บทที่ ๗ ถล่ม

ขลุ่ยถูกจับตัวออกมากลางดึก เสียงโวยวายยังคงดังออกมาไม่ขาดสาย ทว่าบริเวณนี้กลับเงียบราวกับไม่มีใครอยู่เลย เพราะทุกคนต่างกรูกันไปยังจุดเกิดเหตุกันหมดแล้ว

“พวกมึงเป็นใคร...แล้วมาจับกูทำไม กูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายหัวโหดนั่นสักนิด!” ขลุ่ยกลั้นใจเอ่ยถามชายร่างท้วมที่กำลังเดินนำอยู่ข้างหน้า

“หึ แต่นอกจากลูกน้องมันสองคน ก็มีคนแปลกหน้าเช่นมึงเนี่ยแหละที่ได้อภิสิทธิ์นอนบ้านหลังเดียวกับมันน่ะ”

“...กูก็แค่ลูกหนี้เท่านั้น จับไปแล้วจะได้อะไรวะ…” ขลุ่ยพยายามแจกแจง พร้อมหาหนทางเอาตัวรอด

“มึงนี่มันเด็กน้อยจริง ๆ”

ทันใดนั้นขลุ่ยมองเห็นสปีดโบ๊ทปริศนาคาดว่าคงเป็นของพวกมันแน่ ๆ จอดเทียบท่าอยู่ ความคิดที่อยากหลบหนีจากที่นี่ก็พลันโผล่พรวดขึ้นมาราวกับมีความหวังอีกครั้ง

“...พวกมึงจะพากูไปไหน” ขลุ่ยเอ่ยถามเสียงเครียด ดวงตาจับจ้องไปยังสปีดโบ๊ทที่จอดอยู่ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าขึ้นฝั่งไปแล้วจะเป็นยังไง แต่ถ้าได้ออกจากเกาะนี้ อย่างน้อยก็มีโอกาสรอดแล้ว

ขณะเดียวกันภาพความทรงจำครั้งล่าสุดกลับผุดวาบขึ้นมา วันที่เขาพยายามหลบหนี แล้วถูกอิฐตามจับได้ ทุกอย่างยังคงแจ่มชัดและเขาเองก็ยังไม่พร้อมที่จะให้ตัวเองต้องเผชิญกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก

แต่หากหนีพ้นละ…

“...มัวยืนนิ่งอะไรอยู่วะ เดินขึ้นไป!” ชายฉกรรจ์ถือปลายกระบอกปืนจี้จากข้างหลังเพื่อดันตัวขลุ่ยให้เดินไปข้างหน้า ก่อนจำต้องนั่งขนาบข้างใกล้ชายร่างท้วมที่คาดว่าคงเป็นเจ้านายของพวกมัน และไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอะเจอแต่อาวุธที่ต่างรายล้อมมาที่เขาราวกับกลัวหลบหนี

ขลุ่ยนั่งนิ่งไม่ปริปากหรือแสดงท่าทีขัดขืน เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะออกไปจากที่นี่ จากนั้นค่อยมาว่ากันอีกที เพราะดูจากท่าทีของบุคคลข้างกายแล้วคงไม่มีทางให้เขาหลบหนีออกไปได้ง่าย ๆ เช่นกัน

เสียงสตาร์ทของสปีดโบ๊ทแล่นออกจากท่า แสงไฟจากหอคอยสังเกตการณ์ก็พลันสาดส่องมายังตรงที่เขานั่งอยู่พอดี

“เหี้ยเอ๊ย! พวกมันเห็นจนได้!” ชายร่างท้วมสบถอย่างหัวเสีย เสียงสัญญาณแจ้งเตือนจากหอสังเกตการณ์ดังลั่น ส่งสัญญาณเตือนภัยไปถึงอิฐที่กำลังอยู่อีกฟาก ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น...

ปัง! ปัง! ปัง!

ขณะที่เรือสั่นสะเทือนจากแรงกระแทกของกระสุน ขลุ่ยมองเห็นร่างกำยำกำลังมุ่งตรงและฝ่าสายฝนมาแต่ไกล สปีดโบ๊ทและเจ็ทสกีต่างเร่งไล่ล่าตีคู่กันมา เสื้อเชิ้ตสีเข้มตัวเดียวกันกับที่เห็นเมื่อช่วงค่ำถูกทำให้หายไปเนื่องจากลมทะเลที่ถาโถม จนเผยให้เห็นแผงอกกำยำที่มีรอยขีดข่วนจาง ๆ และกล้ามเนื้อที่เป็นลอนหนาแน่น ราวกับภาพเคลื่อนไหวช้า ๆ ผ่านมุมมองของขลุ่ย

ปัง!

เสียงปืนฉุดให้ขลุ่ยได้สติกลับคืนมา ดวงตาไร้เดียงสายังคงทอดมองออกไปรอบ ๆ เจ็ทสกีสามลำต่างลายรอยเร่งไล่ลาสปีดโบ๊ทอย่างไม่ลดละ

“ไอ้มนตรี! ปล่อยลูกน้องกูมา!” เสียงตวาดกร้าวจากคนที่นำหน้าไปหนึ่งก้าว ก่อนหมุนปลายเจ็ทสกีดักรออยู่ข้างหน้า

“แม่ง!! กัดไม่ปล่อยเหลือเกินนะมึง ว่าแต่…แน่ใจเหรอวะว่านี่ลูกน้องมึงจริง ๆ” ทั้งคู่ต่างตะคอกกันข้ามฟากไปมา

“ไม่ใช่เรื่องของมึง!” 

เสี่ยมนตรีที่ต้องการจับตัวขลุ่ยมาใช้เป็นตัวประกันต่อรองธุรกิจ เพื่อให้อิทธิกรยอมถอนตัวและขายเกาะสัมปทานรังนกให้ครอบครอง แต่เมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงพยายามขบคิดว่าจะทำอย่างไรดีจึงจะหลุดพ้นจากตรงนี้ ก่อนมองร่างผอมบางที่ตัวเปียกโชกข้าง ๆ และยังไม่ทันตั้งตัวดีขลุ่ยกลับถูกผลักลงไปในน้ำทะเลทั้งที่สปีดโบ๊ทยังคงแล่นอยู่

ตู้ม!!!

"เฮ้ย…! แค่ก! แค่ก!! อึก…บ้าเอ๊ย!!" น้ำเย็นเหยียบและคลื่นทะเลต่างซัดกระหน่ำมายังร่างผอมบาง ขลุ่ยพยายามเตะขาถีบตัวเองขึ้นเหนือผืนน้ำ

อิฐที่มองเห็นขลุ่ยกำลังลอยเคว้งอยู่ก็กระโจนลงจากเจ็ทสกีตามลงมาโดยไม่รีรอ

“เกาะฉันไว้!!”

“มึงจะกระโดดลงมาทำไมเนี่ย!!” ขลุ่ยพยายามตะโกนถาม ทั้งที่ยังไอสำลักน้ำไม่หยุด

"หรือนายอยากเป็นผีเฝ้าทะเลอยู่ที่นี่" อิฐตอบเสียงเรียบ แถมยังทำเหมือนคลายมือออก ทำเอาขลุ่ยสะดุ้งโหยง รีบคว้าตัวอีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม

“เฮ้ย ๆ” เสียงของขลุ่ยละล่ำละลักตอบ

“งั้นก็หุบปาก แล้วเกาะให้แน่น ๆ” ขลุ่ยเบ้ปาก แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย

เมื่อกลับขึ้นมาบนฝั่ง อิฐถึงขั้นเหนื่อยหอบ ทรุดตัวนั่งลงบนผืนทะเลทรายพลางสะบัดหัวไล่น้ำที่เกาะตามเส้นผม พร้อมเป่าลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะปรายตามองขลุ่ยที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ ร่างผอมบางที่ยังคงไม่รู้อะไร หันกลับมามองคนข้างกายที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน ทว่าใบหน้านั้นกลับนิ่งขรึมจนอ่านไม่ออก

“ลูกหนี้ที่คิดหนี...นายว่าฉันควรจัดการยังไงดี” ขลุ่ยสะดุ้ง ใบหน้าเหลอหลาละล่ำละลักตอบ

“เปล่านะ กูโดนจับไปมึงก็เห็นนี่”

“คิดว่าฉันโง่เหรอ…” เสียงเหยียบเย็นลอดผ่านโสตประสาทหู จนขนลุกวาบไปทั้งตัวโดยไม่รู้สาเหตุ ขลุ่ยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อสบเข้ากับนัยน์คมกริบที่ทอดมองมาไม่กะพริบ

แต่สิ่งที่ขลุ่ยไม่รู้เลย…ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้คนที่ขึ้นชื่อว่านายหัวโหดตัดสินใจทำอะไรบางอย่างไม่คาดคิดขึ้นมา และเกินกว่าจะคาดเดาได้ ลางสังหรณ์เขาบอกว่าอย่างงั้น ก่อนขลุ่ยจะก้มใบหน้าซีด ๆ ลงภาวนาอย่าให้มันร้ายแรงเกินไปกว่านี้เลย