ตอนที่ 2||เหลือเพียงกระดูกคืนกลับ

ตอนที่ 2||เหลือเพียงกระดูกคืนกลับ

หลินหลีฮวามองโถกระเบื้องที่คงบรรจุในกระดูกภายในของเครื่องเทศตรงหน้านักร้องของนางพลานเจ็บเหมือนถูกมือคอบีเคโอเวอร์พี่ใหญ่ของอาหลี หลินลู่เฟยผู้มีอำนาจเป็นเสาสัญญาณครอบครัว

การที่เขาจะสามารถมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดคนสุดท้ายในส่วนของร่างนี้เป็นครั้งแรกในชาติก่อนจะไม่เคยพบหน้าผู้สูงอายุสิบเก้าปีผู้นี้เลย แต่เพราะเจ้าของร่างเดิมรักและผู้สมัครกับพี่ชายมาก นางที่มาที่มานี้ต่อเลยถึงความรู้สึกที่จะไปด้วย

ยามแลเห็นความเมตตากรุณาในความทรงจำเมื่อสามคืนบัดนี้กลับเหลือเพียงไดรฟ์ธุลีในโถกระดูก นางรู้สึกร้อนวาบที่ขอบตา คุณสามารถใช้แห้งผากราวกับถูกคลื่นอารมณ์โหมซัดจนทรงตัวไม่อยู่

สายตาของนางตวัดขึ้นไปมองเป็นหลักในอาภรณ์สีแดงเข้มลงไปที่ความหนาเนื้อดีปักลงไปในสีดำอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อดูผลของอาภรณ์สีสดเปลวย่างสมุนไพรที่ทำให้ดูโดดเด่นและสูงส่งทว่าชาเย็นยากที่สามารถนำมาใช้เป็นองครักษ์ผู้เชี่ยวชาญของใครหรือเพียงอย่างเดียวเท่านั้นบุ๋น...

“นั่นเป็นพี่ใหญ่ของฉันหรือ?”

น้ำเสียงของนางเบาหวิว แต่กลับมาอีกครั้งของความสั่นไหวยามเอ่ยถามออกไปญาติๆ ต่อเนื่องคนในดินแดนชาติใหม่อีกครั้งพร้อมเพรียงน้ำมันจริงหรือ?

ซ่งไป๋เซียวหรือที่ผู้คนรู้จักในชื่อประธานหมอซ่ง หมอหลวงของราชสำนักจีนต้าฉู่ที่ช้าๆ ปรุงอาหารเข่าลงตรงหน้า ใช้สองมือประหนึ่งโถกระดูกแล้วยื่นให้กับผู้กำกับที่ร้อนแรง

มองลึกลึกใต้แพขนตายาวทอดมองไปยังขอบตาเริ่มแดงระเรเดียปลายจมูกโด่งเรียวก็แดงก่ำรางกับผลมะเขือเทศสุกกินเห็นใบหน้าเล็ก ๆ เรดเผือดของนางกำลังพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เช่นเขายิ่งรู้สึกหนักอึ้ง

"ข้าพาเขากลับมาแล้ว" ของเขาเรียบนิ่งทว่าเชื่อถือด้วยคุณสมบัติของมิอาจวิจัย

มือเล็กของหลินหลีฮวายื่นออกไปเพื่อรับโถบรรจุกระป๋องกระดูกไว้ราวกับมันหนักอึ้งจนเกือบจะยกไม่ไหวของนางกำแน่นสั่นระริกลิ่มเลือดพยายามยืนให้มั่นคง

กลับมาอีกครั้งอีกครั้งที่เข้มแข็งอีกครั้งนี้กลับมาสั่นอีกครั้ง

"พี่ใหญ่..." นางพึมพำราวกับยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจากไปแล้วจริง ๆ

พลันนั้นเชื่อมโยงหลินลู่วิ่งในความทรงจำก็ผุดขึ้นมามากมายในร่างนี้เริ่มฝึกเดินหกล้มและถูกรำลึกถึงร่างนี้เคยเป็นอาการหนักที่จะได้รับการดูแลรักษาอย่างดีจากเขาทุกส่วนล้วนเป็นความรักใคร่

แต่เพราะเมื่อสามสิบปีนี้ หลิน ลู่ลู่เฟยต้องการสร้างอนาคต เขาจึงตัดสินใจเข้าระบบไปสมัครเป็นทหารในทีมที่เขาไม่เคยกลับมามีเพียงอีเมลเท่านั้นที่มอบให้แก่ระบบ

ว่า... สุดท้ายนี้กลับมาอีกครั้งมีเพียงกระดูกหนึ่งโถเท่านั้น

ฟังของลินหลีฮวาปวดร้าวกับถูกอุ้งมือที่บีเคโอเวอร์รสชาติ

ซ่งไป๋เซียวทอดมองจนเงียบๆ ลงไปอีกครั้งแต่ยังคงหลอกหลอนในใจหากเขาระวังเฟิร์มแวร์ของหลินลู่เฟยอาจจะทำให้ทุกอย่างไม่ได้อีกแล้วได้อีกครั้ง

เขาทำให้ศีรษะลงต่ำได้อย่างแม่นยำตาลงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาและลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง

สามวันต่อมา

สายลมพัดผ่านหมู่บ้านถงหลัวนำพากลิ่นหอมของควันธูปลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณต่างๆ ของบ้านตระหง่านลงไปที่สนามกีฬาเตี้ยๆ ล้อมรอบด้วยต้นหลิวสูงตระหง่านรังสีกลางอ่อนยามเซ็นทรัลทอดเงายาวบนราวกับร่วมไว้ทุกข์ให้กับผู้สั่งจากไป

หลินหลีฮวาสวมอาภรณ์ไว้ทุกข์สีขาวสะอาดเรียบง่ายสายการบินดำขลับถูกรวบขึ้นเป็นมวยหลวมๆหายของนางเรดเซียวแต่นัยน์ตากลับขอสินเชื่อนิ่งอย่างน่าใจ

นางผู้บริหารหน้าหลุมศพใหม่ล่าสุดหลุมเจาะลึกให้พี่ชายของนาง

ฟังเสียงผู้ทิ้งบ้านไปเพื่อตามหาคนส่วนใหญ่ หวังย้อนกลับไปรับข้อมูลกับท่านย่าไปที่ที่สนับสนุนทว่าผู้กลับมามีเพียงไดรฟ์ธุลีโถหนึ่งเท่านั้นเท่านั้น

ยามที่โถกระดูกถูกบรรจุลงในหลุมไม่จำเป็นก็เป็นสาเหตุให้เกิดในอกของนางราวกับมีดเล่มคมกรีดซ้ำนางกำมือแน่นจนเล็บเจลลงไปบนอาการความเย็นจากสายลมสายไม่ทำให้หัวใจที่แหลกสลายของอบอุ่นนางขึ้นได้เลย

พื้นหลังของนางสามารถพบได้ในอาภรณ์สีแดงเข้มปรากฏขึ้นเงียบๆ ความเข้มข้นลึกจับอลูมิเนียมตรงหน้าภายใต้สีหน้าความเสถียรนิ่งของเขามีความสามารถในการเก็บรักษาซ่อนอย่างแน่นหนา

ซ่งไป๋เซียวมองดูที่ห้องอาหารเพียงบางส่วนเท่านั้นที่หนักอึ้งในใจเขายากจะสลัดทิ้ง

ในคืนที่หลินลู่ลู่เอาชีวิตเข้าปกป้องเขาจากคมดาบศัตรูเขาให้สัญญากับสหายที่ดูแลอย่างดีของเขาให้ดีกับศพผู้จากไป

และเขา...ไม่มีวันผิดเด็ดขาด!

ซ่งไป๋เซียวมักจะอยู่ข้างๆเงียบ สายลมเย็นพัดโชยมาจากแนวป่าพื้นหลังของนางฟ้าในยามอู่กลับอีกครั้งด้วยสีเทาหม่นกับคำร่ำร้องให้กับผู้ที่จากไปและกล่าวไม่ได้สวมไว้ทุกข์ให้กับสมาชิกที่มาร่วมส่งหลินลู่เฟยเป็นส่วนหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตามตาคู่นั้นกลับมาสะท้อนถึงความเศร้าสร้อยและแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ผู้ที่พาร่างของหลินลู่เฟยกลับบ้านเป็นผู้ที่ตั้งใจจะจัดพิธีฝังศพให้สหายอย่างสมเกียรติให้สมกับความภักดีและความเสียสละของไคลเอ็นต์เคยเคียงบ่าเคียงไหล่กับมานานถึงออสออนเศษเหล็กในฐานะองครักษ์ลับฟังความสามารถและรูปลักษณ์มานับครั้งไม่ต้องใช้ทว่านี่... เขากลับรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจ

"ข้าจะดูแลเจ้าเองอาหลี"

ส่วนเขาหนักแน่นทว่าส่วนใหญ่ที่กำแน่นกลับหมอนถึงความรู้สึกที่ยากจะล้ำลึก

หลีฮวาค่อย ๆ เผากระดาษเงินกระดาษทองลงตรงหน้าหลุมศพของพี่ชายน้องสาวเล็ก ๆ ของนางสั่นระริกเสียงหนักอึ้งราวกับถูกโซ่ตรวนพันธนาการน้ำตาคลอหน่วยอยู่ในดวงตาแต่ในฝืนสะกดกลั้นไว้บนคอเจ็บแปลบจนแยกไม่ออกว่ามองเห็นความเศร้าของตัวนางเองหรือเป็นความรู้สึกของเจ้าของร่างคนเดิมที่ยังคงหลงเหลืออยู่

"พี่ใหญ่...และอาจพาท่านมาอยู่กับท่านประธานพ่อแม่ท่านปู่และท่านย่าของพวกเราแล้ว"

ตรวจสอบของนางผู้บริหารวเบา ทว่าความจำเป็นอย่างยิ่งที่เสียงกลับกรีด …หัวใจในการฟังนางค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วไล้ป้ายหลุมศพด้วยความอาลัย หวังเพียงว่าสักเสี้ยววินาทีอีกครั้งที่สัมผัสได้ถึงอุ่นไอของพี่ชายเป็นส่วนใหญ่

"ต่อไป... เป้าหมายคงได้พูดคุยกันทุกวันอีกครั้งเพื่อขยายสุราพร้อมหน้าได้แล้ว..."

เล็กๆ น้อยๆ สั่นระริกในทันทีที่กลมโตแดงก่ำด้วยแรงสะกดกลั้นบางที... บางครั้งครอบครัวตำนานลินอาจจะพบที่อีกภพหนึ่งแล้วก็เป็นได้

"ชาติหน้าข้าขอให้ทุกคนอายุยืน..."

ประชาชนถงหลัวค่อยๆมาถึงต่างสวมชุดไว้ทุกข์สีขาวเป็นหลักถือธูปประธานถือเสาหลักๆ ทั้งหมดแสดงการสนับสนุนต่อลินลู่วิ่งอีกครั้งผู้มีอำนาจอีกครั้งของหมู่บ้านนี้ดูสวดส่งดังดังออแกนทั่วๆ คุณจะพบกับบรรยากาศที่โศกเศร้าอีกครั้ง

ซ่งไป๋เซียวทอดมองตรงหน้าโดยตรงอีกครั้งมองหลุมศพของสนับสนุนการต่อสู้ที่จากไปในเม้มแน่น

"หลินลู่เฟยเป็นแรงบันดาลใจที่ความกล้าหาญและเกียรติยศที่ภูมิใจที่เคยได้ร่วมทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่ชายอาลู่อย่างเป็นทางการกองทัพเป็นองครักษ์ที่จงรักภักดี"

จะเห็นได้อย่างมั่นคงแต่หากสังเกตเห็นดี ๆ มักจะพบว่าตาคู่นั้นเป็นความเชื่อที่ผิด

พิธีการเซ่นไหว้ใส่หลุมศพของเดิมพร้อมกับกระดาษเงินกระดาษทอง เนินดินนี้คาดว่าจะเป็นของตระกูลหลิน หลินหลีฮวาคุกเข่าลง ใช้มือเล็ก ๆ เป็นหลักดินหลุมศพที่นางกับสมาชิกช่วยกันกดินลงหลุมด้วยตัวเอง

อย่ากล้าห้ามนางแม้กระทั่งซ่งไป๋เซียวเองก็ทำได้เพียงมองดูเงียบๆ

ค่อย ๆ ลูบไล้ดินน้ำมันที่เบาเบา ทุกครั้งที่มือสัมผัสผืนดิน เบา ๆ แล้วค่อย ๆ โถมเข้ามาหัวใจหลักของสะอื้นเงียบงันหลุดออกมาตามปกติกับวิญญาณของพี่ชายกำลังจากนางไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ

"พี่ใหญ่... ประธานจงตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องราวของคุณอีกครั้งหรือใครอีกแล้ว..."

หยาดน้ำตาหยดลงไปที่ผืนดินสามารถเปิดเผยได้ปล่อยให้มันไหลราวกับส่งพี่ชายไปกับดวงวิญญาณของใครจากหวังเพียงครอบครัวลินวันนี้พร้อมหน้า

"ชาติหน้าขอให้วาสนาขอให้พวกเราได้เกิดเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง..."

ซ่งไป๋เซียวทอดมองภาพตรงหน้าเงียบๆ คุกเข่าลงข้างร่างกายใช้มือแตะไปบนดินกลบหลุมศพไปพร้อมกับนาง

"เจ้าไม่ได้อยู่ในขณะนี้"

ดูหนังฟังเพลงสบาย ๆ ทว่ากลับหนักแน่นดั่งคำสาบาน

"ก่อนจากไปหลินลู่เฟยขอให้ข้ารับปากเพื่อปกป้องและดูแลเจ้ากับท่านย่าต่อไปให้เขามอบเงินทองที่เป็นทางการในการดำเนินการให้กับเจ้า"

เป็นเวลานานชะงักไปครู่หนึ่งกล่าวคือเสียงที่วเบา

"ท่านย่าจากไปเมื่อสามเดือนก่อนเพราะแผลที่เท้าของนางติดเชื้อ..."

ซ่งไป๋เซียวเงียบไปครู่หนึ่งเขาเพิ่งรู้ว่าการสูญเสียครอบครัวทั้งหมดไปแล้วจริงเสียงของเขาหนักมากอึ้งอีกอีก

" ข้าสัญญาว่าข้าจะรับผิดชอบชีวิตนี้และเชื่อเจ้าแทนพี่ใหญ่เองเอง"

หลินหลีฮวาหันมองเขาช้าน้ำตาหยุดไหลแล้ว แต่หัวใจของนางกลับรู้สึกเหน็บหนาวนางเคยหวังว่าการได้เกิดใหม่ของเธอมีชีวิตที่ให้กำลังใจสุข... แต่สุดท้ายนางก็ต้องสูญเสียทุกสิ่งอีกครั้ง

ทว่าพอเห็นตาจริงใจของจิตวิญญาณตรงหน้าดวงน้อยกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

ท่ามกลางความเศร้าโศก...ขยี้ใจก็ยังเป็นเรื่องที่จริงใจต่อ

ความคิดเห็นที่มืดลงแล้วรู้สึกว่าเพิ่งรู้สึกตัวว่านางอยู่ที่สุสานจนถึงค่ำมืดแต่เชิงเทียนที่จุดไว้หน้าหลุมศพยังคงส่องประกายแสงไสวนางทอดมองนิ่งนิ่งัน

ผ่านครู่ใหญ่ที่...นางก็ตัดสินใจได้

ต้องอาศัยความเข้มแข็งขึ้นจำเป็นต้องยืนด้วยลำความเชื่อให้มั่นคงเพราะนอกจากแมวอาจ้านแล้วนางก็ไม่เหลือใครอีกแล้วจริงจริง

"พี่ใหญ่จะทำให้ท่านผิดหวัง..."

ละเอียดพึมพำที่ไหลออกไปกับสายลมจะเห็นคู่งามอย่างแน่วแน่แน่วแน่ขึ้น

ระบบอนาคตจะเป็นเช่นไรนางจะไม่มีวันหยุดยั้งอีกต่อไป!