Chapter 13 พี่สาวคนสวย

"ขอบคุณครับพี่สาวคนสวย รสชาติอร่อยเย็นชื่นใจจังเลย ผมคงต้องให้พี่ชายพามาที่นี่บ่อยๆ พี่ทำอาหารก็อร่อย แถมยังใจดีให้ผมชิมน้ำฝีมือพี่อีกด้วย"                                                                                         

"ปากหวานเหมือนกันนะเราเนี่ย วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ"                            

"พอดีที่โรงเรียนมีประชุม คุณครูเลยให้เลิกครึ่งวันครับ"                          

"ท่าทางเราจะเป็นเด็กเรียนนะเนี่ย ตั้งใจเรียนนะรู้หรือเปล่าว่าหลายคนเขาไม่มีโอกาสได้เรียนเหมือนเรา"                                                

"พี่สาวคนสวยพูดเหมือนพี่ชายผมเปี๊ยบเลย" จากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอย่างถูกคอ องุ่นไม่รู้ว่าธันวาคือน้องชายของตุลา แต่ก็น่าแปลกใจที่ธันวารู้สึกชอบและคุยกับองุ่นได้อย่างสนิทใจ แถมเด็กชายยังติดใจในรสชาติอาหาร ที่พี่สาวคนสวยทำให้เขารับประทานอีกด้วย                                                  

~ห้องประชุม~                                                                                                   

ในเวลานี้ทุกคนกำลังพูดถึงการออกแบบเฟอร์นิเจอร์ รวมทั้งอุปกรณ์ตกแต่งภายใน เพื่อให้ตรงตามความต้องการที่ลูกค้ารายใหญ่อย่างคุณกฤชเสนอมา จึงทำให้การประชุมในครั้งนี้ค่อนข้างใช้เวลายืดออกไปมากกว่าเดิม                                                                                                             

"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณกริช ถึงต้องการแบบที่มันแปลกไปจากที่เราตกลงกันไว้" นักออกแบบได้เอ่ยขึ้นในที่ประชุม เพราะเขาต้องกลับไปแก้ไขแบบใหม่ทั้งหมด                                                                

"ผมทราบดีว่ามันคือคอลเลกชันใหม่ที่เราไม่เคยผลิต แต่เมื่อลูกค้าเสนอแบบมา เราในฐานะผู้ผลิตก็ควรที่จะคำนึงถึงความต้องการของลูกค้าที่สำคัญคุณภาพของสินค้าจะต้องมีคุณภาพ วัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ก็ควรได้มาตรฐาน ตอบโจทย์ที่ลูกค้าต้องการได้ โดยเฉพาะแบบเรายิ่งต้องออกแบบให้เข้ากับแนวคิดของลูกค้า หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนะครับ เราอาจจะตามใจคนทั้งโลกไม่ได้ก็จริงแต่เราต้องตามใจลูกค้าและทำออกมาให้ดีที่สุด"

คำพูดของตุลานั้นช่างโดนใจทุกคน เพราะชายหนุ่มเองก็หวังอยากจะให้โรงงานของเขา ผลิตสินค้าออกมาได้อย่างมีคุณภาพ ไม่ใช่นึกแต่ผลกำไรเป็นหลัก เพราะผลที่จะตามมามันก็มีประโยชน์กับทุกฝ่าย ถ้าลูกค้ามีความเชื่อมั่นมีความพึงพอใจในสินค้า ทุกคนก็จะมีรายได้เพิ่มขึ้น   

"โอเคค่ะ"                                                                                                             

"มีใครสงสัยหรือต้องการเสนอแนวคิดอีกไหมครับ" ตุลาเอ่ยถามทุกคนขึ้น เมื่อเขาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงธันวา ที่ปล่อยให้น้องชายรอที่ร้านอาหารตามสั่งหลายชั่วโมงแล้ว ส่วนบุษบาทนรอไม่ไหว หล่อนออกไปจากโรงงานตั้งแต่ชั่วโมงแรก

"สำหรับโคมไฟประดับหัวเตียงและเพดาน พรุ่งนี้ดิฉันจะส่งแบบให้นะคะคุณตุลา"                        

"โอเคครับ ผมเชื่อว่าทุกคนเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วปิดการประชุมได้ครับ" เมื่อทุกคนทยอยเดินออกไปจากห้องประชุมจนหมด เหลือเพียงตุลากับเลขาสาว ทำให้ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมา เมื่อเขากำลังนึกถึงบุษบา ที่หล่อนกำลังนั่งรอเขาอยู่ในห้องทำงาน                     

"คุณน้ำตาลผมรบกวนคุณช่วยพาธันวา ขึ้นมาหาผมที่ห้องทำงานด้วย ป่านนี้คงนั่งรอจนเบื่อแย่แล้ว"

"ได้ค่ะ" เมื่อเลขาสาวรับปากแล้วเดินออกไปจากห้อง ตุลาจึงเดินออกมาแล้วตรงไปยังห้องทำงานของเขา พอเปิดประตูเข้าไปชายหนุ่มกลับพบเพียงความว่างเปล่า ก่อนจะเหลือบไปเห็นโน้ต ที่บุษบาได้เขียนแปะเอาไว้ ที่โต๊ะทำงานของเขา                                                                                           

"วันนี้บุษ มีธุระด่วนต้องรีบไป เอาไว้วันหลังบุษจะมาใหม่นะคะตุลา" เพียงแค่อ่านโน้ตจบ ใบหน้าของตุลาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับบุษบา ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เธอดูสวยเซ็กซี่และมีเสน่ห์ แต่ทำไมไม่ตรึงใจเขาเลยสักนิด อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่ใช่สเปก ต่อให้บุษบาพยายามเข้าใกล้แค่ไหน ตุลาก็ไม่มีทางหันกลับไปเหลียวมองเธอได้                                                                 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้นจากนั้นธันวาได้เดินเข้ามาภายในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อเขาได้กินข้าวผัดที่แสนอร่อย แถมได้ดื่มน้ำอัญชัน ที่มีความหอมของใบเตยผสมอยู่ด้วย จึงทำให้ธันวารู้สึกติดใจ                                                                                                                       

"เป็นยังไงบ้างทานข้าวอร่อยไหม รอตั้งนานเบื่อไหม" ตุลาเอ่ยถามธันวาขึ้นมา เมื่อน้องชายนั่งลงข้างเขาที่โซฟา                                                    

"ไม่เบื่อเลย พี่สาวน่ารักคุยสนุก แถมยังทำข้าวผัดอร่อยมาก อ้อ... น้ำอัญชันใบเตยหอมเย็นชื่นใจ จนผมอยากกลับไปชิมอีก พรุ่งนี้พามาด้วยได้ไหมอ่ะ" ธันวาพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนพี่ชาย จนตุลามองค้อนอย่างรู้ทัน เพราะพรุ่งนี้ธันวาต้องไปโรงเรียนทั้งวัน                                                               

"พรุ่งนี้นายไปโรงเรียนทั้งวัน คิดจะขาดเรียนเหรอ..ฮ่ะ ฉันบอกนายหลายครั้งแล้วใช่ไหม คนอื่นเขาไม่มีโอกาสที่จะเรียนเหมือนเรา เขายังไขว่คว้า แต่เมื่อเรามีโอกาสกว่าคนอื่นเขา ทำไมถึงจะขี้เกียจล่ะ"             

"หยุดเลยนะ! ตอนกินข้าวพี่สาวคนสวยก็พูดแบบนี้ แล้วตอนนี้พี่ก็ยังจะมาพูดคำเดิมอีก ทำไมพี่สองคนถึงชอบพูดอะไรที่มันเหมือนกันด้วย พี่ตุลา! ผมนึกออกแล้วว่าเคยเจอพี่สาวคนสวยที่ไหน" ตอนแรกธันวาได้ร้องห้ามพี่ชายออกมา ไม่ให้เขาพูดเรื่องเดิมๆ จากนั้นไม่นานเขาได้อุทานออกมาอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม เมื่อนึกถึงพี่สาวคนสวยกับภาพในห้องของตุลา                                                                                                       

"อะไรอีกล่ะ ร้องจนแก้วหูฉันจะแตกแล้วเนี่ย"                                           

"เดี๋ยวก่อนสิ ผมว่าพี่สาวคนสวยที่ทำข้าวผัดให้ผมกิน น่าจะเป็นคนเดียวกันกับในรูป ที่ถ่ายคู่กับพี่กันยา" คำบอกเล่าของน้องชาย ทำให้หัวใจของตุลาเต้นระรัว หูของเขาอื้อไปหมด เหมือนกับโลกใบนี้กำลังหยุดหมุน ความรู้สึกมืดมนที่เคยมีกลับกลายเป็นแสงสว่างขึ้นมาในทันที ไม่รู้ทำไมเขาต้องดีใจถึงเพียงนี้            

"นายพูดจริงหรือเปล่าธันวา นายจำคนไม่ผิดแน่นะ" ตุลาจับลงไปที่หัวไหล่ของน้องชาย พร้อมกับจ้องตาธันวาเอาไว้ เพื่อรอฟังคำยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง แม้จะเคยได้ยินซันนี่บอกเอาไว้ ว่าผู้หญิงที่มาเปิดร้านอาหารตามสั่งหน้าโรงงานของเขานั้นชื่อองุ่น แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าเป็นเธอ เพราะคนที่ใช้ชื่อเดียวกันบนโลกใบนี้ก็มีถมเถไป                                    

"ตอนแรกก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ผมแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่สาวคนสวยใจดีมากเลยนะครับพี่ตุลา"