บทที่ 5

คนทั้งสองต่างเมาหัวราน้ำฟุบหลับไปบนเก้าอี้ตื่นขึ้นมาอีกคราก็พบว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว อากาศด้านนอกหนาวเหน็บแต่คนทั้งคู่มีร่างกายที่แข็งแกร่งดั่งหินผา ฝ่าความหนาวสู้รบกลางหิมะมานับสิบปีร่างกายจึงทานทนเป็นอย่างยิ่งความหนาวเล็กน้อยไม่ทำให้พวกเขาสะเทือน

ผิดกลับหนานอิงสตรีอ่อนแอผู้นั้น นางเป็นคุณหนูของเศรษฐีโรงผลิตเครื่องหอมในเมืองซูอาน บิดาของนางนอกจากจะมีกิจการค้าขายเครื่องหอมที่ส่งออกขายไปทั่วแคว้นแล้วยังเป็นเจ้าของโรงจำนำเลื่องชื่อ

หนานอิงเดิมทีไม่เคยออกไปให้ผู้ใดยลโฉมเป็นสตรีในห้องหอผู้หนึ่ง เดิมนางเป็นบุตรสาวของอนุที่เพราะความชอบของบุตรสาวที่สร้างชื่อเช่นหนานอิงบิดาจึงเลื่อนฐานะของมารดาขึ้นมาเป็นฮูหยินรอง มีหน้ามีตายิ่งกว่าฮูหยินใหญ่เสียอีก

หนานอิงงดงามอ่อนหวาน เชี่ยวชาญในศาสตร์และศิลป์ทุกด้านอีกทั้งยังปราดเปรื่องในเรื่องเครื่องหอมอันได้รับคุณสมบัติส่วนนี้ตกทอดมาจากบิดา

ความงามของนางเลื่องลือไปทั่วเมือง นางกลายเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งและคิดค้นเครื่องหอมใหม่ ๆ ออกมาขายสร้างกำไรให้แก่สกุลหนานเป็นอันมาก

เพราะเป็นเช่นนี้ถึงเป็นลูกอนุแต่นางกลับได้รับความโปรดปรานจากท่านหนานเป็นอย่างยิ่ง บุรุษหนุ่มบุตรชายพ่อค้าที่ร่ำรวยต่างอยากได้นางเป็นภรรยาเอกกระทั่งมีแม่สื่อเดินเข้าออกคฤหาสน์สกุลหนานไม่ขาดสาย

ด้วยเหตุนี้ฮูหยินใหญ่จึงเกลียดหนานอิงยิ่งนัก ยิ่งเห็นท่านหนานใส่ใจเสาะหาบุรุษที่ดีพร้อมให้กับหนานอิงโดยที่ไม่ให้ฮูหยินใหญ่ยุ่งเกี่ยวทั้งยังหาคนที่ดีมากยิ่งกว่าบุตรสาวของฮูหยินใหญ่เสียอีก ยิ่งสร้างความเกลียดชังให้กับสตรีที่มีฐานะเป็นมารดาเลี้ยงเช่นฮูหยินใหญ่มากยิ่งขึ้น

หนานอิงหมั้นหมายกับคนของสกุลหวังผู้หนึ่ง เขาเป็นบัณฑิตรูปงามปีนี้สอบจอหงวนได้สำเร็จและอีกไม่นานเขาจะรับหนานอิงเป็นฮูหยินเอกของจวน สร้างความปลาบปลื้มให้กับบิดาของนางเป็นอย่างมากส่งผลให้ฐานะในจวนของมารดาของหนานอิงที่มีบุตรสาวเป็นที่พึ่งทำให้บ่าวยิ่งยำเกรงดูจะสูงกว่าฮูหยินใหญ่ไปแล้ว

แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันพลันเกิดขึ้นในวันที่นางนำเครื่องหอมที่คิดค้นใหม่ไปยังร้านค้า กลับถูกกลุ่มคนชั่วจับตัวแม้คนคุ้มกันของนางจะมีมากแต่มีหรือจะสู้โจรร้ายได้

พวกเขาเรียกร้องเงินทองจากบิดาเป็นค่าไถ่จำนวนหนึ่ง แต่ไม่คิดจะส่งนางคืนให้บิดายังคิดจะขายนางเข้าหอนางโลม หนึ่งในโจรชั่วกลับต้องใจนางไม่สามารถระงับอารมณ์ได้จึงวางยานางและคิดย่ำยี 

กระทั่งทหารของซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องยกทัพกลับจากชายแดนมาพอดี ได้รับการร้องเรียนจากชาวบ้านว่ามีกลุ่มโจรบนภูเขาคอยปล้นสะดมชาวบ้าน

เหล่าทหารได้รับการไหว้วานให้ช่วยจัดการ ซู่อ๋องสั่งลูกน้องฝีมือดีขึ้นเขากำจัดโจรถ่อยจนสำเร็จในนั้นมีนางโลมที่ถูกพวกเขานำตัวมาปรนเปรออยู่หลายคน

นางโลมพวกนั้นปรนเปรอทหารหลายคนจนสำราญ หนานอิงที่กำลังกระสันอยากเพราะยากำหนัด มีใบหน้างดงามโดดเด่นจึงถูกจับตัวส่งท่านอ๋องทั้งสองเพื่อเชยชม

หนานอิงนอนสลบไม่รู้ตัว ถูกโจรจับมาอยู่ในสถานที่เย็นอยู่สองวันสองคืนโดยไม่ได้รับความอบอุ่นที่เพียงพอจึงทำให้ร่างกายอ่อนแอ

หลังถูกช่วยออกมาได้ยังต้องรับศึกกามอันหนักหน่วงและสองอ๋องผู้ไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับสตรีนอกจากปลดปล่อยความใคร่ยังปล่อยให้นางนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงโดยไม่มีสิ่งใดห่อหุ้นร่างกายท่ามกลางอากาศที่เหน็บหนาวแทบทั้งคืน

นั่นจึงทำให้หนานอิงจับไข้จนตัวร้อน ปากคอของนางแห้งผากนางรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างราวกับกำลังถูกใครสักคนเอามีดมาเฉือนเนื้อทีละชิ้นแม้กระทั่งเสียงครางที่หลุดออกมานางยังไม่มีแรง เมื่อขยับตัวก็คล้ายถูกเข็มเป็นพันเป็นหมื่นทิ่มตำร่างกาย เจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้า

หนานอิงถูกทิ้งอย่างเดียวดายอยู่บนเตียง กระทั่งสองอ๋องนั้นตื่นขึ้นพวกเขาก็ไม่แม้แต่จะมองมายังนางผู้ให้ความสุขอันบ้าคลั่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกับพวกเขาในราตรีที่ผ่านมา

หานเซียวลุกขึ้นจากเก้าอี้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างยิ่งแม้ไม่ได้นอนบนเตียงนุ่มนิ่มแต่นักรบเช่นเขาแค่เพียงได้งีบหลับอย่างเต็มตาไม่ต้องคอยหวาดระแวงด้วยเกรงศัตรูจะลอบสังหารก็เท่ากับได้นอนอย่างสุขสบายที่สุดแล้ว

เมื่อมีเสียงขยับภายในกระโจมแม้จะเป็นเสียงที่แผ่วเบาลู่หนิงหวังพลันรู้สึกตัว มือของเขากำกระบี่ที่วางอยู่ข้างกายอย่างระวังแต่เมื่อเห็นว่าผู้ที่ยืนเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ข้างกายคือน้องชายต่างสายเลือดก็ยิ้มออกมา

สิ่งที่ทำให้เขายิ้มได้คือในทุกวันได้รู้ว่าน้องชายผู้ร่วมเป็นร่วมตายกับเขามาตั้งแต่ยังเยาว์มีชีวิตอยู่ 

หานเซียวเดินไปหยิบผ้าสะอาดผืนหนึ่งที่ทหารเตรียมไว้ให้แต่เช้าตรู่แล้วโยนให้ผู้เป็นพี่ เขารู้สึกเหนียวตัวเป็นอย่างยิ่งจึงคิดจะอาบน้ำเสียหน่อยจึงเดินออกไปทั้งที่เปลือยร่างสั่งทหารให้นำน้ำอุ่นถังใหญ่มาให้เขาชำระร่างกายพร้อมพี่ชาย

หานเซียวยังมีน้ำใจเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างขาวโพลนยังนอนหลับอยู่บนเตียงเพื่อไม่ให้ทหารพวกนั้นเห็นเขาจึงเดินเข้ามาปลดม่านบังตาสีขาวลงเป็นการปิดบังนางเอาไว้

เขาไม่รู้ว่าลู่หนิงหวังยังต้องการนางเป็นอนุหรือสตรีข้างห้องหรือไม่จึงป้องกันสายตาผู้คนไว้ก่อน ส่วนเขานั้นไม่คิดจะผูกพันกับนางต่อ

ในเมื่อเชยชมสมใจแล้วมองหาสตรีใหม่จะไม่ดีกว่าหรือ

ลู่หนิงหวังเห็นท่าทีอันอ่อนโยนต่อสตรีของน้องชายของเขาถึงกับหัวเราะออกมา

"เจ้าชอบนางหรือ คิดจะให้นางเป็นอนุหรือ"

หานเซียวหัวเราะ 

"ข้าคิดว่าท่านพี่ชอบนางเสียอีก"

ลู่หนิงหวังเบ้ปาก เขาไม่มองนางด้วยซ้ำ งดงามแล้วอย่างไรในเมื่อเขาเชยชมไปแล้วมีสิ่งใดน่าดึงดูดอีกเล่า

"ข้าไม่คิดจะนำนางกลับจวนเช่นกัน สตรีมักนำพาเรื่องวุ่นวายมาให้เจ้าเองก็รู้ดี"

ผู้เป็นน้องชายพยักหน้าเห็นด้วยกับลู่หนิงหวัง

ทหารร่างกำยำหลายนายช่วยกันยกอ่างอาบน้ำอุ่นเข้ามาด้านใน ได้ยินพวกเขาสนทนากันแต่ไม่ปริปากเพียงแต่ลอบมองไปยังคนที่ทำให้พวกเขาเสียน้ำโดยไม่รู้ตัวบนเตียงนั่น

แม้จะเห็นรางเลือนแต่ความขาวของนางใช่จะปิดบังกันได้ง่าย

"เจ้าชอบหรือ?"

ลู่หนิงหวังเอ่ยถามทหารผู้นั้นเสียงเยียบเย็น

เขาตกใจรีบคุกเข่าลงทันใด สตรีของท่านอ๋องแม้จะเป็นนางโลมหากท่านอ๋องไม่ยกให้ผู้ใดก็หาได้มีใครกล้าที่จะแตะต้องนางอีก

"หามิได้ขอรับ"

ทหารผู้นั้นก้มหน้าต่ำลง ท่าทางของเขาเป็นจริงเช่นนั้นคือไม่อาจเอื้อม

ลู่หนิงหวังผู้เห็นกองทัพเป็นชีวิตคนในกองทัพคู่พี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขเขาจึงไม่รอช้าที่จะเอ่ยว่า

"หากเจ้าชอบนางล่ะก็..."

หานเซียวรู้ว่าพี่ชายของตนจะพูดคำใดออกมา แต่แวบหนึ่งในใจเขาไม่เคยเห็นพี่ชายนอนกับสตรีใดอย่างบ้าคลั่งเช่นคืนที่ผ่านมาพลันคิดว่าบางทีนางอาจยังเป็นที่ต้องการอยู่เขาจึงยับยั้งเอาไว้ก่อนที่จะรู้สึกผิด

"เจ้าออกก่อนไปเถิด ให้ท่านแม่ทัพไตร่ตรองให้ดีก่อนเจ้าก็รู้อารมณ์ของเขาดีบางครั้งก็ผลุนผลันไปหน่อย"

ทหารผู้นั้นแม้จะเสียดายแต่ก็เข้าใจเป็นอย่างดี หากท่านแม่ทัพเปลี่ยนใจขึ้นมาคนที่แตะต้องของ ๆ เขาก็อาจจะแย่ไปตาม ๆ กัน

เสียงของคนสนทนากันดังอยู่ด้านนอกหนานอิงได้ยินบางคำชัดบางคำไม่ชัดเจน ร่างกายของนางร้อนยิ่งกว่าไฟครานี้หาใช่ด้วยยาปลุกกำหนัดแต่เป็นเพราะพิษไข้ที่กำลังเข้าเล่นงาน

นางรู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะตายเสียแล้ว จู่ ๆ นางบังเกิดอาการหายใจไม่ออกร่างกายดิ้นไปมาตามสัญชาตญาณ นางยกมือทุบหน้าอกของตนเองด้วยความเจ็บปวด กระทั่งผ่านมาชั่วครู่จึงได้รู้สึกดีขึ้น