ตอนที่ 5 หนามยอกเอาหนามบ่ง

“อิงเอ๋อ อิงเอ๋อ!”

“จะ เจ้าคะ”

“ไปยืนทำอะไรตรงนั้นเข้ามานั่งได้แล้วหากอาหารเย็นชืดหมดจะเสียรสชาติเอา”

“เจ้าค่ะ”

“ท่านอาสะใภ้กินนี่สิ ข้าคีบให้”

ซ่งหงอี้คีบเนื้อปลาให้นางอย่างทุลักทุเล ซ่งอวี่ถงเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเขาเอาแต่คีบข้าวเปล่ากินอยู่อย่างนั้นจนนางนึกสงสัย

‘ปลามีตั้งหลายตัวเหตุใดถึงกินแต่ข้าวเปล่าๆ เช่นนั้นกัน’

“ท่านกินแต่ข้าวเปล่าไม่แตะอาหารสักคำ เป็นอะไรอาหารไม่ถูกปากหรือ”

“ข้ากลัวเจ้าไม่อิ่ม”

“ห๋า”

“เจ้ากินไปเถอะตอนออกไปจับปลาข้าก็ย่างกินไปหลายตัวแล้ว ในท้องก็อิ่มพอตัวก็เพียงแค่นั่งกินเป็นเพื่อนเจ้ากับหงเอ๋อก็เท่านั้น”

“อ่อ อย่างนี้เองหรือ”

“นี่ท่านอาสะใภ้”

“หืม”

“พวกท่านนอนเตียงเดียวกันใช่ไหม เช่นนั้นข้าขอนอนเตียงเล็กนะขอรับ”

“แค่กๆ”

“อะไรกันข้าถามแค่นี้เองต้องตกใจด้วยงั้นหรือ”

“คือว่าหงเอ๋อข้านอนกับเจ้าก็ได้นะ”

“ไม่เอาตัวพวกท่านใหญ่ออกปานนั้นข้าได้ตกเตียงตายหรอก ข้าขอนอนคนเดียวดีกว่า”

“อะ เอ่อ”

มู่อิงเถาหันไปมองใบหน้าของชายหนุ่ม เดิมทีนึกว่าเขาจะต่อต้านหรือปฎิเสธอะไรออกไปบ้างแต่เขากลับเอาแต่นิ่งเงียบแล้วก็กินข้าวต่อเหมือนไม่ได้ยินที่ซ่งหงอี้พูดเมื่อครู่นี้เลย

‘อะไรกันเนี่ย’

มู่อิงเถาจึงปิดปากไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีกนางลงมือกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เพราะความหิวอีกทั้งความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้ทำให้นางลืมเรื่ิองที่ซ่งหงอี้หงพูดไปเมื่อครู่ทั้งหมด

“ถ้าอิ่มแล้วเอาจานไปวางไว้ที่ห้องครัวเลยนะเจ้าคะ ข้าจะล้างเอง”

"อืม"

“หงเอ๋อก็จะช่วยอาสะใภ้ด้วย”

“ได้จ๊ะเด็กดีไปกันเถอะ”

“ขอรับ”

คืนวันนั้นมู่อิงเถานอนไม่หลับนางออกมานั่งหน้าบ้านเพียงลำพังจ้องมองท้องฟ้าที่เวลานี้มีเพียงดวงจันทร์กลมโตดวงหนึ่ง และดวงดวงที่ส่องแสงประกายระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า สายลมที่เย็นยะเยือกพัดผ่านมาพานทำให้คนที่พลัดหลงบ้านรู้สึกใจหายขึ้นมาดื้อๆ

นางมาอยู่ที่นี่ในที่ที่ไม่รู้จักไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตนเองนั้นทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายได้อย่างไร แล้วนางจะใช้ชีวิตอย่างไรให้อยู่รอดไปจนกว่าจะได้กลับบ้านของตนเองดีเล่า

ในนิยายเล่มนั้นนางอ่านถึงตอนที่มู่อิงเถาสิ้นใจตายในเรือนท้ายจวนของเขาเท่านั้น ตายด้วยสาเหตุอะไรก็ยังไม่รู้

‘ให้ตายสินางไม่อยากตายไปทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจเช่นนี้เลยนะ ไม่ได้แล้วนางต้องเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของนาง เอาตัวเองออกจากวงจรชีวิตของพวกเขาให้เร็วที่สุด’

ใช่แล้ว! มู่อิงเถาไม่มีลูกกับเขานั่นก็หมายความว่านางสามารถปลีกตัวออกจากครอบครัวนี้ไปได้อย่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆ ใช่ๆ เหตุใดไม่คิดถึงจุดนี้เลยนะ”

“เจ้าหัวเราะอะไร”

“เอ๋ท่านพี่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเจ้าคะ”

“มาทันที่จะได้ยินเจ้าหัวเราะเมื่อครู่ เป็นอะไร? หรือว่าหัวเจ้ากระทบกระเทือนไปแล้วให้ข้าพาไปหาหมอหรือไม่”

“ท่านแช่งข้าอยู่งั้นหรือ”

“เจ้าเป็นภรรยาข้า หากเจ้าตาย…”

“ก็จะไม่มีใครอยู่ดูแลครอบครัวของท่านงั้นสินะ”

“ข้าไม่ได้…”

“ข้าได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว สัญญากับข้าสิว่าวันข้างหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากท่านเบื่อข้าแล้วก็ขอเพียงหย่าร้างและส่งข้ากลับบ้านเท่านั้น”

“เจ้ายังมีบ้านให้กลับไปอยู่อีกงั้นหรือ”

“ก็ไม่แน่ ข้าจะไปนอนแล้ว”

“อ้อท่านพี่ ท่านนอนเตียงเดียวกับหงเอ๋อเถอะนะเจ้าคะ ข้าจะนอนเตียงเล็กเอง”

“อืม”

แม้บุรุษตรงหน้าจะหล่อเหลาไม่เบาแต่นางเองก็ไม่คิดอยากจะเข้าใกล้เขามากเท่าใดนัก ยังคงนึกหวาดกลัวความโหดร้ายที่บรรยายเอาไว้ในหนังสือมิจางหาย

'ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้วข้าต้องรีบวางแผนการเอาชีวิตรอดไว้ตั้งแต่ตอนนี้เสียแล้ว'

-เช้าวันรุ่งขึ้น-

เพราะความเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้เช้านี้นางนอนตื่นสายไปหน่อยจึงทำให้คลาดกันกับซ่งอวี่ถง ได้ยินซ่งหงอี้บอกว่าเขาขึ้นหุบเขาไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะกลับลงเขามาทันหรือไม่ ดังนั้นนางจึงรีบเอาผ้าห่มไปซักที่คลองท้ายหมู่บ้านเผื่อได้ใช้ทันการนั่นเอง

ตอนที่อยู่คลองน้ำนั้นนางได้ยินสะใภ้หยวนพูดคุยกับสะใภ้บ้านอื่นๆ ว่าสามีของพวกนางเคยขึ้นเขาไปล่าสัตว์ได้ยินแว่วๆ ว่าที่หุบเขานั้นมีสมุนไพรล้ำค่าอีกด้วย

เพราะความที่เป็นนักศึกษาแพทย์จากยุคที่จากมาจึงทำให้มู่อิงเถารู้สึกตื่นเต้นที่ได้ยิน ดังนั้นนางรีบซักผ้าแล้วกลับไปที่บ้านอย่างรวดเร็ว ใจก็หวังอยากให้ซ่งอวี่ถงกลับมาไวๆ นางอยากรู้ว่าที่หุบเขามีสมุนไพรเหล่านั้นจริงๆ หรือไม่

เมื่อนางกลับมาจากคลองท้ายหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายเล็ดลอดเข้ามาจากทางหน้าบ้าน ทั้งยังมีเสียงสิ่งของแตกหักและเสียงร้องไห้ระงมของเด็กชายผู้ที่น่าจะเป็นหลานชายของสามีนางนั่นเอง

มู่อิงเถารีบวิ่งไปหน้าบ้านด้วยความรวดเร็วเมื่อมาถึงก็พบว่าคนที่เข้ามาทำลายข้าวของเป็นใครไม่ได้เลยนั่นก็คือสะใภ้ใหญ่ซ่งและลูกสาวตัวดีของนางนั่นเอง

“พวกเจ้าเข้ามาในบ้านของข้าทำไม”

“ฮ่าๆๆ พูดมาได้เต็มปากว่าเป็นบ้านของเจ้า ที่นี่มันบ้านร้างใช่ของพวกเจ้าเสียที่ไหนกัน ขอทานเช่นเจ้าอย่ามายุ่งถอยไป”

“ถ้ากล้าก็เข้ามา”

สะใภ้ใหญ่ซ่งเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ เมื่อเดินเข้าไปใกล้มู่อิงเถาก็ใช้หมัดซัดเข้าไปที่ใบหน้าของนางเต็มแรงจนเลือดกำเดาไหลออกมาทันที

สะใภ้ใหญ่ซ่งคงจะคิดไม่ถึงว่ามู่อิงเถานั้นจะสู้คนไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

“กรี๊ด! เจ้ากล้าทำร้ายข้าได้อย่างไรนังอัปลักษณ์!”

นางกรีดร้องโวยวายจนชาวบ้านละแวกนั้นต่างก็เข้ามามุงดูทีละคนสองคนจนเกือบเต็มลานบ้าน

มู่อิงเถาไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น นางก้าวเดินไปข้างหน้าสองแม่ลูกนั่นจึงเป็นฝ่ายถอยออกไปแทน

“เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”

“!”