16 พ่อแม่ไปไหน

เมื่อมองตามตัว เนื้อตัวของเจ้าเด็กสวมใส่เสื้อผ้าโบราณล้าสมัยเพียงนี้ฉางกังยังนึกขัน เขาเองก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าผู้คนที่วั้งซานกู่ยากจนเพียงใด แต่ก็ไม่ถึงขนาดต้องคลำผ้าขี้ริ้วมาสวมใส่ให้ลูกเลยนี่นา ก็อย่างว่า…คนจนมีตัวเลือกไม่กี่ทาง แต่คนรวยจะเอาทองคำมาทอเป็นผ้าสวมใส่ก็ยังได้

"เหอะ"

ฉางกังถอนใจแล้วหัวเราะเหอะออกมาหนึ่งที ถ้าตอนที่เขาเป็นเด็กต้องตกอยู่ในสภาพมอมแมมสกปรกเหมือนเจ้าเด็กนี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับชีวิต คิด ๆ ไปก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่บรรพบุรุษของเด็กน้อยคนนี้ก็ควรจะทำงานให้หนักสิ หากทำงานอย่างขยันขันแข็งรีบสร้างอนาคตลูกหลานจะได้ไม่ต้องลำบาก

“เจ้าหนู พ่อแม่ไปไหนเหรอ”

“ท่านแม่อยู่บ้าน ส่วนท่านพ่อไปทำงานที่ชิงไห่ ท่านพี่ลืมแล้วหรือขอรับ”

“ทะ ท่านพี่เหรอ?”

“ถืออะไรอยู่หรือขอรับ”

เมื่ออีกฝ่ายทักท้วง ฉางกังก็ก้มลงมองในมือตนเอง กล่องไม้ที่ฝาปิดสนิทไปแล้วนั้นยังอยู่ในมือของเขา มองเลยขึ้นมาระดับข้อมือซึ่งมันควรจะมีนาฬิกาหรูสวมอยู่ แต่ไม่ใช่เลย…เขาเห็นเพียงแขนเสื้อสีหม่นเก่า ๆ มือที่ถือกล่องไม้ก็มีขนาดย่อส่วนลงมาจากเดิมเหมือนมือเด็ก  

นี่มัน…

ด้วยความตกใจฉางกังเผลอปล่อยกล่องไม้ในมือ มันตกลงสู่พื้นดินแล้วกลิ้งไปอยู่ข้าง ๆ ตัวเด็กคนนั้น ทางด้านเด็กน้อยได้หยิบกล่องขึ้นมาดูแล้วเอ่ยถามเขา

“ของเล่นหรือขอรับ”

ว่าแล้วก็ทำท่าจะเปิดออกดูว่าข้างในคืออะไรแต่ฉางกังรีบร้องห้ามปรามไว้ก่อน

“อย่าเปิดนะ!”  

แผละ!

เขารีบเข้าไปแย่งกล่องไม้คืนจากเจ้าเด็กจนไม่ทันได้ระวัง เผลอเหยียบกองมูลสัตว์เข้าไปเต็มเท้า พอเริ่มได้สติเขารู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบพังทลายลงสิ้น ชั่วชีวิตนี้ไม่ว่ามูลสัตว์ชนิดใดก็ไม่เคยได้เฉียดใกล้ตัวเขา แต่นี่มัน!

“ตะ ตะ ตะ เต็มตีน ว้ากกกกกก!”

ชายหนุ่มร้องเสียงหลง รีบยกเท้าข้างนั้นขึ้นมาแล้วสะบัด ๆ ท่าทางเหมือนคนกำลังเต้นแร้งเต้นกา ปากก็พ่นคำพึมพำไม่หยุด  

“เย้ย! สกปรกที่สุด ออกไปซีวะ ออกไป ๆ อย่านะเจ้าตัวเชื้อโรค ต้องมีเชื้อโรค มันมีเชื้อโรคแน่ ๆ ไม่นะพระโพธิสัตว์

ไม่ ๆ  ผมยังไม่อยากตาย!”

เขาสะบัดจนรองเท้าที่ถักขึ้นมาจากฟางข้าวหลุดออกจากเท้า เด็กน้อยเห็นท่าทางของเขาก็อ้าปากค้าง พลันกิ่งไม้ที่ใช้จิ้มเขี่ยมูลสัตว์เล่นเมื่อครู่ร่วงหล่นจากมือ เขาไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นเช่นนี้มาก่อนจึงถามขึ้นอย่างสงสัย

“ท่านพี่เป็นอะไรหรือขอรับ”

“เอาแต่เรียกฉันท่านพี่ ๆ ฉันพ่อแม่เดียวกันกับนายหรือไงเจ้าหนู”

“ขอรับ”

เจ้าตัวเล็กตอบแบบใสซื่อพลางก้มเก็บกิ่งไม้ขึ้นมา เมื่อฉางกังได้ฟังก็คิดไปว่าคำพูดเด็กเชื่อถือไม่ได้ จะไปมีพ่อแม่คนเดียวกันได้อย่างไรเล่า ดูก็รู้ว่าระหว่างเขาและเด็กนั่นคนละระดับกัน  

...หรือเรื่องที่แม่สงสัยมาตลอดว่าพ่อนอกใจจะเป็นความจริง! ไม่เช่นนั้นเจ้าเด็กนี่ก็อาจเป็นพยานรักระหว่างพ่อกับหญิงชู้!  

คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็หรี่ตาให้เล็กลง จ้องมองเจ้าก้อนอย่างพินิจพิจารณา จะว่าไปเด็กคนนี้ก็มีเค้าโครงใบหน้าที่คล้ายเขาอยู่หลายส่วน หน้าตาเด็กนี่เหมือนตอนที่เขาอายุได้ 7-8 ขวบไม่มีผิด คิ้วดำขลับ ดวงตากลมโตมีประกายวาววับ แก้มป่องทั้งสองข้างสีแดงระเรื่อน่าหยิก ปากเล็กจิ้มลิ้ม ผิวพรรณขาวผุดผ่อง ถ้าหากได้สวมใส่ชุดสตรีคงแยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย

“ใครสั่งใครสอนให้เล่นมูลสัตว์”

“ท่านพี่ขอรับ”

“มะ หมายถึงฉันน่ะเหรอ”

เขาชี้นิ้วเข้าหาตนเองแล้วยิ้มแห้ง กำลังคิดอยู่ว่าเคยสอนเรื่องไร้สาระให้เจ้าเด็กคนนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน เขามองตามร่างเล็กที่กำลังใช้กิ่งไม้สอดเข้าไปในรองเท้าแล้วยกขึ้นมา  ปลายของกิ่งไม้ที่มีรองเท้าเปื้อนมูลชี้มาทางเขา  ฉางกังจึงรีบเอียงตัวหลบรวดเร็ว

“จะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย”

“เอาไปล้างขอรับ”

“ล้างที่ไหน”

“ลำธารขอรับ”

ว่าแล้วเด็กน้อยก็เดินนำไปก่อน ฉางกังเดินกระเผลกตามไปเพราะสวมรองเท้าข้างเดียว จากตรงนั้นไปจนถึงลำธารห่างไกลมากโข เบื้องหน้าเป็นลำธารตื้น ๆ ที่น้ำไหลผ่านเอื่อย ๆ  สีของน้ำประดุจดั่งกระจกใส ก้อนกรวดหลากสีที่ใต้ลำธารสวยงามจนคล้ายอัญมณี เมื่อไปถึงฉางกังก็รีบวิดน้ำขึ้นมาล้างตัวโดยด่วน เขาชะล้างทั้งขาและแขนร่วมไปถึงใบหน้า  

เนื่องด้วยเดินมาไกลจึงรู้สึกกระหายน้ำ ฉางกังได้ดื่มไปหนึ่งอึก หากไม่ใช่เพราะเขาคอแห้งก็อย่าหวังว่าเขาจะยอมเอาเข้าปากอย่างมักง่าย น้ำที่เขาเคยดื่มประจำจะต้องเป็นน้ำแร่จากเทือกเขาหิมาลัยเท่านั้น และจะต้องผ่านการฆ่าเชื้อโดยวิธีการใช้ลำแสงอัลตร้าไวโอเล็ต แต่ถึงอย่างไรน้ำนี่ก็เป็นแหล่งน้ำธรรมชาติจึงคิดว่าน่าจะไม่เป็นพิษเป็นภัยแก่ร่างกาย ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีชายหนุ่มก็ต้องตกใจแทบหงายหลัง!

เจ้าตัวเล็กกำลังเอารองเท้าที่เปื้อนมูลสัตว์แกว่งไปแกว่งมาอยู่ที่ต้นน้ำ ส่วนเขานั่งล้างหน้าดื่มกินอยู่ปลายน้ำ!

พรู้ดดดดดด

ฉางกังรีบพ่นน้ำออกจากปากเป็นละอองพวยพุ่ง ตามมาด้วยเสียงไอแค่ก ๆ  ทำท่าล้วงคออาเจียนอยู่นานจนสิ่งที่อยู่ในท้องออกมาจนหมดเกลี้ยง พอมองไปยังตัวต้นเหตุเจ้าเด็กนั่นยังนั่งแกว่งรองเท้าเล่นสนุกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น