Chapter 12 จอมตื๊อ

"พี่ตุลา...ผมหิวข้าว" เมื่อธันวาไม่ชอบหน้าบุษบาอยู่แล้วเขาจึงรีบพูดขึ้นมา เพราะไม่ต้องการให้พี่ชายตกลงรับปากบุษบา                                     

"ธันวาจ๊ะ เวลาผู้ใหญ่พูดกันไม่ควรพูดแทรกมันไม่มีมารยาท เข้าใจไหมจ๊ะ" บุษบาฉีกยิ้มพูดจาออกมาให้น้ำเสียงดูไพเราะ แต่สายตาของหล่อนที่จิกมองธันวานั้น ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเด็กชายก็ไม่ปาน

"น้ำตาล ช่วยพาธันวาไปส่งที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าโรงงานที แล้วคุณก็รีบตามไปที่ห้องประชุม" น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม                                                                                                   

"ได้ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะคุณธันวา เดี๋ยวพี่จะไปส่ง" จากนั้นธันวาก็เดินตามน้ำตาลออกไป ปล่อยให้พี่ชายยืนทำหน้าเซ็งอยู่ตรงนั้น เมื่อชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะสลัดบุษบาให้พ้นไปจากชีวิตของเขาได้ยังไง                      

"ผมขอตัวไปประชุมก่อนนะครับคุณบุษบา อาจจะต้องใช้เวลานานหลายชั่วโมง" คำพูดที่ฟังดูเย็นชา พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉย ทำให้บุษบาเดาใจเขาไม่ได้เลย แต่ดูเหมือนหล่อนไม่มีทางที่จะลดละความพยายาม เมื่อบุษบาต้องการจะได้ตุลามาครอบครองทั้งกายและใจ           

"วันนี้บุษว่างทั้งวันเลย ขออนุญาตไปรอคุณในห้องทำงานนะคะ ขอให้แฮปปี้กับการประชุมค่ะ" หญิงสาวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทีของชายหนุ่ม แถมหล่อนยังทำเหมือนกับว่า กำลังจะเดินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของตุลา เขาไม่อยากจะคิดเลย ผู้หญิงอย่างบุษบาจะสร้างความวุ่นวายอะไรให้กับชีวิตของเขาบ้าง แต่ที่แน่ๆ ในเวลานี้จิตใจของเขามันจดจ่อ อยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งมากกว่าห้องประชุมซะอีก

เมื่อน้ำตาลเลขานุการสาวแสนสวย ได้พาธันวาเข้ามานั่งภายในร้านอาหารตามสั่ง จากนั้นผักกาดได้เป็นคนมารับออเดอร์ ช่วงเวลานี้ลูกค้าภายในร้านก็ไม่ค่อยหนาตาเท่าไหร่แล้ว เนื่องจากลูกค้าประจำส่วนมากจะเป็นหนุ่มสาวในโรงงาน ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็ทยอยกันเข้าไปทำงานกันเกือบหมดแล้ว                                      

"คุณธันวาอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมคะ เพราะว่าพี่น้ำตาลจะต้องรีบเข้าไปประชุม ป่านนี้คุณตุลาคงเข้าไปรอในห้องเรียบร้อยแล้ว" เลขาสาวยังคงมีสีหน้าที่เป็นกังวล เมื่อเธอกำลังกลัวว่าธันวาจะซุกซนวิ่งข้ามถนนเข้าไปในโรงงาน                                                                                                                             

"พี่ไปเถอะครับผมอยู่ได้" ธันวาพูดพร้อมกับนั่งแกว่งขาไปมาอย่างอารมณ์ดี เพราะเขาไม่ค่อยได้ออกมานั่งชิว ๆ ในสถานที่แบบนี้ ส่วนมากจะอยู่แต่บ้านกับมารดามากกว่า หรือไม่ก็ไปเดินในห้างกินข้าวในภัตตาคารหรู จนธันวารู้สึกเบื่อกับบรรยากาศรอบตัวแบบนั้น                               

"ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วก็นั่งเล่นรอ ห้ามวิ่งข้ามถนนเข้าไปในโรงงานเป็นเด็ดขาด เข้าใจไหมคะคุณธันวา" น้ำตาลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุ เพื่อขู่ธันวาให้เขารับฟังในคำสั่งของเธอ                                                    

"พี่ก็ยังไม่แก่สักหน่อย ทำไมบ่นเก่งเหมือนแม่ผมเลย" คราวนี้ธันวาพูดออกไปด้วยใบหน้าเอือม ๆ เมื่อเขารู้สึกรำคาญที่น้ำตาลเริ่มจู้จี้ขี้บ่นไม่เลิก                                                                                                                               

"คุณธันวาอ่ะ...หืม พูดได้น่าตีมาก" น้ำตาลพูดออกมาด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เพื่อฝากฝังเจ้าของร้านให้ดูแลธันวาแทนเธอ                                                                                                                     

"คุณจะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ ผักกาด ผักบุ้งไปไหนกันทำไมไม่ดูแลลูกค้าเลยล่ะจ๊ะ" องุ่นรีบเรียกสองสาว เพื่อให้ทั้งสองมาดูแลเทคแคร์ลูกค้า                                                                                                              

"อ้อ... ไม่ได้จะสั่งอะไรเพิ่มหรอกค่ะ แค่จะฝากให้พี่ช่วยดูน้องให้หน่อย พอดีว่าฉันต้องรีบไปประชุม กลัวว่าน้องจะเล่นซนแล้วเผลอวิ่งข้ามถนนไปฝั่งนู้น ฝากน้องด้วยนะคะ ประชุมเสร็จฉันจะรีบลงมารับน้อง เข้าไปในโรงงาน" น้ำตาลไม่ได้พูดความจริงเรื่องที่ธันวาเป็นน้องชายของตุลา เพราะเธอกลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ที่อยู่ ๆ ลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงงาน ก็มานั่งรับประทานมื้อเที่ยง อยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งคนเดียวแบบนี้                                                                                                                 

"อ๋อ... น้องที่สั่งข้าวผัดกุ้งพิเศษใช่ไหมคะ เดี๋ยวองุ่นจะดูแลให้เองค่ะ เชิญคุณไปประชุมได้ตามสบายเลย ประชุมเสร็จค่อยมารับน้องไม่ต้องกังวลนะคะเดี๋ยวดูแลให้เป็นอย่างดีเลย"                                  

"ขอบคุณมากค่ะ" เมื่อองุ่นตกปากรับคำที่จะดูแลธันวาให้น้ำตาลเป็นอย่างดี จึงทำให้เธอรู้สึกคลายความกังวลใจที่มีลงไปได้บ้าง เพราะหากว่าธันวาประสบอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรไป เธอต้องโดนไล่ออกจากงานแน่ ๆ  

จากนั้นเลขาสาวจึงไม่รอช้าเธอรีบข้ามถนนเดินเข้าไปในโรงงานทันที เพราะเวลานี้เลยเวลาประชุมมาแล้วเกือบสิบนาที ป่านนี้เจ้านายหนุ่มของเธออาจจะอารมณ์เสีย ที่เธอมานานเกินไป เนื่องจากเขาเป็นคนที่ตรงเวลามาก

                เมื่อองุ่นทำข้าวผัดกุ้งเสร็จ เธอจัดการตักใส่จานไปเสิร์ฟเอง เพราะตอนนี้ไม่มีออเดอร์จากลูกค้า หญิงสาว ฉีกยิ้มที่มุมปาก เพียงแค่เธอเห็นธันวาจากทางด้านหลังก็รู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เห็นดื้อหรือจะซนเหมือนอย่างที่เลขาสาวบอกเอาไว้เลยสักนิด ดูเด็กชายจะนั่งรออย่างมีมารยาทด้วยซ้ำ                                          

"ได้แล้วค่ะ ข้าวผัดกุ้งตัวโต ๆ สำหรับคนพิเศษ"                                         

"ว้าว! น่ากินจังเลยครับ" เมื่อองุ่นวางจานข้าวผัดลงธันวาก็ร้องว้าวพร้อมกับทำตาลุกวาว ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ                                                                                                  

"ขอบคุณนะครับพี่สาวคนสวย แต่...ทำไมผมคุ้นหน้าพี่จังเลย เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก" ธันวาพูดพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิด เหมือนผู้ใหญ่ พลอยทำให้องุ่นรู้สึกเอ็นดูเขามากยิ่งขึ้น             

"หน้าพี่คงโหลมั้ง ทานเลยสิเดี๋ยว พี่จะไปเอาน้ำอัญชันเย็น ๆ มาเสิร์ฟ พี่ทำไว้กินเอง เดี๋ยวจะแบ่งให้น้องชิมรอแป๊บนะจ๊ะ" องุ่นพูดพร้อมกับเอามือแตะลงไปที่ศีรษะของธันวาเบาๆ ส่งผลให้เขารู้สึกถูกชะตากับแม่ค้าขายอาหารตามสั่งอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้าจัง

"มาแล้วจ้าน้ำอัญชันต้มใบเตยหอมรสชาติอร่อยเย็นชื่นใจลองชิมดูสิจ๊ะ" องุ่นถือแก้วที่มีน้ำอัญชันมาสองใบ พร้อมยื่นให้ธันวา แล้วตัวเธอเองก็นั่งลงตรงข้ามกับเด็กชาย