Chapter 11

"จ้าแม่ เดี๋ยวองุ่นทำมื้อเช้าไว้รอ เราจะได้ทานข้าวพร้อมกันเลย เดี๋ยวสองคนนั้นก็คงมา" เมื่อมารดาเดินเข้าไปหลังร้าน องุ่นจึงเริ่มจัดแจงลงมือทำเมนูง่ายๆ สำหรับสองแม่ลูก พร้อมกับนึกถึงโชคชะตาของตัวเอง เธอเป็นลูกที่บิดาไม่ต้องการให้เกิดมา แถมยังไม่เคยได้รับความเมตตาจากเขาแม้แต่น้อย แต่เมื่อคนเราเลือกเกิดไม่ได้ เขาก็พร้อมที่จะฝ่าฟันอุปสรรคที่มี หญิงสาวเชื่อว่าสักวันเธอจะต้องใช้หนี้ ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาและตุลา คนที่หยิบยื่นเช็คใบนั้นมาให้กับเธอ ทั้งที่รู้จักกันเพียงแค่ผิวเผิน                                                                                       

~เวลาสิบสองนาฬิกาสามสิบนาที~                                                

รถสปอร์ตคันหรู ที่แล่นมาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะค่อยๆ ชะลอลดความเร็ว เมื่อชายหนุ่มขับลงจากทางด่วน                                            

"พี่ตุลาทำไมขับรถเร็วจัง" เด็กชายในชุดนักเรียนได้เอ่ยถามพี่ชายของเขาขึ้นมา เมื่อตุลาขับเร็วกว่าปกติ

"วันนี้พี่มีประชุมบ่าย ตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่ถึงสามสิบนาทีด้วยซ้ำ" ปากก็พูดกับน้องชาย แต่สายตาของเขาแอบชำเลืองมองนาฬิกาเรือนแพงที่ข้อมือ

"แต่ผมหิวข้าว พี่จอดให้ผมกินข้าวก่อนไม่ได้เหรอครับ"                          

"นายยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเหรอธันวา" ชายหนุ่มถามธันวา พร้อมกับถอนหายใจออกมา เพราะตอนนี้เขาแวะที่ไหนไม่ได้แล้ว                                               

"ก็ผมนั่งรอพี่มารับ เลยไม่ได้ไปทานข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อนนี่ครับ" ธันวาพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย แถมเขายังเอามือกุมลงไปที่ท้องอีกด้วย                                                                                                                          

"เอ่อ... เดี๋ยวไปถึงโรงงานฉันจะให้น้ำตาลไปซื้อข้าวผัดที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าโรงงานให้โอเคไหม" ตุลาเพิ่งฉุกคิดขึ้นได้ จนทำให้เขานั้นถึงกับแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อนึกถึงร้านอาหารตามสั่งที่ซันนี่เคยบอกเอาไว้

"ทำไม อาหารร้านนั้นอร่อยมากเลยเหรอ พี่ถึงได้พูดไปอมยิ้มไปแบบนั้น" ธันวาจ้องหน้าพี่ชายเขม็งด้วยความสงสัย                                                              

"ถามมากจัง หรือจะไม่กิน หืม"                                                                     

"กินสิ ผมหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้วตอนนี้ ขอเป็นข้าวผัดกุ้งนะครับพี่พิเศษด้วย" ธันวาพูดพร้อมกับนึกถึงข้าวผัดในจานไปด้วย ทำให้เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเพราะความหิว                                                    

"ได้สิ ลงไปได้แล้ว ที่สำคัญนายต้องรอฉันอยู่บนห้องห้ามออกมาเดินเพ่นพ่านเข้าใจไหม แม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงงานของเรา แต่บางที่ก็มีเครื่องจักรมันอันตรายเข้าใจหรือเปล่า" ตุลาพูดออกไปเสียงเข้ม เพื่อให้น้องชายนั้นฟังคำสั่งของเขา โรงงานแห่งนี้แยกเป็นสองส่วน จะมีโซนฝ่ายการผลิตและอีกฟากจะเป็นโกดัง เตรียมส่งสินค้าให้กับลูกค้าที่สั่งออเดอร์มา เพิ่งตึกของผู้บริหารจะอยู่ด้านหน้า เพื่อสะดวกสำหรับการติดต่อ เพราะมีลูกค้าเป็นจำนวนมาก ที่เข้ามาสั่งออเดอร์ในโรงงาน เพื่อจะได้สัมผัสกับสินค้าโดยตรง

                เมื่อสองพี่น้องเดินเข้าไปในลิฟต์สำหรับผู้บริหาร ได้มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ตุลา ทุกคนต่างกรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลาของเขา         

"ได้ข่าวว่านั่นคือคุณตุลา เขาจะมาเป็นผู้บริหารที่นี่ พวกแกหล่อชะมัดเลย" สาวที่ทำงานในออฟฟิศคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อกลุ่มของเธอเพิ่งจะกลับจากรับประทานมื้อเที่ยง                                                                         

"ยังกับโอปปา แบบนี้โรงงานเราค่อยมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย"                 

"เห็นเขาบอกว่าโสดอีกด้วยนะแก เพิ่งเรียนจบโทจากเมืองนอกด้วยคนอะไร หล่อเพอร์เฟคเป็นบ้าเลย”เวลานี้ดูเหมือนทุกคนในกลุ่มจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน เมื่อตุลานั้นเป็นชายในฝันของผู้หญิงหลายคน        

"ฉันชื่อบุษบา เป็นแฟนของคุณตุลา ถ้าพวกเธอเข้าใจผิดก็กรุณาเข้าใจใหม่ด้วยนะ อ้อ... แล้วอย่าแอบเก็บไปคิดฝันลม ๆ แล้ง ๆ เพราะต่อให้พวกเธอฝันยังไง มันก็ไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้หรอก" คำบอกเล่าของบุษบาทำให้ทุกคนถึงกับงง ก่อนที่เธอจะไปปากเบ้ปาก มองหญิงสาวกลุ่มนั้นด้วยสายตาที่ดูแคลน จากนั้นเธอจึงเดินนวยนาดตรงเข้าไปยังลิฟต์ ไม่ต้องบอกก็รู้บุษบาคงมหาตุลาแน่ๆ

 ทางด้านตุลาสองพี่น้องกำลังทำข้อตกลงกัน เมื่อธันวาไม่ยอมท่าเดียว ผู้เป็นน้องชายจะไปทานข้าวที่ร้านอาหารให้ได้ โดยเขาให้เหตุผลว่ามันได้อรรถรสในการรับประทานอาหารมากกว่า การนั่งรอตุลาอยู่ในห้องแบบนี้             

"แต่ร้านอาหารมันติดถนนใหญ่ ถ้าเกิดว่านายเกิดเล่นซนขึ้นมา วิ่งออกมาตรงถนนแล้วเจอรถเข้า ฉันไม่อยากคิดเลยนะธันวา แม่เอาฉันตายแน่ แต่นั่นไม่เท่ากับที่ฉันเป็นห่วงนาย" ตุลาพยายามอธิบาย เพราะเขาไม่อยากปล่อยน้องชายไว้ตามลำพัง                                                                             

"พี่ไปส่งผมไว้แล้วค่อยกลับมาประชุมก็ได้ ใกล้ ๆ นี่เอง ผมจะนั่งทานข้าวรอจนกว่าพี่จะประชุมเสร็จ ผมขอสัญญาว่าจะไม่ลุกออกมาจากร้านอาหาร นะครับพี่ตุลา" ธันวาเริ่มอ้อน ในขณะที่ไม่กี่นาทีเขาต้องรีบเข้าห้องประชุม                                                                                                                              

"โอเค นายนี่มันจริงๆ เลยนะ ดื้อเหมือนใครเนี่ย"                                     

"เย้! ขอบคุณครับพี่ชาย"                                                                                   

"ลุกได้แล้วเดี๋ยวให้น้ำตาลไปส่ง นายห้ามไปไหนนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปรับโอเคไหม" น้ำตาลซึ่งเลขาของตุลา เวลานี้เธอต้องย้ายตามท่านรองประธานหนุ่มมาทำงาน ที่โรงงานแห่งนี้แทนโดยปริยาย           

"โอเคครับ"                                                                                          

"ว้าย! บุษกำลังจะเคาะประตูเข้าไปพอดีเลยค่ะ" หญิงสาวในชุดรัดรูปเซ็กซี่ เธอยังคงแต่งตัวตามสไตล์ที่เธอชอบ แต่คนที่ไม่ชอบนั่นคือตุลา หล่อนคงไม่รู้ว่าสเปกของชายหนุ่ม คือผู้หญิงที่แต่งตัวเรียบร้อยดูธรรมดา      

"คุณบุษบา..." ตุลาเอ่ยชื่อหญิงสาวออกมาเบา ๆ เขาเองก็ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ ซึ่งชายหนุ่มพอจะเดาได้ว่าคงเป็นฝีมือของบิดา ที่รายงานให้หล่อนได้ทราบ ถึงการเคลื่อนไหวของเขา                                

"บุษได้ข่าวว่าคุณตุลา จะย้ายมาบริหารที่นี่ก็เลยจะมาแสดงความยินดี เย็นนี้เราไปดินเนอร์กันนะคะ" ดูเหมือนว่าหล่อนจะถือเอาโอกาสนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ในการชวนชายหนุ่มออกไปดินเนอร์ หล่อนช่างไม่อายกล้าชวนผู้ชายก่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับผู้หญิงทุกวันนี้ และหนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นบุษบา ที่หล่อนถือคติประจำใจที่ว่าด้านได้อายอด หรือตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก หญิงสาวก็พยายามงัดเอาออกมาใช้เพื่อให้มันได้ผล