18 อายุเท่าไร

“ฟังให้ดีนะเจ้าหนู ฉันไม่ใช่คนที่นายคิดว่าใช่ ฉันคือคุณชายลู่พูดซิ…คุณชายลู่”

“แต่ท่านย่าเคยบอกว่าคนที่ถูกเรียกว่าคุณชายต้องเป็นลูกขุนนาง หรือไม่อย่างนั้นฐานะทางบ้านก็ต้องร่ำรวยมากนะขอรับ”

“ฮ่า ๆ พูดได้ถูกต้องแล้ว บ้านฉันรวยมาก ถ้าออกจากความฝันครั้งนี้แล้วฉันก็จะได้กลับไปบ้านล่ะนะ” พูดแล้วฉางกังก็ยืดตัวใช้มือตบลงที่กลางอกแคบ ๆ ของตนเองสองสามครั้ง “คุณชายลู่ ไหนลองพูดสิ”

“…ท่านพี่”

“คุณชายลู่”

“…ท่านพี่อา”

"คุณชายลู่"

"...ท่านพี่อา"

หากไม่คิดว่าเด็กคนนี้ยังอายุน้อยเกินไปเขาคงคิดว่ากำลังถูกกวนประสาทอยู่ ลู่ฉางกังเหนื่อยใจที่จะสั่งสอนเขาแล้วจึงได้เปลี่ยนเรื่องใหม่

“อายุเท่าไร”

“ข้าเจ็ดขวบขอรับ ท่านยายเพิ่งทำบะหมี่อายุยืนให้กินเมื่อสามวันก่อน”

“ที่แท้ก็เพิ่งจะผ่านวันเกิดมาไม่นานเองนี่”

“นี่ สองคนน่ะ! จะไปอาบน้ำได้รึยังหา!” เสียงย่าหลิวร้องตะโกนมาจากนอกเรือน ฉางกังและฉางเกอจึงรีบหอบผ้าวิ่งออกมาด้านนอก พวกเขาทั้งสองวิ่งผ่านหญิงอาวุโสตรงมายังลำธาร พอมาถึงข้างสะพานตรงที่สองพี่น้องมาอาบน้ำเป็นประจำฉางเกอก็รีบเปลื้องผ้าโดยเร็ว น้ำบริเวณนี้เป็นทางน้ำไหลผ่าน

ตื้น ๆ ต่อให้เด็กเจ็ดขวบลงเล่นก็ไม่ถือเป็นอันตราย  

ฉางกังยืนมองเด็กน้อยเปลื้องผ้าล่อนจ้อน เขาครุ่นคิดในใจว่าจะเอาอย่างไรต่อดี...

...จะให้แก้ผ้าอาบน้ำเป็นเพื่อนเด็กเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ

"ท่านพี่ไม่อาบน้ำหรือขอรับ"

"เฮ้อ ที่จริงฉันควรจะตื่นได้แล้ว มัวมาเล่นตลกอะไรอยู่ที่นี่นะ"

"ท่านพี่ ท่านย่าดุมากนะขอรับ"

 เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายตัวเล็กบอกกล่าวพี่ชายด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าผู้เป็นพี่จะถูกย่าหวดไม้เรียวอีกหน ทว่าฉางกังกลับทอดมองเด็กคนนี้ด้วยแววตาเรียบเฉย

"อาบก็อาบ อยู่ในร่างเด็กต้องอายอะไรอีก"

พูดจบก็เปลื้องผ้าออกจนหมดแล้วเดินลงลำธารไปแช่น้ำ อุณหภูมิของน้ำในลำธารช่างเย็นเยียบหนาวสะท้านเข้าไปจนถึงกระดูก ปกติแล้วเขาอาบน้ำอุ่นจากเครื่องทำน้ำอุ่นอย่างดี พอเนื้อตัวสัมผัสอุณหภูมิธรรมชาติก็ตั้งรับไม่ทัน  

"ไม่หนาวเหรอ" เขาถาม

"ไม่ขอรับ ช่วงฤดูหนาวท่านย่าจะต้มน้ำให้อาบ ช่วงนี้เป็นฤดูร้อนท่านย่าอนุญาตให้อาบน้ำในลำธารได้ เย็นชื่นใจดีขอรับ"

ก็อย่างว่า เด็ก ๆ ชอบเล่นน้ำเป็นพิเศษ ตอนที่เขายังเด็กก็เป็นเช่นนี้ประจำ เขาชอบเล่นน้ำฝนเป็นที่สุด ยิ่งเข้าฤดูฝนฉางกังเคยวิ่งเล่นเปียกปอนจนเป็นไข้หนาวสั่น คุณย่ามักจะบ่นเขาอยู่เสมอ พอโตขึ้นมาหน่อยฉางกังก็เลิกชอบเล่นน้ำฝนแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ รสชาติความสนุกมันขาดหายราวกับว่ามีคนมาขโมยความสุขในช่วงนั้นไป...

ตกอยู่ในภวังค์ความคิดอยู่พักหนึ่ง น้ำเย็นก็สาดกระเซ็นมาเต็มหน้า เพราะฉางเกอวิดมันใส่เขาสุดแรงทำให้ฉางกังอยากจะเอาคืนบ้าง เขาดันผิวน้ำพุ่งเข้าใส่น้องชายจนเข้าตาเข้าจมูก ผู้เป็นน้องชายปล่อยเสียงไอออกมาหลายครั้งแล้วรีบกระโดดขึ้นจากน้ำหาผ้ามาคลุมร่าง

“ไม่เล่นแล้ว ท่านพี่ขี้โกง”

…หึ เรื่องแกล้งเด็กคืองานถนัด

เมื่อแกล้งเด็กได้ฉางกังก็หัวเราะชอบใจ เขาเองต้องรีบขึ้นจากน้ำเช่นกัน มิเช่นนั้นความเย็นของน้ำอาจทำให้เขาไม่สบายเอาได้ ขึ้นจากน้ำแล้วทั้งสองก็จัดการสวมใส่เสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยจึงได้เดินตามกันกลับเรือน ในระหว่างทางเดินกลับฉางกังมีความคิดหนึ่งผุดขึ้น

เอ๊ะ…นี่เราก็ฝันมานานแล้วเมื่อไรจะตื่นเสียที หากต้องใช้ชีวิตในครอบครัวที่ยากจนขนาดนี้ไปนาน ๆ ไม่ดีแน่ ไม่สะดวกสบายเลยสักนิด เอ…หรือว่าต้องลองเอากล่องไม้โบราณนั้นมาเปิดดู หากเปิดกล่องไม้นั้นเราก็อาจจะวาร์ปไปเหมือนในละคร

เขาหมกมุ่นครุ่นคิดจนไม่รู้ตัวว่าได้เดินมาถึงเรือนแล้ว มองเข้าไปในห้องครัวเห็นย่าหลิวกำลังปรุงอาหารมื้อเย็นอยู่พลันให้บังเกิดความสงสัย หน้าที่ทำอาหารควรเป็นของสะใภ้ ทว่าตั้งแต่เขาก้าวเท้ามาที่เรือนยังไม่เห็นแม่ของเด็กคนนี้เลย

“จริงสิ ลู่เกอ”

“ขอรับ" 

“ตั้งแต่ฉัน…เอ่อ ตั้งแต่เรากลับมายังไม่เห็นแม่เลย”

“ท่านแม่น่ะหรือขอรับ เวลานี้น่าจะกำลังเอาของไปขายที่ตลาดยังไม่กลับมา”

“ที่นี่มีตลาดด้วยเหรอ”

“มีขอรับ ท่านพี่กับข้าก็เคยไปมาแล้ว ที่ตลาดมีขนมอร่อยเยอะ ๆ มีของให้เล่นเยอะ ๆ มีคนเยอะ ๆ ด้วย”

…ช่างขยันพูดเสียจริงเด็กน้อยคนนี้

ตลาดในพื้นที่ชนบทจะไปมีอะไรน่าสนใจ ของราคาถูกและเก่าเก็บคงไม่มีอะไรต้องตาต้องใจเขา ที่นครฉงเทียนไม่ว่าเขาต้องการสิ่งใดแทบไม่ต้องออกไปจับจ่ายเลือกซื้อเอง แค่สั่งเข่อซิงคำเดียว ไม่ถึงครึ่งชั่วยามของก็มาเกยตรงหน้า ชีวิตสุขสบายดุจราชา เพียงแค่มีเงินอยู่ในมือทุกสิ่งอย่างต่างได้มาพร้อมจบและครบหมด