ตอนที่6

" พี่ใหญ่ ท่านจะพาข้าไปอยู่ที่จวนของท่านรึ"

" ก็ใช่หน่ะสิ จวนของพี่ใหญ่เจ้ากว้างขวางไม่น้อยไปกว่าจวนของเยี่ยนเฉิง เจ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกพี่ชายคนนี้ได้เลย"

" พี่ใหญ่ ข้าไม่อยากไปอยู่ที่จวนของท่าน"

" ทำไมหล่ะ หรือว่าเจ้ายังอาลัยอาวรณ์เยี่ยนเฉิงอยู่ เหยียนเอ๋อ เขาทำกับเจ้าถึงเพียงนี้เจ้ายังอยากกลับไปอยู่กับเขาอีกรึ"

" ไม่ใช่ ข้าไม่มีทางกลับไปหรอก เขาไม่สนใจข้า ผลักข้าลงน้ำด้วยมือของเขาเองทั้งที่รู้ว่าข้าว่ายน้ำไม่เป็น ยังสั่งห้ามบ่าวไพร่ช่วยข้าขึ้นมาอีก เขาจงใจให้ข้าตายเหตุใดข้าถึงต้องกลับไปหาเขาด้วย ข้าไม่ได้โง่ขนาดไม่รักตัวเองหรอกนะ"

" เหยียนเอ๋อ ข้ารู้ว่าเจ้ารักเยี่ยนเฉิงมาหลายปี อยู่ดีๆจะตัดใจให้เลิกรักมันเป็นเรื่องที่ยาก แต่ข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าจะทำใจได้"

" อืม ถึงข้าจะรักเขา แต่อีกไม่นานมันจะกลายเป็นอดีต รักได้ก็เลิกรักได้เช่นกัน พี่ใหญ่ที่ข้าบอกว่าไม่อยากไปพักที่จวนของท่าน เพราะไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่รู้เรื่องนี้ ข้าไม่อยากให้พวกท่านไม่สบายใจรวมทั้งเรื่องที่ข้าหย่ากับเขาด้วย"

" จริงด้วย ข้าลืมไปว่าตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่ยังอยู่ที่จวน หากพวกท่านรู้เรื่องต้องเป็นกังวลมากแน่ งั้นเจ้าไปพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมก่อน รอให้ท่านทั้งสองกลับไปก่อนแล้วค่อยย้ายไปพักที่จวนของข้า"

" อืม"

โจวเยี่ยนเฉิงเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องของซูซินเหยียน ตั้งแต่แต่งงานกับนางมาเขาพึ่งมาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรก มองดูห้องที่ว่างเปล่า ใจของเขาพลันรู้สึกหน่วงแปลกๆ สายตามองไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะน้ำชา เขาเดินไปหยิบขึ้นมาดู เป็นหนังสือหย่า เขาสัญญากับบิดามารดาไว้แล้วไม่ว่ายังไงก็จะมีนางเป็นฮูหยินแค่คนเดียว ถึงนางไม่อยู่ก็ไม่มีใครมาแทนที่นางได้ ส่วนถานลี่หลินถึงเขาจะรักนางและได้นางเป็นภรรยาแล้ว แต่นางก็เป็นได้แค่สาวใช้อุ่นเตียง หากจะยกย่องนางด้วยฐานะของนางเป็นมากสุดก็ได้แค่อนุเท่านั้น ตอนนี้เขากำลังสร้างผลงานเป็นที่จับตาดูของทุกคนในราชสำนัก หากมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น หรือมีคนรู้ว่าเขาแต่งงานได้ไม่ถึง10วันก็ต้องหย่า ผู้คนจะนินทาหัวเราะเยาะขนาดไหน ย่อมมีผลต่อตำแหน่งหน้าที่การงาน ไม่ได้ หย่าไม่ได้ เขาต้องรักษาภาพลักษณ์ แคว่กแคว่ก เขาฉีกหนังสือหย่าทิ้งแล้วเดินออกจากห้องไป

" สือหลาง เจ้าไปสืบมา ว่าซินเหยียนไปอยู่ที่ไหน"

" ไม่ใช่นางอยู่ที่จวนของคุณชายตงหยางหรือขอรับ "

" เป็นไปไม่ได้ บิดามารดาของนางยังไม่ได้กลับ ตอนนี้ยังพักอยู่ที่นั่น นางไม่มีทางให้บิดามารดารู้เรื่องนี้หรอก "

ใช่ อย่างน้อยก็น่าจะอีกสักพัก

" ขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

ผ่านไปหลายวันก็ยังไม่มีวี่แวว ไม่รู้ว่าซูซินเหยียนไปพักอยู่ที่ใด โจวเยี่ยนเฉิงยกเหล้าขึ้นดื่ม

" ข้าหาจนทั่วทั้งเมืองหลวงแล้วแต่ก็ไม่มีเบาะแสของนางเลย เป็นไปได้ไหมขอรับว่านางอาจออกจากเมืองหลวงไปแล้ว"

" เจ้าแน่ใจว่าหาดีแล้ว โรงเตี๊ยมทุกแห่งค้นดูแล้วหรือยัง"

" นายท่าน ข้าเพียงแค่สอบถามไม่ได้ค้นขอรับ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ได้มีอำนาจขนาดนั้น อยู่ดีๆไปค้นมั่วซั่ว ผิดกฏหมายนะขอรับ"

" ถ้าอย่างงั้นนางก็คงอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่ก็โรงเตี๊ยมสักที่ ตงหยางต้องติดสินบนเจ้าของที่พักไว้แน่ว่าห้ามเปิดเผย เจ้าให้คนไปเฝ้าหน้าโรงเตี๊ยมทุกแห่ง ต้องมีวันนึงที่นางออกมา ไม่ก็ตงหยางต้องไปหานาง"

" ขอรับ"

ถานลี่หลินแอบฟังอยู่หน้าประตู พอสือหลางจะเดินออกมา นางก็รีบเดินหลบไป เจ็บใจนัก ตั้งแต่ซูซินเหยียนจากไป โจวเยี่ยนเฉิงก็เอาแต่ดื่มเหล้าไม่สนใจนาง หมกมุ่นอยู่กับการตามหาซูซินเหยียน นางปรับสีหน้าก่อนเดินเข้าไปหาเขา

" นายท่าน ข้าเอาขนมมาให้เจ้าค่ะข้าทำเองใหม่ๆเลย"

" ขอบใจ เเต่ข้าต้องไปทำงานไม่มีเวลากินเจ้ากินเถอะ"

เห็นนางทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอเขาก็ถอนหายใจ ก่อนจะหยิบขนมในจานขึ้นมากัดกินไปคำหนึ่ง

" อืม อร่อยมาก แต่ข้าไม่ค่อยชอบของหวาน ข้าต้องไปทำงานก่อน ช่วงเย็นกลับมาจะพาไปเดินเล่นที่ตลาด เห็นเจ้าบ่นว่าอยากได้ชาดทาปากไม่ใช่เหรอ"

" ท่านจะซื้อให้ข้าเหรอเจ้าคะ"

" อืม รอข้ากลับมาจะพาไป"

" เจ้าค่ะ ข้าจะรอท่าน"

เขาลูบหัวนางอ่อนโยน แล้วเดินออกจากห้องไป

" คุณหนูขอรับ นี่เป็นของที่เมิ่งกุ้ยเฟยพระราชทานให้ขอรับ ทรงฝากคุณชายตงหยางมาให้ท่าน เพื่อใส่ไปร่วมงานเลี้ยงในวัง คุณชายให้ข้านำมาให้ท่านแทน"

" เหตุใดคุณชายถึงไม่นำมาให้คุณหนูเองหล่ะ"

" คุณชายมีภารกิจต้องไปสืบคดีที่นอกเมืองยังไม่รู้จะกลับมาเมื่อใด เลยให้ข้านำมาให้คุณหนูแทน"

" อืม ขอบใจเจ้ามาก"

ซูซินหยวนพยักหน้ายิ้มให้บ่าวรับใช้ของพี่ชาย ซูตงหยางพี่ชายของนางเป็นหัวหน้ากองปราบ ต้องออกไปสืบคดีบ่อยครั้ง บางครั้งไปนานหลายเดือนก็มี ครั้งนี้ไม่รู้จะไปนานขนาดไหน

" จริงสิขอรับคุณหนูข้าเกือบลืมไป นายท่านกับฮูหยินฝากข้ามาบอกท่าน ว่าพรุ่งนี้จะเดินทางกลับผิงอันแล้วขอรับ"

" ฝากบอกพวกท่านด้วยว่าให้รอข้าก่อน ข้าจะไปส่งพวกท่าน"

" ขอรับคุณหนู"

" คุณหนูเปิดหีบดูสิเจ้าคะ ว่าเมิ่งกุ้ยเฟยมอบอะไรให้ท่าน"

ซูซินเหยียนเปิดหีบไม้ออกดู ก็เห็นชุดสีขาวสลับชมพูอ่อนประดับด้วยดิ้นทอง ปักลายดอกเหมย ดูเรียบง่ายแต่สวยหรู

" ว้าวชุดงามมากเจ้าค่ะ เมิ่งกุ้ยเฟยคงอยากให้ท่านใส่ชุดนี้ไปร่วมงานชมบุพผาที่ใกล้จะถึงแน่ๆ คุณหนู ท่านลองใส่ดูเลยสิเจ้าคะว่าพอดีกับท่านไหม"

ลู่หนิงช่วยซูซินเหยียนใส่

" งามมากเจ้าค่ะ เหมาะกับคุณหนูที่สุด แต่ข้ารู้สึกว่ามันจะแน่นๆไปหน่อยไหมเจ้าคะหากหลวมกว่านี้หน่อยจะได้ไม่อึดอัด"

" ข้าอึดอัดมาก ชุดคับไปหน่อย ต้องเป็นเพราะข้าอ้วนขึ้นแน่ๆเลย"

" ใครว่าหล่ะเจ้าคะ เมื่อก่อนคุณหนูอยู่สถานศึกษา ท่านผอมไปเสียด้วยซ้ำ ตอนนี้ท่านแค่อวบอิ่มขึ้นมา ดูมีน้ำมีนวลดีออกเจ้าค่ะ "

ซูซินเหยียนมองดูตัวเองในกระจกเงา แก้มของนางป่องๆ แขนขาของนางก็ดูมีเนื้อมีหนังมากขึ้น โดยเฉพาะตรงหน้าอกที่ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ครั้งสุดท้ายที่เจอเมิ่งกุ้ยเฟยก็เมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นนางยังเรียนอยู่ในสำนักศึกษา เมิ่งกุ้ยเฟยไปเที่ยวทะเลสาปตงไห่กับฮ่องเต้ ขากลับเลยแวะไปหามารดาของนางและยังไปหานางที่สำนักศึกษาด้วย ตอนนั้นนางยังผอมๆอยู่เลย งานแต่งของนางเมิ่งกุ้ยเฟยป่วยเลยไม่ได้มา แต่ให้คนนำของขวัญมาให้มากมายชุดที่นางใส่อยู่นี่ก็คงกะขนาดจากหุ่นของนางเมื่อสองปีก่อน แล้วบอกช่างตัดเย็บ ถึงได้ออกมาเป็นเช่นนี้ พอนางสวมใส่แล้วก็เลยดูคับแน่นไปหน่อย ไม่สิ แน่นมากเลยแหละ

" ข้าว่าไปให้ร้านแก้ให้ดีกว่าเจ้าค่ะ จะได้ใส่สบาย ยังมีเวลาอีกสามวันกว่าจะถึงงานเลี้ยงชมบุพผา"

" อืม งั้นรีบเอาไปตอนนี้เลยจะได้แก้เสร็จเร็วๆ ยิ่งใกล้วันงานร้านตัดเย็บคงต้องวุ่นวายมากแน่"

สตรีหลายคนล้วนต้องเข้าร้านไปตัดเย็บชุดใหม่กันทั้งนั้น น้อยคนที่จะเลือกซื้อแบบที่ตัดเย็บไว้แล้ว หลังเปลี่ยนชุดออก นางกับลู่หนิงจึงไปที่ร้านฝูหลง ซึ่งเป็นร้านเสื้อผ้าขนาดใหญ่ขึ้นชื่อของเมืองหลวง มีช่างฝีมือดีหลายคน ทั้งนางสนมในวังและเหล่าฮูหยินคุณหนูจากจวนสูงศักดิ์ต่างก็เลือกใช้บริการร้านนี้