17 อย่าเรียกฉัน

หลังจากล้วงคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ฉางกังก็ทรุดนั่งแหงนหน้ามองฟ้าสภาพหมดอาลัยตายอยาก เวลาผ่านไประยะหนึ่งเขาก็รีบคลานไปยังต้นน้ำจุดที่อยู่เหนือกว่าเด็กน้อย จัดการใช้น้ำสะอาดล้างเนื้อล้างตัวใหม่ทั้งหมด ทั้งใบหน้า แขนขา แล้วบ้วนปาก พลันสายตาสะดุดเข้ากับเงาของตนเองในน้ำเขาตกใจแทบสิ้นสติ

เงานี่…เงาในน้ำเป็นใบหน้าของเขาในตอนที่ยังเด็กไม่ใช่หรือ นี่มันเรื่องตลกอะไรกันแน่! เมื่อฉางกังใช้มือข้างหนึ่งจับข้างแก้มเงาในน้ำก็ทำตาม พอเขายกมือขึ้นสูงเหนือศีรษะเงาในน้ำก็ยังทำตามอีก พอหันไปทางซ้ายเจ้าเงานั่นก็หันตาม พอแลไปทางขวาเจ้าเงานั่นก็ทำเลียนแบบ สรุปแล้วอย่างไรก็เป็นเขาตอนเด็กแน่นอนไม่มีผิด! แล้วทำไมถึงมาอยู่ในร่างตัวเองตอนเด็กได้ล่ะ?

ฉางกังในร่างเด็กสิบขวบตกตะลึงพรึงเพริด ร่างทั้งร่างคล้ายจะเป็นลมล้มครืน ทว่าเสียงของเจ้าเด็กตัวแสบก็ดังขึ้นเรียกสติเขาไว้

“ท่านพี่”

“อย่าเรียกฉัน”

“ท่านพี่”

“บอกว่าอย่าเรียก”

“ท่านย่าถือไม้เรียวเดินมานู่นแล้วขอรับ”

เด็กน้อยชี้นิ้วไปที่หลังพุ่มไม้ เงาร่างของหญิงแก่คนหนึ่งเดินโผล่พ้นออกมา ฉางกังมองคนผู้นั้นด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง เขาลุกขึ้นยืนมองให้แน่ชัด จากนั้นก็ออกตัววิ่งรวดเร็วเข้าหา นั่นคือย่าหลิวผู้ใจดีและอ่อนโยน นางเดินหน้าตาบึ้งตึงมาพร้อมกับไม้เรียวในมือ พอเห็นว่าหลานชายวิ่งเข้าหาแทนที่จะวิ่งหนีอย่างที่เคยเป็นย่าหลิวก็หยุดชะงัก 

“คุณย่าครับ เจ้าเด็กคนนั้นแกล้งผม โอ้ย!"

พูดยังไม่ทันจบคำไม้เรียวก็ฟาดลงที่ก้น ฉางกังสะดุ้งเฮือกใหญ่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บแสบ ย่าหลิวมีสีหน้าดุดันน่ากลัว หว่างคิ้วขมวดแน่นแทบจะผสานต่อกัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้นางเกรี้ยวกราดเพียงใด เขาเองก็ยังมึนงงสับสนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ความเจ็บปวดที่ได้รับเสมือนจริงจนแยกไม่ออกว่านี่คือความจริงหรือความฝัน

“คุ…คุณย่าตีผมทำไมเนี่ย”

“ลู่กัง! แอบพาน้องหนีมาเที่ยวเล่นอีกแล้วใช่ไหม!”

นางตวาดเสียงดังลั่นผืนป่า สายตาจับจ้องมายังเด็กทั้งสองไม่วางตา หญิงแก่ก้มลงไปคว้าแขนฉางกังและเจ้าเด็กคนนั้นเดินดุ่มกลับไปทางเดิมที่เดินมาเมื่อครู่ ทั้งสามเดินลัดเลาะบนทางเท้าเรื่อย ๆ จนมาโผล่ที่ชายป่า พอพ้นชายป่าแล้วก็เห็นเรือนไม้หลังคามุงด้วยฟางขนาดกลาง สภาพของเรือนหลังนั้นทรุดโทรมจนต้องใช้ไม้คำยันไว้ ฉางกังมองแล้วชวนให้หวาดหวั่นว่าเรือนนี้คงจะพังครืนในอีกไม่ช้า  

นอกจากเรือนหลังนี้แล้ว ฝั่งซ้ายมือยังมีกระท่อมอีกหลังแต่ขนาดเล็กกว่า นั่นคือที่สำหรับทำเป็นห้องครัว เขามองไปทางด้านขวามือ พื้นที่บริเวณนั้นเป็นแปลงผัก มีผักกำลังเจริญเติบโตมากมายกว่าห้าชนิดในแปลงนั้น ด้านหน้ากระท่อมเป็นลำธารทอดยาวมาแต่ไกล หากเดาไม่ผิดลำธารแห่งนี้น่าจะเป็นลำธารสายเดียวกันกับที่เขาและเจ้าเด็กแสบไปชำระล้างมูลสัตว์

“ลู่กัง กลิ่นอะไรช่างเหม็นคละคลุ้งไปหมด กลับถึงบ้านแล้วก็พาลู่เกอไปอาบน้ำให้สะอาดเลยนะ”

ย่าหลิวหันมาพูดกับเขา ส่วนเขาหันไปมองทางเด็กชายตัวน้อยที่ยืนทำตาปริบ ๆ อยู่ข้างกัน ซึ่งแววตาของฉางกังเต็มไปด้วยความประหลาดใจเหลือคณานับ

ลู่…ลู่เกอ…นี่นะหรือลู่ฉางเกอ! ลู่ฉางเกอที่เขากำลังหาคำตอบคือเจ้าเด็กนี่นะหรือ!

“ยังไม่ไปอีก!”

คุณย่าพูดขึ้นอีกรอบ ฉางกังรีบดึงแขนน้องชายตั้งใจจะพาวิ่งไปที่ลำธาร ทางฝ่ายฉางเกอชักมือกลับโดยด่วนแล้วเอ่ยขึ้น

“ช้าก่อนขอรับ ไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อน”

ดังนั้นทั้งสองจึงเปลี่ยนทิศทางใหม่ เดินขึ้นไปบนเรือนเพื่อหยิบเอาเสื้อผ้าในตู้ไม้เก่า ๆ ออกมาคนละหนึ่งชุด ฉางกังได้กวาดมองไปรอบ ๆ เห็นเตียงนอนอยู่ที่มุมห้อง เขาเดินเข้าไปใช้ฝ่ามือตบลงบนเตียงจนเกิดเสียงดังปุ ๆ

“นี่ห้องของนายเหรอเจ้าหนู”

“ห้องนี้เป็นห้องของเราอย่างไรเล่าท่านพี่”

“เรา?”

เขาทวนคำแต่ไม่ได้หันกลับมามองยังคงให้ความสนใจกับเตียงนอนนี้ต่อไป และแล้วก็มองเห็นช่องทางสำหรับซุกซ่อนกล่องไม้เอาไว้ ฉางกังดันกล่องไม้เข้าไปใต้เตียงจนสุด พอคิดว่าถึงจุดที่ปลอดภัยใครก็หาไม่เจอแล้วจึงลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นออกจากฝ่ามือรัว ๆ