ตอนที่ 21 การดูแลแผลใจและแผลกาย

ตอนที่

21

การดูแลแผลใจและแผลกาย

หลังจากมื้ออาหารที่แสนอร่อยจบลง ทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องพักเพราะทั้งอิ่มและเหนื่อยมาทั้งวัน พราวตะวันสังเกตเห็นอคิณขยับแขนอย่างไม่สบายตัวเล็กน้อย เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ

“มาค่ะ เดี๋ยวฉันทายาให้ใหม่ แผลอาจจะอับชื้น” เธอบอกเขาแล้วเดินนำไปยังเก้าอี้ชายหาดสองตัวที่ตั้งอยู่ห่างจากกลุ่มเล็กน้อย เพื่อความเป็นส่วนตัว

ทั้งสองคนนั่งลงข้างกันใต้แสงดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงลมที่อยู่เป็นเพื่อน พราวตะวันค่อยๆ แกะผ้าพันแผลเก่าออกอย่างเบามือ บรรจงใช้สำลีชุบยาเช็ดทำความสะอาดรอบๆ บาดแผลให้อย่างตั้งใจ อคิณไม่ได้พูดอะไร เขาทำเพียงจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเธอที่ต้องแสงจันทร์อย่างไม่วางตา

“ยังรู้สึกผิดอยู่เหรอครับ เรื่องแผลนี่” เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

พราวตะวันส่ายหน้าช้าๆ ขณะพันผ้าพันแผลผืนใหม่ให้เขา เธอยังไม่เงยหน้าขึ้น แต่เสียงที่ตอบกลับไปนั้นชัดเจนและหนักแน่น “ไม่ใช่แค่รู้สึกผิดค่ะ แต่มันทำให้ฉันได้คิดอะไรหลายอย่าง”

เธอพันแผลเสร็จพอดีแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรงๆ แววตาของเธอจริงจังและแน่วแน่ “เรื่องที่ผ่านมาเรื่องของพี่ฟิล์ม ฉันอยากจะบอกคุณว่า ตอนนี้ในใจของฉันไม่มีเขาเหลืออยู่แล้วจริงๆ ค่ะ”

อคิณเอื้อมมือข้างที่ไม่เจ็บไปกุมมือของเธอที่วางอยู่บนตักไว้ “ผมดีใจที่คุณก้าวข้ามมันมาได้”

“ฉันก้าวข้ามมาได้ก็เพราะคุณ” พราวตะวันกล่าวออกมาจากหัวใจ

“ขอบคุณนะคะที่อดทนกับฉันมาตลอด”

คำสารภาพอย่างตรงไปตรงมาของพราวตะวัน ทำให้บรรยากาศรอบตัวของคนทั้งสองเปลี่ยนไปในทันที อคิณบีบมือของเธอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วดึงเธอให้ลุกขึ้นตามไปยืนเผชิญหน้ากับเขาอย่างช้าๆ

เขาใช้มือข้างที่ไม่เจ็บเชยคางมนของเธอขึ้น แววตาของเขาที่เคยอ่อนโยน บัดนี้กลับลุ่มลึกและร้อนแรงขึ้นอย่างที่เธอสัมผัสได้

“พราว” เขากระซิบเรียกชื่อเธอเสียงแหบพร่า “คุณรู้ใช่ไหมว่าผมรู้สึกกับคุณยังไง”

พราวตะวันไม่ได้ตอบเป็นคำพูด หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก แต่เธอไม่ได้ถอยหนี สายตาที่สั่นไหวเล็กน้อยของเธอคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดแล้ว

เขาโน้มใบหน้าลงมาจูบเธออย่างนุ่มนวลและเชื่องช้าในตอนแรก เป็นจูบที่อ่อนโยนเพื่อยืนยันความรู้สึก ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ลึกซึ้งและดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโหยหา การรอคอย และความรักที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจ

พราวตะวันไม่ได้ขัดขืน เธอจูบตอบเขาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่เธอมีเช่นกันมันคือจูบแรกที่เกิดจากความปรารถนาของคนสองคนที่ตรงกันอย่างแท้จริง มือเรียวของเธอเลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งของเขาอย่างลืมตัว ขณะที่มือของอคิณเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธออย่างปรารถนา ดึงรั้งร่างของเธอให้แนบชิดยิ่งขึ้น

อคิณถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่ยังคงไม่ปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด ทั้งสองยืนหอบหายใจอยู่ใต้แสงจันทร์ หน้าผากจรดกันอยู่ท่ามกลางเสียงคลื่นซัดสาด สายตาของเขามองเธอย่างลึกซึ้งและร้อนแรงจนเธอต้องหลบตาด้วยความเขินอาย

เขาใช้นิ้วโป้งไล้ไปตามริมฝีปากที่บวมช้ำจากการจูบของเขาอย่างแผ่วเบา

เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอเพื่อสื่อความหมายทั้งหมดในใจ

“คืนนี้ผมขอ...”

คำพูดของเขาทำให้พราวตะวันใจสั่นระรัว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและแดงก่ำขึ้นมาทันที ดวงตาคู่สวยที่สั่นระริกกำลังจ้องมองใบหน้าคมคายของเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเขินอาย ความลังเล และความปรารถนาที่ปะปนกันไปจนแยกไม่ออก ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงในคืนนี้

“ขออะไรคะ...” พราวตะวันเอ่ยถามเขาอย่างเขินอายแม้จะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรแต่ตอนนี้เธอก็ยังคงกล้าๆ กลัวๆ ที่จะเริ่มความสัมพันธ์นี้

“ก็ขอกอดพราวทั้งคืนไงครับ”

พราวตะวันยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา หัวใจของเธอเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ความร้อนจากจูบเมื่อครู่ยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ท่ามกลางความปรารถนาที่เริ่มก่อตัวขึ้นนั้น ก็ยังมีความลังเลและความกลัวซ่อนอยู่

“บ้า!!! พูดอะไรของคุณ” เธอค่อยๆ ดันแผงอกกว้างของเขาออกเบาๆ เพื่อสร้างระยะห่างเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้ผละออกจากอ้อมแขนของเขาโดยสิ้นเชิง เธอก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ

“คุณคือฉัน” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า

“ฉันดีใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้นะคะ ดีใจจริงๆ” เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาของเธอจริงใจและซื่อตรง

“แต่เรื่องนั้นฉันยังไม่พร้อมจริงๆ ค่ะ” เธอรีบพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงราวกับกลัวว่าเขาจะผิดหวัง

“ได้โปรดอย่าโกรธฉันเลยนะคะ ฉันขอเวลาอีกหน่อย”

แววตาที่ร้อนแรงของอคิณอ่อนลงในทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอ ความปรารถนาที่เคยฉายชัดถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยนและความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง เขาไม่ได้แสดงท่าทีหงุดหงิดหรือผิดหวังเลยแม้แต่น้อย เขากลับคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา

“ผมเข้าใจครับ” เขากล่าวเสียงนุ่ม ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มของเธออย่างแผ่วเบา

“ผมบอกแล้วไงว่าจะรอ ผมรอได้เสมอ”

ความอดทนของเขาทำให้พราวตะวันรู้สึกจุกในอก เธอไม่เคยเจอใครที่ให้เกียรติและเข้าใจเธอได้มากเท่านี้มาก่อน

“ไม่ต้องกลัวว่าผมจะโกรธนะ” เขากล่าวต่อ “แค่คุณเริ่มเชื่อใจผม ยอมเปิดใจให้ผมได้เห็นรอยยิ้มของคุณอีกครั้ง แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับผมในตอนนี้”

คำพูดของเขาเปรียบเสมือนสายลมอันอบอุ่นที่พัดพาความกลัวและความกังวลทั้งหมดของเธอให้จางหายไปจนหมดสิ้น อคิณคลายอ้อมกอดออก แล้วเปลี่ยนมาจูงมือของเธอแทน

“กลับเข้าบ้านกันเถอะครับ ดึกแล้ว”

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันกลับมายังบ้านพักอย่างเงียบๆ แต่ความเงียบในครั้งนี้ไม่ได้น่าอึดอัดอีกต่อไป มันคือความเงียบที่เต็มไปด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน เขายังคงจับมือเธอไว้แน่นตลอดทาง ราวกับจะย้ำเตือนว่าเขาจะไม่ปล่อยมือจากเธอไปไหน

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องนอน อคิณเปิดประตูแล้วผายมือให้พราวตะวันเดินเข้าไปก่อน บรรยากาศภายในห้องนอนใหญ่เงียบสงบ มีเพียงแสงไฟสีนวลจากโคมไฟหัวเตียงที่เปิดทิ้งไว้

พราวตะวันเดินไปหยุดอยู่ที่กลางห้องอย่างลังเล ขณะที่อคิณเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูลงเบาๆ เขาไม่ได้เดินตรงมาที่เตียง แต่กลับหยุดยืนอยู่ห่างๆ รอยยิ้มของเขายังคงอบอุ่นเหมือนเดิม

“ฝันดีนะครับพราว”

เขาเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ ก่อนจะก้มลงประทับจูบอย่างแผ่วเบาลงบนหน้าผากของเธอ

สัมผัสที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความทะนุถนอมนั้นทำให้หัวใจของพราวตะวันสั่นไหวอย่างรุนแรง มันเป็นจูบที่ไม่มีความปรารถนาทางกายเจือปน แต่เต็มไปด้วยความรัก ความเคารพ และคำมั่นสัญญาที่ให้เกียรติเธออย่างสูงสุด

เขาผละออกแล้วเดินอ้อมไปยังเตียงฝั่งของตัวเอง พราวตะวันมองตามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้เตรียมจะไปนอนที่พื้น

อคิณหยุดยืนที่ข้างเตียงแล้วหันมามองเธอ แววตาของเขาอ่อนโยนราวกับจะขออนุญาต “ผมนอนฝั่งนี้นะครับ” เขากล่าวเสียงนุ่ม “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำอะไรที่คุณไม่สบายใจ”

พราวตะวันพยักหน้ารับเบาๆ หัวใจของเธอเต้นรัว ทั้งสองคนล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ผืนเดียวกัน แต่ต่างคนต่างนอนฝั่งของตัวเอง มีเพียงช่องว่างเล็กๆ ตรงกลางที่คั่นระหว่างพวกเขาไว้

พราวตะวันนอนตัวแข็งทื่อในตอนแรก เธอรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเขาที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขา เขาอยู่ใกล้แค่นี้ ใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของเขาอย่างชัดเจน แต่เขากลับเลือกที่จะรักษาสัญญาและให้เกียรติเธอ

วินาทีนั้นเองที่ความรู้สึกทั้งหมดในใจของเธอมันชัดเจนขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความอดทนของเขา ความเข้าใจของเขา และการให้เกียรติเธออย่างไม่มีเงื่อนไขแม้ในยามที่เขาอยู่ใกล้เธอที่สุด มันคือบทพิสูจน์ที่ยิ่งใหญ่กว่าบอกรักนับล้านคำ

“หรือผู้ชายที่เรารังเกลียดนักหนาจะคือคนที่เธอจะฝากชีวิตไว้ด้วยได้จริงๆ”

พราวตะวันคิดขึ้นมาในใจคนเดียว เธอนอนตะแคงหันหน้าไปทางเขา มองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่คืบอย่างเงียบๆ บนใบหน้าของเธอประดับไปด้วยรอยยิ้มที่งดงามและเปี่ยมสุขที่สุด ความรักครั้งใหม่ได้เบ่งบานขึ้นในใจของเธออย่างสมบูรณ์แล้ว และเธอรู้ดีว่าช่องว่างเล็กๆ ที่คั่นกลางระหว่างพวกเขานี้คงจะถูกลบเลือนไปในไม่ช้า