Chapter 3 ไม่ใช่สเปก

ภายในห้องทำงานของท่านรองประธานหนุ่ม ดูเหมือนว่าเวลานี้ชายหนุ่มกำลังตึงเครียด เมื่อเขาไม่ต้องการให้ที่ตรงนั้นกลายเป็นคอนโด ที่สำคัญคำบอกเล่าของเผด็จ ยิ่งทำให้ตุลารู้สึกโมโหชยา เขาใช้วิธีสกปรกหลอกล่อทุกคนให้ออกไปกับพื้นที่ แถมยังพูดให้ตัวเองดูดี ขณะที่ทุกคนมองบิดาของเขาเป็นเพียงแค่ คนบาปในคราบนักบุญ                                    

"ฮัลโหล ฉันมีเรื่องขอความช่วยเหลือจากนาย" ตุลาตัดสินใจโทรหาซันนี่ เพื่อนสนิทของเขา ซึ่งคนทั้งคู่ได้เรียนต่อปริญญาโทด้วยกันที่อังกฤษ                                                                                                                 

"มีอะไรให้ผมรับใช้ครับท่านรองประธาน" เสียงทุ้มของชายหนุ่ม พูดออกมาตามสายอย่างอารมณ์ดี โดยที่ไม่รู้ว่าตุลากำลังนั่งเครียด เมื่อเขาต้องการให้โครงการนี้ยุติลง                                                                   

"ฉันอยากให้นายช่วย ไปปลุกระดมทุกคนที่อาศัยอยู่หน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ ให้พวกเขาต่อต้านโครงการสร้างคอนโด"                                        

"เฮ้ย! นายจะทำกับคู่แข่งทางธุรกิจ ด้วยวิธีแบบนี้ไม่ได้นะตุลา ฉันว่ามันไม่แฟร์" ซันนี่รีบพูดแย้งเพื่อนรักขึ้นมาทันที เพราะเขาคิดว่าวิธีการแบบนี้ มีเพียงแค่นักธุรกิจมือสมัครเล่นเท่านั้นที่ทำกัน                       

"คู่แข่งที่ไหน พื้นดินแห่งนั้นมันเป็นที่ของพ่อฉันเอง และที่สำคัญโครงการนี้มันก็เป็นบริษัทของฉัน"

"ฮ่ะ! แล้วเราจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร หรือว่านายเรียนหนักจนสมองกลับแล้ว" ซันนี่พูดเป็นเชิงติดตลก ทั้งที่เรื่องราวทั้งหมดกำลังซีเรียส          "ฉันต้องการเอาคืนนายชยา วันนี้ตอนเย็นฉันต้องไปทานข้าวกับเขา เดี๋ยวจะส่งโลเคชันไปให้ นายว่างใช่ไหม ออกมาพบฉันหน่อยสิเดี๋ยวจะเล่าแผนการให้ฟัง ไม่อยากคุยผ่านมือถือมันไม่สะดวก" ชายหนุ่มพูดแกมบังคับออกมา เพราะเวลานี้ตุลากำลังคิดว่า มีเพียงซันนี่คนเดียวที่ช่วยเขาได้     

"ถ้าฉันตอบกลับไปว่าไม่ว่าง ทั้งที่นายปูทางมาซะขนาดนั้น ต่อให้เมียกำลังจะคลอดลูก ฉันก็คงต้องไปตามที่นายได้นัดเอาไว้หรือเปล่าวะ" ซันนี่พูดออกมา เป็นเชิงประชดประชันเพื่อนนิดหน่อย เมื่อเขาถูกตุลามัดมือชกแบบนั้น                                                                                                                              

"แล้วเจอกัน"                                                                                                       

"อืม...โอเค บ๊าย บาย" เมื่อชายหนุ่มวางสายจากเพื่อนรัก ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเริ่มที่จะมีแววกังวลขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าหากเรื่องนี้ถึงหูมารดา เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร ผู้เป็นบิดาจะสามารถอธิบายให้มารดาเขาเข้าใจได้หรือไม่ ถ้าหากฮันน่ารู้ว่าสามีกำลังจะทำให้คนไร้บ้าน ขณะที่ตัวเองนั้นกำลังจะได้กำไร บนความทุกข์ของผู้อื่น                                           

~ตอนเย็นหลังเลิกงาน~                                                                                   

ชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลาคมคาย เป็นที่ต้องตาตรึงใจของหญิงสาวทุกคน ตุลาก้าวเข้ามาภายในร้านอาหารหรู ซึ่งเป็นที่นัดหมาย ระหว่างเขากับชยา แต่พอมาถึงชายหนุ่มถึงกับแปลกใจ เพราะมีหญิงสาวนั่งอยู่ข้างๆ ชายวัยกลางคน เธอแต่งตัวเปรี้ยว สวยในลุคเซ็กซี่ ซึ่งถ้าหล่อนตั้งใจแต่งมาเพื่อยั่วตุลามันคงไม่ได้ผล เพราะนั่นไม่ใช่สเปกของชายหนุ่ม เมื่อเขาชอบผู้หญิงแต่งตัวเรียบร้อย ที่สำคัญใบหน้าไม่จำเป็นต้องแต่งแต้ม ถ้าเป็นไปได้เขาชอบมองหน้าสดของผู้หญิงมากกว่า                                                

"สวัสดีครับคุณชยา" ตุลาพูดทักทายพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาท ในขณะที่ชายวัยกลางคน ก็รีบยกมือขึ้นรับไหว้ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับชายหนุ่ม                                                                                               

" เชิญนั่งสิตุลา ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี ดูหลานหล่อเข้มเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก อ้อ..นี่บุษบา ลูกสาวอาเอง บุษนี่คุณตุลารองประธานบริษัทที่พ่อเล่าให้ฟัง" ดูเหมือนว่าชยาจะตั้งใจพาลูกสาวมาเจอกับตุลา เพราะดูจากการแต่งตัวของบุษบา ที่จัดหนักจัดเต็มขนาดนั้น                                                     

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณตุลา" หล่อนพูดพร้อมกับยื่นมือออกมา เพื่อจะเช็กแฮนด์กับตุลา ทั้งที่บิดามารดาเป็นคนไทยแท้ แววตาของบุษบาช่างดูเย้ายวน เมื่อหล่อนตั้งใจที่จะทอดสะพานอยากให้ตุลาเดินข้ามมาหาเต็มที ชายหนุ่มยื่นมือออกไปแตะเบาๆ ขณะที่หญิงสาวนั้นพยายามลูบไล้เพื่อให้เขาเข้าใจในเจตนาของเธอ  

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณบุษบา เอาเป็นว่าเรามาคุยเรื่องงานกันต่อเลยดีไหมครับคุณชยา" ตุลาเอ่ยขึ้นอย่างมีมารยาท ซึ่งประโยคเหล่านั้นก็แฝงความเฉยชาเอาไว้ พอที่จะทำให้ชยาได้ทราบ เพราะดูจากอาการของชายหนุ่ม เขาไม่มีท่าทีจะสนใจบุษบาเลยแม้แต่น้อย                                               

"เรื่องงานก็ไม่มีอะไรมากหรอก อาแค่อยากให้หลานช่วยเสนอไอเดียใหม่ๆ แบบที่สถาปนิกส่งให้นั้น เราควรจะปรับปรุงตรงไหนหรือเปล่า" ชยาพูดออกมาเหมือนกับว่าตุลา รู้เห็นเป็นใจกับโครงการที่เขากำลังจะสร้าง เมื่อโปรเจกต์นี้มันไม่เคยอยู่ในหัวของชายหนุ่มเลยสักนิด และเขาก็คิดว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นได้         

"ผมขอกลับไปศึกษารายละเอียดทั้งหมดก่อนนะครับ ส่วนเรื่องการออกแบบนั้นน่าจะเชื่อใจสถาปนิก เพราะการแก้ไขแบบ แต่ละครั้งมันใช้เวลามากพอสมควร ที่สำคัญควรคำนึงถึงความมั่นคงปลอดภัยของผู้อยู่อาศัยเป็นหลักด้วย" คำพูดของตุลาทำให้ชายวัยกลางคนหน้าเจื่อนลงไปนิดหนึ่ง เมื่อชายหนุ่มมีความคิดไม่ต่างไปจากบิดาของเขา ซึ่งมีนักธุรกิจไม่กี่คน ที่จะให้ความสำคัญของผู้บริโภคเป็นหลัก แม้ว่าผลประโยชน์ที่ได้รับ จะเพียงแค่น้อยนิดก็ตามที                                                                               

"โอเค พอดีอามีธุระต้องไปต่อ ตุลาทานข้าวกับบุษต่อเลยนะ พ่อฝากลูกดูแลเทคแคร์คุณตุลาด้วยนะบุษ"

"ได้ค่ะพ่อ" พูดจบนายชยาก็เดินออกไป เพราะเขาตั้งใจอยากจะให้ลูกสาวสานความสัมพันธ์กับตุลา บุษบาได้สั่งไวน์มาสองแก้ว                               

"ถ้าคุณไม่รังเกียจ บุษขอดื่มให้กับมิตรภาพของเรานะคะ ชนแก้วค่ะ" ชายหนุ่มยอมทำตามในสิ่งที่หญิงสาวร้องขอ เขาค่อยๆ จิบไวน์ลงคอ

ในขณะที่หญิงสาวตรงหน้ามองเขาด้วยแววตาเย้ายวน หล่อนเอามือปัดผมไปด้านหลัง เผยให้เห็นร่องอกลึกขาวอวบ ซึ่งเวลานี้มันล้นขอบบราออกมาจนเห็นเนินอกนูนอวบอิ่มอย่างชัดเจน                                 

"คุณตุลาเก่งจังเลยนะคะ ได้ดำรงตำแหน่งเป็นถึงรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศ อีกไม่นานคงจะขึ้นแท่นรับ ตำแหน่งของท่านประธาน มีอะไรให้ช่วยก็เรียกบุษได้นะคะ บุษเต็มใจช่วยคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"

หญิงสาวพูดพร้อมกับฉายแววตาเย้ายวนออกมา พร้อมกับพยายามนั่งแอ่นหน้าอกเด้งขึ้น เพื่อให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเนินอกอย่างชัดเจน ก่อนจะใช้มือลูบลงไป ที่หลังมือของชายหนุ่ม หล่อนใช้นิ้วเขี่ยเบาๆ เหมือนกับจะบอกเรื่องราว ให้ตุลาได้ทราบในสิ่งที่บุษบาต้องการ เมื่อหญิงสาวมีเจตจำนง อยากรวบหัวรวบหางเขาเต็มที ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่นาทีด้วยซ้ำไป