไปอีกนานๆ” แค่ได้เอ่ยถึงผู้อุปการะแววตาของโรสรินก็เปล่งประกายมีความสุข แค่ที่ผ่านมาผู้อุปการะอนุญาตให้เธอส่งของขวัญวันเกิดให้ แค่นี้โรสรินก็ดีใจมากๆ แล้ว  

เธอกับมุกดาจะทำของขวัญด้วยมือเพื่อส่งไปให้ผู้อุปการะผ่านผู้อำนวยการบ้านเด็กกำพร้า ไม่เคยขาดแม้แต่ปีเดียว

“งั้นฉันจะไปบริจาคร่างกายกับแกด้วย”

“อือ ไปสิ” โรสรินพยักหน้าเห็นด้วย ตายไปก็เอาร่างกายไปด้วยไม่ได้ สู้ให้หมอนำไปใช้ประโยชน์ดีกว่า 

 

“มองอะไร”

“มองคนโสด” ภูตะวันได้ทีแซะน้องชายคนเล็ก แม้เมื่อก่อนจะโสดด้วยกันแต่ตอนนี้สถานะของเขาได้เปลี่ยนไป

แล้ว 

“เบื่อจริงๆ ไปหาพี่บีมที่เชียงใหม่ก็มองผมแบบนี้ กลับกรุงเทพฯ ซะดีไหม”

“กลับสิ” นายหัวหนุ่มยุส่งเพราะรู้ว่าภูภูมิยังไม่กลับแน่นอน ซึ่งภูตะวันก็เดาใจถูกเสียด้วย 

“ไม่เอาหรอก ยังอยากอยู่ตีสนิทกับพี่สะใภ้อีกสักสามสี่วัน”