ตอนที่ 3 ถูกขาย

ตอนที่ 3

ถูกขาย

“ท่านหัวหน้า นางหลี่ฮวากับฮัวเฉิงมันจะทำร้ายนังหนูหนิงอันอีกแล้ว หากพวกข้าไม่เข้ามาห้ามป่านนี้นังหนูหนิงอันคงได้ตายคาตีนฮัวเฉิงแล้ว” ชาวบ้านผู้หนึ่งอธิบายให้หัวหน้าหมู่บ้านฟัง

“ก็มันทำร้ายบิดาข้าตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย ข้าที่เป็นพ่อของมันจะสั่งสอนมันไม่ได้หรือ!!” ฮัวเฉิงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเดือดดาล

“เมื่อเช้าเจ้ารับปากข้าไว้ว่าอย่างไร นี่ผ่านไปไม่กี่ชั่วยามเจ้าก็ทำร้ายนังหนูหนิงอันเสียแล้ว เจ้ายังมีความเป็นพ่อคนอยู่หรือไม่!!!!” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโมโห

ฮัวเฉิงที่เห็นว่าผู้ใดมาก็เงียบเสียงลงทันที เพราะตนเพิ่งทำผิดซ้ำทั้งที่เพิ่งรับปากผู้อาวุโสตรงหน้ามาเมื่อเช้า

“ทุกท่านอย่าโกรธท่านพ่อข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าผิดเองที่เป็นสาเหตุให้พวกเขาโกรธเคือง ข้าอกตัญญูนักที่ทำให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องถูกผู้อื่นด่าทอเช่นนี้ ฮึก!! ข้า ข้า ยอมตายก็ได้ขอเพียงท่านพ่อหายโกรธข้าก็พอ ฮื่อ!!” นางเอ่ยพร้อมกับโขกศีรษะไปทางที่บิดาถูกชาวบ้านจับตัวไว้

ภาพตรงหน้าเป็นที่น่าเวทนาของชาวบ้านยิ่งนัก เด็กสาวเนื้อตัวผอมแห้งหนังหุ้มกระดูก กำลังขอร้องให้พวกเขาเลิกด่าบิดาตัวเอง ทั้งที่บิดาผู้นั้นทุบตีใช้แรงงานนางราวกับทาสทุกวัน

“เอาเถอะ ๆ อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลย เห็นแก่นังหนูหนิงอันข้าจะไม่สั่งลงโทษบ้านฮัวตามกฎหมู่บ้านแล้วกัน แต่หากยังมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกข้าจะไล่ครอบครัวเจ้าออกจากหมู่บ้านข้าไปเสีย ขอฝากทุกคนช่วยเป็นหูเป็นตาด้วยนะ ถ้าใครเห็นมาแจ้งข้าได้ทุกเวลา!!!”

หัวหน้าหมู่บ้านนั้นสงสารฮัวหนิงอันจับใจ ตนเองก็ไร้บุตรอยู่กันเพียงสองผัวเมีย หากจะรับนางมาดูแลบิดานางคงไม่ยอมแน่ แต่หากเกิดเรื่องเช่นวันนี้ขึ้นอีก เขาจะใช้อำนาจของตัวเองเอาตัวหนิงอันออกมาจากครอบครัวนี้ให้ได้

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยเช่นนั้นทุกคนจึงทยอยแยกย้ายกันไป จนเหลือเพียงหัวหน้าหมู่บ้านและคนบ้านฮัวเท่านั้น

“ครั้งนี้ข้าไม่ได้ขู่หากเจ้าอยากลองก็เชิญทำได้เลย ลุงกลับก่อนนะหนิงอัน” หัวหน้าหมู่บ้านหันไปพูดกับฮัวเฉิงเสียงเย็นชา ก่อนจะเอ่ยกับฮัวหนิงอันแล้วกลับออกไป

เมื่อทุกคนจากไปแล้วฮัวเจี้ยนก็ค่อย ๆ ย่องออกมาจากห้องของตัวเองด้วยท่าทีหวาดระแวง ก่อนจะเตะก้อนหินแถวนั้นใส่นาง

ตุบ!! โอ๊ย!!

แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเมื่อมันไปกระทบกับถังไม้ข้างหลังนาง แล้วกระเด็นไปโดนหัวบิดานางแทน

“ฮัวเจี้ยนเจ้าจะฆ่าข้าอีกคนหรือ!!!!” ฮัวเฉิงต่อว่าบุตรชายพร้อมกับทะลึ่งตามอง

“ทะ ท่านพ่อข้าไม่ได้ตั้งใจขอรับ ข้าจะเตะใส่นังทาสนั่นต่างหาก ท่านเป็นอะไรมากหรือไม่” ฮัวเจี้ยนรีบเข้ามาดูบิดาอย่างตกใจ

“คิกคิกคิก แบบนี้เขาเรียกเวรกรรมตามสนองหรือเปล่านะ ต่อไปนี้จะทำอะไรน้องชายต้องระวังให้มากแล้ว” นางเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ

“หุบปากเจ้าเสีย!! ก่อเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ยังไม่สำนึกอีก กลับไปอยู่ในห้องเก็บฟืนเลยเย็นนี้ไม่ต้องกินข้าว!!!!”

บิดาตะคอกใส่นางแต่นางหาได้สนใจไม่ จึงเชิดหน้าขึ้นแล้วเดินผ่านพวกเขาไปอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน สร้างความแปลกใจให้พวกเขายิ่งนัก โดยเฉพาะฮัวอิงฮวาที่รู้สึกอย่างจิกหัวมันมาตบสั่งสอนสักหลาย ๆ ครั้ง

“ท่านพ่อเราจะทำอย่างไรกับนางดีขอรับ ดูท่าแล้วถ้าเราทำร้ายมันอีกเราคงได้ถูกไล่ออกจากหมู่บ้านแน่” ฮัวเจี้ยนเอ่ยถาม เพราะได้ยินสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านขู่บ้านเขาทุกคำ

“ไปคุยกันในห้อง รอให้ปู่ย่าและแม่เจ้าฟื้นก่อน พ่อคิดว่าคงเก็บนางเอาไว้ไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเราคงได้เดือดร้อนไปมากกว่านี้แน่”

ฮัวเฉิงเอ่ยพร้อมกับลุกกลับเข้าห้องบิดาไป ตามด้วยสองพี่น้องที่ตามไปติด ๆ

ฮัวหนิงอันไม่ได้จากไปไหน นางได้ยินสิ่งที่บิดาเอ่ยชัดเจนทุกประโยค แบบนี้เรื่องที่นางวางแผนจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

ไม่แน่สมัยนี้คงเอานางไปขายให้พ่อค้าทาส หรือไม่ก็พวกเศรษฐีในเมือง หากเป็นแบบนั้นนางต้องหาทางหนีก่อน ส่วนจะไปที่ไหนนั้นก็คงต้องเข้าไปในตัวเมืองแล้วค่อยหาทางต่อไป

เมื่อคิดได้อย่างนั้นนางก็กลับไปที่ห้องเก็บฟืนหลับเอาแรง รุ่งเช้านางจะทำทีออกไปเก็บผักป่า แล้วออกเดินเท้าทันทีเข้าไปในเมืองทันที

ด้านครอบครัวฮัวยามนี้กำลังปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรกับฮัวหนิงอันต่อ

“หากขายนางออกไปแล้วใครจะทำงานบ้านให้เราล่ะ”

หนี่ฮวาเอ่ยถามอย่างหนักใจ เพราะที่ผ่านมานางกลับมาจากเก็บของป่าก็มีอาหารวางรอบนโต๊ะแล้ว

ลานบ้านก็ไม่เคยกวาด เสื้อผ้าก็ไม่เคยได้หยิบจับ จานชามก็ไม่เคยได้ล้าง หากต้องให้นางไปเก็บของป่าแล้วยังต้องมาทำงานพวกนี้อีก นางคงเหนื่อยตายแน่

“เจ้าห่วงเรื่องนี้แต่ไม่ห่วงว่าเราจะถูกไล่ออกจากหมู่บ้านหรือ!!! แค่นี้ข้าก็ถูกหัวหน้าหมู่บ้านข่มขู่มาตั้งสองรอบแล้ว!” ฮัวเฉิงเอ่ยอย่างมีอารมณ์ ที่ภรรยาตัวเองโง่เขลาเช่นนี้

“จริงอย่างเจ้าว่า ขายนางออกไปน่ะดีแล้ว นางจะได้ไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้บ้านเราอีก แต่รูปร่างเช่นนางขายให้พ่อค้าทาสก็คงถูกกดราคา ขายให้หอนางโลมยิ่งแล้วใหญ่” พ่อเฒ่าฮัวเอ่ยอย่างหนักใจ

“ข้าได้ยินมาว่ามีจวนเศรษฐีในเมืองรับเด็กผู้หญิงไม่อั้น ขอเพียงยังบริสุทธิ์ก็พอหน้าตาเป็นเช่นไรก็ไม่เกี่ยง แถมข้ายังได้ยินมาว่าให้ราคาดีมากด้วย ข้าคิดว่าจะเอานางไปขายที่นั่นขอรับ” ฮัวเฉิงเอ่ย

“ดี!!!! เอานางไปขายพรุ่งนี้เลย เอาชุดเก่าของอิงฮวาให้นางสักชุดเผื่อจะได้ราคาเพิ่งมานิดหน่อย” แม่เฒ่าฮัวเอ่ยส่งเสริมทันที

“ไม่เอา!! ชุดข้ามีแต่ชุดใหม่ ๆ ทั้งนั้น ให้นางใส่ข้าก็เสียดายแย่สิ” ฮัวอิงฮวาแย้งขึ้นมาทันที

“เจ้าจะเสียดายทำไมกัน รอให้ท่านพ่อขายนางได้เดี๋ยวท่านพ่อก็ซื้อชุดใหม่มาให้เจ้าเองแหละ” ฮัวเจี้ยนเอ่ย

ฮัวหนิงอันนอนหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่ต้องตื่นมาเพราะฝันร้าย ในความฝันนางเห็นสตรีแต่งกายงดงามกำลังหอบลูกน้อยวิ่งหนีโจรป่า

แต่สุดท้ายก็ไม่รอด ต้องตายเพราะเอาตัวรับดาบแทนทารกในอ้อมกอด แววตาและสีหน้าของสตรีผู้นั้นยังติดตานางไม่หาย

แต่ก่อนจะสะดุ้งตื่นนางเห็นปิ่นไม้อันหนึ่งสลักชื่อเจ้าของร่างนี้ไว้ชัดเจน ทำให้ภาพในความทรงจำตัวเองผุดขึ้นมา

ตนจึงได้ลุกไปรื้อกล่องไม้เก่า ๆ ที่เจ้าของร่างคนเก่าเอาไว้เก็บของใช้ส่วนตัว ซึ่งมันก็ไม่มีของมีค่าอะไรหรอก แต่ในนั้นมีปิ่นไม้แกะสลักเป็นรูปนกยวนยางตัวด้ามสลักคำว่า หนิง พอพลิกดูอีกด้านมีตัวอักษรคำว่า อัน อยู่

ซึ่งท่านย่าเป็นคนให้นางไว้ตอนวันปักปิ่นที่ผ่านมา บอกว่าเป็นของที่ติดตัวนางมาตั้งแต่เก็บนางมาเลี้ยง และก็เป็นอันเดียวกับที่นางเห็นในฝันเมื่อครู่

แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อก็ได้ยินเสียงเดินมาหยุดหน้าห้องเก็บฟืน ก่อนจะมีเสียงของอิงฮวาพูดเยาะเย้ยนาง

“หึ!! พรุ่งนี้เจ้าได้ถูกท่านพ่อเอาไปขายให้เศรษฐีบ้ากามนั่นแน่ นังทาสต่ำช้า! เจ้าจะได้ไปให้พ้นหูพ้นตาข้าเสียที!!!” เอ่ยจบก็ได้ยินเสียงเดินห่างออกไป

คิดจะขายนางจริงด้วย เช่นนั้นก่อนไปนางขอฝากอะไรเอาไว้ให้จดจำสักหน่อยแล้วกัน

เมื่อคิดได้อย่างนั้นนางก็แอบย่องไปเอากุญแจห้องเก็บเสบียงที่ห้องท่านย่า ก่อนจะแอบเข้าไปทำบางอย่าง ซึ่งทั้งหมดทำไปเพราะความสะใจทั้งนั้น

รุ่งเช้าบิดาให้นางเช็ดตัวแล้วเอาชุดของฮัวอิงฮวามาให้เปลี่ยน ก่อนจะพาออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้ามืด ที่นางยังไม่หนีไปเพราะนึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่รู้ทางเข้าเมือง และเจ้าของร่างนี้ก็ไม่เคยเข้าเมืองสักครั้ง

ครั้นจะคล่ำทางไปก็กลัวจะหลงทาง จึงคิดว่าให้บิดาไปเป็นผู้พาเข้าเมืองก่อนแล้วค่อยหาทางหนีอีกที

ซึ่งกว่าจะเดินไปถึงตัวเมืองก็เล่นเอานางแข้งขาอ่อนแรงเลยทีเดียว เพราะความหนาวเย็นบวกกับหิมะที่ตกหนากว่าครึ่งขา

หากไม่คิดเอานางไปขาย บิดาคงไม่ยอมเดินฝ่าหิมะไปไกลถึงในตัวเมืองเพียงนี้ เพราะไม่ใช่ว่าเดินไม่กี่นาทีก็ถึง แต่ต้องเดินนานกว่าหนึ่งชั่วยาม หรือสองชั่วโมงเลยทีเดียว

ถึงในเมืองบิดาก็ถามทางเพื่อไปที่จวนนั้นทันที แต่พอไปถึงกลับต้องผิดหวังเมื่อเรียกอยู่นานก็ไร้ซึ่งคนออกมาเปิดประตูให้ จนมีคนเดินผ่านมาบิดานางจึงเรียกเขาไว้

“พี่ชายข้ามาหานายท่านจวนนี้ แต่รออยู่นานก็ไม่มีคนออกมาเปิดประตูให้เลย ไม่ทราบว่าพวกเขาไปไหนกันหรือไม่”

ฮัวเฉิงเอ่ยถามคนที่เดินผ่านมา แต่ชายผู้นั้นกลับมองไปที่ฮัวหนิงอันที่ยืนอยู่ด้านข้างแทน

“เจ้าจะเอาบุตรสาวมาขายหรือ เช่นนั้นคงมาเสียเปล่าแล้ว เมื่อหลายวันก่อนจวนนี้ถูกทางการจับกุมข้อหาทารุณผู้อื่นจนตาย ตอนนี้ในจวนไม่มีคนอยู่แล้ว” เอ่ยจบก็เดินหนีไปทันที ใบหน้านั้นแสดงออกว่ารังเกียจฮัวเฉิงอย่างมาก