ตอนที่7

ดอกแก้วที่ก้าวเดินมุ่งตรงไปยังชั้นสองของตัวอาคาร ด้านบนนั้นถูกแบ่งเป็นห้องใหญ่หลายห้อง ก่อนนางจะพุ่งสายตาไปยังห้องใหญ่ที่สุดของชั้นนี้ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้บิดาคงอยู่ในห้องนั้น เพราะสองครั้งที่นางมาที่นี่ บิดาถูกเชิญไปคุยเป็นการส่วนตัวภายในห้องนั้นเพราะแพ้พนันแล้วไม่มีเงินจ่าย

แต่ครั้งนี้เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพตรงหน้ากลับทำให้ร่างบางแข็งค้าง เพราะเบื้องหน้าหาใช่ผู้เป็นบิดาดังที่คิด แต่กลับเป็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่อย่างถึงพริกถึงขิง และนางเข้ามาขัดขวางอารมณ์รัญจวนของผู้อื่นอย่างไม่ตั้งใจ

"ว้าย ตาเถร"

คนทั้งคู่ที่ผละออกจากกันหันมามองตามเสียงอุทานของนาง ทำให้นางพลันได้สติเอ่ยออกไปเสียงตะกุกตะกัก

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้า...เข้าห้องผิด"

ใบหน้างามที่ร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ก้มต่ำลง ทำท่าจะถอยออกไปแต่ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของบุรุษที่อยู่ในห้อง

"หากเจ้าคือแม่หญิงดอกแก้ว บุตรีของคุณพระสรเดชก็ไม่ผิดหรอก"

ใบหน้างามที่ขึ้นสีระเรื่อของดอกแก้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของบุรุษเบื้องหน้าอย่างฉงน นางมั่นใจว่าบุรุษผู้นี้หาใช่เจ้าของบ่อนเป็นแน่ เพราะนางเคยเจอเจ้าของบ่อนแห่งนี้มาสองครั้งแล้ว เจ้าของนั้นเป็นฝรั่งที่พูดภาษาเดียวกันกับนางได้อย่างชัดแจ๋วราวกับเจ้าของภาษา หาใช่บุรุษเบื้องหน้าของนางอย่างแน่นอน

"เจ้าออกไปก่อน"

ใบหน้าหล่อคมที่พยักหน้าให้สตรีคู่ขาออกไป ก่อนจะใช้สายตาคมกริบจ้องมองนาง ยิ่งทำให้ดอกแก้วมือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูก

"เรามาคุยกันสักครู่ดีหรือไม่"

ดอกแก้วมองอีกฝ่ายที่หลีกทางให้ ผายมือไปยังเก้าอี้บุนวมราคาแสนแพงเป็นการเชื้อเชิญให้นางก้าวเดินเข้าไปด้านใน

ดอกแก้วที่หันไปมองด้านหลังเห็นว่ากล่ำคนของตนยังอยู่ก็เบาใจ ยอมเดินเข้าไปนั่งตามคำเชิญของอีกฝ่าย แม้จะไม่ใคร่จะชอบใจกับสายตาของบุรุษผู้นี้นัก 

"ข้าขุนไกรราชภักดี เป็นเจ้าหนี้คนใหม่ของบิดาเจ้า"

คิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ เมื่อบุรุษตรงหน้าแนะนำตัวกับนาง ทำให้ร่างสูงที่เดินมาทิ้งสะโพกลงบนขอบโต๊ะด้วยท่าทางสบายๆ จำต้องขยายความให้โฉมสะคราญได้รับทราบ ว่าเขานั้นเป็นสหายกับเจ้าของบ่อน และบิดาของนางติดหนี้บ่อนถึงสองพันบาท และยังอาละวาดทำลายข้าวของหาว่าตนนั้นโดนโกง จึงถูกทำร้าย เขาที่พอจะรู้จักกับบิดานาง ถึงแม้จะทำงานกันคนละส่วนกัน เห็นเข้าก็เลยเป็นผู้จ่ายหนี้ก้อนนั้นให้ก่อน ซึ่งนางไม่อยากจะเชื่อเช่นกันว่าอีกฝ่ายไม่ได้หวังผลและไม่แน่ว่าเขาอาจจะร่วมกันโกงบิดานาง

ขุนไกรที่เห็นสายตาไม่เชื่อถือของนางทำเพียงหยัดยิ้มขึ้น เอ่ยออกมาอย่างใจเย็น

"หากข้าไม่ยื่นมือช่วยเหลือบิดาเจ้า ป่านนี้ข้าไม่อยากจะคิดเลยว่าบิดาเจ้าจักมีสภาพเช่นไร"

ได้ยินเช่นนั้น ดอกแก้วจึงเอ่ยถามหาผู้เป็นบิดา อย่างร้อนใจ

"พ่อของข้าอยู่ที่ใด"

"ใจเย็นๆ แม่หญิง บิดาเจ้านั้นปลอดภัยดี เรามาตกลงกันก่อนดีหรือไม่ ว่าเจ้าจักชดใช้หนี้ให้ข้าเช่นไร เงินไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ"

"ข้าอยากเจอคุณพ่อก่อน"

ดอกแก้วที่เอ่ยอย่างไม่ยินยอมเช่นกัน มองอีกฝ่ายอย่างไม่เป็นมิตร พวกเขาเป็นพวกเดียวกันอย่างแน่นอน

บุรุษตรงหน้าที่ยกมือหนาขึ้นตบเสียงดังสามครั้ง ประตูห้องข้างๆ ที่เชื่อมต่อกันก็เปิดออก ปรากฏเป็นชายร่างใหญ่สองคนช่วยกันหิ้วปีกบิดานางเข้ามา

"คุณพ่อ เหตุใดจึงเมามายเยี่ยงนี้เจ้าคะ"

กลิ่นสุราบนตัวของบิดาและรอยฟกช้ำบนใบหน้า ทำให้ใบหน้างามขมวดมุ่น ตวัดไปมองบุรุษที่กำลังมองนางอยู่อย่างไม่พอใจ

"พวกท่านทำอันใดพ่อข้า"

"ข้าบอกแล้วอย่างไร ว่าข้าช่วยบิดาเจ้าเอาไว้"

เขาช่วยบิดาของนางเอาไว้จริงๆ หาได้โป้ปดแต่ดูเหมือนว่าสตรีตรงหน้าจะมองเขาในแง่ร้ายเสียแล้ว ร่างสูงจึงหยัดกายขึ้นลุกเดินไปยังหลังโต๊ะตัวใหญ่ก่อนจะดึงเอาหนังสือสัญญากู้ยืมมาส่งให้นาง และมีลายมือชื่อบิดาของนางชัดเจน

"ทีนี้เราจักคุยกันได้หรือยัง คุณหนูดอกแก้ว"

ขุนไกรที่เอ่ยกับโฉมสะคราญตรงหน้า ก่อนจะปรายตามองไปยังคนของนางอย่างสื่อความหมาย

"พี่กล่ำพาคุณพ่อกลับเรือนไปก่อนเถิด ทางนี้ข้าจักจัดการเอง"

ดอกแก้วที่หันไปเอ่ยกับคนของตน มือเรียวกำเข้าหากันแน่นจนสั่นเทา ลำพังเครื่องประดับและเงินที่นางนำมาคงไม่พอใช้หนี้

"ขอรับคุณหนู"

กล่ำแม้จะมีท่าทางลังเลห่วงใยคุณหนูที่เป็นเพียงสตรี แต่เพราะผู้เป็นนายที่ตนประคองอยู่ดูท่าจะไร้สติก่นด่าพวกเจ้าบ่อนว่าคดโกงตน หากปล่อยให้คุณพระอาละวาดอยู่เช่นนี้คงไม่ดีแน่ จึงทำตามคำสั่งของคุณหนูพาคุณพระสรเดชกลับเรือน

"บ่าวจักรีบกลับมานะขอรับ"

ดอกแก้วที่พยักหน้าให้บ่าวของตน เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วจึงหันมาเจรจากับคนตรงหน้า

มือเรียววางกล่องเครื่องประดับลงบนโต๊ะเอ่ยกับอีกฝ่าย

"นี่เป็นเครื่องประดับของข้า น่าจักขายได้หลายร้อย และนี่เงินอีกหนึ่งร้อยบาท มันอาจจะไม่เพียงพอ แต่ข้าขอเวลา..."

"จูบเดียวแลกกับหนี้สองพันบาท เจ้าว่าอย่างไร"