ตอนที่ 20 บาร์บีคิวริมทะเล

ตอนที่

20

บาร์บีคิวริมทะเล

      หลังกลับจากเกาะที่แสนตื่นเต้น ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อคลายความเหนื่อยล้า บรรยากาศภายในบ้านพักเงียบลงแต่ความตึงเครียดจากเหตุการณ์ที่โขดหินยังคงอบอวลอยู่จางๆ โดยเฉพาะในใจของพราวตะวัน

       เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย แต่ก็ยังไม่สามารถสลัดภาพแขนที่เป็นแผลของอคิณออกจากหัวได้ ความรู้สึกผิดและความห่วงใยตีรวนกันอยู่ในความคิดจนเธอทนอยู่นิ่งๆ ในห้องต่อไม่ไหว

       พราวตะวันเดินลงมาที่ชั้นล่าง เธอเห็นอคิณกำลังนั่งคุยโทรศัพท์เรื่องงานอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แขนข้างขวาของเขาวางพาดอยู่บนพนักพิงอย่างผ่อนคลาย แต่ผ้าพันแผลสีขาวนั้นกลับดูโดดเด่นและคอยตอกย้ำความรู้สึกผิดของเธอ

       เมื่อเขาวางสายลง พราวตะวันจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ

       “แขน เป็นยังไงบ้างคะ” เธอเอ่ยถามเสียงเบา “ฉันว่าเราควรทำแผลกันใหม่นะคะ แผลอาจจะโดนน้ำทะเลมา”

       อคิณเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา “แผลแค่นี้เองครับ ไม่เป็นไรหรอก” เขาพยายามทำเป็นเข้มแข็ง

       “ไม่ได้ค่ะ” น้ำเสียงของเธอเด็กขาดกว่าที่เคย “มานี่เลยค่ะ นั่งลงตรงนี้”

       เธอตบลงบนโซฟาข้างๆ ตัวเอง เป็นครั้งแรกที่เธอออกคำสั่งกับเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างแท้จริง

       อคิณมองท่าทีนั้นแล้วก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี เขายื่นแขนให้เธออย่างว่าง่าย พราวตะวันคุกเข่าลงบนพื้นข้างโซฟาอย่างไม่ลังเล เธอค่อยๆ บรรจงแกะผ้าพันแผลเก่าออกอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นรอยถลอกยาวและลึกกว่าที่เธอเห็นในตอนแรก

       ปลายนิ้วของเธอสั่นเทาเล็กน้อยขณะใช้สำลีชุบยาเช็ดทำความสะอาดรอบบาดแผลให้เขาอย่างเบามือที่สุด

       “ฉันขอโทษนะคะ” เธอพึมพำออกมาโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา “ถ้าฉันไม่ดื้อ คุณก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”

       “ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย” อคิณตอบเสียงนุ่ม เขามองเสี้ยวหน้าของเธอที่ก้มลงอย่างไม่ตั้งใจ “ต่อให้ต้องเจ็บกว่านี้ แต่ถ้ามันแลกกับความปลอดภัยของคุณได้ ผมก็ยอม”

       คำพูดของเขาทำให้มือของพราวตะวันชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจของเธอเต้นแรงจนรู้สึกได้

       “ทำไมคะ” เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความสับสน “ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ฉัน”

       “เพราะผมรักคุณ” เขาสวนกลับมาทันทีด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง

       “มันเป็นเหตุผลเดียวตั้งแต่แรก และจะเป็นเหตุผลเดียวตลอดไป”

       พราวตะวันนิ่งอึ้งไป เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขา ที่ในยามนี้มีเพียงภาพของเธอสะท้อนอยู่ในนั้น ไม่มีคำโกหก ไม่มีสิ่งใดปิดบัง

       น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอาบแก้มของเธออย่างช้าๆ “แต่ฉัน ทำร้ายคุณมาตลอด”

       “สิ่งที่คุณทำ มันไม่เคยทำร้ายผมได้” เขายกมือข้างที่ไม่เจ็บขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน “แต่การที่ผมต้องทนเห็นคุณเจ็บปวดเพราะคนอื่น นั่นต่างหากที่มันทำร้ายผมจริงๆ”

       วินาทีนั้นเองที่พราวตะวันเข้าใจทุกอย่าง กำแพงสุดท้ายในใจของเธอได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง เธอพันแผลให้เขาจนเสร็จเรียบร้อย แต่ก็ยังไม่ได้ลุกไปไหน

       เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ไล้ปลายนิ้วไปตามสันกรามคมคายของเขาอย่างลืมตัว

       “ฉันขอโอกาสได้ไหมคะ” เธอเอ่ยเสียงสั่น “ขอโอกาส ให้ฉันได้ดูแลคุณบ้าง”

       อคิณยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นที่สุด เขากุมมือของเธอที่สัมผัสแก้มเขาอยู่ขึ้นมาจรดริมฝีปากของตัวเอง “คุณไม่ต้องขอหรอกพราว เพราะทั้งตัวและหัวใจของผม มันเป็นของคุณมาตั้งนานแล้ว”

       บรรยากาศที่เต็มไปด้วยอารมณ์ลึกซึ้งนั้นถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่ร่าเริงของอรุณีที่เดินเข้ามาพอดี

       “อ้าว!!! นั่งทำอะไรกันอยู่สองคนจ๊ะ เย็นนี้พ่อเขาอยากจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวฉลองที่ทุกคนอยู่รวมตัวกันอย่างนี้”

       อคิณและพราวตะวันผละออกจากกันเล็กน้อย พราวตะวันรีบเช็ดคราบน้ำตาอย่างเก้อเขิน

       “ดีเลยค่ะคุณแม่” เธอหันไปตอบรับด้วยรอยยิ้มที่สดใสและสว่างไสวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เดี๋ยวพราวไปช่วยเตรียมของนะคะ”

       พราวตะวันลุกขึ้นแล้วเดินตามอรุณีเข้าไปในครัว ทิ้งให้อคิณนั่งมองตามแผ่นหลังของเธอไปด้วยหัวใจที่พองโตและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

       ค่ำคืนนี้ ปาร์ตี้บาร์บีคิวที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น จะไม่ใช่แค่การฉลองที่ทุกคนปลอดภัย แต่จะเป็นการฉลองจุดเริ่มต้นใหม่ของหัวใจสองดวงที่เริ่มจะตรงกันแล้ว

ค่ำคืนสุดท้ายของทริปหัวหินถูกแต่งแต้มไปด้วยบรรยากาศอันแสนอบอุ่น อคิณจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวเล็กๆ ที่ระเบียงกว้างของบ้านพักซึ่งยื่นออกไปเกือบจ

      ค่ำคืนสุดท้ายของทริปหัวหินถูกแต่งแต้มไปด้วยบรรยากาศอันแสนอบอุ่น อคิณจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวเล็กๆ ที่ระเบียงกว้างของบ้านพักซึ่งยื่นออกไปเกือบจะติดชายหาด แสงไฟจากโคมไฟระย้าและตะเกียงให้แสงสีนวลตา กลิ่นหอมของอาหารทะเลที่กำลังถูกย่างบนเตาลอยปะปนมากับกลิ่นไอของทะเล เสียงคลื่นซัดสาดเคล้าคลอไปกับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของสองครอบครัว

       สุริยะและนายแพทย์ธีระกำลังนั่งจิบไวน์พูดคุยเรื่องเก่าๆ กันอย่างออกรส ขณะที่อรัญญาและอรุณีกำลังจัดเตรียมอาหารอื่นๆ บนโต๊ะด้วยรอยยิ้ม

       พราวตะวันไม่ได้นั่งนิ่งเฉยเหมือนเคยอีกต่อไป เธอเดินไปช่วยจัดจานบ้าง รินน้ำให้ผู้ใหญ่บ้าง ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่ดูผ่อนคลายและมาจากใจจริง แต่สายตาของเธอส่วนใหญ่มักจะจับจ้องไปที่ร่างสูงของอคิณซึ่งรับหน้าที่เป็นพ่อครัวจำเป็นอยู่หน้าเตาบาร์บีคิว

       เพราะแขนข้างขวายังคงมีผ้าพันแผลจากเหตุการณ์ที่โขดหิน ทำให้การใช่ที่คีบของเขาดูขลุกขลักและไม่ถนัดนัก

       “พี่คินน์ ระวังกุ้งไหม้นะครับ!!!” อคินัยตะโกนแซวมาจากอีกมุมที่กำลังเถียงกับพราวฟ้าเรื่องเพลงที่ควรจะเปิด

       “ฝีมือระดับนี้ไม่มีทางไหม้หรอกน่า” อคิณตอบกลับน้องชาย แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพยายามจะพลิกปลาหมึกด้วยมือข้างเดียว

       พราวตะวันเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “ให้ฉันช่วยนะคะ ดูคุณจะไม่ถนัดเลย”

       อคิณเงยหน้าขึ้นจากเตาย่างร้อนๆ แววตาของเขาอ่อนลงเมื่อสบตากับเธอ เขายิ้มตอบอย่างอบอุ่น

       “นิดหน่อยครับ แต่ถ้าได้ผู้ช่วยสวยๆ แบบนี้มายืนข้างๆ ต่อให้เจ็บกว่านี้ก็ยอม”

       พราวตะวันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย แต่ครั้งนี้เธอไม่หลบตาเขากลับยิ้มตอบอย่างขบขัน “ปากหวานนะคะ เดี๋ยวฉันช่วยพลิกให้เองค่ะ คุณไปนั่งพักเถอะ แผลจะได้ไม่โดนความร้อนด้วย”

       เธอพูดพลางหยิบที่คีบจากมือเขามาถือไว้ การแสดงออกของพราวตะวันทำให้อคิณรู้สึกหัวใจพองโต เขาไม่ได้ขยับไปไหน แต่กลับยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเธอ คอยหยิบจานและส่งซอสให้กลายเป็นภาพที่ดูอบอุ่นและโรแมนติกท่ามกลางบรรยากาศที่แสนครื้นเครง