ตอนที่ 8  ต่างกันอย่างมากเหลือเกิน

          แพรดาวกวาดตามองให้ห้องแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ เธอมาทำความสะอาดที่นี่หลายครั้ง แต่เจ้าของบ้านมักเก็บทุกอย่างค่อนข้างเป็นระเบียบ ทำให้การทำงานของเธอง่ายและกินแรงน้อยมาก  แต่วันนี้ห้องของเขา...อย่างกับถูกรื้อค้น

            หรือว่า...

            จะมีโจรขึ้นบ้าน!

            ใบหน้าสวยขาวซีดไร้สีเลือด พยายามตั้งสติแล้วล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าผ้าที่คล้องไหล่ แต่ความตื่นกลัวของเธอทำให้มือไม้สั่นควานหาโทรศัพท์ไม่ถือ

            “บ้าจริง อยู่ไหน หรือลืมเอามาจากบ้านด้วย”

            แม่บ้านสาวเริ่มร้อนรน ทันใดนั้นเธอรู้สึกถึงได้ไอร้อนจากด้านหลัง เมื่อเอี้ยวใบหน้ามองพลันเห็นใบหน้าของชายผู้หนึ่ง รอยยิ้มเพิ่งจุดขึ้นที่มุมปากทว่าฝ่ามือของเขากลับยกมือขึ้นปิดครึ่งปากครึ่งจมูกของเธอ

            “เธอเป็นใคร!”

            “อื้อ!”   หญิงสาวเบิกตาโต  เธอยอมรู้จักชายคนนี้แต่เขากลับทำเหมือนไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ความกลัวทำให้ร่างเล็กดิ้นรนขัดขืน และทำให้วงแขนนั้นโอบรัดเธอแน่นขึ้น ร่างอ่อนนุ่มในชุดแม่บ้านไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหวั่นไหว เขาพร้อมจะบิดคอเธอให้หักคามือ แต่ก็ค่อยๆ คลายออกเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มไร้แรงต่อต้าน เมื่อเขาปล่อยมือออกร่างของเธอก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น หญิงสาวสูดลมหายใจลึกก่อนไอโขลกๆออกมาทั้งน้ำตานองหน้า

            “คุณ...คุณหัสดิน..”

            ชายหนุ่มเลิกคิ้วแต่ปรายตามองไร้ความสงสารเห็นใจใดๆ ทั้งสิ้น

            “ใครส่งเธอมา”

            “บริษัททำความสะอาดส่งมาค่ะ”  แพรดาวยกมือขึ้นลูบอกตัวเองเป็นเชิงปลอบโยน เมื่อครู่เธอคิดว่าเขาจะบีบคอเธอให้ตายแล้ว “ดิฉันเป็นแม่บ้านมาทำความสะอาด คุณหัสดินโทรไปเช็กก็ได้ค่ะ  ครั้งก่อนคุณก็โทรไปเช็กแล้วนี่คะ”

            “ครั้งก่อน?”

‘เราเคยเจอกันแล้วเหรอ’

ชายหนุ่มเก็บถ้อยคำของตัวเองแล้วกวาดตามองหญิงสาวอีกครั้ง ก็คงจริง ถ้าไม่เคยเจอกันมาก่อนผู้หญิงคนนี้คงไม่เรียกเขาว่าหัสดินหรอก

โดยปกติ ‘ดิน’ จะไม่มีความทรงจำของ ‘ดาร์ก’ เช่นเดียวกับที่ ‘ดาร์ก’ ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับ ‘ดิน’ แต่บางเรื่องราวของดินส่งผลกระทบต่อดาร์ก  บางสถานการณ์ที่กดดันหรือโกรธแค้นจนทำให้ดาร์กรับรู้เรื่องราวเหล่านั้นได้  เพื่อให้ต่างฝ่ายต่างรู้เรื่องราวของกันและกัน ดินมักจะเขียนบันทึกลงในสมุดไดอารี่ ส่วนดาร์กจะอัดเสียงตนเองด้วยเครื่องบันทึกเสียง  ทั้งสองไม่ชอบอัดคลิป วิธีที่เลือกใช้ถือว่าสะดวกใจทั้งสองฝ่าย

“ถ้าคุณไม่สะดวก ดิฉันมาวันหลังก็ได้ค่ะ”   แพรดาวถามหลังตั้งสติได้ เธอยันกายลุกขึ้นยืนแต่มือยังจับลำคอของตนอยู่ พูดตามตรงเธออยากวิ่งออกไปในทันที แต่ก็เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นโจรมาขโมยของในบ้านเขา

“ไม่ต้อง”  ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำโบกมือไปมา “มีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไป”

“เอ่อ...” 

‘แต่ฉันไม่อยากทำแล้วนี่!’

“ทำไม? หรือเจ้าของห้องอยู่เลยหยิบฉวยอะไรไม่สะดวก”

“คุณ!”  แพรดาวขึงตาใส่แต่อีกฝ่ายกลับจ้องเขม็ง  ความกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น กลายเป็นความโกรธที่โดนดูถูก  หญิงสาวพยายามข่มความโกรธที่อยู่ภายใน  แม่ของเธอคงเจอเรื่องพวกนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ช่างเถอะ! เขาก็แค่ลูกค้า

แต่ทำไม...ไม่เหมือนกับที่เจอกันครั้งก่อน

ต่างกันอย่างมากเหลือเกิน

ดาร์กรับรู้ถึงสายตาที่ลอบมองมาทางเขา ชายหนุ่มขยับตัวให้เธอมองเต็มตา “อยากดูอะไรอีกไหม”

“เปล่าคะ”  แม่บ้านส่ายหน้ารัวๆ “ถ้าอย่างนั้น ฉัน เอ่อ ดิฉันเริ่มทำงานเลยนะคะ”

“อืม” ดาร์กพยักหน้ารับ “เธอชื่ออะไรนะ”

“แพรดาวค่ะ แต่แพรมาทำงานแทนแม่จ๋าค่ะ คุณสามารถโทรเช็กที่บริษัทได้ค่ะ”  เธอเห็นเขาหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาก็ไม่ได้ใส่ใจอีก ‘มีหน้าที่อะไรก็ทำไป’ หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วเดินเลี่ยงเจ้าของร่างสูงไปยังส่วนที่เป็นครัวขนาดเล็ก เธอลงมือเก็บจานชามที่กองในซิงค์ล้างจาน เพียงไม่กี่นาทีเธอก็ไม่ได้สนใจการมีตัวตนของผู้ชายคนนั้น

เขาไม่ได้โทรไปเช็กกับบริษัททำความสะอาด แค่หยิบมาดูเวลา แต่การเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนนั้นดึงดูดสายตาของเขา รูปร่างเธอผอมบางและสูงน่าจะประมาณ 160 เซนติเมตร แต่การทำงานคล่องแคล่วนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้โกหก

“อายุเท่าไหร่”

“คะ?”  แพรดาวสะดุ้งแล้วหันไปตามเสียงด้านหลัง “คุณถามว่าอะไรนะคะ”

“ผมถามว่าคุณอายุเท่าไหร่”  เขาทำหน้ายุ่งเล็กน้อยที่ต้องถามซ้ำ หรือผู้หญิงคนนี้สติไม่ค่อยดีนะ

“ยี่สิบสองค่ะ”  ตอบแล้วก็ทำงานของตนเอง “คุณจะเข้าห้องน้ำก่อนไหมคะ ฉันจะไปทำความสะอาดห้องน้ำ”

“ไม่ล่ะ จะดูว่าเธอหยิบอะไรไปจากห้องนี้หรือเปล่า”

หญิงสาวหันมาจ้องมองเขาอย่างเหลืออด “ครั้งก่อนคุณให้ฉันทำไข่พะโล้ให้กิน ไม่เห็นคุณจ้องจับผิดขนาดนี้”

“ห๊ะ! ทำอะไรให้กินนะ”

“ไข่พะโล้ไงคะ คุณให้แบงค์พันฉันมาแล้วไม่เอาเงินทอนด้วย”  แพรวดาวไม่เข้าใจเลยจริงๆ เขาทำเป็นจำเธอไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมต้องทำเหมือนเธอเป็นขโมยด้วย “ถ้าฉันจะเอาขโมยของๆคุณ ฉันจะทอนเงินให้คุณไปเพื่ออะไร”

“ไข่พะโล้ เมนูโรงอาหารแบบนั้นต้องเสียเงินตั้งพันหนึ่งเลยเหรอ” 

“คุณเป็นคนสั่งเองนะคะ แล้วยังกินทอดมันปลากรายของฉันด้วย”

ดาร์กทำหน้าหงุดหงิด เป็นความอยากอาหารของดินแน่ๆ  เขาไม่ชอบเมนูกับข้าวโรงอาหารพวกนั้นเลยสักนิด แค่คิดก็อยากจะขย้อยออกมาแล้ว

แพรดาวพยายามเก็บสีหน้าแต่แววตาเธอฉายความไม่พอใจเต็มเปี่ยม

“แย่ล่ะ ต้องเข้าร้านตอนบ่ายนี่นะ”  ดาร์กบ่นกับตัวเอง เมื่อคืนกลับจากซีเคร็ท คลับ ก็เกือบตีสี่ กลับมาจัดการงานที่ต้องทำก่อนที่ ‘ดิน’ จะใช่ร่างนี้ กลายเป็นว่านี่เกือบ10โมงเช้าแล้วแต่ร่างกายนี้ยังไม่ได้พักผ่อนเลย

“ผมจะไปนอนสักงีบ คุณไม่ต้องทำความสะอาดห้องนอนผม”

“ค่ะ”

แพรดาวโล่งใจที่เห็นเขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ผู้ชายคนนี้แปลกและประหลาดจริงๆ หรือว่าจะเป็นฝาแฝดกันนะ หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา ไม่เอาน่า เรื่องของลูกค้าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักนิด เธอก็แค่แม่บ้านทำความสะอาดเท่านั้น

เรื่องอื่น ไม่เกี่ยวกับเธอ จำไว้สิ ผลจากการใส่ใจเรื่องคนอื่น มันเจ็บปวดขนาดไหน