ตอนที่ 17 หักหน้า

ตอนที่ 17

หักหน้า

“ขอบคุณท่านแม่ที่เป็นธุระจัดการเรื่องเยว่ซิงให้ลูก ขอโทษเจ้าด้วยที่ข้าไม่ได้ไปรับเจ้าเข้าจวนด้วยตัวเอง”

หลงจิวซิ่งเอ่ยกับหญิงคนรักของตัวเองโดยไม่ได้สนใจสายตาภรรยาเอกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

ส่วนบิดาและมารดาของเขาก็มีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะไม่คิดว่าบุตรชายจะพูดหักหน้าฮูหยินของตัวเองต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าเข้าใจ อีกอย่างนายท่านกับฮูหยินใหญ่ก็เอาใจใส่ข้าเป็นอย่างดี อนุเช่นข้าไม่กล้าเรียกร้องอะไรที่มากกว่านี้หรอกเจ้าค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าพลางเอ่ยตอบ

แต่กิริยาที่แสดงออกนั้นชัดเจนว่าน้อยใจเพียงใดที่ชายหนุ่มไม่ได้เป็นคนไปรับตนเข้าจวนเอง

“เราเข้าไปคุยกันในจวนดีกว่า ยืนคุยกันตรงนี้คงไม่ได้เข้าจวนกันพอดี ไปเถอะเจ้าค่ะท่านพี่” ฮูหยินใหญ่เอ่ยพร้อมกับเดินเข้าจวนไปพร้อมสามี

หลงจิวซิ่งจึงเข้าไปประคองจงเยว่ซิงเข้าจวนอยากออกนอกหน้า แต่แอบเหลือบตามามองสตรีอีกนางว่ามีปฏิกิริยาเช่นไรบ้าง

แล้วก็ได้เห็นเพียงสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของนางเท่านั้น นั่นทำให้หลงจิวซิ่งขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“ฮูหยินน้อยเชิญเข้าจวนดีกว่าเจ้าค่ะ” เสี่ยวหวาเอ่ยพร้อมกับประคองนายสาวเดินตามคนเหล่านั้นไป

“พี่สะใภ้อย่าคิดมากไปเลยขอรับ อย่างไรท่านก็เป็นฮูหยินเอก แม้จงเยว่ซิงจะเป็นคนรักของพี่ใหญ่แต่ก็เป็นเพียงอนุเท่านั้น ไม่อาจเทียบท่านได้เลยสักนิด”

หลงจิวฉิงเอ่ยปลอบใจนางที่ไม่ยิ้มแย้มเลยตั้งแต่ที่รู้ว่าจงเยว่ชิงคือผู้ใด นางจึงหันไปยิ้มให้น้องชายสามีเล็กน้อย ก่อนจะเดิมตามคนอื่นไปเงียบ ๆ

ในหัวนางตอนนี้กำลังคิดว่าหลงจิวซิ่งมีแผนการอะไรกันแน่ หรือต้องการเอานางมาบังหน้าเพื่อให้คนรักของตัวเองอยู่อย่างปลอดภัย

หรือต้องการให้นางสร้างความดีความชอบแล้วค่อยสังหาร จากนั้นก็เอาความชอบของนางให้สตรีผู้นั้น ก่อนจะยกขึ้นเป็นฮูหยินเอกแทนนาง

“นายหญิงคิดสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ” เสี่ยวหวาสะกิดเอ่ยถามนาง เมื่อเห็นว่าเดินใกล้ถึงห้องโถงใหญ่แล้ว

นางไม่ตอบแต่กลับส่ายหน้าเบา ๆ เท่านั้น เมื่อเข้าไปในห้องโถงก็นั่งตามตำแหน่งลำดับศักดิ์ ยังดีที่สตรีผู้นั้นรู้ว่าตัวเองควรนั่งที่ใด

“พวกเจ้าเดินทางมาเหนื่อย แต่พ่อกับแม่ขอรบกวนเวลาพวกเจ้าไม่นาน อย่างที่รู้ว่าสะใภ้เป็นบุตรสาวบุญธรรมของท่านอ๋องสี่ ดังนั้นไทเฮาจึงให้คนในวังมาแจ้งไว้ หากสะใภ้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วให้เข้าเฝ้าในวันถัดไปทันที”

หลงจิ้งสิงเอ่ยบอกเรื่องสำคัญที่ไม่สามารถรอได้ พร้อมกับมองฮูหยินของบุตรชายคนโตด้วยสายตาอ่านยาก

“ที่บิดารีบบอกก็เพื่อจะให้เจ้าได้เตรียมตัว ในวังหลวงพิธีการมากมายนัก ยิ่งไทเฮารับสั่งเองกับตัวเช่นนี้ยิ่งต้องระมัดระวัง” ถังซิ่นหลิงผู้เป็นแม่สามีเอ่ยพร้อมมองนางด้วยสายตาเอ็นดู

“ขอบคุณท่านพ่อท่านแม่สามีที่เอาใจใส่เจ้าค่ะ ลูกจะระวังตัวให้ดี จะไม่ทำให้เสื่อมเสียถึงจวนตระกูลหลงแน่นอนเจ้าค่ะ”

นางเอ่ยตอบด้วยท่าทีหนักแน่น โดยไม่ได้มองไปที่หลงจิวซิ่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แม้แต่น้อย และไม่ได้เอ่ยขอร้องให้เขาไปส่งนางที่วังหลวงด้วย

“ฮูหยินน้อยช่างวาสนาดีนัก มาถึงเมืองหลวงก็ได้เข้าเฝ้าเชื้อพระวงศ์ทันที ข้าที่อยู่เมืองหลวงมานานยังไม่มีโอกาสเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ” จงเยว่ซิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

เจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ แล้วอีกอย่างข้าไม่คิดจะพาเจ้าเข้าวังไปด้วยหรอก

“พรุ่งนี้ข้าจะไปส่งเจ้าที่หน้าประตูวังหลวงแล้วกันนะ” เสียงทุ้มของสามีนางดังขึ้น แต่นางก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธออกไป

ท่าทางของนางเย็นชายิ่งกว่าตอนแต่งเข้าจวนเขาใหม่ ๆ ด้วยซ้ำ ทำเอาหลงจิวซิ่งหวั่นใจเล็กน้อย

“เช่นนั้นสะใภ้ไปพักผ่อนเถอะแม่ให้คนจัดเรือนไว้ให้แล้ว แม่นมจูพาฮูหยินน้อยไปที่เรือนที” เสียงฮูหยินใหญ่เอ่ยสั่งคนของตน นางจึงเดินตามแม่นมจูออกไป

เมื่อคนในห้องโถงเห็นว่าโจวเยี่ยนเหยียนออกไปแล้ว จึงไล่อนุของบุตรชายออกไปอีกคน เพราะต้องการคุยกันเพียงคนในครอบครัวเท่านั้น

“เจ้ากำลังคิดทำสิ่งใดอยู่เจ้าใหญ่ เจ้าไปหักหน้านางต่อหน้าคนมากมายเช่นนั้นได้อย่างไร แค่ที่เจ้าให้ข้าออกหน้ารับอนุให้ก็ถูกคนของท่านอ๋องสี่เพ่งเล็งมากพออยู่แล้ว!!!”

เมื่อเหลือเพียงคนในครอบครัวผู้เป็นมารดาก็ระเบิดอารมณ์ใส่บุตรชายคนโตทันที

“ท่านแม่ใจเย็นก่อนเถอะขอรับ พี่ใหญ่เพิ่งเดินทางกลับมาถึงจวนท่านก็จะต่อว่าเขาแล้วหรือ” หลงจิวฉิงเอ่ยช่วยพี่ชายตัวเอง

“เจ้าเงียบไปเลยเจ้ารอง วัน ๆ มัวแต่เที่ยวเล่นกับสหายงานการไม่ทำอย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ!!!”

คิดจะช่วยผู้อื่นแต่ตัวเองกลับโดนร่างแหไปด้วย เจ้าตัวจึงนั่งก้มหน้าสงบคำแต่โดยดี

“แม้นางจะเป็นเพียงบุตรสาวบุญธรรมของอ๋องสี่ แต่ก็เป็นบุตรสาวที่อ๋องสี่รักใคร่ เจ้าทำเช่นนี้วางแผนสิ่งใดอยู่กันแน่!!” มารดาเอ่ยถามบุตรชายอย่างไม่เข้าใจ

“ท่านพ่อท่านแม่อย่าห่วงไปเลย ข้าทำเช่นนี้เพื่อผลประโยชน์ของการค้าเราทั้งนั้น เส้นทางการค้าทางฝั่งตะวันออกเป็นของอ๋องสี่ทั้งหมด หากเราสามารถขยายการค้าของเราไปได้ กำไรต่อปีของเราย่อมมากขึ้น”

“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดสิ่งใด แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะเอาตัวบุตรสาวของเขามาเช่นนี้ แล้วที่เจ้าทำกับนางทั้งหมดนั้นเจ้าทำไปเพื่อเหตุผลใดกันแน่ สตรีเช่นนางมีอำนาจหนุนหลังมากมายก็จริง แต่ก็เสี่ยงเช่นกัน” ผู้เป็นมารดาเอ่ยแย้งบุตรชาย

“ท่านแม่ อำนาจใดจะชนะความรักของหนุ่มสาวกันเล่าขอรับ ยิ่งตอนนี้ข้ากับนางแต่งงานกันด้วยสมรสพระราชทาน วันหน้าอย่างไรนางก็ไม่อาจหนีจากข้าได้”

“แต่ก็ไม่ได้แปลว่านางจะรักเจ้านะ จิวซิ่ง” บิดาเอ่ยเตือน

“แต่ข้ามั่นใจว่านางรักข้าแล้วขอรับ ท่านคิดว่าระยะเวลาที่เดินทางมาเมืองหลวง ข้าจะไม่ทำสิ่งใดเลยงั้นหรือ อีกอย่างสตรีที่ออกเรือนก็ต้องเชื่อฟังสามี แม้อดีตจะเป็นคนดื้อรั้นเพียงใดตาม” หลงจิววิ่งเอ่ยด้วยความมั่นใจ

“แล้วเจ้าให้ข้ารับจงเยว่ชิงมาเพื่อสิ่งใด หากเจ้าจะใช้อำนาจของนางปูทางให้ตัวเองเช่นนี้” มารดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจชัดเจน

“อย่างที่ท่านพ่อท่านแม่รู้ นางคือคนที่ข้ารักแต่ฐานะของนางต่ำต้อยเกินไป และไม่สามารถทำประโยชน์ให้ข้าได้ เพราะฉะนั้นลูกจึงให้ท่านแม่ออกหน้ารับนางเข้าจวนให้” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

“เจ้าให้แม่รับนางเข้ามา ทั้งที่เพิ่งแต่กับภรรยาเอกได้เพียงสามวันเนี่ยนะ หากโจวเยี่ยนเหยียนรู้เข้านางจะรู้สึกเช่นไร!!!” ผู้เป็นมารดาตวาดใส่บุตรชายทันที

“ท่านแม่อย่าห่วงเลยขอรับ นางไม่กล้าโวยวายสิ่งใดหรอกเพราะตัวนางเองก็มีมลทินติดตัวเช่นกัน” เขาเอ่ยพลางยิ้มหยันอย่างผู้ที่เหนือกว่า

เมื่อเห็นบุตรชายรับปากว่าเรื่องทุกอย่างจะไม่กระทบถึงจวนตระกูลหลง ผู้เป็นบิดาจึงไล่เขาไปพักผ่อนก่อนที่ตนจะออกไปตรวจบัญชีที่ร้าน

ตระกูลหลงทำการค้ามานาน แต่มารุ่งเรืองที่สุดก็ตอนที่หลงเจิ้งสิงขึ้นเป็นผู้นำตระกูล ต่อมาก็ได้บุตรชายคนโตเข้ามาช่วยจนสามารถขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของแคว้นหานได้

สินค้าที่เขาขายมีมากมายตั้งแต่ข้าวสารไปจนถึงเครื่องเทศ ถือว่าเป็นกิจการที่รุ่งเรืองที่สุด

รองลงมาก็เป็นพวกผ้าไหม เครื่องประดับหรือเครื่องประทินโฉมสตรี ซึ่งในส่วนนี้ตระกูลหลงสายรองจะเป็นผู้ดูแลอยู่

แต่ทุกสิ้นปีก็จะมีการปันผลรายได้กันชัดเจนอยู่แล้ว เรื่องรายได้ส่วนแบ่งจึงไม่เคยมีปัญหามาก่อน

แล้วล่าสุดเขาก็ให้บุตรชายคนโตขยายสาขาไปยังเมืองหลักต่าง ๆ นั่นก็เป็นไปได้ด้วยดีเสมอมา เว้นแต่เมืองทางทิศตะวันออกที่มีท่านอ๋องสี่ปกครองอยู่

จนบุตรชายเขาวางแผนต้องแต่งเอาบุตรสาวบุญธรรมของอ๋องสี่มานั่นแหละ ทุกอย่างจึงเข้าที่เข้าทางได้ง่ายขึ้น

แม้จะคิดไม่ตกเรื่องที่บุตรชายไปยุ่งกับคนของเชื้อพระวงศ์อย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

แต่อย่างไรก็แต่งนางเข้ามาแล้ว หากสามารถใช้ประโยชน์จากนางได้อย่างที่บุตรชายว่า เขาก็พร้อมจะเสี่ยงเพื่อให้ตระกูลหลงยิ่งใหญ่มากขึ้นกว่านี้