บทที่ 7-1 จุดจบเย่หลี

เย่หลีถูกพากลับมาที่จวนองค์ชายรอง ฟ่านเฉินให้คนตามหมอมาดูอาการของนาง ท่านหมอตรวจดูอาการอย่างละเอียดและพบว่านางไม่ได้เป็นอันใดมาก เพียงแค่อ่อนเพลียและพบเจอเรื่องสะเทือนจิตใจมากเกินไป ให้พักสักหน่อยอาการก็จะดีขึ้นมาเอง ฟ่านเฉินพยักหน้า ก่อนจะสั่งให้คนไปส่งท่านหมอออกจากจวนไป

เมื่อเย่หลีลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าฟ่านเฉินกำลังนั่งมองนางอยู่ หญิงสาวก็หลับตาลงอีกคราทำเหมือนไม่ต้องการรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา ฟ่านเฉินเบนสายตาไปที่อื่น ก่อนจะเดินออกไปและไม่เอ่ยสิ่งใดกับนางแม้เพียงครึ่งคำ

สามวันต่อมา ไป๋ซู่ฮวาบุตรสาวจวนท่านราชครูก็แต่งเข้าจวนมาเป็นพระชายาเอกคนใหม่ เดิมทีนางชื่นชอบฟ่านเฉินมานานแล้ว เพราะเขารูปงามถูกใจนาง ได้อยู่กับบุรุษรูปงามไปทั้งชีวิตอย่างไรก็ย่อมมีความสุข

หลังจากแต่งงานกันแล้ว ฟ่านเฉินก็ไม่เคยเข้าหอกับไป๋ซู่ฮวาอีกเลย แม้แต่วันเข้าหอเขาก็ทิ้งให้นางอยู่ในห้องหอเพียงลำพัง ไป๋ซู่ฮวาโกรธจัดแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้ ทำได้เพียงระงับโทสะเก็บท่าทีเอาไว้ และเอาความโกรธทั้งหมดไปลงกับเย่หลี พระชายารองที่เกิดจากบุตรอนุคนนั้น

เมื่อแต่งพระชายาเอกแล้ว แน่นอนว่าพระชายารองเช่นเย่หลีก็ย่อมต้องเข้าไปมอบน้ำชา คำนับยามเช้า ไป๋ซู่ฮวากลั่นแกล้งนางสารพัด ทั้งให้นางยืนรอ อีกทั้งยังรินชาร้อนราดใส่มือของนาง เย่หลีเองก็ไม่ยอมคน ทำนางก่อนนางย่อมเอาคืนนางไม่สนหน้าไหนทั้งสิ้น เมื่อไป๋ซู่ฮวาราดชาร้อนใส่มือนาง นางจึงสาดชาร้อนใส่ใบหน้าของไป๋ซู่ฮวาคืนกลับไป ไป๋ซู่ฮวากรีดร้องเสียงหลง ใบหน้าบวมแดงไปหมด นางเกลียดชังเย่หลีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะแต่ก่อนเย่หลีชอบเอ่ยวาจากระทบกระเทียบนาง และวางตนโอ้อวดกดข่มผู้อื่น นางจึงสั่งให้คนโบยเย่หลีจนเจ็บปางตาย

เมื่อฟ่านเฉินกลับมาและทราบเรื่องเขาก็ปวดหัวไม่น้อยเลย เดิมทีเหตุการณ์เช่นนี้เขาเองต้องการให้ฟ่านหลิ่นเป็นคนประสบพบเจอ แล้วเหตุใดมันจึงกลายเป็นตัวเขาที่ต้องพบเจอแทนกันเล่า

ผ่านไปร่วมเดือนบาดแผลที่หลังของเย่หลีที่ถูกโบยก็เริ่มหายดีแล้ว แต่ทว่าจนแล้วจนรอดนางก็ไม่อาจส่งคนไปแจ้งข่าวใดกับท่านพ่อได้ ฟ่านเฉินสั่งให้คนจับตาดูนางอย่างไม่ให้ละสายตา นางคงทำได้เพียงมองดูลิขิตสวรรค์แล้ว

วันคืนก็ผ่านพ้นไปเช่นนี้ จากเดือนเลื่อนผ่านไปเป็นปี ในวังมีข่าวประกาศออกมาว่า ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นนั้นประชวรหนักและยามนี้ได้สวรรคตแล้ว ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างโศกเศร้าเป็นอย่างยิ่ง เมื่อสิ้นฮ่องเต้แล้ว แน่นอนว่าจะต้องรีบให้ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นได้เขียนราชโองการเอาไว้ก่อนตาย มอบตำแหน่งฮ่องเต้ให้ฟ่านหลิ่น และมอบที่ดินศักดินาสองที่นอกเมืองหลวงให้องค์ชายรองและองค์ชายสามไปใช้ชีวิตที่นั่น ห้ามกลับเข้าเมืองหลวงอีกเพื่อป้องกันการเข่นฆ่าในหมู่พี่น้อง ส่วนนางสนมคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ให้กำเนิดองค์ชายก็ให้ไปบวชอยู่ที่วัด สวีกุ้ยเฟยนั้นได้ไปอยู่กับฟ่านจิ้งที่นอกเมืองหลวง ส่วนฟ่านเฉินนั้นก็มีที่ดินศักดินาอยู่ไม่ไกลกันนัก ย่อมสะดวกต่อการไปพบหน้า แต่ทว่าฟ่านหลิ่นกลับมีเมตตาไม่น้อย ไม่ได้เร่งรัดให้พวกนางแม่ลูกเดินทางออกไปในทันที ยังคงให้เวลาจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้แล้วเสร็จเสียก่อน

ฟ่านหลิ่นขึ้นเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่ แต่งตั้งหนิงฮองเฮาขึ้นเป็นไทเฮา และยังรับเย่หลิงเข้าวังหลวงเป็นเย่ฮองเฮา

เย่หลีที่ได้ทราบข่าวยามนั้นนางกำลังถูกไป๋ซู่ฮวาทุบตี เมื่อได้ยินว่าเย่หลิงได้เป็นฮองเฮาแล้ว นางก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยวาจากระทบกระเทียบนาง บอกว่าสุดท้ายน้องสาวของนางก็ได้ทุกอย่างไป แต่นางเองกลับกลายต้องมาเป็นหินรองมือรองเท้าของผู้อื่นไปชั่วชีวิต หลายเดือนมานี้นางถูกทุบตีทารุณเสียจนไร้ความรู้สึก นางด้านชาไปเสียแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกรู้สาอันใดกับคำพูดของไป๋ซู่ฮวา

นางถูกไป๋ซู่ฮวาทารุณทุกคราที่ฟ่านเฉินไม่อยู่ที่จวน นางเคยชินเสียจนไม่แม้แต่จะร้องไห้ ไม่แม้แต่จะตอบโต้ นางไม่เคยคิดว่าตนเองจะสิ้นหวังได้ถึงเพียงนี้

ไป๋ซู่ฮวาเมื่อกลั่นแกล้งเย่หลีจนพอใจก็กลับเรือนของตนไป นับตั้งแต่แต่งเข้ามาฟ่านเฉินไม่เคยแตะต้องตัวนาง มีหรือนางจะมองไม่ออกว่าเขายังอาลัยอาวรณ์นางสารเลวเย่หลีผู้นั้นอยู่

ก่อนหน้านี้นางได้ไปเยี่ยมสวีกุ้ยเฟยแม่สามี เสด็จแม่ได้เสนอแผนการดี ๆ ให้นางแผนการหนึ่ง ซึ่งนางเองก็เห็นดีเห็นงามด้วย เพียงแต่ต้องรอเวลาเท่านั้น

หลังจากฟ่านหลิ่นขึ้นครองราชย์กลับพบว่าฟ่านเฉินและฟ่านจิ้งคิดก่อการกบฏ แรกเริ่มพวกเขาบอกว่าจะเร่งย้ายออกจากเมืองหลวงเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหา แต่ที่ไหนได้เขากลับไปเข้าร่วมกับไพร่พลที่ซ่องสุมกำลังเอาไว้ นำกำลังทหารหลายแสนนายเข้าก่อกบฏหวังชิงบัลลังก์ ยามนั้นฟ่านหลิ่นเพิ่งได้ขึ้นนั่งบนบัลลังก์มังกร สถานะยังไม่มั่นคงเท่าใดนัก คนที่พึ่งพาได้ก็มีไม่มาก เขาทำได้เพียงนั่งรอฟังข่าวอย่างหวาดระแวงไม่คิดว่าน้องชายที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่วัยเยาว์จะทำร้ายเขาได้ลงคอ

แม่ทัพเย่และเย่จิ้นอันเข้าสู่สมรภูมิรบ สุดท้ายตกตายในสนามรบทั้งคู่ด้วยน้ำมือของฟ่านจิ้ง เรื่องนี้สร้างความแตกตื่นไม่น้อย ฟ่านเฉินเองก็ตื่นตระหนกไม่ต่างกัน เดิมทีนี่ไม่ได้อยู่ในแผนการที่วางเอาไว้ อย่างน้อยแม่ทัพใหญ่เย่และเย่จิ้นอันยังสามารถเจรจายอมให้พวกเขาศิโรราบได้และอาจจะใช้ประโยชน์ได้อีก ฟ่านเฉินไม่ได้ต้องการให้ตายในทันที เขาต่อว่าฟ่านจิ้งไปหลายประโยค แต่น้องชายกลับไม่สนใจคำพูดของเขา

เย่ฮูหยินเมื่อทราบว่าสามีและบุตรชายของตนตายในสนามรบก็ถึงกับเป็นลมแล้วเป็นลมอีก ส่วนเย่หลิงที่อยู่ในวังหลวงเป็นฮองเฮาก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ท่านพ่อ พี่ใหญ่สิ้นแล้ว แม่ทัพใหญ่สิ้นแล้ว บ้านเมืองจะเป็นเช่นไรต่อไป!

เย่หลิงเป็นห่วงมารดาทั้งสองจึงคิดจะกลับจวนอย่างลับ ๆ แต่ทว่าฟ่านหลิ่นกลับไม่เห็นด้วย เขาจึงสั่งให้องครักษ์ไปที่จวนตระกูลเย่รับตัวเย่ฮูหยินและอนุซ่งมาที่วังหลวง เมื่อเย่ฮูหยินได้พบกับเย่หลิงสองแม่ลูกก็กอดกันร้องไห้อย่างน่าเวทนา

สงครามมีแต่ความสูญเสีย เมื่อแม่ทัพเย่และเย่จิ้นอันตาย ฟ่านเฉินได้ยึดกองกำลังทหารของตระกูลเย่มาไว้ในกำมือของตน และนำกองทัพนั้น บุกเข้ามาโจมตีเมืองหลวง

ด้านเย่หลีนั้น เมื่อได้ทราบเรื่องที่บิดาและพี่ชายตายจากไปก็แทบล้มทั้งยืน ท่านพ่อและพี่ชายของนางตายในสนามรบ คนที่ก่อกบฏก็คือฟ่านเฉินและฟ่านจิ้ง!

เขาลงมือแล้ว!

เย่หลีเม้มริมฝีปากแน่น นางเชื่อว่าการตายของบิดาและพี่ชายต้องเป็นฟ่านเฉินที่ลงมือแน่นอน เขาไม่เก็บคนที่เป็นขวากหนามเอาไว้เลยแม้แต่คนเดียว