Share

บทที่ 6

พอพี่ลี่ผู้จัดการส่วนตัวของหลินเยียนหรันได้ยินเสียงของเวินเหลียงก็โวยวานมาเป็นชุดด้วยความโมโห “ผู้อำนวยการเวิน ถ้าพวกคุณคิดว่าฐานะของเยียนหรันไม่คู่ควรกับฟู่ซื่อของพวกคุณก็บอกมาตรง ๆ เยียนหรันไม่ใช่ว่าต้องทำกับพวกคุณให้ได้! ตอนนี้ ฉันปัดงานแบรนด์แอมบาสเดอร์ของที่อื่นไปหมดแล้ว แต่พวกคุณดันกลับคำพูดจะเปลี่ยนตัวเยียนหรัน ปั่นหัวพวกเราเล่นอยู่หรือยังไง? เรื่องนี้ พวกคุณต้องให้คำอธิบายกับเยียนหรันนะ!”

เวินเหลียง “พี่ลี่ พี่ใจเย็นก่อนนะคะ แบรนด์แอมบาสเดอร์ที่เรากำหนดก็คือเยียนหรัน จะเปลี่ยนตัวเธอได้ยังไง?”

“เฮอะ? คุณยังไม่รู้อีกเหรอ? หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของพวกคุณโทรมาบอกเองว่าจะเปลี่ยนคน!”

เวินเหลียงชะงัก “พี่ลี่ ฉันจะไปถามเรื่องนี้ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ และจะให้คำอธิบายกับเยียนหรันแน่นอนค่ะ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เวินเหลียงก็หน้าตึง ลุกขึ้นยืนแล้วตรงดิ่งไปแผนกประชาสัมพันธ์ ส้นสูงใต้เท้าดังตึก ๆ

หลังจากเข้าฟู่ซื่อสามปี อู๋หลิงก็หาเรื่องเธอไม่น้อย

“จะมีเรื่องสนุกให้ดูแล้วสิ” พนักงานเห็นเธอเดินไปฉับ ๆ ก็กระซิบกระซาบกัน “ผู้อำนวยการอู๋แผนกประชาสัมพันธ์ไม่ถูกกับผู้อำนวยการเวินของเราตลอดเลย”

เวินเหลียงมุ่งหน้าไปถึงออฟฟิศผู้อำนวยการแผนกประชาสัมพันธ์ “อู๋หลิง พูดเรื่องหลินเยียนหรันเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์มาให้รู้เรื่องนะ!”

พออู๋หลิงเห็นเวินเหลียงมาก็ไม่ประหลาดใจ เอามือกอดอกพลางเดินอ้อยอิ่งออกมา “ผู้อำนวยการเวิน ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยล่ะคะ? นั่งลงพูดกันสิ”

“อย่ามาทำไขสือนะ แผนงานประธานฟู่ก็ให้ผ่านแล้ว คุณถือดียังไงสอดมือเรื่องเอ็มคิว?!”

อู๋หลิงไม่ยอมแพ้ “ฉันสอดมือแล้วยังไง? คุณมีสิทธิ์อะไรมาโวยวายกับฉัน? ถ้าไม่ใช่เพราะพ่ออายุสั้นคนนั้นของคุณ คุณยังจะใช้เส้นสายตระกูลฟู่นั่งตำแหน่งผู้จัดการแบรนด์เอ็มคิวได้เหรอ? ไม่ส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างล่ะ!”

เวินเหลียงมองเธอด้วยความเย็นชา “ฉันจะนั่งตำแหน่งผู้จัดการแบรนด์เอ็มคิวได้ยังไง คุณก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง!”

เธอไม่อนุญาตให้ใครลบหลู่พ่อของเธอ!

พนักงานจำนวนไม่น้อยสังเกตเห็นฉากนี้ สายตาทยอยเบนจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มาที่ร่างทั้งสอง

“ทำไม? ที่ฉันพูดก็เป็นความจริงไม่ใช่เหรอ? ก็เธอไม่ใช่หรือไงที่ขายชีวิตพ่อเพื่อเข้าฟู่ซื่อ? เธอไม่ใช่เหรอที่ยั่วยวนประธานฟู่?”

อู๋หลิงหัวเราะและมองเธอด้วยความดูถูก

ตอนที่เธอมาทำงานเห็นเวินเหลียงลงจากรถประธานฟู่หลายครั้ง ตอนกลางวันก็เห็นเวินเหลียงเข้าห้องทำงานประธานฟู่บ่อย ๆ ด้วย!

หลังจากแอบสืบลับหลังถึงรู้ว่าเป็นแค่คนบ้านนอกคอกนาที่มาจากโคลนตม ใช้บุญคุณพ่ออายุสั้นคนนั้นของเธอที่บริจาคตับให้ประธานใหญ่ฟู่ เพื่อบีบบังคับให้ตระกูลฟู่รับเลี้ยง แถมยังยั่วยวนตามตื๊อประธานฟู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากใช้ความใกล้ชิดฉกมาครอบครอง หน้าด้านจริง ๆ!

ความริษยาแล่นผ่านดวงตาอู๋หลิงเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “น่าเสียดาย คุณฉู่กลับมาแล้ว! ถึงคุณจะถ่อไปหาถึงที่ประธานฟู่ก็ไม่เอาหรอก! ถ้าพ่ออายุสั้นคนนั้นของเธอ...”

“เพียะ...”

รอบ ๆ เงียบกริบ เสียงตบดังชัดแจ๋ว!

บรรดาพนักงานสะกดลมหายใจ ต่างมองตากันทีหนึ่ง

อู๋หลิงเอามือกุมแก้ม มองเวินเหลียงแบบคาดไม่ถึง กัดฟันกรอด “เวินเหลียง! เธอกล้าตบฉันเหรอ! ฉันจะแฉเธอที่เป็นลูกสาวหน้าไม่อาย พ่อเธอสมควรแล้วที่อายุสั้น เขาน่าจะ...”

“ในเมื่อคุณไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่าการให้เกียรติ ฉันก็จะสั่งสอนคุณให้ดีเอง!”

เวินเหลียงมองอู๋หลิงอย่างเย็นชาและพูดทีละคำ

ว่าแล้วเธอก็ยกมือจะหวดไปทางอู๋หลิงอย่างแรง

แต่ฝ่ามือนี้กลับไม่ปะทะบนหน้าของอู๋หลิง

มีคนจับข้อมือของเธอเอาไว้ในช่วงวิกฤต

เวินเหลียงมีสีหน้าขึงขัง พยายามสะบัดแต่สะบัดไม่หลุด จึงหันไปดูด้วยความหงุดหงิด จากนั้นก็อดสะดุ้งไม่ได้ “ประธานฟู่”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status