ตอนที่7

เจ้าของร้านเห็นชุดของนางก็รู้ทันทีว่าเป็นชุดจากทางร้าน ที่เมิ่งกุ้ยเฟยให้ตัดเย็บให้กับนาง จึงรีบมาวัดตัวนางและบอกว่าจะรีบแก้ให้เสร็จ ทั้งยังบอกจะส่งไปให้ถึงจวนนางรีบปฏิเสธบอกว่าจะมารับเอง ทางร้านจึงนัดให้นางมารับพรุ่งนี้ พอดีส่งบิดามารดานางเสร็จก็จะได้แวะมาเอา จะได้หาเลือกซื้อเครื่องประดับด้วย

" คุณหนูจะไปไหนต่อดีเจ้าคะ"

" ไปจวนพี่ใหญ่ คืนนี้ข้าจะนอนกับท่านแม่ของข้า"

ซูซินเหยียนพูดคุยกับบิดามารดา นั่งเล่นเดินเล่นใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน จนเย็นมากแล้วซูหานจึงได้เอ่ยขึ้น

" เหยียนเอ๋อนี่ก็เย็นมากแล้วกลับได้แล้วหล่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาส่งพ่อกับแม่"

" ไม่เจ้าค่ะ คืนนี้ข้าจะนอนกับท่านแม่ นะเจ้าคะท่านแม่ ข้าอยากนอนกอดท่านแม่ ไม่รู้จากกันคราวนี้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้พบกันอีก"

" เด็กโง่พูดอะไรเช่นนั้น เมืองหลวงกับผิงอันถึงจะไกลกันแต่ก็ใช่ว่าจะไกลมากซะที่ไหนเดินทาง10กว่าวันก็ถึงแล้ว เจ้าคิดถึงพ่อกับแม่ก็ไปหาได้ทุกเมื่อ"

" เหยียนเอ๋อเจ้าจะนอนค้างที่นี่ได้อย่างไรพึ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่วันมันดูไม่เหมาะ สามีภรรยาพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆก็เหมือนข้าวใหม่ปลามัน ข้าว่าเดี๋ยวเยี่ยนเฉิงจะได้มาตามเจ้ากลับไปกลางดึก ฮ่าฮ่า"

" เขาไม่มาหรอกเจ้าค่ะ"

ซูหานหยุดหัวเราะ รอยยิ้มที่มีค่อยๆจางลงสบตากับซูเหม่ยฟางแล้วมองหน้าบุตรสาวสังเกตุว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อก่อนทุกครั้งที่พูดถึงโจวเยี่ยนเฉิง ซูซินเหยียนจะมีแววตาแวววาวเต็มไปด้วยความสุข แต่ตอนนี้ดูหม่นหมองมีแต่ความเศร้าในแววตาคู่นั้น

" เอาหล่ะ คืนนี้ท่านพี่นอนคนเดียวนะเจ้าคะข้าจะนอนกับลูก ไปเหยียนเอ๋อ คืนนี้แม่จะกล่อมเจ้านอนเหมือนตอนเด็กๆ ดีไหมจ๊ะ"

" ดีเจ้าค่ะ ข้าอยากฟังท่านแม่ร้องเพลงกล่อมข้า"

ซูเหม่ยฟางเดินโอบกอดซูซินเหยียนออกไป

ยามห้าย ซูเหม่ยฟางมองดูบุตรสาวที่นอนหลับอยู่ข้างๆ บุตรสาวของนางต้องมีเรื่องทุกข์ใจปิดบังนางอยู่แน่ๆ นางไม่อยากถามว่าเรื่องอะไร แต่เดาว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับโจวเยี่ยนเฉิง ไม่ว่าบุตรสาวของนางจะตัดสินใจทำอะไร นางก็เคารพในการตัดสินใจ

" ยังไม่มีข่าวของนางรึ"

" ขอรับ คนที่ข้าส่งไปเฝ้าหน้าโรงเตี๊ยมทุกแห่ง บอกว่าไม่พบฮูหยินหรือลู่หนิงเข้าออกเลย รวมทั้งคุณชายตงหยางด้วยขอรับ"

" อืม ข้ารู้แล้ว ช่วงนี้ตงหยางไปสืบคดีที่นอกเมือง"

ยามซื่อ ซูซินเหยียนกอดลาบิดามารดา 

" เหยียนเอ๋อ จำเอาไว้นะไม่ว่าลูกจะตัดสินใจทำอะไรรู้เอาไว้ว่าพ่อกับแม่จะอยู่ข้างลูกเสมอ"

ซูซินเหยียนมองดูบิดามารดาขึ้นรถม้าจากไปจนลับสายตา

" คุณหนู ไปเอาชุดที่ร้านฝูหลงกันเถอะเจ้าค่ะ เสร็จแล้วจะได้ขนของกลับจวนกันสายแล้วแดดจะร้อน"

" ข้าเอาชุดนี้"

" ไม่ได้เจ้าค่ะ ชุดนี้มีเจ้าของแล้ว"

" หากมีเจ้าของเหตุใดจึงมาแขวนโชว์อยู่เช่นนี้"

" ขออภัยจริงๆเจ้าค่ะ ชุดนี้พึ่งจะแก้เสร็จยังไม่ทันเก็บ"

" นางให้เท่าไหร่ ข้าให้สองเท่า"

" ไม่ได้จริงๆเจ้าค่ะ ชุดนี้มีเจ้าของแล้วจริงๆเดี๋ยวนางก็จะมาเอาแล้ว"

ซูซินเหยียนเดินเข้ามาในร้าน อี้ฝางเจ้าของร้านและเป็นช่างตัดเย็บมือหนึ่งของร้าน ที่ตัดชุดให้นาง ทั้งยังเป็นคนแก้ชุดให้ด้วย รีบเข้าไปทำความเคารพ

" คุณหนูซู เอ๊ย ฮูหยินโจว เชิญเจ้าค่ะ"

" เรียกข้าว่าคุณหนูซูอย่างเดิมเถอะ"

" อะเอ่อ เจ้าค่ะ คุณหนูเชิญทางนี้เจ้าค่ะ ชุดของท่านเสร็จแล้ว เดี๋ยวลองใส่ดูนะเจ้าคะว่าพอดีไหม"

ถานลี่หลินหันควับไปดู เห็นซูซินเหยียนกำลังเดินมาทางนี้ พนักงานยังรีบเอาชุดที่นางอยากได้ไปให้ซูซินเหยียนอีก ที่แท้ชุดนี้เป็นของซูซินเหยียนนี่เอง นางจ้องมองด้วยแววตาอิจฉาริษยา 

ซูซินเหยียนไม่ได้สังเกตุว่ามีใครอยู่ในร้านแต่รับรู้ถึงสายตาจ้องมองมา จึงหันไปดู ถึงได้รู้ว่าเป็นถานลี่หลิน ไม่คิดว่าจะเจอนางอยู่ที่ร้านหรูหราแบบนี้ แต่จะแปลกอะไรในเมื่อมีโจวเยี่ยนเฉิงคอยตามใจทุกอย่าง หึนางยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปในห้องลองชุด ยังไม่ทันจะถึง ถานลี่หลินก็เข้าไปคว้าชุดมาจากมือของอี้ฝาง

" ท่านจะทำอะไร คืนชุดมา"

อี้ฝางถามด้วยความตกใจ

" ข้าต้องการชุดนี้ บอกมาได้เลยว่าเท่าไหร่สามีข้าพร้อมจ่าย"

" ไม่ได้เจ้าค่ะ ชุดนี้เป็นของคุณหนูซู ท่านลองดูชุดอื่นดีกว่า ในร้านมีแบบสวยๆให้เลือกเยอะแยะ หรือหากท่านต้องการแบบนี้ข้ายินดีตัดให้ท่านได้ แต่ต้องรอหน่อยเพราะช่วงนี้ไม่ว่าจะเป็นข้าหรือช่างคนอื่นก็ล้วนไม่ว่าง"

" ข้าต้องการชุดนี้ใส่ไปงานเลี้ยงชมบุพผาไม่มีเวลารอนานขนาดนั้นหรอก"

" ถ้าอย่างงั้นท่านก็ไปเลือกชุดอื่นเถอะเจ้าค่ะ ไม่ก็ลองไปดูร้านอื่น เผื่อมีช่างที่ว่างอยู่ แต่ตอนนี้คืนชุดนั้นมาก่อน"

อี้ฝางเขาไปดึงชุดคืนมาจากถานลี่หลินส่งให้ซูซินเหยียน แต่ถานลี่หลินก็รีบไปดึงคืนมา ซูซินเหยียนไม่ยอมปล่อย ยื้อกันไปมาพอนางปล่อยมือ ถานลี่หลินก็หงายหลังล้มลง คนในร้านหลายคนพากันหัวเราะเยาะ ถานลี่หลินโมโห ฉีกชุดจนขาด แคว่ก แคว่ก ทุกคนที่มองดูต่างตกใจกับการกระทำของนาง 

ถานลี่หลินยิ้มเย้ย ในเมื่อนางไม่ได้ งั้นซูซินเหยียนก็อย่าหวังจะได้ไป ซูซินเหยียนยิ้มเยือกเย็น ถานลี่หลินรู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นมันแปลกๆ

" เจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วกระมัง ถึงได้กล้าฉีกทำลายชุดที่เมิ่งกุ้ยเฟยมอบให้ข้า"

ถานลี่หลินตกใจหน้าซีด

" อะ อะไรนะ"

" นิสัยเสียอยากได้ของคนอื่น แล้วยังจะหูไม่ดีอีก คุณหนูของข้าบอกว่าชุดที่เจ้าพึ่งจะฉีกไปเมื่อกี้ เป็นชุดที่เมิ่งกุ้ยเฟยพระราชทานให้คุณหนูมา เพื่อใส่ไปงานเลี้ยงชมบุพผา แต่ขนาดไม่พอดีเลยเอามาแก้ "

" ไม่ ไม่จริง เจ้าโกหกข้า"

" นางจะโกหกไปทำไม ข้าเป็นคนตัดชุดให้นางตามรับสั่งของเมิ่งกุ้ยเฟยเอง ทั้งที่บอกแล้วว่าชุดมีเจ้าของแต่ก็ยังดึงดันจะแย่ง พอไม่ได้ก็ฉีกทำลาย ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับผลที่จะตามมาด้วย"

ถานลี่หลินหน้าซีด นางรู้ว่าเมิ่งกุ้ยเฟยเป็นคนที่ฮ่องเต้โปรดปรานมากที่สุด แต่นางไม่รู้ว่าเมิ่งกุ้ยเฟยมีความสนิทสนมกับซูซินเหยียนมากขนาดไหน ถึงกับสั่งตัดชุดให้ หากเรื่องที่นางทำวันนี้รู้ถึงหูเมิ่งกุ้ยเฟย เกรงว่าแม้แต่โจวเยี่ยนเฉิงก็จะปกป้องนางไม่ได้ พูดถึงโจวเยี่ยนเฉิงเขาทำไมถึงได้มาช้านักนะ ระหว่างทางมาร้าน เขาเจอกับสหายเลยแวะคุยกัน แล้วบอกให้นางไปเลือกชุดรอที่ร้านเดี๋ยวเขาตามมา นี่ก็พักใหญ่แล้วทำไมถึงยังไม่มาอีก

" มีเรื่องอะไรกัน"

โจวเยี่ยนเฉิงเดินเข้ามาในร้าน เห็นคนรุมดูอะไรอยู่จึงถามขึ้นมา ถานลี่หลินรีบเข้ามากอดแขนเขาน้ำตาคลอ

" พี่เยี่ยนเฉิงช่วยข้าด้วย"

" เกิดอะไรขึ้น ใครรังแกเจ้า"

เขามองดูรอบๆแล้วก็ไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าที่คุ้นเคย ซูซินเหยียน นางมาอยู่ที่นี่นี่เอง เขาตามหานางตั้งนาน

" ซินเหยียน"

" มองทำไม คิดว่าข้ารังแกภรรยาของท่านรึ"

อี้ฝางกับคนอื่นๆในร้านหันไปมองโจวเยี่ยนเฉิงกับถานลี่หลิน ที่กอดแขนเขาแน่นเป็นตาเดียว

" ไม่ใช่ว่าซูซินเหยียนพึ่งแต่งงานกับโจวเยี่ยนเฉิงหรอกหรือ แล้วหญิงที่กอดแขนเขาอยู่เป็นใครกัน"

" เจ้าไม่ได้ยินเหรอ นางบอกว่าหญิงคนนั้นเป็นภรรยาของโจวเยี่ยนเฉิง"

" ข้าไม่เคยเห็นนางมาก่อน ไม่รู้ว่าเป็นบุตรสาวตระกูลใด"