20 ผมนึกว่าทุกคนทิ้งผมไปหมดแล้ว

สตรีผู้นี้คือเยว่ปิงเหยียน มารดาของเจ้าจอมแสบทั้งสอง เมื่อฉางกังได้เห็นมารดาที่ตกตายไปแล้วในมิติปัจจุบันเขาก็ตะลึงค้างอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกแรกที่ได้พบเห็นคนที่ไม่มีวันจะได้เจอกันอีกช่างเป็นความรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาแทบเอ่อล้นออกมา แม้นว่าความทรงจำเกี่ยวกับนางผู้นี้จะน้อยเต็มที แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกดีใจจนพูดไม่ออก

…การต้องคิดถึงคนที่อยากเจอแต่ไม่มีวันได้พบเจอแล้วมันเจ็บปวดมากจริง ๆ ขอแค่เสี้ยวเวลาเดียวที่ได้เห็นคนผู้นั้นอีกครั้ง ต่อให้จะเป็นความฝันก็ตามที

เหมือนได้หวนคืนสู่วัยเด็กที่นครฉงเทียน ความอบอุ่นจากอ้อมกอดมารดาที่เขาโหยหาอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ทว่าเขากลับยืนตัวแข็งทื่อไม่ไหวติง เอาแต่จ้องร่างนั้นเหมือนมีใครบางคนกดหยุดเวลาไว้ให้ตรึงอยู่อย่างนี้

พลันหยาดน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว น้ำใส ๆ ไหลอาบตั้งแต่แก้มมาจนถึงปลายคาง ก่อนจะหล่นแหมะลงที่คอเสื้อบริเวณอก ฉางกังค่อย ๆ เปิดปากเรียกคนตรงหน้านั้นเสียงสั่นปนสะอื้น

“…คุ คุณแม่…แม่จริง ๆ ด้วย ผมได้เจอแม่อีกจริง ๆ ด้วย ฮึก…แม่ครับ ทุกคนหันหลังให้ผม ผมนึกว่าทุกคนทิ้งผมไปหมดแล้ว”

“…กังเอ๋อร์”

นางเอ่ยชื่อลูกชายพลางทำหน้าสงสัย วันนี้เขาแปลกไปจริง ๆ ทุกครั้งที่นางกลับมาจากตลาดลูกชายทั้งสองจะวิ่งมาถามว่ามีขนมมาฝากด้วยหรือไม่ แต่วันนี้ฉางกังเอาแต่ยืนอึ้งร้องไห้เหมือนเด็กขี้แย

“กังเอ๋อร์ร้องไห้เพราะเหตุใดเล่า หรือว่ากลัวแม่ไม่ซื้อขนมมาฝาก แม่ย่อมต้องซื้อมาให้อยู่แล้วล่ะ ขนมอยู่ในตะกร้าข้างหลังแม่นี่อย่างไร มาดูสิเร็วเข้า”

เขาไม่สนใจขนมหรืออะไรทั้งนั้น วิ่งเข้าไปกอดเอวมารดาแล้วยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม ปากก็ย้ำพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ

“อย่าเมินผม…ได้โปรดอย่าหมางเมินผม อย่าทำเหมือนผมไม่มีตัวตน อย่าทิ้งผมไป…แม่ ผมคิดถึงแม่ คิดถึงมาตลอดเลย”

“…ลู่ ลู่ฉางกังลูกเป็นอะไรไป”

นางวางฝ่ามือลงบนศีรษะลูกชายแล้วลูบปอยผมด้วยความอบอุ่น คิดไม่ถึงว่าตั้งแต่นางก้าวออกจากบ้านเพื่อเอาของไปขายที่ตลาดใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วยามและไม่พ้นวันเสียด้วยซ้ำ ฉางกังจะร้องงอแงเรียกหานางยิ่งเสียกว่าฉางเกอที่เด็กกว่า ปกติเขาโตพอที่จะเข้าใจอะไรได้แล้ว วันนี้ท่าทีของเขาช่างแตกต่างจากทุกวันยิ่งนัก

“แม่จะหมางเมินลูกได้อย่างไร ลูกทั้งสองคือดวงใจของแม่เลยรู้หรือไม่ เช็ดน้ำตาเร็วเข้า เป็นชายชาตรีห้ามร้องไห้เด็ดขาด ดูสิ...เจ้าเด็กขี้แยคนนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว”

น้ำเสียงของนางช่างอบอุ่นเหมือนแสงแดดในฤดูหนาว ใบหน้างามล้ำละมุนดุจดั่งน้ำค้างปลายยอดหลิว นี่คือมารดาคนดีคนเดิมของฉางกังไม่มีผิด ความทรงจำระหว่างเขากับแม่น้อยก็จริงแต่อ้อมกอดอุ่นและความรู้สึกนี้เขาจดจำมันได้เป็นอย่างดี  

บนโลกนี้เขาค้นเจอแล้วว่าอะไรที่เงินซื้อไม่ได้ นั่นคือการได้กลับมาพบเจอคนที่ลาจากไปแล้วตลอดกาลอีกครั้ง ต่อให้ใช้เงินสักหมื่นล้านหยวนเขาก็ไม่สามารถซื้อมารดากลับคืนมาได้อีก…

เมื่อความดีใจผ่านพ้น กลับมีความรู้สึกใหม่เข้ามาแทรก มันคือความรู้สึกของการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่เขาไม่อยากหวนนึกถึงแม้เสี้ยวขณะเดียว นางเป็นสตรีที่จิตใจสง่างามและรักเขามากก็จริง แต่หลังเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ความทรงจำช่วงนั้นของเขาหายไปปิงเหยียนก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปทีละนิดละน้อย นานวันพ้นผ่านนางก็ได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนตลอดกาล...

“กังเอ๋อร์อย่าร้อง...พอได้แล้ว แม่รักลูกมาก แม่รักลูกทั้งสองมากกว่าทุกสิ่งบนโลกนี้ เจ้ารีบเช็ดน้ำตาเสียเถิด ใกล้เวลาอาหารมื้อเย็นป่านนี้ท่านย่าคงหิวมากแล้ว เป็นเด็กให้ผู้ใหญ่ต้องรอนานถือว่าอกตัญญู”

ปิงเหยียนเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างเบามือ พอใบหน้าของเขาสะอาดเกลี้ยงเกลาแล้วนางจึงจูงมือเขาไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ซึ่งโต๊ะอาหารนั้นเป็นแบบที่นั่งกับพื้นล้อมวงทาน มีโต๊ะเตี้ย ๆ สำหรับวางจานอาหารเพียงเท่านั้น

“เจ้าเด็กขี้แยเอ๋ย กินเข้าไปเยอะ ๆ”

เมื่อฉางกังนั่งลงประจำที่ ผักมากมายถูกคีบใส่ในชามของเขา เขามองหน้าแม่เฒ่าด้วยความไม่พอใจ  

ให้กินแต่ผักเนี่ยนะ!  คุณย่ารู้ดีกว่าใครมิใช่หรือว่าเขาเกลียดผักเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น จู่ ๆ ความคิดไม่ดีบางอย่างก็ผุดขึ้น ฉางกังหันหน้าไปหาฉางเกอที่นั่งข้างกันแล้วบอกกล่าวผู้เป็นน้องชายว่า...

“ลู่เกอ เป็นเด็กเป็นเล็กต้องกินเยอะ ๆ นะ ผักมีประโยชน์มากรู้ไหม”

เขาคีบผักทั้งหมดที่ย่าหลิวให้มาใส่ชามข้าวของน้องชาย พลันเสียงดุดันของผู้อาวุโสก็ดังขึ้น

“หยุดเลยนะ! จะหาเรื่องไม่กินผักอีกแล้วใช่ไหม เจ้าเด็กคนนี้นี่ รีบ ๆ กินเสีย กินผักบ้าง ผักนี่แหละคือของหาง่ายที่สุด ครอบครัวเราจะกินเนื้อสัตว์แค่สามวันต่อหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น”

“ทำไมต้องเป็นอย่างนั้นล่ะครับ”

“เพราะบ้านเราจนน่ะสิ เนื้อสัตว์มีราคาแพง พ่อเจ้าไม่อยู่ก็ไม่มีคนออกไปล่า กินเต้าหู้แทนไปก่อน เอานี่เอา! ส่งชามมาให้ย่า"

เฮ้อ…ที่นครฉงเทียนจะเหมาวัวทั้งฟาร์มมากินก็ยังได้…ทำไมชีวิตที่นี่ถึงได้อดอยากยากจนนักนะ

แม่เฒ่าหลิวคีบเต้าหู้ใส่ในชามของเขาอีกครั้ง ฉางกังนั่งทอดมองเต้าหู้ในชามทำสีหน้าเบื่อหน่ายสุดขีด แล้วเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าไม่ชอบใจอย่างยิ่ง