ตอนที่ 4 มิติวิเศษ

“นั่นเจ้าจะทำอะไร”

“!” 

เสียงชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นขณะที่มู่อิงเถากำลังถือเสื้อผ้าของเขาเอาไว้ในมือ นางหันหลังกลับไปดูก็พบว่าเป็นซ่งอวี่ถงที่กำลังยืนถือถังใส่ปลาเอาไว้ในมือ ใบหน้าของเขามีความไม่พอใจแผ่ซ่านออกมาแต่ก็เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นแล้วก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม

มู่อิงเถายืนนิ่งพูดไม่ออกอยู่พักใหญ่เพราะคิดไม่ถึงว่าซ่งอวี่ถงจะกลับมาเร็วเช่นนี้ นางรนรานลุกขึ้นเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงนอนที่จัดเตรียมเอาไว้ก่อนจะเอ่ยปากบอกผู้เป็นสามีว่า

“ขอโทษที่ข้าเข้าไปรื้อของๆท่าน ข้าแค่เพียงจะจัดเตรียมที่นอนเอาไว้ให้ท่านก็เท่านั้นเอง”

“เป็นเช่นนั้นหรือ เจ้าหยุดมือก่อนเถอะไปล้างเนื้อล้างตัวได้แล้ววันนี้ข้าจะทำอาหารเย็นเอง”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าทำเอง”

“เจ้าถูกท่านแม่ทุบตีมาเช่นนี้เนื้อตัวคงระบมแย่เลย ไปแช่น้ำอุ่นๆ ก่อนเถอะทางนี้ข้าจัดการเอง”

“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”

มู่อิงเถาช้อนสายตามองผู้เป็นสามีในนามที่กำลังเดินไปที่เพิงครัวที่เพิ่งทำขึ้นมาใหม่ๆ 

“แล้วหงเอ๋อเล่า”

“อยู่หน้าบ้านกระมังเจ้าคะ”

“งั้นหรือ”

“ข้าไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน”

“อืม”

'คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ดูแปลกคนเสียจริง’

แม้จะแต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้วแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้เข้าหอกัน ความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ก็ลางเลือนยิ่งนักแต่เท่าที่นึกได้เพราะว่ามู่อิงเถาผู้นี้ทั้งขี้เหร่ อวบอ้วนผิวกายก็ดำด้านเนื้อตัวหยาบกระด้างยิ่งกว่าผิวหนังของบุรุษเสียอีก นางจึงไม่กล้าเข้าใกล้ผู้เป็นสามีเลยสักครั้ง

ครั้งที่อยู่บ้านใหญ่แม้นางจะอยู่ร่วมห้องกับเขาแต่ก็เลือกที่จะนอนบนพื้นแข็งๆแทนที่จะนอนบนเตียงเดียวกันนั่นเอง

‘เฮ้อ ร่างกายดูแย่เช่นนี้ช่างไม่ได้แตกต่างจากยุคที่จากมาเอาเสียเลย นี่นางถูกสาปให้เกิดมาอาภัพทุกๆชาติเช่นนี้เลยหรืออย่างไรนะ สามีที่คิดว่าดีที่สุดแล้วแต่กับทำเหมือนรังเกียจนางถึงเพียงนี้’

“ฮิๆ”

“เอ๋ นั่นเสียงใคร”

มู่อิงเถาจับที่ขอบถังไม้แน่น นางเปลือยกายลงอาบน้ำเช่นนี้หวังว่าจะไม่มีโรคจิตที่ไหนมาเห็นเข้าหรอกนะ

“มู่อิงเถา”

“ขะ ใคร? นั่นใครออกมาเดี่ยวนี้นะ!”

“ชู่ว์อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวสามีของเจ้าก็ได้ยินหรอก”

“เจ้าเป็นใคร”

“หลับตาสิ”

‘หลับก็โง่สิ’

“ข้าได้ยินนะอยากรู้ว่าข้าเป็นใครก็หลับตา ไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องหลับ”

ให้ตายสิเพราะความอยากรู้แท้ๆ ทำให้นางอดใจไม่ไหวจนต้องหลับตาลงตามคำสั่งของใครก็ไม่รู้ทันที

“ลืมตาได้แล้ว”

นางรีบลืมตาขึ้นตามคำสั่งนั้นก่อนจะตื่นตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น

“พับผ่าสิที่นี่ที่ไหนกัน”

“ที่นี่คือมิติวิเศษและข้าก็คือเจ้าของมิติแห่งนี้ เจ้าช่วยย้ายร่างของเจ้าเข้าไปในโรงนานั่นเสียทีสิที่นั่นมีเสื้อผ้าสตรีอยู่สองสามชุดไปเลือกใส่เอาเถิด เจ้าอยู่สภาพนี้ช่างอุจาดตาข้ายิ่งนัก”

“อยากให้มองนักล่ะ”

มู่อิงเถาเข้าไปในโรงนาก่อนจะเห็นว่าข้างในนั้นเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ละลานตาอยู่เต็มไปหมด

‘จะว่าไปข้างนอกโรงนาก็เล็กนิดเดียวเหตุใดพอเข้ามาข้างในแล้วถึงได้กว้างใหญ่เช่นนี้กันเล่า’

“อย่าได้สงสัยอะไรให้มาก รีบเลือกแล้วก็รีบออกมาได้แล้ว”

“รู้แล้วน่า”

นางเลือกชุดมาใส่หนึ่งชุดแต่ก่อนที่จะก้าวขาออกไปสายตาดันเหลือบไปเห็นชุดของบุรุษ นางจึงเลือกหยิบติดมือมาอีกสองชุดเผื่อเอาไว้ให้สองคนนั้นนั่นเอง

“ข้าให้เจ้าเลือกเพียงชุดของตนเอง ไหนเลยจึงกล้าหยิบของคนอื่นออกมาอีกเล่า”

“ที่นี่ไม่เห็นมีใครเลยสามีของข้าและหลานชายของเขาเองก็ไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่ ไหนๆ เจ้าก็เมตตาช่วยเหลือข้าแล้วก็เผื่อแผ่ไปถึงพวกเขาด้วยจะเป็นไรไป ถือว่าทำบุญเถอะ”

“เฮ้อ…ช่างเถอะ ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องทำงานให้ข้าอยู่ดี”

“ทำอะไรนะ?”

“เจ้าคิดว่าบนโลกใบนี้จะได้ของมาใช้ฟรีๆ โดยไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนกันเลยงั้นหรือ”

“เจ้าอย่าบอกนะว่า”

มู่อิงเถาใช้แขนทั้งสองข้างปกปิดเรือนร่างอวบอ้วนของนางเอาไว้

“บัดซบ! เจ้าคิดได้อย่างไรข้าไม่ใช่คนเช่นนั้นนะ”

“แล้วเจ้าต้องการอะไร”

“เจ้าต้องมาทำไร่ทำสวนในมิติแห่งนี้เพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งของที่เจ้าหยิบออกไปอย่างไรเล่า”

“แค่นั้นหรือ”

นางก็นึกว่าจะต้องทำอะไรที่พิลึกพิลั่นมากกว่านี้เสียอีก

“อย่าให้ภาพมันลวงตาเจ้าดูดีๆ สิที่แห่งนี้กว้างใหญ่มากเพียงใด คิดหรือว่าจะได้อยู่สบายๆ หากว่าเจ้าทำตามเงื่อนไขของข้าได้ไม่ว่าต้องการอะไรข้าให้เจ้าได้ทุกสิ่ง”

“จริงๆ หรือ”

“ข้าไม่เคยโป้ปด”

“เช่นนั้นก็ได้”

“ชื่อของข้าคือหลิงฮุย จำเอาไว้ให้ดีตอนนี้เจ้าออกไปได้แล้วสามีของเจ้ามาตามแล้ว”

“เอ๋?”

พวกชั่ววูบนางก็เหมือนถูกใครผลักออกมาจากมิตินั้นก่อนจะมายืนโผล่อยู่ที่ห้องอาบน้ำข้างๆ ถังไม้ตัวเดิมนั้น

“อิงเถาเจ้าอยู่ในนั้นหรือไม่”

“อยู่เจ้าค่ะ มีอะไรหรือ”

“เจ้าเข้าไปนานมากแล้วไม่เห็นออกมาข้าจึงมาตาม อาหารเย็นเสร็จแล้วออกมากินข้าวได้แล้ว”

“อ้อ ข้ารู้แล้ว”

นางวางเสื้อผ้าสำหรับบุรุษสองชุดเอาไว้ในห้องอาบน้ำก่อนจะเทน้ำลงไปในถังอาบน้ำเพิ่มเผื่อให้พวกเขาชำระล้างร่างกายต่อนั่นเอง

มู่อิงเถาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแอบมองอยู่ตรงขอบประตูชำเลืองไปยังบุรุษต่างวัยทั้งสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่สภาพแทบจะผุพังอยู่รอมร่ออยู่แล้ว

หนึ่งบุรุษหนุ่มที่อยู่ในวัยกลัดมันนั้นก็คือตัวร้ายที่นางอ่านแล้วก็เกลียดยิ่งนัก ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงได้ลงมือทำร้ายภรรยาที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาตั้งแต่ครอบครัวยังไม่มีอะไรเลยได้ลงคอ

ส่วนอีกหนึ่งบุรุษที่อายุน้อยที่สุดนั่นก็กลายเป็นมือปราบที่ฝีมือไม่ได้ยิบย่อยไปกว่าผู้เป็นอาเอาเสียเลย

ทั้งคู่นั่งอยู่ต่อหน้านางแล้วต่างก็เป็นคนอันตรายกับชีวิตของนางอย่างยิ่ง ในใจที่รู้จุดจบของตนเองมาก่อนแล้วๆ แบบนี้นางจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรต่อไปกัน

“อิงเอ๋อ อิงเอ๋อ!”

“จะ เจ้าคะ”

“ไปยืนทำอะไรตรงนั้น?”