ตอนที่ 6 ผู้ใหญ่ที่น่ารังเกียจ

“เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”

“!”

“พวกท่านดูสินางอัปลักษณ์คนนี้มันทำร้ายข้าดูสิเลือดข้าไหลอาบเต็มหน้าไปหมดแล้ว”

‘อยากรับบทเป็นเหยื่อสินะ ข้าจะสอนพวกเจ้าเองว่าเหยื่อที่ดีต้องทำอย่างไร’

“หากพวกท่านมีตาก็คงเห็นว่านางเข้ามาทำลายข้าวของในบ้านข้าแล้วยังจะมาทุบตีหงเอ๋ออีก กล้าดีอย่างไรถึงมาทำตัวน่าสงสารใส่ความว่าข้าทำร้ายเจ้ากัน”

“นั่นนะสิ”

เสียงของชาวบ้านต่างก็เห็นด้วยกับมู่อิงเถา คิดไปในทิศทางเดียวกันกับนาง ไม่มีใครเห็นด้วยกับสะใภ้ใหญ่ซ่งเลยสักคน

“จะ เจ้า เจ้ากล้าใส่ความข้างั้นหรือ”

“หรือไม่จริงล่ะคนบ้าที่ไหนจะทำลายข้าวของๆตนเองกัน แล้วข้าเองก็เพิ่งจะกลับมาจากคลองท้ายหมู่บ้านแล้วจะไปมีเวลามาทำเรื่องระยำพวกนี้ได้อย่างไร”

มู่อิงเถาชี้ไปที่ถังใส่ผ้าห่มที่เพิ่งถูกซักมาใหม่ๆ ทุกคนต่างก็เห็นว่านางพูดความจริง สะใภ้ใหญ่ซ่งที่เห็นท่าไม่ดีกำลังจะเดินหนีไปประจวบเหมาะกับที่ฮูหยินซ่งเดินเข้ามาได้เวลาพอดี

“ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าคะช่วยข้าด้วย นางอัปลักษณ์นี้ตีข้าๆ ก็เพียงแค่มาทวงเอาของที่นางแอบเอาออกมาด้วยก็เท่านั้น ของชิ้นนั้นเป็นของๆ เราเลยนะเจ้าคะ”

“เจ้าแอบเอาของในบ้านของข้ามาด้วยงั้นหรือ”

“ของอะไร”

“ยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก”

“ของสกปรกในบ้านของพวกท่านข้าไม่มีทางหยิบมันออกมาให้แปดเปื้อนมือข้าหรอก”

“ปากดีนักนะนักอัปลักษณ์นี่ เจอข้าหน่อยเป็นอย่างไร”

ฮูหยินซ่งกำลังจะใช้ไม้เท้าหวดไปที่ตัวของมู่อิงเถาแต่ในขณะนั้นก็มีใครบางคนจับไปที่ไม้เท้าได้ทันเวลาพอดี

ซ่งอวี่ถงจับไม้เท้านั้นไว้แน่นก่อนจะดึงมันออกมาจากมือของฮูหยินซ่ง นางตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยวาจาหยาบคายออกมาทันที

“เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครถึงกล้ามาขวางทางข้า ถอยออกไปข้าจะสั่งสอนนักอัปลักษณ์ผู้นี้”

“ท่านต่างหากที่ต้องถอยออกไป”

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“เมื่อวานไม่ใช่ว่าท่านหรือที่ออกปากไล่พวกข้าบ้านสามออกจากบ้านใหญ่ เป็นตายก็ไม่เกี่ยวข้องกันผู้ใหญ่บ้านก็ลงบันทึกไว้เรียบร้อยและเอารายชื่อพวกข้าออกจากตระกูลซ่งแล้ว ในเวลานี้แม้จะมีแซ่ซ่งแต่ก็ไม่ใช่ซ่งที่มาจากตระกูลของท่าน”

“นี่เจ้า”

“ออกไปจากบ้านของข้าไปได้แล้วหากว่าพวกท่านยังกล้ามาทำลายของๆ พวกข้าและทำร้ายคนของข้าอีกก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

ซ่งอวี่ถงมีแววตาดุดันและดูดุร้ายมากในสายตาของฮูหยินซ่ง นางเองก็นึกหวาดกลัวบุรุษตรงหน้าไม่น้อยแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมลดราวาศอกเพราะกลัวตนเองจะเสียหน้าจึงเอ่ยออกไปเพียงว่า

“ข้าก็ไม่ได้อยากมาเหยียบที่นี่นักหรอกสกปรกถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่ว่ามาเอาของๆ ข้าคืนมีหรือที่ข้าจะเสียเวลามา”

“สิ่งนี้หรือที่ท่านอยากได้”

มู่อิงเถาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหญิงสูงวัยผู้นั้นก่อนจะชูมือขึ้นแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น

“เจ้ามาเอาไปสิ”

ฮูหยินซ่งสั่งสะใภ้ใหญ่ซ่งให้รีบเข้าไปเอาของในมือของมู่อิงเถา นางยิ้มกรีดกรายก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าของมู่อิเถา ขณะที่กำลังจะยื่นมือไปหยิบเอาของสิ่งนั้นแต่มู่อิงเถากลับปล่อยมือลงจนถ้วยกระเบื้องเคลือบที่ดูจะมีราคาสูงลิบลิ่วตกลงบนพื้นจนแตกกระจายไปทันที

“กรี๊ด! นังบ้ากล้าดีอย่างไรถึงทำของๆ พวกข้าแตกเช่นนี้ เจ้าต้องชดใช้”

“ใครบอกว่านี่เป็นของๆ เจ้ากัน กระเบื้องเคลือบนี้เป็นของที่ท่านแม่ของข้ามอบมันให้กับข้าก่อนจะออกเรือน เป็นพวกเจ้าต่างหากเล่าที่ขโมยมันไปจากข้า ของมีราคาเช่นนี้ข้าเองก็นึกเสียดายแต่หากต้องตกไปอยู่ในมือของคนเช่นพวกเจ้า สู้ให้มันแตกไปแบบนี้ข้าสะใจกว่า”

“นังอัปลักษณ์!”

“หุบปาก! ออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้”

“นังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า เจ้ากล้าดีอย่างไรมาไล่พวกข้า”

“หากนางไล่ท่านไม่ได้เช่นนั้นข้านี่ล่ะที่จะเป็นคนไล่ท่านเอง”

“ฮูหยินซ่งข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าท่านจะเป็นคนใจหยาบถือสาแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ อะไรที่ไม่ใช่ของตนเองท่านก็ยังจะเอามาเป็นของตนเองช่างน่าแปลกใจเสียจริงที่ท่านพ่อชื่นชมท่านนักหนา”

“นี่เจ้า!”

“ท่านแม่กลับกันเถอะเจ้าค่ะคนมามุงดูกันใหญ่แล้ว”

“เมื่อครู่ไม่เห็นอาย”

ฮูหยินซ่งเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว นางเสียดายกระเบื้องเคลือบชิ้นนั้นจริงๆ เนื่องจากเป็นลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนและน่าจะมีราคาที่สูงลพอตัวน่าแปลกที่ครอบครัวตระกูลมู่ของนางที่ถือว่าไม่ได้ร่ำรวยมากแต่กลับได้ครอบครองของล้ำค่าเช่นนั้น

‘ไปได้มาจากไหนกันนะ’

แต่ในเมื่อมันแตกไปแล้วเช่นนั้นก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะมายืนต่อล้อต่อเถียงกับคนถ่อยๆ พวกนี้ นางเหลือบไปมองมู่อิงเถาเล็กน้อยก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากบ้านซ่อมซ่อหลังนั้นด้วยความรวดเร็ว

“เฮ้อ..ไปได้เสียที หงเอ๋อเจ้าเจ็บมากหรือไม่”

“ท่านอาสะใภ้แผลเล็กแค่นี้ข้าไม่เป็นไร โอ๊ย!”

“อะไรกันข้าก็แค่จับเบาๆ เองนะ”

ซ่งอวี่ถงหันไปมองหลานชายของตนเองก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วจับดูที่แขนของเขาเบาๆ ดูแล้วเหมือนโดนของแข็งทุบตีจนช้ำไปหมดไม่แน่อาจจะกระดูกหักไปแล้ว

มู่อิงเถาชำเลืองมองไปที่ซ่งอวี่ถงเล็กน้อย นางรู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้ซ่งหงอี้นั้นกระดูกแขนหักเป็นที่เรียบร้อย สงสารก็สงสารแต่ใจก็อยากจะรู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของนางนี้จะจัดการเช่นไรต่อไป

“เจ้าช่วยอยู่เป็นเพื่อนเขาทีข้าจะไปตามท่านหมอมาดูอาการเสียหน่อย”

“ท่านมีเงินงั้นหรือ”

“มีเพียงเล็กน้อยในตอนที่ข้าไปขายของป่าในเมืองได้หาเวลาว่างไปรับจ้างทำงานอยู่บ้าง เก็บเงินไว้ใช้ในบ้านน่ะ”

‘เป็นคนดีอะไรเช่นนี้นี่เป็นตัวร้ายแน่นะ’

“จะว่าไปแล้วเหตุใดท่านถึงกลับมาเร็วนักล่ะหรือว่าลืมของ”

มู่อิงเถาเอ่ยปากถามซ่งอวี่ถงเมื่อเห็นว่าเขากลับมาเร็วเกินไป แม้หุบเขาจะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านก็จริงแต่ก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วยามในการเดินทางไปกลับแต่นี่เขากลับใช้เวลาเพียงสองชั่วยามเท่านั้น

'ไปทำอะไรกันแน่นะ'

“ข้าเพียงแค่นำลอบดักสัตว์ไปวางไว้ก็เท่านั้นแล้วก็รีบกลับมา สังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าที่บ้านอาจมีเรื่องแล้วก็ใช่มีจริงๆ”

“ท่านอย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะหงเอ๋อก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว อีกอย่างบ้านใหญ่ก็คงไม่มาละลานพวกเราอีกนานเลย นี่ก็ใกล้ยามซื่อแล้ว (09.00-11.00 น.) ท่านรีบไปเถอะกว่าจะเดินทางกลับเดี๋ยวจะมืดค่ำไปเสียก่อน”

“อืม”