บทที่ 1 คนรับใช้ท้ายสวนผู้ต่ำต้อย

จวนโหวตระกูลเสิ่น

"เป็นถึงคุณหนูใหญ่ของจวนโหวตระกูลเสิ่น แต่กลับลักลอบมีสัมพันธ์กับบ่าวรับใช้ท้ายสวน ช่างหน้าไม่อายยิ่งนัก!!!"

"ฮือออ ท่านพ่อ ลูก ฮึก"

"เจ้าไม่ต้องมาแก้ตัว ช่างน่าอับอายยิ่งนัก!!! มีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วแท้ๆ แต่กลับทำตัวใฝ่ต่ำเช่นนี้ ลูกชั่ว!!!"

ท่านโหวเสิ่นเหยากวงมองเสิ่นเสวี่ยผู้เป็นบุตรสาวด้วยสายตาที่ผิดหวัง

เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ มีหน้ามีตาในเหล่าขุนนางชนชั้นสูง มีบุตรทั้งหมดสี่คนคือ เสิ่นเฟยเป็นบุตรชายที่เกิดจากภรรยาเอก และมีน้องสาวร่วมมารดาเดียวกันคือเสิ่นเสวี่ย ส่วนภรรยารองนั้นก็มีบุตรชายนามว่า เสิ่นเยี่ย และบุตรสาวนามว่า เสิ่นหนิง

เสิ่นเสวี่ยได้หมั้นหมายกับ หลัวเฉินเฟย บุตรชายคนโตของท่านเสนาบดีหลัว แต่ทว่าเขากลับมีใจรักใคร่ต่อเสิ่นหนิงน้องสาวต่างมารดาของนาง

เสิ่นหนิงลอบยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ รู้สึกสมเพชเวทนาเสิ่นเสวี่ยไม่น้อย นางหันไปพยักหน้าให้ฮูหยินรองอวิ๋นผู้เป็นมารดาอย่างสาสมใจ รู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่งกับการได้มองเห็นความทุกข์ของเสิ่นเสวี่ย

"อาหลี่!!! บ่าวชั่ว เจ้ากล้าล่วงเกินบุตรสาวของข้า!!!"

"บ่าวขออภัยขอรับ บ่าวยินดีรับผิดชอบชีวิตของคุณหนูใหญ่ขอรับ"

พลั่ก!!!

เสิ่นเหยากวงยกเท้าขึ้นถีบอาหลี่จนกระเด็นล้มลงไปกองกับพื้น

อาหลี่คือบ่าวรับใช้ที่เขาซื้อตัวมาเมื่อหนึ่งปีก่อน อาหลี่คอยดูแลสวนที่ท้ายจวน ปลูกผักและนำไปขายที่ตลาด แต่ทว่าบ่าวชั่วผู้นี้กลับลอบมีความสัมพันธ์ที่น่าอับอายขายหน้ากับลูกสาวของเขา

"ไป๊!!! ไปอยู่ที่สวนท้ายจวนกันเสีย ไม่มีเหตุจำเป็นอย่ามาเสนอหน้าให้ข้าเห็นอีก!!!"

อาหลี่หันไปมองเสิ่นเสวี่ยที่นั่งก้มหน้าร้องห่มร้องไห้จนตาบวมแดงไปหมด นางหันมามองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวดและเกลียดชัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและวิ่งออกไปทันที

"ฮืออออ"

"เสวี่ยเอ๋อร์ลูกแม่!!!"

ฮูหยินใหญ่ วิ่งตามบุตรสาวของตนด้วยความเป็นห่วง เสิ่นเสวี่ยหันกลับไปมองมารดาก่อนจะโผเข้าไปสวมกอดและร้องไห้จนแทบขาดใจ

"ท่านแม่ ฮือออ ข้าไม่ได้ตั้งใจนะเจ้าคะ"

"แม่รู้ แม่รู้ เจ้าอดทนหน่อยเถิด แม่จะต้องหาทางช่วยเจ้าให้ได้"

"ช่วยเช่นไรเจ้าคะ? ชื่อเสียงของลูกฉาวโฉ่ไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ท่านพี่หลัวเฉินเฟยไม่ยินดีที่จะรับลูกเป็นภรรยาแล้ว ฮือออ"

สองแม่ลูกกอดกันร่ำไห้อย่างน่าเวทนา

"น่าอับอายไม่น้อย ไม่รู้ว่าพี่หญิงเลี้ยงลูกเช่นไรนะเจ้าคะ จึงใฝ่ต่ำเอาคนรับใช้ชาวสวนมาเป็นสามี"

ฮูหยินรองอวิ๋นเอ่ยเยาะเย้ยถากถางสองแม่ลูกอย่างดูแคลน ฮูหยินใหญ่ทำได้เพียงเม้มริมฝีปากแน่นไม่กล้าเอ่ยทัดทานใดๆ จำต้องทนยอมให้สองแม่ลูกกดขี่ข่มเหงมาโดยตลอด

เสิ่นเสวี่ยกลับมาเก็บข้าวของที่จำเป็นต้องใช้เพื่อตามอาหลี่ไปอยู่ที่เรือนท้ายสวน ฮูหยินใหญ่ทำได้เพียงยืนมองบุตรสาวของตนเองทุกข์ทรมานคับแค้นใจด้วยความเวทนา

อาหลี่เป็นชายหนุ่มผิวคล้ำ แต่ใบหน้าของเขาหล่อเหลาใช้ได้ เขาเดินตามหลังเสิ่นเสวี่ยไปด้วยจิตใจที่หวาดหวั่น

"คุณหนูใหญ่ ให้บ่าวช่วยนะขอรับ"

"ไสหัวไป๊!!! ฮือออ ไอ้คนชั่วช้า เจ้ามันชั่วช้า!!!"

เสิ่นเสวี่ยยกกำปั้นทุบตีอาหลี่จนเกิดเสียงดังปึกปึก อาหลี่เองก็ไม่คิดขัดขืน ยอมให้นางด่าทอทุบตีจนพอใจ ขอเพียงนางได้ระบายอารมณ์ เขายินยอมทุกอย่าง

เสิ่นเสวี่ยทุบตีอาหลี่จนเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจ

เสิ่นหนิง!!! เป็นฝีมือของเจ้า ข้ารู้!!! ข้าจะต้องแก้แค้นเจ้าให้ได้!!!

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เสิ่นเสวี่ยก็ใช้ชีวิตอยู่ที่เรือนท้ายสวนตระกูลเสิ่นกับอาหลี่มาโดยตลอด แต่นางกลับทุบตีด่าทอ จิกหัวใช้เขาเยี่ยงทาส ไม่ยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัว ตามร่างกายของอาหลี่มีรอยขีดข่วนทุบตี ที่เกิดจากน้ำมือของเสิ่นเสวี่ย

ความอัดอั้นคับแค้นใจที่หาทางออกและแก้แค้นคนที่คิดร้ายต่อตนเองไม่ได้ ทำให้ท้ายที่สุดเสิ่นเสวี่ยก็คิดสั้นด้วยการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายที่สระน้ำท้ายสวน

"คุณหนูใหญ่ ได้เวลากินข้าวแล้วขอรับ"

อาหลี่ที่เพิ่งทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขากำลังเดินยกอาหารเข้ามาให้เสิ่นเสวี่ยในห้อง แต่กลับพบเพียงแค่ความว่างเปล่า

"คุณหนูใหญ่!!! คุณหนูใหญ่!!!"

อาหลี่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เขารีบวิ่งตามหาเสิ่นเสวี่ยจนทั่วทั้งเรือน เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามใบหน้าของเขา ความหวาดกลัวภายในใจเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะรีบตรงไปที่สระน้ำท้ายสวนทันที

"คุณหนูใหญ่!!!"

ร่างของเสิ่นเสวี่ยกำลังค่อยๆ จมลงไปใต้น้ำ อย่างช้าๆ อาหลี่รีบกระโดดลงไปคว้าร่างของนางขึ้นมาบนฝั่งด้วยความตื่นตระหนก

"คุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่!!! ฟื้นสิขอรับ!!!"

เขาเขย่าร่างของเสิ่นเสวี่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไร้การตอบสนองจากร่างกายนาง

เซี่ยงไฮ้ 2021

"เสิ่นเสวี่ย วันนี้แกดื่มหนักไปแล้วนะ"

"เอาน่า วันนี้วันเกิดฉันนะ และอีกอย่างฉันจะดื่มให้หนักๆ ชนแก้ว!!!"

เสิ่นเสวี่ยหญิงสาวอายุยี่สิบห้าปี ผู้ที่เพิ่งหย่าขาดจากสามีมาหมาดๆ เขานอกใจเธอไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น และยังหลอกเอาทรัพย์สมบัติของเธอไปจนหมด

ดื่มให้กับความเฮงซวย!!!

03.00 น.

เสิ่นเสวี่ยขับรถกลับจากปาร์ตี้กับเพื่อนจนเกือบรุ่งสาง ในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้านนั้น รถของเสิ่นเสวี่ยก็เกิดเสียหลักพลิกคว่ำลงข้างทาง และกระแทกไปชนกับเสาไฟฟ้ารายทางจนพังยับเยิน เสิ่นเสวี่ยเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ

"คุณหนูใหญ่!!!"

"แค่ก แค่ก โอ๊ะ!!!"

"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้วหรือขอรับ!!!"

อาหลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เขารีบถอดเสื้อคลุมผืนเก่าที่ใส่อยู่มาห่อหุ้มร่างกายของเสิ่นเสวี่ยเอาไว้ ก่อนจะอุ้มร่างของนางที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำกลับเข้าไปในเรือน

เสิ่นเสวี่ยที่กำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนก นางรีบหันไปมองรอบด้านด้วยความแปลกใจ

"เราอยู่ที่ไหนวะเนี่ย? แล้วนี่ โอ้โห!!! หล่ออ่า"

เสิ่นเสวี่ยเงยหน้าไปมองอาหลี่ที่อุ้มนางวิ่งเข้ามาในเรือนด้วยความกระหืดกระหอบ

ลูกกระเดือกนั่น โอวว!!! หล่อเท่

เสิ่นเสวี่ยส่ายศีรษะไปมา เมื่อเริ่มได้สตินางจึงคิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

เมื่อกี้ฉันขับรถเสียหลักลงข้างทางนี่? แล้วทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ได้วะเนี่ย?

อาหลี่วางร่างของเสิ่นเสวี่ยลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยืนมองนางด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ

"คุณหนูใหญ่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดขอรับ บ่าวจะไปต้มน้ำร้อนมาให้"

"เดี๋ยว"

"ขอรับ"

"คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ?"

อาหลี่ขมวดคิ้ว จ้องมองเสิ่นเสวี่ยด้วยท่าทีสงสัย

"คุณหนูใหญ่เสิ่นเสวี่ยจำบ่าวไม่ได้หรือขอรับ?"

จู่ ๆ ภาพความทรงจำมากมายของเจ้าของร่างเดิม ก็ผุดขึ้นมาในหัวของนางเต็มไปหมด

"ฮืออออ ลูกไม่ได้ตั้งใจ"

"ข้าเกลียดเจ้าอาหลี่!!!"

"เสิ่นหนิงข้าจะตามล้างแค้นเจ้า!!!"

"ท่านพี่หลัวเฉินเฟยย!!!"

"โอ๊ย!!!"

"คุณหนูใหญ่เสิ่นเสวี่ย!!!"

เสิ่นเสวี่ยรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะเหลือเกิน ภาพต่างๆ มันปรากฏขึ้นอย่างไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหว นางรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่กระจก

นี่นางตายแล้วกลับชาติมาเกิดเป็นคุณหนูใหญ่เสิ่นเสวี่ยผู้ที่มีใบหน้าและมีชื่อเดียวกันกับนางอีกด้วย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? แล้วยังได้สามีเป็นคนรับใช้ในเรือนอย่างนั้นหรือ

เสิ่นเสวี่ยถอนหายใจให้กับความอับโชคในชะตาชีวิตของนางอย่างห้ามไม่ได้

ช่างเถิด!!! อย่างน้อยก็ดีกว่าต้องใช้ชีวิตอย่างทรมานอยู่กับความเจ็บปวดจากชาติปัจจุบัน อย่างน้อยก็ได้มาเกิดใหม่ แล้วยังได้สามีใหม่ที่ถูกใจนางเสียด้วย

เสิ่นเสวี่ยเงยหน้าไปมองอาหลี่ ชายหนุ่มน่าจะอายุราวๆ สิบเก้าปีเศษ นางสังเกตเห็นว่าตามร่างกายของเขามีบาดแผลจากการถูกทำร้ายทุบตีจนเต็มไปหมด

"ทำไมตามตัวของคุณถึงมีแต่แผลล่ะคะ?"

อาหลี่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเอ่ยปากอะไร เสิ่นเสวี่ยจึงสามารถรับรู้ได้ทันที ว่าที่ผ่านมาอาหลี่ต้องพบเจอกับอะไรมาบ้าง ภาพที่เขาถูกด่าทอทุบตีปรากฏเลือนรางขึ้นในความทรงจำของนาง

ให้ตายสิ!!! เสิ่นเสวี่ยคนเดิมช่างใจร้ายเกินไปแล้ว ทำกับหนุ่มน้อยสุดหล่อแบบนี้ได้เช่นไรกัน

เสียตัวแล้วก็แล้วกันไปสิ หล่อขนาดนี้ เป็นข้า ข้าจะยินยอมเสียอีกหลายๆ รอบ

เสิ่นเสวี่ยปรายตามองอาหลี่ที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่มดับกระหายด้วยความหิวโหย

"เจ้าชื่ออาหลี่เหรอ?"

"ขอรับ"

"อาหลี่เฮีย?"

อาหลี่ทำหน้างุนงงเล็กน้อย สร้างความขบขันให้แก่เสิ่นเสวี่ยเป็นอย่างยิ่ง

"เป็นสามีข้า?"

"เอ่อ...ขอรับ"

"นอนกับข้ามากี่ครั้งล่ะ?"

พรวดดดด

อาหลี่พ่นชาร้อนออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำถามชวนเสียวซ่านจากเสิ่นเสวี่ย

"คุณหนูใหญ่ ถามอะไรน่ะขอรับ?"

เสิ่นเสวี่ยเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ นางจึงยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อเขิน

หนุ่มน้อยน่าจะยังไม่ชิน เสิ่นเสวี่ยคงทำเขาหวาดกลัวเอาไว้มากเสียทีเดียว

ข้าจะปลอบประโลมเจ้าเองพ่อหนุ่มน้อย

"อาหลี่ ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยข้า เผอิญข้าลื่นล้มจึงตกน้ำน่ะไม่ทันระวัง"

"บ่าวเต็มใจขอรับ"

"อย่าเรียกแทนตนเองว่าบ่าวเลย มันดูห่างเหินเกินไป เรียกข้าว่า เสิ่นเสวี่ยเถิด ข้าเคยทำผิดต่อท่านข้าขอโทษนะเจ้าคะ"

"เอ่อ"

"เรียกสิ"

"เสิ่นเสวี่ย"

"ดีมาก!!! ต่อไปนี้ข้าก็จะเรียกท่านว่าท่านพี่อาหลี่ "

"คุณหนูใหญ่ เอ่อ เสิ่นเสวี่ย"

"เรียกบ่อยจัง"

อาหลี่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เสิ่นเสวี่ยยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดูแล้วอาหลี่คงจะอายุมากกว่าร่างนี้ไปถึงสามสี่ปี เสิ่นเสวี่ยนางนี้อายุคงจะราวๆ สิบเจ็ดปีได้ กำลังเติบโตเป็นสตรีวัยแรกแย้มที่งดงามน่าเชยชม

"รีบเปลี่ยนชุดก่อนเถิดขอรับ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

"โอ๊ะ ข้าลืมไปเลย ท่านพี่อาหลี่เจ้าขา มาช่วยข้าเปลี่ยนชุดหน่อยเถิด"

อาหลี่รีบก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเสิ่นเสวี่ย แต่ทว่าเรื่องราวในคืนนั้น เขาเองกลับจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ รู้เพียงแต่ว่าเขาดื่มชาร้อนเข้าไป หลังจากนั้นสติทั้งหมดของเขาก็ดับวูบไม่รับรู้สิ่งใดอีกเลย

"ท่านพี่อาหลี่"

"เอ่อ บ่าว เอ่อ ข้าจะช่วยเจ้าเดี๋ยวนี้"

"เร็วๆ สิเจ้าคะ"

อาหลี่รีบเดินเข้าไปช่วยเสิ่นเสวี่ยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ผิวขาวนวลเนียนราวหยกงามของนางอย่างไม่ละสายตา

"ท่านพี่อาหลี่ จะจ้องอีกนานไหมเจ้าคะ?"

"เอ่ออ ข้าจะไปนำเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้"

อาหลี่รีบวิ่งออกไปทันที เขายกมือขึ้นจับที่แผงอกล่ำสันของตนเอง ในใจของเขามันเต้นถี่ระรัวราวกับกำลังจะหยุดเต้น

เขาหลงรักนางมาตั้งแต่แรกเจอ แต่เพราะรู้ดีว่าตนเองเป็นเพียงบ่าวท้ายสวนผู้ต่ำต้อย จึงไม่กล้าอาจเอื้อมต่อนาง

เขาไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหน จะแกล้งทำดีต่อเขาและสุดท้ายก็จะลงมือทุบตีเขาเหมือนทุกครั้งอีกหรือไม่

แต่เขาก็ยินยอมที่จะเป็นทาสรักของนางไปชั่วชีวิต