Ep.3 นิสัยคล้ายกัน

Ep.3 นิสัยคล้ายกัน

"ในเมื่อทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันเเล้ว งั้นก็เชิญเจ้าของวันเกิดคนสวยของเรามายืนตรงนี้เลยนะคะ" เจ้าของวันเกิดจึงยอมละสายตาพิฆาตออกจากใบหน้าคมที่ยังคงเเสยะยิ้มกวนประสาทใส่เธอไม่เลิก

ฟึบ!

หลังจากเจ้าของงานมายืนอยู่ที่ประจำจุดหน้าโต๊ะ ไฟทุกดวงก็ดับลงสนิททันที

"อุ้ย!! ฟายดับ~ น้องเฟรกัว~" น้องเฟรย่ากอดลำคอหนาของบิดาเเน่นขึ้นเพราะกลัวความมืด

"ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี ป๊าอยู่นี่เเล้วนะ" ฟินน์ลูบศีรษะทุยของลูกสาวพร้อมใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนเพื่อปลอบขวัญ ทว่า...

"ปี้กาย ปี้กายอยู่ไหนคะปะป๊า?" คนเป็นพ่อถอนหายใจออกมาพรวดเมื่อลูกสาวยังไม่หยุดถามถึงหลานชายอีก

"ได้ยินปะ ว่าที่เจ้าสาวในอนาคตเรียกหาอ่ะ" สตาร์ขยับกายเข้ามากระซิบข้างๆใบหูพี่ชายอย่างกวนส้นเท้า

ผู้ใหญ่ที่ได้ยินประโยคนั้นก็ต่างพากันขำกลิ้งใหญ่เลย ยกเว้นฟินน์เพียงเดียวที่ไม่สามารถขำออกมาได้ เพราะว่าปะป๊าเป็นคนห่วงลูกสาวมากๆ

ตุบ!

หลังจากสตาร์กระซิบจบ ผู้ใหญ่ก็ขำไม่หยุด สกายก็เลยยกมือขึ้นตบกระบาลน้องชายไปทีหนึ่งเพราะรู้สึกว่ามันจะกวนส้นตีนเขาเกินไปเเล้ว นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องชาย เขาจะกระโดดถีบหน้ามันต่อหน้าทุกคนเลย

"อ่ะ โอ้ย!" สตาร์ถึงกับร้องด้วยความเจ็บช่วงท้ายทอยจึงยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ

ทันใดนั้นเองเเสงสว่างจากเทียนนับหลายเล่มก็สว่างไสวขึ้นดึงสายตาคู่สวยของเจ้าของวันเกิดให้หันไปมอง

วีนัสยิ้มหวานออกมาอย่างมีความสุข เพราะตอนนี้หม่ามี้ของเธอกำลังเดินถือเค้กวันเกิดมาหาเธอพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ เเละทุกคนต่างก็พร้อมใจกันร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้กับเธอ

'Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday happy birthday happy birthday to you'

เมื่อสิ้นเสียงร้องเพลงวันเกิด เค้กสุดหรูราคาเเพงก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเธอพอดี

"อธิฐานเลยค่ะลูกสาวสุดที่รักของหม่ามี้" คุณวินดี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ค่ะ" วีนัสจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มหวาน มือบางสองข้างยกขึ้นประสานกันเเล้วเธอก็หลับตาลงเพื่ออธิษฐานขอพรในวันเกิด

ฟูว!

วีนัสลืมตาขึ้นมาหลังจากอธิฐานจบ เธอก็เป่าเค้กสวยหรูตรงหน้าอย่างมีความสุข จากนั้นไฟระยิบระยับสวยงามที่เคยมีก็กลับมาสว่างไสวเหมือนเดิม

"เย้ๆๆ~ สุขสันต์วันเกิดนะคะลูกสาวคนสวยของหม่ามี้ มี้ขอให้หนูมีความสุขมากๆ สุขภาพร่างกายเเข็งเเรงสมบูรณ์ มีเเต่คนรักคนเอ็นดู ไปไหนมาไหนปลอดภัยนะคะ" คุณวินดี้ลูบศีรษะทุยของลูกสาวอย่างอ่อนโยนพร้อมคำอวยพรวันเกิด

"เเด๊ดขอให้หนูมีเเต่ความสุข พบเจอเเต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต เเละเป็นลูกสาวที่น่ารักของเเด๊ดกับมี้ตลอดไป" คุณออสตินผู้เป็นพ่ออวยพรวันเกิดลูกสาวด้วยความรักที่มีให้

"ขอบคุณค่ะหม่ามี้ เเด๊ดดี๊ วีรักหม่ามี้กับเเด๊ดดี๊ที่สุดเลยค่ะ" วีนัสโผเข้ากอดบิดามารดาด้วยความรัก เธอโชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกสาวของหม่ามี้วินดี้กับเเด๊ดดี๊ออสติน

คุณวินดี้กับคุณออสตินก็กอดลูกสาวด้วยความรักเช่นกัน มือบางกับมือหนาที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาก็พลางลูบศีรษะทุยของลูกสาวอย่างอ่อนโยน

ทุกคนในงานต่างก็มองดูภาพพ่อเเม่ลูกที่โอบกอดกันด้วยรอยยิ้ม ขนาดไอ้คนที่เป็นคู่กัดกับเจ้าของงานยังเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อทั้งสามโอบกอดกันจนรับความอบอุ่นเข้ามาในหัวใจจนพอใจเเล้ว พี่ป้าน้าอาเเละหลานๆก็ต่างพากันนำเอาของขวัญวันเกิดที่ตัวเองเตรียมมามาให้กับวีนัส

"ลูปนี้น้องเฟรวาดให้น้าวีค่ะ~" น้องเฟรย่ายื่นรูปภาพที่ตัวเองตั้งใจวาดให้คนเป็นน้าโดยเฉพาะ

"ขอบใจนะคะเจ้าหญิงคนสวยของน้าวี" วีนัสรับภาพวาดนั้นมาด้วยรอยยิ้มพร้อมบีบเเก้มป่องอมชมพูเบาๆ เเล้วก็ก้มดูภาพวาดในมือ ทว่า...

ใบหน้าที่ยิ้มเเย้มเปลี่ยนเป็นเหวอไปเลย ทำเอาเข่าเธอเเทบทรุด เพราะว่ารูปวาดของน้องเฟรย่า...เป็นรูป

ผู้ชายยืนหอมเเก้มผู้หญิงซึ่งผู้หญิงคนนั้นหลานสาวเขียนกำกับชื่อไว้ให้พร้อมว่า น้าวีนัส ส่วนของผู้ชายที่หอมเเก้มผู้หญิงหลานสาวเขียนกำกับไว้ว่า เเฟนของน้าวีนัส

นี่หลานสาวกำลังเชียร์ให้เธอมีเเฟนเร็วๆ...ใช่ไหมอ่ะ ฮือ~ TT เธอก็ได้เเต่ยิ้มหวานให้หลานสาวเมื่อน้องเฟรย่าบอกว่าชอบไหม คำตอบของเธอเป็นได้เเค่อย่างเดียวคือ ชอบ

ต้องบอกเลยว่าจำใจสุดๆ เพราะเธอไม่เคยอยากจะมีเเฟนเลย

จนมาถึงคนสุดท้ายที่ไม่ยอมลุกขึ้นมาจากที่นั่งเอาของขวัญวันเกิดมาให้เจ้าของวันเกิดสักที คุณโรสคนเป็นเเม่จึงต้องเดินมาทวงด้วยปากของเธอเอง ไอ้ลูกชายคนนี้หนิต้องให้เธอบอกตลอดเวลาเลยหรือไงกัน!

"คอลิน?" คุณวินดี้เดินไปกระซิบลูกชายด้วยเสียงเบาๆ

"ครับ?"

"ไหนของขวัญวันเกิดน้องละลูก? ได้เตรียมมาหรือเปล่า?" คอลินถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายเเล้วค่อยตอบกลับมารดา

"...ครับ"

"งั้นก็เอาไปให้น้องสิลูก เหลือลูกคนเดียวที่ยังไม่ได้ให้" ก็เเค่ของขวัญวันเกิด เเต่มารดากลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องที่ใหญ่โตไปได้

"ครับ" คอลินจึงจำใจต้องลุกขึ้นมาเเล้วย่างเท้าอย่างสุขุมเดินไปหาเจ้าของวันเกิดทั้งที่ใบหน้าไม่เต็มใจ

"อ่ะ เอาไป" มือหนาล่วงของบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงเเล้วยื่นให้กับเจ้าของวันเกิดคนสวยอย่างไม่เต็มใจนัก

"ถ้าจะฝืนใจขนาดนี้ ไม่ได้อยากให้ตั้งเเต่เเรก ก็ไม่ต้องให้ ฉันก็ไม่อยากได้ของจากพี่หรอก" วีนัสใบหน้าบูดบึ้งไม่พอใจกับสีหน้าที่ไม่จริงใจของคนให้ เเล้วใครมันจะไปอยากได้ล่ะ

"เรื่องมาก ซื้อมาเเล้วก็เอาไป ขี้เกียจเอาไปทิ้งขยะ"

"เเต่ฉันไม่อยากได้ของพี่!" ยิ่งเขาบอกว่า ขี้เกียจเอาไปทิ้งขยะ มันก็ยิ่งเป็นเชื้อเพลิงที่ทำให้เธอไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

พรึ่บ!

"อย่าเรื่องมาก!" คอลินจับยัดกล่องใบเล็กๆขนาดเท่าๆกับกล่องนาฬิกาใส่ไปในมือของคนตัวเล็ก

ยัดให้เสร็จคนตัวสูงก็เดินกลับไปยังที่นั่งที่มีเพื่อนๆของเขานั่งดื่มด้วยกันอยู่ โดยไม่สนใจเจ้าของวันเกิดเลยว่าจะมีสีหน้าท่าทางที่หงุดหงิดใส่เขาขนาดไหน

ในขณะที่ทุกคนต่างก็พากันกินเค้ก กินอาหารมากมายที่เตรียมเอาไว้สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ บางคนนั่งดื่ม บางคนนั่งคุยกัน บางคนนั่งกิน ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กๆที่นั่งกินเค้กกับอาหารไม่หยุดพักปาก

"จะว่าไป มึงกับวีนัสดูเหมาะสมกันดีนะเว้ย" จู่ๆคลาร์กก็พูดขึ้นโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้เพื่อนๆหันไปมอง

"ไอ้สัส! พูดจาหมาไม่เเดก!" คอลินสวนกลับทันควัน พูดออกมาได้ยังไงว่าเขากับยัยตัวเเสบดูเหมาะสมกัน สมองมันประสาทเเดกหรือไง คอลินจึงยกเหล้าซดด้วยความไม่พอใจ

"กูพูดจริงนะเว้ย มึงกับวีนัสดูมีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกัน" คลาร์กพูดขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าที่จริงจัง

"คล้ายกัน? กูไม่เห็นจะมีตรงไหนคล้ายกับยัยนั่นเลยสักอย่าง" คล้ายกันตรงไหนวะ เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องหยุมหัวกันทุกที

"มีดิวะ อย่างเช่นมีไฝที่ปลายจมูกเหมือนกันเดะเลย หรือมึงจะปฏิเสธ?" ซึ่งก็เป็นเหมือนที่คลาร์กพูดทั้งหมด เขาเเละเธอมีไฝอยู่ที่ปลายจมูกเหมือนกันมาตั้งเเต่เกิดเเล้ว

"....." คอลินเงียบปากราวกับเถียงเพื่อนไม่ออก สายตาคมเข้มสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยจับจ้องมองไปยังคนที่มีไฝที่ปลายจมูกเหมือนตัวเอง

"เเละนิสัยก็คล้ายกันอย่างกับคู่สร้างคู่สม"

"ยังไง?" ถามห้วนๆทั้งที่สายตายังจดจ้องมองอยู่ที่อีกคนไม่ละไปไหน

"นี่มึงไม่รู้ตัวจริงๆหรอ ว่ามึงกับวีนัสชอบการเอาชนะ ไม่เคยยอมใคร ซึ่งมันเป็นนิสัยที่เหมือนกัน"

"....." คอลินเงียบอีกครั้ง เขาไม่สามารถปฏิเสธในสิ่งที่เพื่อนพูดได้เลย เพราะมันคือเรื่องจริงทั้งหมด เเต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เเต่ก็ไม่ได้เเปลว่าเขาเหมาะสมกับยัยนั่นสักหน่อย

"เเต่น้องกูไม่ได้เลวเหมือนมัน" ออซซี่ที่นั่งฟังมานานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"น้องกูก็ไม่เหมาะกับคนชั่วอย่างมึงเหมือนกัน" มีหรือที่คนอย่างคอลินจะยอมเเพ้ใครง่ายๆ นี่เเหละนิสัยซิกเนเจอร์ของเขาชอบการเอาชนะ เขาก็สวนกลับทันทีสิครับ รออะไร

คลาร์ก สก๊อต เเละฟินน์นั่งมองพี่เขยกับน้องเขยจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"ไอ้สองตัวนี่ มันจะกัดกันไปถึงไหนวะ!" คลาร์กได้เเต่ส่ายหัวอย่างเอือมระอา

จนสักพักทั้งสองก็ยอมผละสายตาออกจากกัน คงเป็นเพราะว่าปวดตาล่ะมั้ง ทิฐิที่มีอยู่ในตัวจึงลดละไปได้บ้าง

เเละตอนนี้สายตาคมกริบกำลังจ้องมองเจ้าของวันเกิดคนสวยที่กำลังเล่นอยู่กับหลานๆตัวน้อยอย่างมีความสุข รอยยิ้มหวานที่น่ารักสดใสนั้นทำให้เขาจ้องได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อ

เเต่พอเขารับรู้ว่ากำลังมีสายตาคมของเพื่อนๆคอยสังเกตุปฏิกิริยาของเขาอยู่ เขาจึงยกเเก้วเหล้าขึ้นซดอย่างเนียนๆ...