ตอนที่ 12 สิ่งที่ไม่ควรแตะต้อง

ตอนที่ 12

สิ่งที่ไม่ควรแตะต้อง

เย็นนั้นหลงจิวซิ่งกลับมาถึงจวนก็ตรงไปที่เรือนฮูหยินทันทีด้วยท่าทีรีบร้อน ก่อนจะถามหาเครื่องประดับที่นางเลือกมาด้วยน้ำเสียงกริ้วโกรธราวกับนางไปตบหน้ามารดาเขาไว้อย่างไรอย่างนั้น

“ชุดเครื่องประดับที่ฮูหยินเลือกมาจากคลังตอนนี้อยู่ที่ใด!!” เขาเอ่ยถาม แต่นางกลับค่อย ๆ วางพู่กันในมือลงอย่างไม่รีบร้อน

“ข้าส่งให้หอประมูลไปแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้คงประมูลกันเสร็จแล้วพรุ่งนี้พวกเขาคงเอาตั๋วเงินมาให้ มีเรื่องอะไรงั้นหรือเจ้าคะ” นางแสร้งเอ่ยถามราวกับไม่เห็นท่าทีโกรธขึงของเขา

คำพูดบวกกับท่าทีของนางทำให้เขาสติขาดผึงทันที ก่อนจะตรงเข้าไปบีบคอนางอย่างแรงจนนางหายใจแทบไม่ออก

ไป๋ลู่ที่เห็นเช่นนั้นจึงคิดจะเข้าไปห้าม แต่ถูกคนของเขาจับลากโยนออกนอกห้องเสียก่อน

โจวเยี่ยนเหยียนหาได้กลัวเขาไม่ นางไม่ดิ้นหรือขัดขืนแต่อย่างใด กลับกันนางทำเพียงดึงปิ่นบนหัวออกมาแล้วจ่อไปที่คอเขาแทน

“เจ้าไม่ควรเลย ไม่ควรไปยุ่งกับเครื่องประดับชุดนั้นเลยจริง ๆ หึ!! สตรีโง่เขลาโลภมาก!! เจ้าคิดว่าปิ่นด้ามเดียวจะสังหารข้าได้งั้นหรือ”

จบประโยคเขาก็รู้สึกเจ็บที่ลำคอ พร้อมกับรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลย้อยจนชุมเสื้อของเขา นั่นทำให้เขาเผลอคลายมือออกเล็กน้อยนางจึงสะบัดหลุดมาได้

ก่อนจะใช้จังหวะที่เขากำลังตกใจกระโดดกอดเขาจากด้านหลังพร้อมกับใช้ปิ่นอันเดิมเชือดคอเขาอย่างรวดเร็ว

หลงจิวซิ่งทั้งตกใจและทึ่งกับความเร็วของนาง แต่พอรับรู้ได้ว่านางไม่ได้ถึงขั้นเอาชีวิตเขา กลับกันโจวเยี่ยนเหยียนนั้นรู้สึกเสียดายนักที่เมื่อครู่ตนใช้ปิ่นเชือดคอเขาผิดด้าน

รู้อย่างนี้นางควรทำปิ่นให้มีคมทั้งสองด้านก็คงดี จะทำเช่นเดิมเขาก็ไหวตัวทันแล้ว อีกอย่างนางคงสู้แรงเขาไม่ไหวจึงถอยมายืนมองเขาอยู่อีกฝั่งของห้องแทน

“ข้าหาได้ทำสิ่งใดผิดไม่ เครื่องประดับเหล่านั้นเป็นท่านที่ให้ข้าไปเลือกมันด้วยตัวเอง หากท่านไม่ต้องการให้ข้าก็เอาเก็บไว้กับตัวสิ”

ประโยคของนางไม่ได้ลดความโกรธของชายหนุ่มลงได้เลย เพราะเครื่องประดับชุดนั้นเป็นของอาจารย์ซิวทำขึ้นเป็นชิ้นสุดท้ายก่อนตาย เพราะงั้นคนทั้งแผ่นดินจึงต้องการครอบครองอย่างมาก

แต่นางกลับไม่รู้คุณค่าส่งให้โรงประมูลราวกับเป็นเครื่องประดับทั่วไป หากรู้ว่านางโง่เขลาเช่นนี้ต่อให้ได้อำนาจของบิดานางเขาก็ไม่ยอมแต่งกับนางแน่

“เจ้า!!! ข้าควรส่งเจ้ากลับไปให้ท่านอ๋องเสีย!!!”

เมื่อไม่รู้จะด่านางคำใด จึงได้เอ่ยเช่นนั้นออกไป แต่กลายเป็นนางเผยรอยยิ้มดีใจออกมาแทน

“ดีเจ้าค่ะ ส่งข้ากลับไปให้บิดาแล้วเราก็หย่ากันเสีย ข้าจะไม่เอาสมบัติท่านสักชิ้น ยกเว้นเครื่องประดับที่ท่านให้ข้ามานะ ไป๋ลู่เก็บของเราจะกลับจวนของเรากัน!!!!!”

นางเอ่ยอย่างดีใจพร้อมกับแสดงออกว่าอยากไปจากเขาเพียงใด นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มโกรธมากกว่าเดิม

“ข้าประชดเจ้า!!!!”

“อ้าว!!! ท่านจะพูดกลับไปกลับมาเช่นนี้ได้อย่างไร เช่นนี้ทำการค้าผู้ใดจะไปเชื่อท่านกัน นี่ข้าได้บุรุษกะล่อนพูดจาปลิ้นปล่อนมาเป็นสามีงั้นหรือเนี่ย ช่างโชคร้ายจริง ๆ ต่อไปท่านพูดอะไรคงเชื่อไม่ได้แล้ว”

ยิ่งนางพูดก็ยิ่งเหมือนสุมไฟใส่หัวหลงจิวซิ่ง เขาไม่เคยโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้เช่นนี้มาก่อน นางเป็นคนแรกที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้

“เจ้า!!!! เจ้า!!!!” หลงจิวซิ่งได้แต่ยืนชี้หน้านางอย่างโมโหจนเสียกิริยา ก่อนจะเดินหนีนางออกจากห้องไป ไม่เช่นนั้นเขาอาจพลาดทำอะไรนางได้อย่างตอนแรกที่บีบคอนาง

เช้าวันต่อมาข่าวลือเรื่องที่คู่แต่งงานใหม่ทะเลาะกันจนจวนแทบแตกก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองไค่เฟิง ท่านอ๋องได้ยินจึงตรงดิ่งไปที่จวนหลงจิ่วซิ่งตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดีด้วยซ้ำ

“มันอยู่ที่ใดพ่อจะจัดการมันเอง! กล้าดีอย่างไรมาทำร้ายบุตรสาวข้าเช่นนี้ เจ้าอย่าห้ามพ่อมันทำเจ้าถึงขั้นนี้ยังจะห้ามข้าอีกหรือ!!!!”

มาถึงท่านอ๋องก็โวยวายจะพบหลงจิวซิ่งให้ได้ แต่โจวเยี่ยนเหยียนออกมาเร็วกว่า เพราะรู้ว่าบิดาเอาเรื่องเขาถึงตายแน่

“ท่านพ่อใจเย็นก่อนเถอะเพคะ ข้าไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้น เราทั้งสองปรับความเข้าใจกันแล้วเพคะ”

นางพูดไปก็พยายามดึงแขนบิดาเอาไว้ แต่สตรีตัวเล็กนิดเดียวจะสู้แรงบุรุษได้อย่างไร นางจึงถูกบิดาลากไปทั้งอย่างนั้น

บ่าวที่เห็นได้แต่ก้มหน้ามองพื้น เพราะมันเป็นภาพที่ดูไม่ค่อยเหมาะสมนัก

“ท่านพ่อตาเรียกหาข้าหรือพะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มดังขึ้นที่หน้าประตูก่อนตัวคนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาคารวะท่านอ๋อง

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำร้ายบุตรสาวข้า เห็นหรือไม่นางบอบช้ำหมด....แล้ว นั่นคอเจ้าไปโดนสิ่งใดมา”

ท่านอ๋องชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่าคอชายหนุ่มมีผ้าพันแผลพันไว้รอบคอ ก่อนจะหันมามองบุตรสาวตัวเองที่มีเพียงรอยช้ำนิดหน่อยเท่านั้น

“เรียนท่านอ๋อง นายท่านของเราถูกของมีคมบาดเข้าที่ลำคอ เมื่อคืนจึงได้ตามตัวหมอมาดูอาการกลางดึกพะย่ะค่ะ” พ่อบ้านเป็นผู้รายงานแทนนายของตัวเอง

ทำให้ท่านอ๋องที่เข้าใจผิดคิดว่าบุตรสาวตัวเองถูกชายหนุ่มทำร้ายจนต้องตามหมอนั้น มีท่าทีผ่อนคลายและสงบลงทันที

“จะ เจ้าไม่ระวังละสิถึงได้บาดเจ็บเช่นนี้!!” ท่านอ๋องเอ่ยถามแต่ในใจพอจะคาดเดาเรื่องราวได้บ้างแล้ว

“เป็นข้าที่ขาดสติจนเผลอทำรุนแรงกับเหยียนเอ๋อร์ไป นางเรียกสติข้าด้วยการทำเช่นนี้ก็เหมาะสมแล้ว” หลงจิวซิ่งเอ่ยพร้อมกับจ้องไปที่ฮูหยินตัวเองนิ่ง

“เจ้าใช้สิ่งใดทำร้ายเขา” บิดาหันมาถามนางอย่างสงสัย เพราะเขาไม่เคยสอนให้บุตรสาวใช้อาวุธเลยสักครั้ง

“แหะ ๆ ใช้ปิ่นเพคะ แต่ข้าไม่ได้กะเอาถึงตายนะ จริง ๆ ก็คิดจะเอาถึงตายแหละแต่ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย” นางเอ่ยงึมงำพร้อมกับก้มหน้ามองพื้นอย่างเด็กสำนึกผิด

“สามีภรรยามีปากเสียงกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่อย่าให้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยนะ เอาล่ะบิดากลับก่อนดีกว่า ส่วนเจ้าอย่าให้รู้ว่าเจ้าทำร้ายบุตรสาวข้าอีกนะ!”

ท่านอ๋องเอ่ยจบก็เดินกลับออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเมื่อครู่ตนไม่ได้โวยวายหาเรื่องใครทั้งสิ้น

ทิ้งให้สองสามีภรรยายืนมองหน้ากัน ก่อนที่โจวเยี่ยนเหยียนจะสะบัดหน้าเดินกลับเรือนตัวเองไป

“คนของเราเตรียมของเสร็จหรือยัง” หลงจิวซิ่งเอ่ยถามคนสนิทของตัวเอง

“เรียบร้อยขอรับ ตอนนี้สามารถออกเดินทางกลับเมืองหลวงได้ทันทีขอรับ”

“บอกพวกเขาเราจะออกเดินทางในอีกเจ็ดวันข้างหน้า พ่อบ้านไปแจ้งฮูหยินของข้าด้วยล่ะ” เอ่ยจบก็เดินจากไปทันที

พ่อบ้านถึงกับปาดเหงื่อ เมื่อคืนหลังจากที่นายท่านเดินออกจากเรือนนายหญิงมา เสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยเลือดจนพวกบ่าวที่เห็นตกใจ

ตัวเขาเองก็ไม่ต่างกันแต่อีกใจก็เป็นหวงฮูหยินไม่น้อย หากนายท่านบาดเจ็บเพียงนี้แล้วนายหญิงจะเจ็บเพียงใด

แต่พอไปตามหมอมารักษา เขากลับได้รู้ว่านายหญิงนั้นเพียงบอบช้ำเล็กน้อยเท่านั้น เป็นนายท่านของเขาต่างหากที่เจ็บหนักกว่า

รอยบาดที่ลำคอลึกจนท่านหมอที่มารักษายังบอกว่าโชคดีนักที่ไม่บาดลงไปลึกกว่านี้ ไม่เช่นนั้นนายท่านของเขาคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

ทำให้คืนนั้นทั้งคืนพ่อบ้านถึงกับนอนไม่หลับ เพราะในใจเอาแต่คิดว่าตั้งแต่ฮูหยินแต่งเข้ามา ตนได้ล่วงเกินอะไรนางไปมากน้อยเพียงใดแล้ว

หากวันหน้านางเกิดไม่พอใจแล้วคิดสังหารเขา เขาคงไม่รอดเงื้อมมือนางแน่ แม้จะมีวรยุทธแต่นายท่านมีวรยุทธสูงกว่าเขายังถูกฮูหยินทำร้ายได้เช่นนี้

แล้วเขาจะเหลืออะไรเล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัวแต่หน้าที่ไม่อาจละเลยได้ จึงเดินเจียมเนื้อเจียมตัวไปพบฮูหยินของจวนอย่างจำใจ

เรื่องที่โจวเยี่ยนเหยียนทำกับเขาเมื่อคืนนั้น เขายังรู้สึกขุ่นเคืองไม่หาย แต่หากอยู่ที่นี่เขาจะไม่สามารถกำราบนางได้เลยเพราะถ้าทำอะไรลงไป อ๋องโจวจิ้งห้าวก็จะมาเอาเรื่องเขาอย่างเมื่อครู่ทันที

เช่นนั้นเขาจะใช้ระยะทางระหว่างเมืองไห่เฟิงกับเมืองหลวง ค่อย ๆ ขัดเกลาให้นางเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายและอยู่ใต้บัญชาเขาเอง กลับมาเมืองไห่เฟิงรอบหน้านางคงสร้างประโยชน์ให้เขาได้มากขึ้น