ตอนที่4

ลู่หนิงมองดูซูซินเหยียนที่ใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมกินเสียที นางเพียงยืนมองอยู่เงียบๆ สงสารซูซินเหยียนจับใจ ทั้งที่เป็นฮูหยินพึ่งแต่งงานได้ไม่กี่วันแท้ๆ แต่สามีกลับไม่สนใจ ไม่เคยเหยียบมาที่เรือนนี้ ไม่ยอมเข้าหอจนบ่าวไพร่พากันนินทาให้ซูซินเหยียนต้องอับอาย นางต้องนั่งกินข้าวคนเดียวทุกมื้อ ยิ่งตอนนี้ถานลี่หลินที่คิดว่าตายไปแล้วกลับมา โจวเยี่ยนเฉิงก็ยิ่งละเลยทำราวกับไม่มีซูซินเหยียนอยู่ที่จวนนี้ พรอดรักกับถานลี่หลินเอาอกเอาใจสารพัด จนบ่าวไพร่พากันไปประจบถานลี่หลิน ไม่เห็นหัวซูซินเหยียน ก่อนหน้าที่นางไปเอาสำรับอาหารที่โรงครัว บ่าวในโรงครัวก็ไม่สนใจทำอาหารไว้รอ มีแต่ทำให้ถานลี่หลิน จนนางต้องลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง

" ฮูหยินท่านกินสักนิดเถอะเจ้าค่ะ ดูสิเจ้าคะมีแต่ของชอบของท่านทั้งนั้นเลย ข้าลงมือทำเองเลยนะ"

ซูซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองลู่หนิง

" ที่เจ้าหายไปตั้งนานก็เพราะไปทำอาหารให้ข้า"

" เอ่อ เจ้าค่ะ ข้าแค่อยากทำของชอบให้ท่าน กลัวว่าบ่าวในครัวจะทำไม่ถูกปากเลยทำเอง ท่านลองชิมดูสิเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำอาหารนานแล้วไม่รู้ว่ารสชาติยังใช้ได้ไหม"

ลู่หนิงผายมือให้ซูซินเหยียนกินอาหาร นางไม่อยากบอกความจริงว่าบ่าวรับใช้ไม่ได้ทำอาหารให้ แถมยังพูดอีกว่าต่อไปหากอยากกินก็ให้ทำกินเอง เพราะพวกนางจะทำให้เฉพาะโจวเยี่ยนเฉิงกับถานลี่หลินเท่านั้น นางเกรงว่าหากซูซินเหยียนรู้เรื่องจะยิ่งคิดมาก

" อืมใช้ได้ เจ้าก็นั่งลงกินด้วยกันสิ ต่อไปนี้เจ้าก็มากินเป็นเพื่อนข้าทุกมื้อ กินเสร็จข้าอยากออกไปเดินเล่นดูปลาที่สระน้ำสักหน่อย"

" เจ้าค่ะ"

กินข้าวเช้าเสร็จ ซูซินเหยียนออกไปเดินเล่นระหว่างเดินผ่านบ่าวไพร่ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ไม่มีใครทำความเคารพนางสักคน นางก็หาได้สนใจ พอไปถึงศาลาริมน้ำก็เห็นถานลี่หลินนั่งอยู่ มีบ่าวรับใช้สองคนอยู่ด้วย คนหนึ่งรินชาให้ อีกคนก็บีบนวดให้

" ก็แค่สาวใช้คนหนึ่งถือว่านายท่านโปรดปราน ถึงได้ทำตัวราวกับเป็นฮูหยินของจวน ให้ข้าไปสั่งสอนดีไหมเจ้าคะ"

" ไม่ต้อง ปล่อยนางไป ต่างคนต่างอยู่"

" แต่ท่านอยากมานั่งเล่นดูปลา นางเป็นแค่สาวใช้สมควรหลีกทางให้ท่าน"

" ช่างเถอะ ข้าไม่อยากดูแล้วเราไปที่อื่นกัน"

นางหันหลังเดินออกมา แต่ถานลี่หลินเห็นก่อนจึงเรียกขึ้น

" ฮูหยิน ท่านมาเดินเล่นหรือเจ้าคะ หรือว่าจะมานั่งเล่นที่ศาลา นี่ข้าก็พึ่งมา เชิญท่านมานั่งด้วยกันสิเจ้าคะ ดูขนมพวกนี้สิพวกบ่าวในครัวเอามาให้ข้าเยอะแยะเลย ข้ากินคนเดียวไม่หมดหรอก แต่จะโทษพวกนางก็ไม่ได้ เป็นเพราะนายท่านสั่งให้พวกนางดูแลข้าให้ดี สั่งให้ทำอาหารอร่อยๆกับขนมที่ข้าชอบมาให้ข้า"

ซูซินเหยียนหันไปมองดูหน้าถานลี่หลินที่พูดไปยิ้มไป รอยยิ้มเยาะเย้ยกับคำพูดที่หมายความว่าโจวเยี่ยนเฉิงใส่ใจนางมากกว่าใครๆ ทำให้ซูซินเหยียนเจ็บแปลบในใจขึ้นมา ถานลี่หลินเห็นแววตาวูบไหวของซูซินเหยียนก็ยิ้มชอบใจ เดินเข้ามาจูงมือซูซินเหยียนเดินไปนั่งที่ศาลา แต่ยังไม่ทันนั่งสายตาก็เหลือบไปเห็นโจวเยี่ยนเฉิงกำลังเดินมาทางนี้ จึงสะบัดมือซูซินเหยียนออกแล้วถอยหลังจนตกสระน้ำ ตู้มม

" ว้ายลี่หลิน ช่วยด้วยลี่หลินตกน้ำ"

" ฮูหยินเหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้"

สาวใช้คนหนึ่งตะโกนให้คนช่วย อีกคนก็ต่อว่าซูซินเหยียน โจวเยี่ยนเฉิงรีบวิ่งมากระโดดลงน้ำไปช่วยถานลี่หลิน พอพาถานลี่หลินขึ้นน้ำมาได้ สาวใช้สองคนก็เข้าไปรับโจวเยี่ยนเฉิงจ้องมองซูซินเหยียนนัยตาดุดัน ถามเสียงแข็งกร้าว

" บอกข้ามาว่าหลินเอ๋อตกน้ำได้ยังไง"

" ฮูหยินผลักนางเจ้าค่ะนายท่าน"

สาวใช้คนหนึ่งตอบ ลู่หนิงรีบแย้ง

" เจ้ากล้าดียังไงมาใส่ร้ายฮูหยิน นายท่านฮูหยินไม่ได้ทำเจ้าค่ะ แต่เป็นนางที่ตกลงไปเอง"

" ไม่จริงเจ้าค่ะนายท่าน พวกข้าสองคนเห็นกับตาว่าฮูหยินผลักลี่หลินตกน้ำ เพราะไม่พอใจที่นางมานั่งที่ศาลานี้ก่อน นางยังไล่ให้ลี่หลินออกไปเพื่อที่นางจะได้นั่งคนเดียว"

" ไม่จริงเจ้าค่ะนายท่าน พวกนางโกหก"

" เป็นเรื่องจริงลี่หลินบอกว่าให้นั่งด้วยกัน แต่ฮูหยินก็ไม่ยอม เลยผลักลี่หลินตกน้ำ"

" ไม่จริงเจ้าค่ะนายท่าน พวกนางใส่ร้ายฮูหยินของข้า ฮูหยินกำลังจะเดินกลับแต่นางเรียกไว้ยังจูงมือฮูหยินเดินไปในศาลา แล้วอยู่ๆก็ปล่อยมือเดินถอยหลังตกน้ำไปเอง"

" เจ้าพูดอะไร ข้าว่ายน้ำไม่เป็นเหตุใดต้องเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงด้วย แค่กแค่ก"

" ไม่ต้องพูดแล้วหนิงเอ๋อ พูดไปยังไงเขาก็ไม่ฟังหรอก"

โจวเยี่ยนเฉิงหันไปมองถานลี่หลินที่น้ำตาคลอก็ยิ่งสงสาร ความโมโหก็พุ่งขึ้นมา เดินเข้าไปผลักซูซินเหยียนตกน้ำ ตู้มม

" ฮูหยิน "

ลู่หนิงร้องด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าโจวเยี่ยนเฉิงจะไร้เหตุผลเช่นนี้

"นายท่าน เหตุใดต้องทำกันถึงเพียงนี้ รีบช่วยฮูหยินขึ้นมาเถอะ นางว่ายน้ำไม่เป็น"

โจวเยี่ยนเฉิงมองดูซูซินเหยียนตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำด้วยสายตาเย็นชา

" ว่ายน้ำไม่เป็น หลินเอ๋อก็ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน ในเมื่อเจ้าผลักนางลงไป ก็ลองรับรู้รสชาติการจมน้ำดูบ้าง"

" นายท่าน ไม่คิดเลยว่าท่านจะใจร้ายเช่นนี้ฟังความข้างเดียวไม่สนถูกผิด"

" บังอาจ ข้าเป็นใครเจ้าเป็นใคร ดี ถ้าเจ้าสงสารนายของเจ้านัก งั้นก็ลงไปอยู่ด้วยกันซะ"

ตู้มม โจวเยี่ยนเฉิงถีบลู่หนิงตกน้ำไปอีกคนถานลี่หลินกับสาวใช้อีกสองคนพากันหัวเราะสะใจ โจวเยี่ยนเฉิงหันมามอง ถานลี่หลินก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้าสร้อยทันทีแกล้งไอถี่ๆขึ้นมา แค่กแค่กแค่ก บ่าวรับใช้ชายหลายคนวิ่งเข้ามามุงดู โจวเยี่ยนเฉิงอุ้มถานลี่หลินขึ้นมา

" ห้ามใครช่วยพวกนางขึ้นมา หากใครกล้าขัดคำสั่งข้า ก็เตรียมตัวถูกขายออกไปได้เลย"

บ่าวรับใช้สองคนที่ทำท่าจะกระโดดลงไปช่วยก็หยุดชะงัก ซูซินเหยียนมองดูแผ่นหลังของโจวเยี่ยนเฉิงที่อุ้มถานลี่หลินเดินออกไป เห็นถานลี่หลินหันหน้ามายิ้มเยาะ ใจของนางเจ็บปวดราวเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง ปล่อยให้ร่างค่อยๆจมลงไปใต้น้ำ