ตอนที่5

ก่อนสติจะดับวูบ นางรับรู้ได้ว่ามีมือหนึ่งมาฉุดรั้งนางขึ้นไป ซูซินเหยียนสำลักน้ำออกมา ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นซูตงหยางและลู่หนิงนั่งอยู่ข้างๆ

" เหยียนเอ๋อ"

" ฮูหยินท่านฟื้นแล้ว"

" พี่ใหญ่ หนิงเอ๋อ "

ซูตงหยางกับลู่หนิงประคองนางขึ้นมา

" ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าปลอดภัยแล้ว มีข้าอยู่ข้าไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้"

นางส่งยิ้มให้พี่ชาย หากเขาไม่บังเอิญผ่านมาแล้วกระโดดลงน้ำลงไปช่วยนาง นางคงจมน้ำตายไปแล้ว คิดถึงโจวเยี่ยนเฉิงที่เลือดเย็นผลักนางตกน้ำ แล้วยังสั่งห้ามบ่าวรับใช้ทุกคนช่วยนาง ทั้งที่รู้ว่านางว่ายน้ำไม่เป็น แต่กลับปล่อยให้นางจมน้ำไม่สนใจ เขาคงอยากให้นางตายไปให้พ้นใช่ไหม เขาจะได้สมหวัง ครองคู่กับถานลี่หลินโดยไม่มีใครว่าอะไร ทั้งยังไม่ผิดสัญญาที่ให้กับบิดามารดาของเขา ว่าจะแต่งงานกับนางให้นางเป็นฮูหยินของเขาคนเดียวไปทั้งชีวิต 

ซูตงหยางลูบหัวน้องสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปมองโจวเยี่ยนเฉิงกับถานลี่หลินด้วยสายไม่พอใจ หากเขาไม่บังเอิญมาหานางในเวลานี้ ป่านนี้นางอาจจะจมน้ำตายไปแล้วก็ได้ เขาลุกขึ้นเดินปรี่ไปต่อยโจวเยี่ยนเฉิงด้วยความโมโห

" เจ้าเป็นสามีของนาง แต่กลับปล่อยให้นางต้องจมน้ำเพราะสาวใช้คนเดียว หากข้ามาไม่ทันนางก็คง"

โจวเยี่ยนเฉิงเช็ดเลือดที่มุมปากหัวเราะหึหึ

" ใครให้นางผลักหลินเอ๋อตกน้ำหล่ะ ข้าก็แค่ให้นางได้ลิ้มรสชาติเดียวกันดูบ้าง ก็แค่นั้น"

ผลั๊ว ซูตงหยางซัดไปอีกหมัดจนโจวเยี่ยนเฉิงล้มลง ถานลี่หลินรีบเข้าไปประคอง

" ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะฟังความข้างเดียวหลงใหลสาวใช้จนไม่สนถูกผิด เจ้าทำแบบนี้คงตั้งใจจะให้น้องสาวข้าตายแล้วจะได้อยู่ครองรักกับนางโดยไม่ต้องมีใครมาขัดขวางสินะ โจวเยี่ยนเฉิงเจ้าลืมไปหรือเปล่าว่ามารดาของข้าเป็นสหายสนิทกับเมิ่งกุ้ยเฟย เหยียนเอ๋อเองก็เป็นที่โปรดปรานเจ้าคิดว่าเรื่องนี้หากเมิ่งกุ้ยเฟยรู้จะปล่อยพวกเจ้าไปง่ายๆรึ โดยเฉพาะตัวต้นเหตุอย่างเจ้า ถานลี่หลิน"

โจวเยี่ยนเฉิงลืมคิดไปว่าซูซินเหยียนเป็นที่โปรดปรานของเมิ่งกุ้ยเฟย หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง แล้วเมิ่งกุ้ยเฟยรู้เรื่องจะต้องไม่ปล่อยถานลี่หลินไปแน่ ถานลี่หลินคุกเข่าโขกหัวทั้งน้ำตา

" ข้าผิดไปแล้ว เป็นความผิดของข้าเองฮูหยินไม่ได้เป็นคนผลักข้า แต่ข้าก้าวเท้าพลาดตกลงไปในสระน้ำเอง นายท่านเป็นห่วงข้า เลยรีบกระโดดลงไปช่วย เพราะเป็นห่วงมากไป เลยไม่ได้ไตร่ถามให้ชัดเจน จึงได้ผลักฮูหยินตกน้ำ ฮูหยินข้าขอโทษเจ้าค่ะอภัยให้ข้าด้วย เป็นความผิดข้าเอง "

" ทำไมเจ้าถึงไม่อธิบายตั้งแต่แรก พวกเจ้าก็ด้วย เหตุใดต้องโกหกใส่ร้ายน้องสาวข้า"

สาวใช้สองคนรีบคุกเข่าโขกหัว

" พวกข้าผิดไปแล้ว พวกข้ามองไม่ชัด ตอนนั้นเห็นแค่ข้างหลัง ก็เลย"

" ก็เลยคิดว่านางผลักลี่หลินตกน้ำใช่ไหม ดีบ่าวที่ใส่ร้ายฮูหยินไม่สมควรเลี้ยงเอาไว้ เจ้าว่ายังไงเยี่ยนเฉิง"

" พาพวกนางออกไปขายให้หอนางโลม"

โจวเยี่ยนเฉิงหันไปสั่งสือหลาง 

" นายท่านข้าผิดไปแล้ว อย่าขายพวกข้าเลย "

" ข้าสำนึกผิดแล้วต่อไปไม่กล้าแล้ว ได้โปรดเถิด ข้าไม่อยากอยู่หอนางโลม ลี่หลินช่วยพูดกับนายท่านที"

" ใช่ลี่หลิน ช่วยพวกข้าด้วย พวกข้าทำไปเพราะช่วยกำจัดฮูหยินให้เจ้านะ"

" ใช่ๆ เจ้าบอกว่าหากไม่มีฮูหยินเจ้าก็จะได้ขึ้นเป็นใหญ่ในจวนนี้แทนนาง"

สาวใช้สองคนเข้าไปดึงแขนถานลี่หลินให้ช่วย ถานลี่หลินสะบัดออก

" พวกเจ้าพูดอะไรกันข้าไม่รู้เรื่อง ข้าไม่เคยพูดอะไรแบบนั้น อย่ามาใส่ร้ายข้า นายท่านท่านต้องเชื่อข้านะ"

" ลากตัวพวกนางออกไป"

" ไม่ ฮูหยินช่วยข้าด้วย ข้าสำนึกผิดแล้วข้าไม่กล้าอีกแล้ว"

" ฮูหยินข้าแค่อยากประจบลี่หลินเพราะเห็นว่านางเป็นคนโปรดของนายท่าน ข้ารู้แล้วว่าผิด ขอร้องช่วยข้าด้วย ต่อไปข้ายินดีจะรับใช้ท่าน ถึงต้องบุกน้ำลุยไฟก็ยอม ได้โปรดช่วยข้าด้วย"

ซูซินเหยียนมองตามสาวใช้สองคนที่ถูกพาออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

" ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ให้มันจบแค่นี้

สาวใช้สองคนที่ใส่ร้ายเจ้า ข้าก็จัดการส่งพวกนางขายไปหอนางโลมแล้ว เจ้าก็กลับเรือนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้คนตามหมอไปตรวจดูให้"

" เจ้าคิดว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆแบบนี้เหรอไม่มีทาง"

" แล้วเจ้าจะเอายังไง"

" หย่ากับเหยียนเอ๋อซะ ในเมื่อเจ้าไม่ได้รักนาง ดูแลนางไม่ได้ งั้นข้าจะพานางกลับไปดูแลเอง ส่วนเจ้ากับข้า นับตั้งแต่วันนี้มิตรภาพระหว่างเรา ขาดกัน"

ซูตงหยางอุ้มซูซินเหยียนเดินจากไป ถานลี่หลินลอบยิ้มพอใจ แต่พอหันไปมองหน้าโจวเยี่ยนเฉิงเห็นสีหน้าลังเลของเขาก็กำมือแน่น สองปีที่นางไม่อยู่เขาคงไม่ได้มีใจให้ซูซินเหยียนหรอกใช่ไหม เหตุใดถึงได้มองตามนางด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์เช่นนั้น

ในห้องของถานลี่หลิน พอหมอออกไปโจวเยี่ยนเฉิงก็ป้อนยาให้นางด้วยตัวเอง สือหลางรีบร้อนเข้ามา

" นายท่านไม่ดีแล้วขอรับ คุณชายตงหยางพาฮูหยินเก็บข้าวของออกไปจากจวนแล้ว"

โจวเยี่ยนเฉิงที่กำลังเป่ายาอยู่หยุดชะงักก่อนจะส่งช้อนยาเข้าปากถานลี่หลิน เห็นโจวเยี่ยนเฉิงไม่สนใจ สือหลางจึงพูดขึ้นมาอีก

" นายท่าน ท่านจะปล่อยฮูหยินไปจริงๆหรือขอรับ"

" นางรักข้ามาหลายปี ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากข้าหรอก ตอนนี้นางก็แค่งอนนิดหน่อยรอให้ข้าไปง้อนาง ข้าไม่สนใจ เดี๋ยวนางก็กลับมาเองแหละ"

สือหลางส่ายหัว ทำกับนางถึงขนาดนี้ยังคิดว่านางจะกลับมาอีกเหรอ เป็นเขาเขาก็ไม่กลับ แล้วดูท่าทางมั่นหน้านั่นอีก คิดได้ไงว่านางไม่มีวันเปลี่ยนใจ วันนึงนางมีคนใหม่ เขาจะสมน้ำหน้าให้

" นายท่าน เป็นความผิดของข้าเอง ให้ข้าไปขอโทษนางอีกครั้งดีไหม หากนางไม่ยอมกลับมา งั้นข้าก็จะไปจากที่นี่เอง ไม่ทำให้พวกท่านต้องลำบากใจ"

ถานลี่หลินทำท่าจะลงจากเตียง แต่โจวเยี่ยนเฉิงรั้งตัวนางไว้

" ไม่ต้อง ขอโทษครั้งเดียวก็พอแล้ว นางก็นิสัยแบบนี้ ชอบประชดประชัน ชอบเรียกร้องความสนใจจากข้า ไม่ต้องไปสนใจนางหรอก เจ้าพักผ่อนเถอะ"

เขาดันตัวนางนอนลงแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะเดินออกไป