19 หันก้นมาเดี๋ยวนี้

พออาเจียนออกจนหมดตั้งแต่ตอนกลางวัน เสียงท้องของฉางกังก็เริ่มร้องประท้วง คุณย่าที่ทำอาหารเสร็จแล้วกำลังยกอาหารมาวางบนโต๊ะไม้เก่า ๆ ได้หันมามองเขาแล้วย่นคิ้ว

"ลู่กัง มานี่ซิ"

นางร้องเรียกให้เดินตามเข้าไปในเรือน คนถูกเรียกอกสั่นขวัญแขวนเป็นอย่างยิ่งเพราะย่าหลิวยามนี้ต่างจากเดิมไปเสียมาก ไม่รู้ว่าคุณย่าผู้ใจดีและอ่อนโยนคนนั้นหายไปไหน แต่กลับได้แม่เฒ่าจอมโหดนี้มาแทน จะว่าไปแม่เฒ่าหลิวผู้นี้ไม่ใช่แค่อุปนิสัยเพียงอย่างเดียวที่แตกต่างจากคุณย่า ลักษณะภายนอกนั้นดูเหมือนคุณย่าตอนที่ยังอายุน้อยกว่าเดิมสิบปี นางสามารถเดินเหินได้อย่างคล่องแคล่ว ร่างกายยังแข็งแรงดีมาก แม้แต่ท่าทางถือไม้เรียวตามหลานกลับบ้านก็ยังดูเดินเหินได้สะดวก

ส่วนคุณย่าที่นครฉงเทียนนั้นชรามากแล้ว อาจเป็นเพราะท่านมีโรคประจำตัวเรี่ยวแรงก็เลยลดน้อยถอยลงตามสภาพ

แต่จะเอาอะไรกับความฝันได้ล่ะ...ฉางกังคิดมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะ

หึ ๆ ในลำคอ 

 อย่างไรเสียความฝันก็คือความฝันวันยังค่ำ อย่าว่าแต่จะฝันให้คุณย่าแข็งแรงสุขภาพดีเลย ต่อให้ฝันว่าเขามีปีกงอกออกมาก็ย่อมเกิดขึ้นได้ด้วยเช่นกัน หรือแม้แต่จะฝันต่อไปว่าลี่อินให้อภัยเขาแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...

"เรียกไม่ได้ยินหรือ"

แม่เฒ่าหลิวตบลงที่ต้นขาตนเองหนึ่งฉาดใหญ่ ฉางเกอเห็นพี่ชายยืนเหม่อยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ยินเสียงเรียกจึงได้จูงมือฉางกังเข้าหาท่านย่า เมื่อเด็กทั้งสองได้มาอยู่ต่อหน้าหญิงแก่แล้วลู่ฉางเกอจึงได้พูดขึ้นว่า...

"คุณชายลู่มาแล้วขอรับท่านย่า"

...เฮือก!  จะ เจ้าเด็กนี่มัน! ตอนให้เรียกไม่ยอมเรียก พออยู่ต่อหน้าคุณย่ามันดันเรียกเสียงั้น

"ใครสั่งใครสอนให้เรียกอย่างนี้หา!"

พอย่าหลิวถามเจ้าเด็กตัวแสบก็ชี้นิ้วมายังเขา ฉางกังถลึงตาใส่เด็กน้อยแล้วหันมายิ้มแห้งให้ผู้อาวุโส นางไม่ได้ยิ้มตอบแต่อย่างใด

"ลู่กัง หันก้นมานี่"

"จะ จะตีผมอีกแล้วเหรอเนี่ย โธ่ คุณย่า!"

"หันก้นมาเดี๋ยวนี้"

ด้วยท่าทางที่รั้งรอของเด็กชายทำให้แม่เฒ่าคว้าตัวเขามาอย่างรวดเร็ว นางกดเขาให้คว่ำหน้านอนพาดตัวลงบนตักตนเอง จากนั้นถลกกางเกงฉางกังออกจนเห็นแก้มก้นสองข้างขาวผ่องน่าหยิกอย่างกับลูกซาลาเปา

"อย่านะคุณย่า"

ฝ่ายฉางกังก็ดิ้นรนถีบเท้าไปมาเพราะคิดว่าจะถูกตีซ้ำอีก ที่ไหนได้คุณย่าเอายาแก้ฟกช้ำมาป้ายทาให้เขาอย่างเบามือ ปากก็บ่นสั่งสอนไปพลาง

"ลู่กังเอ้ย...ทีหลังก็อย่าดื้อเข้าใจหรือไม่ เจ้าตัวแค่นี้เอง น้องเจ้าก็ยังเล็กมาก พาน้องไปเที่ยวเล่นไกลตาผู้ใหญ่หากมีอะไรเกิดขึ้นเจ้าจะปกป้องตนเองและน้องได้อย่างไร เป็นพี่ต้องแลดูน้อง ไม่ใช่คอยแต่หาเรื่องให้ย่าปวดหัว"

“…”

ไม่ว่าเรื่องจริงหรือความฝันย่าหลิวก็มักห่วงใยหลานมาก่อนเป็นอันดับแรก ที่วันนี้ถูกตีก็เพราะความเป็นห่วง ฉางกังนิ่งเงียบฟังแล้วภาพถาดยาที่วางอยู่หน้าประตูก็ลอยเข้ามาในหัว ย่าหลิวเป็นห่วงเขาขนาดนั้นแต่เขาก็ยังมองข้ามเลือกที่จะเดินผ่านไปโดยไม่ใยดี ปฏิเสธความหวังดีของคนรอบตัวแล้วเอาแต่ความพอใจของตนเองเป็นหลัก ตอนนี้เขารู้เริ่มรู้สึกผิดแล้วจริง ๆ

“เข้าใจที่ย่าพูดไหม”

“เข้าใจครับ”

“ช่วยพูดจาให้เหมือนชาวบ้านเขาหน่อยซี เอาแต่เที่ยวเตร่กับเด็กในหมู่บ้านจนติดภาษาวิบัติมาหรืออย่างไร"

นางไม่ค่อยสบอารมณ์กับวาจาแปลกประหลาดของหลานชายนักจึงได้ดุเขาอีกรอบ ฉางกังรีบดึงกางเกงขึ้นมาแล้วถอยออกห่าง แก้มสองข้างแดงฉานด้วยความอาย เข้าโตเป็นหนุ่มแล้วนะ...เป็นประธานบริษัทแล้วด้วย จะมานอนแก้ผ้าเปิดก้นให้ย่าทายาให้ได้อย่างไร

“เอ้า! ดูทำเข้าซี ดื้อเสียจริงลูกชายเจ้าเชาถงนี่ คนพี่ดื้อร้าย ส่วนคนน้องดื้อเงียบ ข้าจะได้แก่ตายหรือปวดหัวตายก่อนละเนี่ย”

เงียบจากเสียงบ่นย่าหลิวก็มีเสียงหัวเราะของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นมา เงาร่างของสตรีผู้นั้นโผล่พ้นประตูหน้าบ้านเดินเข้ามาด้านใน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า นางสวมใส่หมวกฟาง บนหลังของนางมีตะกร้าที่สานด้วยไม้ไผ่ พอฉางเกอ

มองเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปกอดขา