บทที่ 3

“อร่อยก็ทานเยอะๆ นะคะ” เกดแก้วพูดอย่างใจดี

“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะคะ” จันทร์กนกพูดแล้วตักอาหารทานอย่างเอร็ดอร่อย คนอื่นๆ ได้แต่มองหน้ากันอย่างเกรงใจเมื่อเห็นแขกตักโน่นตักนี่อย่างไม่ค่อยมีมารยาทนัก ยิ่งเจ้าของบ้านรู้สึกอายยิ่งกว่าแขกเสียอีก แต่เพราะต้องรักษามารยาทที่ดีเอาไว้ จึงไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แหม... ทอดมันปลากรายกับเกี๊ยวยังเหลืออยู่เลยนะคะ จันทร์เสียดายจังเลยค่ะ เสียดายที่อิ่มแล้ว” จันทร์กนกมองอาหารจานโปรดบนโต๊ะตาเป็นมัน

“ถ้าชอบห่อกลับไปกินที่บ้านก็ได้นะคะ” เกดแก้วบอกตามประสาคนมีน้ำใจและเอื้อเฟื้ออยู่เสมอ

“จริงเหรอคะ งั้นพี่ไม่เกรงใจแล้วนะคะ” จันทร์กนกรีบคว้าจานอาหารมาตรงหน้า ก่อนจะเรียกให้สาวใช้ของบ้านเกดแก้วนำถุงมาใส่ห่อกลับบ้าน ส่วนสามีก็แล้วแต่ภรรยา เพราะปกติวิสูทไม่ค่อยมีปากเสียงอยู่แล้ว ภรรยาว่าอย่างไรก็ว่ากันตามนั้น

“ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับอาหารเย็น อร่อยมากๆ เลยค่ะ วันหน้าวันหลังคงต้องขอมารบกวนอีกนะคะ” จันทร์กนกพูดแล้วยิ้มแป้น ในมือถือกับข้าวเต็มทั้งสองมือเพื่อนำกลับไปทานต่อที่บ้าน

“ยินดีค่ะ” เกดแก้วพูดตามมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี แม้จะอ่อนใจกับกิริยามารยาทและความละโมบของเพื่อนบ้านคนใหม่ก็ตามที

“แหม... ใจดี นิสัยดี นั่นน่ะสิคะถึงได้ร่ำรวยแบบนี้” จันทร์กนกมองบ้านหลังใหญ่ของเกดแก้วแล้วนึกอิจฉา ส่วนบ้านของอินทิรานั้น เธอคงต้องขอไปเป็นแขกของบ้านในอนาคตอย่างแน่นอน เธอกับสามีน่ะเผอิญถูกลอตเตอรี่ถึงได้มีปัญญามาซื้อบ้านมือสองต่อจากเจ้าของบ้านคนเก่าที่นี่ เลยย้ายมาอยู่ละแวกนี้ สามีของเธอทำงานบริษัทเล็กๆ เงินเดือนเล็กน้อย เธอเองเมื่อซื้อบ้านได้แล้วก็ต้องประหยัดทุกอย่าง เพื่อให้ชีวิตอยู่รอด ให้ใครๆ มองว่ามีเงินมีทองซื้อบ้านหลังนี้ได้

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” เกดแก้วถ่อมตัว ไม่ได้ชอบอวดร่ำอวดรวย

“วันหลังคงต้องไปเยี่ยมคุณอินด้วยนะคะ ถึงยังไงบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน” จันทร์กนกหันไปพูดกับอินทิรา

“อ้อ... ค่ะ” อินทิราสะดุ้ง แต่ฝืนรับคำ จนสามคนพ่อแม่ลูกเข้าบ้านไปแล้ว เธอจึงเดินเข้าบ้านของเพื่อนรักไปอีกหน

“คุณจันทร์แกดูแปลกๆ นะเกด เธอว่าไหม” อินทิราพูดกับเกดแก้วเมื่อกลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่นกับสามีและลูกๆ อีกครั้ง

“ไม่นี่จ๊ะ เขาก็ดูอัธยาศัยดี”

“ที่ไหนกันล่ะครับ คนบ้านนั้นหน้าไหว้หลังหลอกครับคุณป้า” เขมินทร์ที่ให้น้องนั่งตักและเล่นเกมกันอยู่พูดขึ้นมาบ้าง

“เขม... ไม่เอาลูก ไปว่าผู้ใหญ่อย่างนั้นได้ยังไงกัน” คุณเขมชาติปรามลูกชาย

“มันจริงนี่ครับ”

“ฉันก็ว่าจริง คุณไม่ดูสายตารึ อยากได้ของคนอื่นไปเสียหมด” อินทิราเห็นตามลูกชาย

“ผมคิดแบบนั้น มารยาทบนโต๊ะอาหารนี่ไม่มีเลย ผมแทบกินข้าวไม่ลง ตะกละนี่ก็ที่หนึ่ง” กรกฎวิจารณ์ตรงๆ

“คุณพูดเกินไป เค้าอาจจะหิวก็ได้” เกดแก้วปรามสามี

“คุณน่ะใจดีเกินไปแล้ว นี่ถ้าไม่ปรามเอาไว้ก่อน คงจะยกกับข้าวไปหมดบ้าน คนใช้บ้านเราจะเอาอะไรกิน” กรกฎดุภรรยา

“จริงด้วยค่ะพี่กฎ อินเห็นแล้วขนลุก นี่ขนาดไม่ได้ชวนนะคะ แต่จะอาสาไปเยี่ยมบ้านอีก มาเยี่ยมแต่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลย มาเอาของคนอื่นอย่างเดียว ไม่ใช่ว่าอินอยากได้อะไรจากเขาหรอกนะคะ แต่มันเป็นน้ำใจค่ะ แล้วเขาก็แสดงออกด้วยว่าเขาขี้เหนียวมากๆ ด้วยค่ะ” อินทิราเห็นตามกรกฎ สามีของเกดแก้วเพื่อนรัก

“เขาจะเอาก็ให้เขาเอาไปเถอะคุณ ถือว่าทำบุญทำทาน เขาอาจจะมีปัญหาเรื่องเงินก็ได้” เขมชาติพูดขึ้น

“ผมว่าไม่ใช่หรอกครับคุณพ่อ เขามีปัญญาซื้อบ้านหลังใหญ่ต่อจากลุงประณตคงไม่ใช่คนยากจนหรอกครับ แต่ขี้เหนียวมากกว่า”

“เขมดูอคติกับพวกเค้าจังเลยนะ” เขมชาติเลิกคิ้วมองลูกชาย

“ยายเด็กบุษรานั่นรังแกน้องครับ ดอกแก้วให้ของเล่นไปตั้งเยอะ แต่อยากได้ตุ๊กตาที่ผมซื้อให้น้องอีก พอน้องบอกให้ยืมเล่นได้ แต่ให้เหมือนของเล่นชิ้นอื่นๆ ไม่ได้นะ โมโหเอาตุ๊กตาไปหักแขนหักขา จิกทึ้งจนพังหมด น้องร้องไห้ ผมเลยเข้าไปปลอบ พอคุณพ่อคุณแม่ คุณลุงคุณป้ามา กลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ฟ้องว่าโดนรังแก” เขมินทร์กอดคู่หมั้นตัวน้อยบนตักแล้วลูบผมสลวยไปมาอย่างห่วงใยสุดหัวใจ

“ตายแล้ว” อินทิรายกมือขึ้นทาบอก

“ผมอยากจะตีให้ก้นลายเลยครับคุณแม่”

“ไม่ใช่เรารักน้องจนเข้าข้างหรอกนะตาเขม” เกดแก้วรู้ดีว่าคู่หมั้นของบุตรสาวห่วงใยบุตรสาวของตนขนาดไหน เรียกว่าทั้งรักทั้งห่วง ใครมารังแกไม่ได้เลย

“ผมไม่เคยพูดจาโกหกทุกคนก็รู้ ผมไม่ใช่คนพูดเล่นใส่ร้ายคนอื่นด้วย ยายเด็กบุษรานั่นโกหกเป็นไฟครับ นี่น้องแอบร้องไห้จนผมต้องไปปลอบ สัญญาว่าจะซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ให้” ทุกคนหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักบนตักของเขมินทร์แล้วนึกเอ็นดู

การะบุหนิงไม่เคยพูดจาฟ้องหรือใส่ร้ายคนอื่นเลย นั่งเจียมตัวอยู่บนตักของเขมินทร์อย่างว่านอนสอนง่าย เห็นแบบนี้คนที่เบาใจที่สุดคงไม่พ้นเกดแก้วและกรกฎที่ต่อไปบุตรสาวคนเดียวจะมีผู้ชายดีๆ และรักจริง เป็นผู้นำ แถมยังมีความคิดเกินวัยอย่างเขมินทร์คอยดูแล เพราะถ้ามีเขมินทร์อยู่ด้วย การะบุหนิงจะไม่มีวันโดนใครรังแกแน่นอน