ตอนที่7 ผมคือ ‘ดิน’

สถานที่   ภายใน  ห้องนอน เวลา เที่ยงคืน    

            คุณเคยจมน้ำไหม?  น้ำที่มีแต่โคลนตม ...โคลนที่ทะลักเข้าปาก   เท้าที่แตะไม่ถึงพื้น  และมือที่พยายามไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยว

ผมกำลังรู้สึกเช่นนั้นในวินาทีนี้....

            ผมไม่ได้รู้สึกอย่างนี้บ่อยนักหรอก   มันจะโถมเข้าใส่ในสภาวะที่ตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาที่หาทางออกไม่ได้อยู่เสมอ   อาการนั้นเสมือนคนโรคประสาท  ย้ำคิดย้ำทำ  คิดอยู่แค่ว่าจะไปให้พ้นสภาพที่เป็นอยู่   ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน   ไปอย่างไร   แต่สุดท้าย ผมเลือกที่จะเดิน...เดิน...เดิน...และเดิน...

            ผมไม่ใช่คนชอบแก้ปัญหา   แต่เป็นนักตัดปัญหา     ตัดมันทิ้งๆไปซะให้มันพ้นๆตัวก็พอแล้ว    ชีวิตมันก็แค่นี้    สั้นยาวก็เท่านี้    อยู่ไม่นานนักหรอก    ยังไงก็ตายอยู่ดี

            แปลกนะ... คนเราหนีความตายไม่พ้น   แต่เพรียกหาความตายเสียเหลือเกิน     ความตายนั้นสวยงามนักหรือ?    ถึงได้ปรารถนานักยามเมื่อมีปัญหา   มันคือทางออกแห่งปัญหาทั้งมวลหรือ?    แต่ครั้งหนึ่ง.. ผมก็ใช้มันเพื่อเป็นทางออกของปัญหา  และใช้มันเป็นการเรียกสายตาคนในครอบครัวให้เหลียวแล 

            วัยเด็กของผมไม่สดใส   วัยรุ่นก็ไม่หวือหวา    ชีวิตมันพลิกตะแคงให้เผชิญโลกอีกด้าน..ด้านที่ทำให้ดวงตาทั้งคู่มองการหมุ่นเปลี่ยนเวียนวนแห่งสรรพสิ่งและสรรพเสียงในแง่ร้าย           “กร้าน” คำจำกัดความวิถีชีวิตของผม การพยายามตื่นจากฝันร้าย อาจสร้างตัวตนอีกคนขึ้น พี่ชายต่างแม่ของผมเรียกคนๆนั้นว่า ‘ดาร์ก’ ฟังดูเท่ห์เชียว

            เคยไหม?  ตื่นขึ้นมาแล้วมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนที่มือทั้งสองข้าง   มีรอยกรีดเป็นทางที่ข้อมือ  มีแผลเป็นริ้วๆที่ต้นขา  แต่คุณไม่รู้ว่าแผลเหล่านั้นได้มาตอนไหน อย่างไร?! แต่โชคดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่แผลไม่ลึกนัก ทำให้แม่ไม่ทันสังเกตเห็น ช่วงนั้น ผมเห็นแม่ที่เฝ้ารอพ่อ แม้ว่าพ่อจะให้เงินแม่ใช้มากมายแค่ไหน แต่สถานะของแม่ก็เป็นแค่เมียเก็บ และผมก็ลูกนอกสมรส

            “ไอ้ลูกเมียน้อย!”

            ความหวังดีของผู้ใหญ่ที่อยากให้ผมเรียนโรงเรียนดีๆ แต่กลายเป็นเขาที่ถูกเพื่อนในห้องเรียนกลั้นแกล้ง ซ้ำร้ายคือเรียนโรงเรียนเดียวกับหัสวีร์   ผมไม่มีปัญหากับหัสวีร์เลยสักนิด คนๆนั้นเป็นคนที่คอยช่วยผมมาตลอดแม้ปากจะร้ายไปสักหน่อยก็ตาม และไม่ได้สนิทกันแบบพี่น้องท้องเดียวกัน เขายังมีความ ‘ไว้ตัว’ ไม่สนิทกับผมมากนัก แต่ถ้ารู้ว่าใครรังแกผม เขาจะเข้าช่วยทันที

คุณเคยจมน้ำไหม?  น้ำที่มีแต่โคลนตม ...โคลนที่ทะลักเข้าปาก   เท้าที่แตะไม่ถึงพื้น  และมือที่พยายามไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยว.. 

หลายครั้งที่ผมผวาตื่นขึ้นกลางดึก เหงื่อไหลโทรมเต็ม ผมมองฝ่ามือตัวเองกลัวว่ามันจะเปื้อนเลือด

ใช่ ผมกลัว ...กลัวว่าจะเผลอทำร้ายตัวเอง..  ในนาทีนั้นผมรู้ว่าผมไม่เพรียกหาความตายมิได้ปรารถนามัน     แต่กลัว..ความหวาดกลัวที่ไม่อาจอธิบายได้  ผมเริ่มตระหนักถึงการมีชีวิตอยู่    การมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้  แม้จะเป็นมีค่าเพียงเศษธุลี     แต่มันก็คือชีวิต..ชีวิตของผม

            เพราะต้องการกลบเกลือนจิตใจที่บอบช้ำ ผมยิ้มร่าเริงต่อหน้าทุกคน แม้คนที่รังแกผม ผมก็เดินเลี่ยง ไม่นานนัก ผมได้ยินว่าคนที่ชอบแกล้งผมประสบอุบัติเหตุบาดเจ็บเพราะตกบันได และต่อจากนั้น...อีกคนก็รถบิ๊กไบค์ล้ม

            ไม่มีคนแกล้งผม ผมควรสบายใจใช้ชีวิตปกติ ผมเริ่มสนใจการทำอาหาร แรกที่เดียวมันเริ่มจากการช่วยแม่ในครัว ไปๆมาๆ ผมกลับรู้สึกว่าการอยู่ในห้องครัวมันทำให้จิตใจของผมสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน   

            “ดินไม่ชอบทำกับข้าวแต่ชอบทำขนม ดินไปเรียนทำขนมดีไหมแม่”

            “ดินชอบอะไรก็ทำเถอะลูก...แต่ว่า..แม่ก็อยากให้ลูกเรียนจนจบมหาวิทยาลัยและช่วยแบ่งเบาภาระคุณหัสวีร์เขานะ”

            แม่ไม่ได้พูดถึงพ่อ แต่ให้เกียรติลูกชายของสามีมากกว่าอีก  และเมื่อย้ายมาคฤหาสน์หลังใหญ่ หัสวีร์ให้การยอมรับฐานะของสองแม่ลูก ทำให้คนอื่นไม่มีใครกล้ากลั่นแกล้งทั้งสอง  

            เรื่องที่แม่พลั้งมือทำร้ายเขา มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ คุณปู่กับคุณย่าแม้เดิมที่ไม่พอใจสองแม่ลูกนักแต่ต่อมาก็ยื่นมือช่วยเหลือ ส่งแม่ของเขาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลด้านจิตเวช  ช่วงนั้นเองที่คุณปู่กับคุณย่าเป็นคนเลี้ยงดูเขา

เคยไหม?  ความรู้สึกที่ถูกโอบกอดด้วยความโดดเดี่ยว   ถูกกอดรัดด้วยความอ้างว้าง  ความเดี่ยวดายช่างหนาวเหน็บเป็นดั่งเข็มเล่มเล็กๆทิ่มแทรกผสมผสานในอณูเนื้อแห่งวิญญาณ    มันปวดเจ็บได้แต่เก็บซ่อนจนดวงตาไร้ซึ่งความอ่อนโยน  ผมเรียนเริ่มรู้วิธีผ่อนคลายและหลีกหนีสภาวะที่เรียกว่า “จมน้ำ”  สร้างตัวตนขึ้นมาใหม่   เป็นในสิ่งที่ตัวเองเป็น  ผมเริ่มรู้ตัวว่ามีตัวตนอีกคนก็เพราะลายมือของผมอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนั้น ผมเขียนบันทึกเพื่อระบายความรู้สึก แต่มันกลับเป็นเครื่องยืนยันว่าผมมีอีกคนในตัวเอง

‘อย่ากลัว ฉันกับนายก็คนเดียวกัน’

อาจเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณ หรือเพราะได้ปลดปล่อยตัวตนอีกคนของผมเอง ‘ดาร์ก’ จึงเป็นตัวผมอีกคนที่ทำธุรกิจมืด  ในโลกมืดนั้น ทุกคนยอมรับ ‘ผม’ ยอมสยบใต้เท้า ผ่ายแพ้อย่างสิ้นท่า ไม่มีใครกล้าเหิมเกริมเมื่ออยู่ต่อหน้าดาร์ก  ทุกคนรู้แค่ว่า ‘ดาร์ก’ คือผู้คุมธุรกิจมืด เป็นมาเฟียหนุ่มที่ไม่มีใครกล้ากระตุกหนวดเสืออย่างเขา

สถานที่ :  ภายใน  ห้องนอน เวลา 9.00 น.

ชายหนุ่มที่ยังไม่ได้หลับ นั่งเคาะแป้นคีย์บอร์ดเพื่อสรุปงาน เขารู้ว่าการหลับของเขาคือการตื่นของ หัสดิน ทั้งสองใช้ร่างกายเดียวกัน หากพักผ่อนไม่เต็มที่อีกคนก็จะย่ำแย่ไปด้วย แต่เขามีเรื่องที่ต้องจัดการ อีกไม่นาน  ซีเคร็ท คลับ ไนต์คลับสุดหรู ก็จะเปิดกิจการเต็มรูปแบบ เขาต้องวางระบบจัดการให้ดี หลังจากเขา ‘หลับ’  หัสดินจะได้ตื่นมาอ่านรายงานและจัดการงานที่ค้างได้

เขาเซฟไฟล์งานเรียบร้อยแล้วลุกขึ้นบิดตัวไปมา เดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาแทนที่จะเป็นเตียงนอนหนานุ่ม  เขาคิดจะเอนหลังหลับตาสักครู่หนึ่งค่อยเก็บขวดเหล้าไปซ่อนไว้

เสียงประตูห้องเปิดออกและปิดอย่างแผ่วเบา การเคลื่อนไหวเงียบเฉียบทำให้เขาประหลาดใจ หรือจะเป็น ศัตรูที่ต้องการชีวิตของเขา!