ตอนที่ 19 เกาะสวรรค์และคำสัญญาแห่งหัวใจ  

ตอนที่

19

เกาะสวรรค์และคำสัญญาแห่งหัวใจ

แสงแดดยามสายของหัวหินทอประกายอบอุ่น หลังจากมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของสองครอบครัว อคิณก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจด้วยการประกาศว่าเขาได้เตรียมเรือสปีดโบ๊ตส่วนตัวไว้ เพื่อพาทุกคนเดินทางไปยังเกาะเล็กๆ ที่เงียบสงบซึ่งอยู่ไม่ไกลจากชายฝั่ง

บรรยากาศบนเรือเต็มไปด้วยความสุขและความผ่อนคลายอย่างแท้จริง ผืนน้ำทะเลสีครามเข้มเป็นประกายระยิบระยับเมื่อต้องแสงตะวัน

อคิณจับมือของพราวตะวันไว้ไม่ยอมปล่อย ไออุ่นจากฝ่ามือของเขาส่งผ่านความรู้สึกมั่นคงมาให้เธออย่างต่อเนื่อง ทั้งสองส่งยิ้มให้กันเป็นระยะ บทสนทนาอาจไม่จำเป็นเสมอไปเมื่อสายตาสามารถสื่อความหมายได้ลึกซึ้งกว่า

สายลมทะเลพัดเอื่อยๆ พาเอาเส้นผมละเอียดของพราวตะวันปลิวไสวมาปรกใบหน้าของเธอ อคิณยกมือขึ้นอย่างอ่อนโยนแล้วค่อยๆ หมายจะช่วยปัดมันออกให้ แต่พราวตะวันกลับขยับตัวหลบเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ อคิณชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลดมือลงแล้วก็พูดกับพราวตะวันแทน

“ลมแรงนะครับ”

“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ แล้วรีบเสยผมตัวเองอย่างเก้อเขิน เธอรู้สึกโกรธตัวเองเล็กน้อยที่แสดงท่าทีห่างเหินออกไป ทั้งที่เขาแค่จะช่วย

อคิณมองท่าทีนั้นด้วยความเข้าใจ เขายิ้มบางๆ ไม่ได้แสดงความผิดหวัง “คุณดูผ่อนคลายขึ้นนะ” เขาชวนคุยด้วยน้ำเสียงปกติ

พราวตะวันหันไปมองรอยยิ้มที่มีความสุขของพ่อกับแม่ที่กำลังชี้ชวนกันดูทิวทัศน์ “ก็ดีใจที่เห็นพ่อกับแม่มีความสุขค่ะ” เธอตอบตามตรง เป็นการเบี่ยงเบนความสนใจจากความรู้สึกของตัวเองที่ยังคงสับสน

“แค่เห็นคุณยิ้มได้บ้าง ผมก็ดีใจแล้ว” อคิณกล่าวเรียบๆ แต่แววตาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความหมาย

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของพราวตะวันเต้นผิดจังหวะ เธอรีบหันหน้าหนีไปมองทะเลเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าว ผู้ชายคนนี้ ช่างแตกต่างจากภาพที่เธอเคยสร้างไว้ในหัวเหลือเกิน ความรู้สึกอุ่นวาบที่เกิดขึ้นในใจนี้คืออะไรกันแน่ เธอไม่แน่ใจว่าพร้อมจะหาคำตอบให้มันแล้วหรือยัง

ขณะที่ความเงียบอันน่าอึดอัดกำลังจะก่อตัวขึ้น

“คุณอคินัยคะ ช่วยขยับไปหน่อยได้ไหมคะ แดดมันร้อน” พราวฟ้าที่นั่งอยู่อีกฝั่งเอ่ยขึ้นพลางทำหน้ามุ่ย

“อ้าว ผมก็นั่งของผมอยู่ดีๆ” อคินัยแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็ยอมขยับตัวเพื่อบังแดดให้เธออย่างแนบเนียน

“ถ้ากลัวดำ คราวหลังก็พกร่มมาด้วยสิครับ”

“นี่คุณ!!! พราวฟ้าแยกเขี้ยว แต่ก็ไม่อาจซ่อนรอยยิ้มขบขันที่มุมปากได้ การต่อปากต่อคำของทั้งคู่สร้างเสียงหัวเราะเบาๆ ให้กับเหล่าผู้ใหญ่ที่มองดูอยู่ด้วยความเอ็นดู

ไม่นานนัก ภาพของเกาะสวรรค์ก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้า หาดทรายขาวละเอียดราวกับผงแป้งทอดตัวยาว โอบล้อมด้วยน้ำทะเลสีฟ้าใส ราวกับคริสตัล ที่ปลายหาดด้านหนึ่งมีโขดหินรูปทรงแปลกตาสวยงามตั้งตระหง่านท้าทายคลื่นลม เมื่อเรือจอดเทียบท่า ทุกคนต่างก้าวขาลงสู่ผืนทรายด้วยความตื่นเต้นกับภาพความงามของธรรมชาติที่บริสุทธิ์และไร้การปรุงแต่ง

หลังจากที่ทุกคนได้เล่นน้ำทะเลใสและพักผ่อนทานของว่างกันจนเพลิดเพลิน พราวตะวันก็อดไม่ได้ที่จะทอดสายตามองไปยังโขดหินขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่อีกฟากของชายหาด ความงามของมันท้าทายให้เธออยากเข้าไปสัมผัสและเก็บภาพความทรงจำไว้ใกล้ๆ

“ฉันอยากจะลองปีนขึ้นไปตรงนั้นดูค่ะ น่าจะถ่ายรูปสวยมาก” เธอหันไปบอกอคิณที่กำลังยืนมองเธออยู่

“จะดีเหรอลูก มันดูสูงนะ” คุณหญิงอรุณีเอ่ยทักขึ้นด้วยความเอ็นดูระคนเป็นห่วง

แววตาของอคิณฉายแววกังวลขึ้นมาทันที “นั่นสิครับพราวตรงนั้นอาจจะลื่นได้” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ ไม่เป็นไรหรอกคุณ” เธอยิ้มให้กับทุกคนอย่างมั่นใจ “พราวจะระวังตัวอย่างดีเลยค่ะ”

พราวตะวันเริ่มปีนขึ้นไปบนโขดหินอย่างช้าๆ เลือกเหยียบเฉพาะส่วนที่แห้งและมั่นคง โดยมืออคิณคอยปีนตามประกบอยู่ด้านหลังอย่างไม่ลดละ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ร่างบางทุกลมหายใจ ไม่มีความสนุก มีเพียงความรับผิดชอบที่พร้อมจะปกป้องเธอทุกวินาที

เมื่อขึ้นมาถึงชะง่อนหินที่ยื่นออกไปเห็นวิวทะเลได้งดงามที่สุด พราวตะวันก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดด้วยความสดชื่น เธอกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาเพื่อถ่ายรูป จังหวะนั้นเองที่เท้าข้างหนึ่งของเธอเผลอเหยียบลงไปบนแอ่งหินเล็กๆ ที่มีน้ำขังและปกคลุมไปด้วยตะไคร่ที่มองไม่เห็น

“ว้าย!!!”

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องด้วยความตกใจของทุกคนที่อยู่บนชายหาด

“พี่พราว!!!” พราวฟ้ากรีดร้องออกมาเสียงหลง

“ลูก!!!” อรัญญาร้องเสียงสั่น หัวใจแทบหยุดเต้น

โลกทั้งใบของเธอเอียงวูบ ร่างของเธอก็เอนวูบ กำลังจะร่วงหล่นลงสู่เบื้องล่างที่มีแต่หินแหลมคมรออยู่

เสี้ยววินาทีนั้น เวลาคล้ายกับจะหยุดนิ่ง แต่ร่างกายของอคิณกลับเคลื่อนไหวเร็วกว่าความคิด เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล สองแขนที่แข็งแกร่งตวัดคว้าเอวคอดของพราวตะวันไว้ได้ทันเวลาพอดี เขาออกแรงกระชากร่างของเธอกลับเข้ามาปะทะกับแผงอกของเขาอย่างแรงจนทั้งสองคนเสียหลักล้มลงไปบนพื้นหินพร้อมกัน

โครม!!! เสียงเนื้อครูดไปกับหินที่แหลมคมดังขึ้น แต่อคิณยังคงใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเบาะรองรับร่างกายของพราวตะวันไว้ทั้งหมด ปกป้องเธอจากแรงกระแทกและความคมของหินอย่างสมบูรณ์แบบ

“พี่คินน์ พี่พราวเป็นอะไรไหมคะ” พราวฟ้าพยายามจะวิ่งเข้าไปหาพี่สาวแต่ถูกอคินัยรั้งแขนไว้

“ใจเย็นๆ ก่อนพราวฟ้า ให้พี่คินน์จัดการก่อน ตรงนั้นมันอันตราย” อคินัยตะโกนบอกเสียงดัง

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะบนโขดหิน มีเพียงเสียงหัวใจของคนสองคนที่เต้นระรัว พราวตะวันยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดเธอไว้แน่น แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับไม่ใช่สายตาที่ปลอบโยน

“ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ระวัง”

น้ำเสียงของอคิณสั่นเทาแต่แฝงไปด้วยความดุดันจนน่ากลัว ดวงตาสีเข้มของเขาวาวโรจน์ด้วยความกลัวสุดขีด

“ถ้าผมคว้าคุณไว้ไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหมพราว!”

พราวตะวันตัวแข็งทื่อ เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ความเกรี้ยวกราดนี้ไม่ได้มาจากความไม่พอใจ แต่มันคือความกลัวที่จะสูญเสียเธอไปอย่างชัดเจน และนั่นมันทรงพลังยิ่งกว่าคำบอกรักใดๆ ที่เธอเคยได้ยินมาทั้งชีวิต ทันใดนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นรอยแผลถลอกเป็นทางยาวบนแขนของเขา

“แขนคุณ...เลือด!” เธออุทานเสียงแผ่ว “เลือดออกใหญ่เลยค่ะ”

ความโกรธเกรี้ยวของเขาไม่ได้มาจากความไม่พอใจ...แต่มาจากหัวใจที่รักและห่วงใยเธออย่างแท้จริง

ความดุดันในแววตาของอคิณจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเธอ เขาถูกแทนที่ด้วยความโล่งใจอย่างท่วมท้น เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกครั้งราวกับกลัวว่าเธอจะสลายหายไป แขนของเขาสั่นเทาเล็กน้อย

“อย่าทำให้ผมกลัวแบบนี้อีกนะ...” เขากระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูของเธอ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและเปราะบาง

“โชคดีจริงๆ ที่ตาคินน์อยู่ตรงนั้น” สุริยะพึมพำออกมาอย่างโล่งอก

ขณะที่นายแพทย์ธีระตะโกนขึ้นไป “ค่อยๆ พากันลงมานะลูก ไม่ต้องรีบ!”

ความรู้สึกกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่มลายหายไปจากใจของพราวตะวันจนหมดสิ้น ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขา เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แบบ ความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสจากใครมาก่อน เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่าผู้ชายคนนี้รักเธอมากแค่ไหน และพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ

พราวตะวันค่อยๆ ยกแขนขึ้นกอดตอบเขาแน่น เธอซบใบหน้าลงกับแผงอกกว้าง สูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยของเขาเข้าไปเต็มปอด เธอรับรู้ได้ถึงจังหวะหัวใจของเขาที่ยังคงเต้นแรงอยู่ใต้ฝ่ามือของเธอ

“ค่ะ ฉันขอโทษ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ทั้งสองคนกอดกันนิ่งอยู่บนโขดหิน ท่ามกลางเสียงคลื่นและสายลม โดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นๆ ในครอบครัวที่เริ่มก้าวเข้ามาหาอย่างระมัดระวัง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ถูกผนึกให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นด้วยคำสัญญาที่ไร้เสียงว่าจะดูแลและปกป้องเธอ