ตอนที่ 2 ลูกอกตัญญูนัก

ตอนที่ 2

ลูกอกตัญญูนัก

เช้าวันต่อมาคนจากบ้านฮัวก็มารวมตัวกันที่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านตั้งแต่เช้า ทำให้ฮัวหนิงอันได้มานั่งมองพวกเขาด่านางอยู่ในตอนนี้

“เจ้ากลับบ้านได้แล้ว รบกวนท่านหัวหน้ามาทั้งคืนแล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรือ เห้อ!!! ข้าล่ะสงสารตัวเองนักที่มีหลานสาวเช่นนี้” พ่อเฒ่าฮัวหรือท่านปู่ของนางเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อนางปรากฎตัว

“ขอโทษท่านหัวหน้าหมู่บ้านด้วยที่นางทำให้พวกท่านเดือดร้อน กลับไปข้าจะสั่งสอนนางเองขอรับ” ฮัวเฉิงบิดาของนางเอ่ยอย่างเกรงใจ

“ข้าบอกแล้ว แถมพยายามพานางกลับตั้งแต่เมื่อวานแต่นางกลับไม่ย่อม จนทำให้ท่านต้องมาเป็นห่วงจนนอนไม่หลับทั้งคืนเช่นนี้” หนี่ฮวาเอ่ยราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน

“ท่านพ่อข้าขอโทษที่ก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ กลับไปข้าสัญญาว่าจะทำงานให้หนักขึ้นกินข้าวให้น้อยลง ท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ได้โปรดให้อภัยข้าสักครั้งเถอะนะเจ้าคะ”

นางเอ่ยพร้อมกับลงไปนั่งคุกเข่าโขกศีรษะกับพื้น ทำให้ทุกคนในห้องโถงต่างตกใจไม่น้อย แต่ยกเว้นคนบ้านฮัวที่ทำราวกับเป็นเรื่องที่นางสมควรทำแล้ว

“เจ้ารู้ว่าตัวว่าผิดก็ดีแล้ว ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกินขึ้นแล้วกัน” ผู้เป็นบิดาเอ่ยเพื่อต้องการให้เรื่องมันจบ กลับไปถึงบ้านก็ค่อยว่ากันอีกที

“แต่มันทำชุดใหม่ข้าลอยหายไปกับน้ำนะเจ้าคะท่านพ่อ ข้าไม่ยอมเด็ดขาดอย่างไรท่านพ่อก็ต้องลงโทษมันให้ข้า!!!” ฮัวอิงฮวาเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“อะ เออ...ฮวาเอ๋อร์เจ้าอย่าพูดเช่นนั้นสิ นั่นพี่สาวเจ้านะ”

ผู้เป็นย่ารีบดึงแขนหลานสาวคนโปรดพลางมองหน้าคนรอบห้องไปด้วยอย่างเกรงใจ

“นางหรือพี่สาวข้า หึ!! คนเช่นนางข้าไม่ยอมรับเป็นพี่สาวหรอก ท่านย่าก็บอกเองว่านางเป็นเพียงคนใช้ในบ้านเท่านั้น ท่านย่าต้องลงโทษที่มันทำชุดใหม่ข้าหายนะ ไม่เช่นนั้นข้าจะโกรธท่านย่าจริงด้วย!!” อิงฮวาเอ่ยอย่างไม่ยินยอม พร้อมกับกระทืบเท้าอย่างเอาแต่ใจ

“น้องเล็กพี่ผิดไปแล้ว เจ้าให้อภัยพี่สาวสักครั้งได้หรือไม่ พี่สาวยอมล้างเท้าให้เจ้าทุกวันก็ได้ ขอเพียงเจ้าหายโกรธก็พอ” ฮัวหนิงอันแสร้งเอ่ยขอร้องเด็กสาวตรงหน้า

แต่สิ่งที่นางเอ่ยเมื่อครู่ทำเอาภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านถึงกับเบิกตากว้าง มีอย่างที่ไหนที่ให้คนอาวุโสกว่าล้างเท้าให้ ไม่รู้ว่าฮัวเฉิงเลี้ยงบุตรสาวคนเล็กมาอย่างไรกัน

“เรื่องนั้นเจ้าไม่อาสามันก็เป็นหน้าที่เจ้าอยู่แล้ว แต่ชุดใหม่ของข้าเจ้ามีปัญญาชดใช้ไหวหรือนังทาสชั้นต่ำ!!!” ฮัวอิงฮวาเอ่ยพร้อมชี้หน้านางอย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด

“หนี่ฮวาพานางออกไปรอด้านนอกก่อน!!” ฮัวเฉิงรีบสั่งภรรยาเมื่อเห็นสีหน้าแต่ละคนในห้อง

“จะ เจ้าค่ะ ฮวาเอ๋อร์ตามแม่ไปข้างนอก!” เอ่ยจบก็รีบลากแขนบุตรสาวคนเล็กออกจากห้องโถงไปทันที

“เออ...นางยังเด็กนักอย่าถือสานางเลยนะ เจ้าเองก็อย่าถือสาน้องเลย นางคงยังโกรธไม่นานเดี๋ยวก็หาย” ท่านปู่เอ่ยพร้อมกับยิ้มเจื่อนให้หัวหน้าหมู่บ้านและภรรยา

“อย่างไรนางก็เป็นบุตรสาวและหลานสาวพวกท่าน จะสั่งสอนอะไรก็อย่าให้มันมากไปนัก เรื่องใช้งานก็ให้เบา ๆ ลงบ้าง ตัวนางผอมแห้งเพียงนี้จะทำงานทุกอย่างคนเดียวไหวได้อย่างไร”

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยปากเตือน แต่สายตากลับหยุดอยู่ที่แม่เฒ่าฮัว ทำให้รายนั้นก้มหน้าหลบสายตาทันที

“ขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านที่เข้าใจ ข้าสัญญาจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกแน่นอนขอรับ” ผู้เป็นบิดารับปากด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่นางไม่เชื่อเลยสักนิด

กลับถึงบ้านคงพากันรุมยำนางแน่ แต่นางวางแผนรับมือเอาไว้คร่าว ๆ แล้วล่ะ

จากนั้นพวกเขาก็ขอตัวพานางกลับบ้าน หัวหน้าหมู่บ้านกับภรรยาอยากให้นางอยู่ต่อก็ไม่ได้แล้ว เพราะอย่างที่มารดานางเคยพูด พ่อแม่มีสิทธิ์ในตัวลูกทุกอย่าง สั่งให้ทำอะไรต้องทำเช่นนั้น

ไม่งั้นจะกลายเป็นลูกอกตัญญู ไม่รู้คุณบิดามารดา แล้วก็จะถูกประนาม คนในหมู่บ้านรังเกียจไม่คบค้าสมาคมอีกต่อไป

ระหว่างทางที่เดินกลับทุกคนไม่พูดอะไรกันสักคำ มีเพียงน้องสาวคนเล็กอย่างฮัวอิงฮวาที่รบเร้าให้บิดาลงโทษนางให้ได้จนกลับถึงบ้าน

“เอาไม้มา! หนิงอันเจ้าไปยืนกอดอกตรงนั้นเสียวันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ จะได้ไม่ไปก่อเรื่องให้ข้าต้องอับอายเช่นนี้อีก!!” เมื่อปิดประตูบ้านได้บิดาก็ร้องหาไม้ทันที

“ตีนางให้หนัก ๆ เลยนะขอรับท่านพ่อ นางทำชุดข้าเปื้อนโคลนจนซักไม่ออกแล้ว” ฮัวเจี้ยนที่รออยู่บ้านเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มเยาะเย้ยให้นาง

“ท่านพ่อแต่ข้าหาได้เป็นคนผิดไม่ ท่านจะตีข้าด้วยเรื่องใดเจ้าคะ” นางถามกลับด้วยน้ำเสียงและใบหน้าไร้อารมณ์

“ยังไม่รู้ความผิดตัวเองอีกหรือ! เจ้าทำให้บ้านเราต้องอับอาย ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกชาวบ้านจะเอาไปพูดนินทาว่าอย่างไรบ้าง เพราะเจ้าแท้ ๆ เป็นตัวภาระไม่พอยังเป็นตัวซวยอีก!!!”

แม่เฒ่าฮัวเอ่ยต่อว่าพลางชี้หน้านางไปด้วย น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นทำให้รู้ว่ากำลังเดือดดาลเพียงใด

“ท่านย่า พวกเขาจะพูดอย่างไรนั้นคงไม่พ้นความจริงที่พวกท่านใช้แรงงานข้าจนต้องพลัดตกลำธารเกือบตายหรอกเจ้าค่ะ ข้าวก็ไม่ได้กินแต่ต้องทำงานหนักทุกวัน ขอทานในเมืองยังมีเนื้อหนังมากกว่าข้าเลย”

นางเอ่ยพร้อมกับกวาดตามองทุกคนในบ้านอย่างไม่เกรงกลัว มองตัวเองแล้วมองไปที่สองพี่น้อง มันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ตัวนางผอมแห้งหนังหุ้มกระดูก ผิวก็หยาบกร้านจากการทำงานหนัก ส่วนสองพี่น้องแทบไม่เคยหยิบจับอะไร ร่างกายอวบอิ่มดูสุขภาพดี เท่านี้ก็เห็นถึงความแตกต่างชัดเจนแล้ว

“เจ้า!!! อกตัญญูนัก เจ้าดูว่าเด็กที่เจ้าเก็บมาชุบเลี้ยงตั้งหลายสิบปีอกตัญญูเพียงใด! เสียแรงที่บ้านเราคอยให้ข้าวให้น้ำจนเติบใหญ่ แต่นางไม่เคยมองเห็นความดีของบ้านเราเลย!!!” แม่เฒ่าฮัวโกรธจนมือไม้สั่นเทา

“ตอนนั้นข้าก็ไม่ได้ขอให้พวกท่านเก็บข้ามาเลี้ยงนี่เจ้าคะ แล้วข้าก็ทำงานแลกน้ำข้าวมาตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยได้กินข้าวบ้านพวกท่านเฉย ๆ เสียหน่อย”

นางเถียงกลับไปทำให้แม่เฒ่าฮัวถึงกับโกรธจนแข้งขาอ่อนแรง บิดากับมารดาจึงรีบประคองไปนั่งพักที่แคร่ไม้ในลานบ้าน

“เอาไม้มาข้าจะตีนางเอง!! อกตัญญูเลี้ยงไม่เชื่องจริง ๆ”

พ่อเฒ่าฮัวเอ่ยพร้อมกับแย่งไม้ในมือฮัวเจี้ยนพลางเดินเข้ามาหานางอย่างโมโห

ผลั๊วะ!!! ตุบ!!!

ยังไม่ทันได้ง้างมือพ่อเฒ่าฮัวก็สลบกลางอากาศลงไปนอนเล่นที่พื้นเสียแล้ว เพราะเจอจระเข้ฟาดหางของนางเข้าไป

“ท่านพ่อ!!!”

“ตาเฒ่า!!!!”

“ท่านปู่!!!!!”

เสียงคนในบ้านตะโกนเรียกคนที่นอนสลบพร้อมกัน ก่อนจะรีบเข้ามาอุ้มพ่อเฒ่าฮัวเข้าไปนอนในห้องแทน แล้วทุกอย่างก็วุ่นวายไปหมด เพราะต้องตามหมอมาดูอาการท่านปู่ของนาง

“เจ้ากลับไปอยู่ในห้องเสีย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยข้าจะไปจัดการเจ้าทีหลัง!!!” บิดาเอ่ยพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษนางอย่างโมโห ก่อนจะวิ่งออกไปตามหมอในหมู่บ้าน

ห้องที่บิดาหมายถึงคือห้องเก็บฟืนนั่นเอง แต่นางไม่ได้ทำตามที่บิดาสั่ง กลับเดินตรงไปที่ห้องครัวแล้วหุงข้าวทำอาหารแทน

ตั้งแต่เช้านางยังไม่ได้กินอะไรเลยท้องจึงได้ส่งเสียงประท้วงมาสักพักแล้ว แต่พอดูวัตถุดิบในครัวก็ไม่มีอะไรสักอย่าง มีเพียงข้าวไม่ถึงหนึ่งกำมือด้วยซ้ำ

แต่นางก็เอามันมาต้มก่อนจะออกไปเก็บไข่ไก่หลังบ้านมาทำเป็นข้าวต้มไข่กินคนเดียว แล้วกลับไปนอนอย่างสบายใจที่ห้องเก็บฟืน

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ นางตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงประตูห้องเก็บฟืนถูกถีบให้เปิดออกอย่างแรง ตามดัวยแรงกระชากที่แขนลากนางออกมาจากห้องแล้วเหวี่ยงให้นางล้มไปกองที่ลานบ้าน

“โอ๊ย!!! ท่านพ่อข้าเจ็บเจ้าค่ะ ช่วยด้วยท่านพ่ออย่าตีข้าเลยข้าผิดไปแล้วที่ท่านปู่เป็นเช่นนั้นเพราะล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะเจ้าคะ ท่านพ่ออย่าตีข้าเลยเจ้าค่ะ โอ๊ย!!!”

นางพยายามส่งเสียงร้องให้ดังที่สุด เพื่อให้เพื่อนบ้านได้ยินเพราะพวกเขาคงรอดูตั้งแต่เห็นบิดาไปตามหมอในหมู่บ้านแล้ว

“นางเด็กแพศยา! นังเด็กอกตัญญู! เจ้าจงใจจะฆ่าปู่เจ้าชัด ๆ ยังมีหน้ามาพูดใส่ร้ายผู้อื่นเช่นนี้อีก วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!!!!”

บิดาเอ่ยอย่างขาดสติ พร้อมกับถือไม้เตรียมจะฟาดนาง แต่ประตูใหญ่หน้าบ้านก็ถูกเปิดก่อนจะมีชาวบ้านวิ่งเข้ามาห้ามไว้

“พ่อฮัวหยุดเลยนะ!! ทำเช่นนี้นังหนูหนิงอันได้ตายกันพอดี!!!” ท่านลุงผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นขณะที่โยนไม้ทิ้งไปอีกทาง

“นางทำงานรับใช้พวกเจ้ามาตั้งหลายปี ไม่คิดจะเห็นความดีของนางบ้างหรือ แล้วนางก็ตัวเล็กเพียงนั้นจะเอาแรงที่ไหนไปทำร้ายผู้อื่นได้!!” ท่านลุงอีกคนเอ่ยขึ้น

“พวกเจ้าบ้านฮัวทำเกินไปแล้ว ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปแจ้งทางการ!!!”

ท่านป้าผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนที่คนอื่น ๆ ที่มาแอบดูอยู่หน้าประตูจะส่งเสียงเห็นด้วย

“นางจะฆ่าบิดาข้าอยู่แล้ว นังเด็กนี่มันเตะก้านคอบิดาข้าจนสลบไม่เชื่อก็ไปดูได้เลย!!!” ฮัวเฉิงเอ่ยพร้อมกับพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการ แต่ก็ไม่เป็นผล

“ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ ท่านปู่จะเข้ามาตีข้าแต่ลื่นล้มลงไปเอง ฮึก!!พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ เพราะทุกคนอยากให้ข้าเป็นคนผิด” นางเอ่ยพร้อมกับก้มหน้ากอดเข่าแสร้งร้องไห้จนตัวสั่นเทา

ชาวบ้านที่มามุงดูยิ่งสงสารนางมากกว่าเดิม ก่อนจะเริ่มตะโกนด่าบ้านฮัวที่รังแกนางเช่นนี้

“พ่อข้าพูดจริงนะ! นางเตะท่านปู่ข้าจนสลบจริง ๆ นังบ่าวชั้นต่ำ เจ้าบอกให้พวกชาวบ้านหยุดด่าท่านพ่อเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”

ฮัวอิงฮวาตะโกนแข่งกับเสียงพวกชาวบ้าน พร้อมกับเข้ามากระชากผมนาง ทำให้กลุ่มท่านป้าทั้งหลายรีบเข้ามาห้าม และจับตัวฮัวอิงฮวาไว้อีกคน

ส่วนท่านย่านั้นเป็นลมไปตั้งแต่ที่เห็นชาวบ้านเริ่มด่าทอบ้านตัวเองแล้ว หนี่ฮวาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจึงได้เป็นลมตามไปอีกคน

ฮัวเจี้ยนนั้นหวาดกลัวจนวิ่งหนีไปขังตัวเองไว้ในห้อง ทิ้งให้คนอื่นในบ้านรับสถานการณ์ตรงนั้นไปกันเอง

“ท่านป้าท่านลุงทั้งหลายอย่าทำร้ายพวกเขาเลยนะเจ้าคะ ถือว่าข้าขอร้องอย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้เลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่ยังเล็ก”

นางเอ่ยขอร้องพวกเขา พร้อมกับแสร้งบีบน้ำตาแต่แอบส่งยิ้มสะใจไปให้ฮัวอิงฮวา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก!!!” เสียงหัวหน้าหมู่บ้านดังขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะแหวกทางให้คนเดินเข้ามา