ผู้ช่วยคนใหม่

กวินตราผละออกจากอ้อมกอดของชายเจ้าของบ้าน รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวแม้จะไม่ใช่จูบแบบที่คนรักเขาทำกัน แต่การที่ถูกสัมผัสส่วนนี้กับเพศตรงข้ามก็ไม่คุ้นชินอยู่ดี โชคดีที่ก่อนลงมาไม่เปิดไฟ ปฏิกิริยาเหมือนนกน้อยแตกตื่นเมื่อครู่เขาคงไม่ทันเห็น

“ขอ...ขอโทษค่ะ คุณคือพี่ธัชกรหรือเปล่าคะ ดิฉันกวินตราหรือเรียกมินก็ได้ค่ะ” หญิงสาวใช้ไหวพริบเปลี่ยนเรื่องกลบความเขินอาย

“ครับ เมื่อครู่ขอโทษนะ พื้นมันลื่นน่ะ เลย...”

“ไม่เป็นไรค่ะ มินไม่ระวังเองคิดว่าคุณกลับมาแล้วซะอีก”

ธัชกรลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดไฟให้สว่างแค่ส่วนครัว ใบหน้าหวานต้องแสงแดงระเรื่อ ทำชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่งจ้องมองอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าครับ ถ้าอย่างนั้นตามสบายนะครับ ผมขอตัวขึ้นไปดูเด็ก ๆ หน่อย”

“ค่ะ”

กวินตราเอี้ยวตัวมองตามหลังชายหนุ่มไปจนกระทั่งเขาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองเธอจึงเป่าลมที่อัดอั้นออกมาจากช่องท้อง หล่อชะมัด หญิงสาวคิดในใจ ไม่น่าล่ะเพื่อรักเธอถึงได้โม้เรื่องพี่ชายให้เธอฟังครั้งแล้วครั้งเล่า ที่แท้ก็มีของดีไว้อวดจริง ๆ ไม่ใช่แค่โฆษณาชวนเชื่อนี่เอง

“แล้วเมื่อกี้ เรียกจูบได้หรือเปล่านะ” หญิงสาวสะบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่านออกไปจากหัวก่อนจะถือขวดน้ำในมือกลับขึ้นห้อง

ร่างบางหยุดอยู่หน้าประตู จำได้ว่าแม่บ้านบอกว่าห้องของเธอกับธัชกรอยู่ข้างกัน ไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับได้หรือเปล่า มาที่ไร่ยังไม่ทันพ้นคืนเลย เรื่องราวก็เกิดขึ้นมากมายขนาดนี้เชียว

รุ่งเช้ากวินตราลืมตาขึ้นมาเห็นเพดานไม้เคลือบเงาที่ไม่คุ้นตา ทันใดจิตใต้สำนึกก็ได้เตือนว่าเธอไม่ได้นอนอยู่ที่บ้านของตัวเอง หญิงสาวจึงดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดประตูระเบียง ดวงหน้าหวานมองไปยังภาพเบื้องหน้า ไร่ส้มที่ตอนเย็นเป็นสีเขียวสบายตาไม่คิดว่าตอนเช้าจะกลายเป็นทะเลหมอกขาวโพลน ขนาดว่าไม่ได้อยู่บนยอดเขายังมีทะเลหมอกเอาไว้ดูแบบส่วนตัว

ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้าง จมูกสูดอากาศตรงหน้าเข้าปอดจนหนำใจพลางยกแขนยืดจนสุด จนชุดนอนกระโปรงบางพลิ้วรั้งขึ้นจนเกือบเห็นข้างใน

กวินตราเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศและทิวทัศน์ตรงหน้า อากาศยามเช้าแบบนี้คงหาไม่ได้จากเมืองกรุงที่เธออาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิด

“ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ”

กวินตราสะดุ้งมองไประเบียงข้าง ๆ เห็นพี่ชายของเพื่อนรักเปลือยท่อนบนนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ก่อนหน้าแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาเห็นการกระทำน่าอายเมื่อครู่ไปแล้วเหรอ

“เออค่ะ ปกติฉันตื่นเช้ากว่านี้อีกค่ะ พอดีว่าเปิดร้านขายดอกไม้ต้องตื่นมาจ่ายตลาดด้วย” กวินตรารีบเอาแขนที่ชูจนสุดลงมาไว้ข้างตัวโดยเร็ว

“อ้อ ครับ แล้วนี่จะมากี่วันครับ”

“ก็จนกว่าเจ้าของไร่จะไล่มั้งคะ” กวินตรายิ้มแย้มขณะที่ธัชกรหัวเราะออกมา

ฟันขาวสะอาดเรียงตัวสวย ใบหน้าคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงเข้มใบหน้าขาวดั่งไข่ปอกของเขาทำให้กวินตราหยุดมองไม่ได้เลย

“ใครจะกล้า ถ้าผมทำอย่างงั้นน้องสาวผมได้บ่นหูชาแน่” ธัชกรพูดก่อนจะพับหนังสือพิมพ์ในมือแล้ววางลงบนโต๊ะก่อนจะจิบกาแฟในแก้วจนหมดแล้วเดินเข้าห้องโดยไม่ลืมหันมาคุยกับแขก “ตามสบายนะครับ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง อ้อถ้าอยากอยู่นานเท่าไหร่ก็อยู่ได้เลยครับ ดีซะอีกมีคนเยอะไร่ผมจะได้ไม่เหงา”

รอยยิ้มนี้มันอะไรกัน กวินตรายกมือขึ้นปรามจังหวะการเต้นของหัวใจที่ทำเอาเธอปวดไปหมด นี่เขามีลูกมีเมียแล้วไม่ใช่หรือไง

กวินตราอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงมาข้างล่าง เห็นว่าวันนี้เพื่อนรักจะพาไปเดินชมสวนแล้วยังจะพาขับรถไปซื้อของในเมืองด้วยจึงได้แต่งตัวสบาย ๆ ใส่เสื้อยืดเอวลอยสีขาวกางเกงยีนขายาว ผมยาวตรงสวยถูกมัดรวยครึ่งหัวอย่างลวก ๆ พอให้ไม่เกะกะ กวินตราเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ทุกคนนั่งพร้อมหน้าแล้ว ข้าวในถ้วยของธัชกรก็หมดไปแล้ว เขาคงลงมาก่อนหน้าเธอสักพัก

“หลับสบายดีมั้ยมิน” เมธาวีถามเพื่อนรักที่นั่งลงข้าง ๆ

“อื้ม สบายมาก เมื่อเช้าไปดูหมอกหลังห้องมา สวยมากเลย ดูเพลินไปหน่อยเลยลงมาช้า” พูดจบกวินตรารู้สึกเหมือนดวงตาคู่หนึ่งเหลือบมามองเธอจึงหันไปมอง ธัชกรจึงยิ้มตอบกลับ

“อ้อ นี่พี่กรพี่ชายเราที่เล่าให้ฟังว่าหล่อ รวย เก่ง ที่สำคัญโสดแล้วด้วยตอนนี้”

“เดี๋ยวเถอะ เอาพี่ไปขายหรือเด็กคนนี้นี่”

“หนูเปล่านะ มินดูสิดีทุกอย่างเสียอย่างเดียวหัวโบราณแถมยังดุอีกด้วย”

ธัชกรได้แต่ส่ายหน้าให้น้องสาวที่โฆษณาเขาเกิดจริงจนดูไม่น่าเชื่อ หากดีขนาดนั้นเมียคงไม่ทิ้งไปหรอก ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ก่อนไปไม่ลืมมาหอมต้าวก้อนแฝดที่นั่งกินข้าวอยู่ข้าง ๆ น้องสาวด้วย

“เราอ่ะห่วงพี่กรมากเลย ทุกวันนี้แทบไม่มีเวลาดูแลตัวเองหรือคุยกับลูกเลย ดูสิตื่นก็รีบออกจากบ้าน กลับมาอีกทีก็ดึกดื่น นี่ฉันบอกให้รับผู้ช่วยได้แล้วก็ไม่ฟัง ทั้งงานในไร่ทั้งงานที่โฮมสเตย์เล่นรับหมดคนเดียว เยอะขนาดนั้นจะมีเวลาที่ไหนมาอยู่กับต้าวสองก้อนนี่” เมธาวีส่ายหน้า ใจหนึ่งก็สงสารพี่ชายแต่อีกใจก็เข้าใจว่าเขาอยากจะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกและทุกคนในไร่อยู่สุขสบาย

“ขาดผู้ช่วยเหรอ”

“อืม เห็นว่ามีคนมาสมัครหลายคนแล้วแต่คุณสมบัติไม่ผ่านเลย บางคนเห็นได้เงินน้อยก็ไม่รับ ก็งานชาวบ้านทุกอย่างมันมีค่าใช้จ่ายจะให้มาจ้างแบบบริษัทใหญ่ ๆ คงยาก ฉันว่า...” ไม่ทันที่เมธาวีจะพูดจบ กวินตราก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา

“หรือมินจะมาทำงานเป็นผู้ช่วยพี่ของเมดี”

“นี่มินพูดจริงหรือเปล่า แบบนี้ก็ดีสิ มินจะได้อยู่กับเมที่นี่”

“อืม ว่าแต่พี่ชายเมดุมั้ยอ่ะ”

“เอาจริง ๆ นะ พี่ธัชกรเห็นเนี๊ยบแบบนั้นแต่จริง ๆ ใจอ่อนอย่าบอกใคร ถ้ามินทำงานแล้วถูกดุก็มาฟ้องเราเลย เราจะสอนวิธีทำให้พี่กรเลิกดุ รับรองได้ผลแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เชียว งั้นตกลงนะว่ามินทำงานที่นี่” กวินตราแค่พูดลอย ๆ เท่านั้น แต่เมธาวีกลับตื่นเต้นเพราะจะได้อยู่กับเพื่อนรักตลอดเวลา กวินตรายังไม่ทันได้บอกว่าขอคิดอีกที เมธาวีก็วิ่งออกจากบ้านไปหาพี่ชายที่กำลังยืนคุยแผนวันนี้กับคนงานอยู่หน้าบ้านแล้ว

กวินตราถอนใจ เอาเถอะยังไงตอนนี้ก็ไม่อยากกลับไปที่กรุงเทพอยู่แล้ว อยู่ที่นี่สักหน่อย มีทั้งเพื่อน มีทั้งอากาศดี ๆ คงทำให้เธอลืมเรื่องไม่ดีได้บ้างละนะ

เมธาวีออกไปข้างนอกครู่หนึ่งก็ลากแขนพี่ชายเข้ามาในบ้าน แล้วบอกว่าวันนี้ให้กวินตราออกไปทำงานกับเขาก็แล้วกัน กวินตราตกใจ เธอยังไม่ทันได้เตรียมตัวเลย แล้ววันนี้เมธาวีบอกจะเป็นคนพาเธอออกไปดูไร่ไม่ใช่หรือไง

“อ้าว เดี๋ยวสิ ไหนเมบอกจะพาไปไง” กวินตรามองหน้าพี่น้องสลับกัน

“เอาหน่า ยังไงก็จะได้ทำงานด้วยกันอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก ไว้มินกลับมาช่วงบ่าย ๆ เราค่อยพามินเข้าไปในเมือง” เมธาวีชอบใจ รีบเปิดโอกาสให้เพื่อนที่พึ่งอกหักมาและพี่ชายที่เอาแต่บ้างานเพราะเสียใจเรื่องเมียเก่าได้อยู่ด้วยกัน

“เราจะมาเป็นผู้ช่วยพี่งั้นเหรอ แล้วร้านดอกไม้ที่กรุงเทพล่ะ” ธัชกรถาม

“อ้าวทำไมพี่กรรู้เรื่องร้านล่ะ” เมธาวีงุนงง คิดว่าทั้งสองพึ่งเคยเจอกันเมื่อกี้เสียอีก

“จริง ๆ เมื่อเช้าได้เจอกันแล้วน่ะ” กวินตราเล่าอาย ๆ ไม่กล้าบอกว่าก่อนหน้าเหตุการณ์เมื่อเช้าก็เจอมาแล้วรอบนึง เหตุการณ์มันไม่น่าอวดสักเท่าไหร่

“อ๋อ เอ้อ งั้นดีเลยพี่กรน้องฝากเพื่อนรักของน้องด้วยนะ อย่ารังแกเพื่อนน้องล่ะ”

“รังแก หมายความยังไง” ธัชกรยู่หน้า ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยแม้แต่จะคิดรังแกผู้หญิงสักครั้ง

“ถ้าพี่กรไม่ว่างไว้วันหลังก็ได้ค่ะ มินไม่กล้ารบกวน”

“ไม่เป็นไรครับ ถ้างั้นก็ถือโอกาสนี้ให้ผมพาไปดูรอบ ๆ ไร่เราด้วยก็แล้วกันนะ”