Semua Bab สามีมือสอง: Bab 1 - Bab 10

“ขอบคุณมากนะคะ”เสียงหวานดังขึ้นก่อนร่างอรชรจะปรากฏขึ้นหลังเคาน์เตอร์พร้อมกับเงินทอนของลูกค้า ยื่นให้ไรเดอร์ที่มารับของไปส่งให้ลูกค้าเหมือนทุกวัน ดวงตากลมโตมองประตูกระจกที่ลั่นเสียงกระดิ่งกำลังปิดลงพร้อมกับยิ้มมองยอดในบัญชี วันนี้รายได้เป็นไปตามเป้าที่เธอตั้งเอาไว้ นับว่าไม่เลวกับร้านขายดอกไม้เล็ก ๆ ของเธอกวินตรา หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีเจ้าของร้านขายดอกไม้เล็ก ๆ ข้างตึกสำนักงานสูงเสียดฟ้า ใบหน้างามตามแบบฉบับลูกเสี้ยวญี่ปุ่นไทยจีน คุณแม่ของเธอเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิดแต่มีเชื้อจีน ส่วนคุณพ่อเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นหน้าคมผิวขาวหล่อเหลาจนสาวน้อยใหญ่จ้องตาเป็นมัน แต่พ่อของเธอนั้นรักเพียงแม่ของเธอไม่เคยเหลียวแลใคร กวินตราจึงมีปณิธานว่าหากจะมีสามีสักคนก็ขอให้พบเจอคนแบบพ่อที่รักเดียวและทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวหลังจากพ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนก็ได้ทิ้งสมบัติไว้ให้ไม่น้อยเลย เหล่าญาติมิตรที่ไม่เคยเจอหน้ากันหลายปีต่างมารวมตัวโดยไม่ได้นัดหมายภายในงานศพของพ่อและแม่ ไม่ใช่ว่าพวกเขาห่วงที่จู่ ๆ เธอกลายเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุยี่สิบหรอกนะ แต่ที่มาหาเพราะอยากจะเป็นผู้จัดการมรดกที่พ่อและแม่ขอ

รถหรูสีขาวยี่ห้อยุโรปราคาแพงเคลื่อนเข้ามาภายในบ้านสวนที่บรรยากาศเงียบสงบและสวยงาม เสียงยางรถบดถนนที่เรียบบ้างไม่เรียบบ้างตามสภาพการใช้งาน หลังจากเดินทางมาจากกรุงเทพหลายชั่วโมงในที่สุดก็มาถึงเสียที ‘ไร่ส้มธัชกร’ ของพี่ชายสุดที่รักของเมธาวีปกติเมธาวีจะไม่ขับรถส่วนตัวมาแบบนี้ เธอจะนั่งเครื่องบินแล้วพี่ชายก็จะให้คนงานในไร่ขับรถไปรับบ้าง หากมาตรงวันที่ธัชกรว่างเขาก็จะไปรับเอง แต่กลับมาบ้านคราวนี้เมธาวีไม่ได้มาคนเดียวเช่นทุกทีดวงตางอนงามมองภาพภูเขาเบื้องหน้า สีเขียวทาทาบทั้งลูกผิดกับเมืองกรุงที่มีแต่ตึกสูงและมองไปทางไหนก็มีแต่ความวุ่นวายป่าท่ามกลางธรรมชาติดูแล้วสบายตา หญิงสาวเกยคางมองความสงบที่สวยงามนั้นมาตลอดทางกระทั่งรถของพวกเธอเคลื่อนเข้ามาภายในไร่ ถนนที่เหมือนจะดีแต่ก็ทำให้รถโคลงไม่น้อย ความสนใจขอกวินตราจึงอยู่ที่ถนนมากกว่ากวินตราตัดสินใจจะอยู่ที่นี่สักพัก ทั้งนี้ก็เพื่อหลบหน้าอดีตว่าที่คู่หมั้น ส่วนร้านจัดดอกไม้จ้างคนมาทำแทนสักระยะ“เป็นยังไงมิน ชอบมั้ย” เมธาวีมองเพื่อนที่ดูพอใจกับธรรมชาติของที่นี่ เมื่อพวกเธอก้าวลงจากรถ ทันทีที่สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดก็ทำให้กวินตราถึงกับยิ้มออก ร

น้องสาวตัวดีทำตัวเป็นบาริสต้าชงให้พี่ชายกับเพื่อนสนิทได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองอย่างไม่ปิดบังแถมยังได้ผลด้วย กวินตรานั่งรถกระบะคันใหญ่เข้าไปยังสวนที่เธอเห็นเมื่อเช้ากับธัชกรพี่ชายของเมธาวีเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ เขาบอกจะเปลี่ยนรถกันที่นี่แล้วเอารถกอล์ฟเล็กไปแทน เมื่อเช้ามีคนงานเข้าไปดูต้นส้มแล้ว เมื่ออาทิตย์ก่อนมีเพลี้ยลงเลยต้องหมั่นตรวจสุขภาพกันหน่อย ควบคุมปริมาณน้ำและหมั่นรดน้ำตรงเวลาทุกวัน“ทั้งหมดนี้ของคุณหมดเลยเหรอคะ”กวินตราแทบไม่อยากเชื่อภาพตรงหน้า มองจากระเบียงเหมือนไม่ได้ใหญ่ขนาดนี้ ช่องระหว่างต้นส้มยาวไกลสุดลูกหูลูกตาเลย“ครับ ไม่เยอะหรอกผมแค่คนสวนตัวเล็ก ๆ”“ใหญ่สิคะ ทั้งต้องตื่นเช้ามาดูแลแล้วยังมีงานที่โฮมสเตย์อีก เป็นฉันคงท้อไปแล้วแบบนี้ แค่ร้านดอกไม้เล็ก ๆ ที่ฉันดูแลวัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรมากมายยังรู้สึกว่ามันเหนื่อยเลย นี่สวนส้มใหญ่ขนาดนี้คุณทำได้ยังไง”ขณะที่กวินตรากำลังชื่นชมคนข้าง ๆ อย่างไม่รู้ตัวไม่ทันได้คิด ส่วนธัชกรหันมามองเธอแล้วยิ้ม“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“รู้มั้ยครับ คุณเป็นคนแรกเลยนะที่ชมผมเรื่องนี้”“หื้ม จริงเหรอคะ”“ก็...ถ้าเค้าไม่บอกว่าผมบ้างานก็เป็นพวกด้

เสียงครางน้อย ๆ ดังขึ้นเมื่อถูกกระตุ้นด้วยแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ยามเช้า กวินตราบิดขี้เกียจก่อนจะหันหนีแสงสว่างทว่าแขนกลับไปฟาดโดนบางอย่างที่อยู่ข้าง ๆ กวินตราดีดตัวลุกขึ้นก็พบว่าธัชกรนอนหลับอยู่ข้างกายแถมเขายังไม่ใส่เสื้อผ้าอีกต่างหาก“คุณ คุณคะ!”ธัชกรถูกปลุกก็ตื่นขึ้น น้ำเสียงงัวเงียถามอีกคนกลับ “ตื่นแล้วเหรอครับ”“เมื่อคืนคุณนอนที่นี่เหรอคะ”“ครับ”“หา นี่อย่าบอกนะว่าพวกเรา...” คิดแล้วใบหน้าขาวเนียนยามเช้าก็เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทำแบบนั้นในตอนที่เธอไม่รู้ตัว เสียแรงที่เธอบอกเขาเป็นคนดี“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ ฉันอุตส่าห์มองคุณว่าเป็นคนดี”กำปั้นเล็ก ๆ ทุบแขนแกร่ง เขารวบข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะบอกให้เธอตั้งสติ ทว่าอีกคนกลับโวยวายทำเอาคนที่แอบฟังอยู่หน้าก้องถึงกับมองหน้ากันแล้วหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินลงมาด้วยความพอใจ ในที่สุดเมธาวีก็ทำสำเร็จ เธอได้เพื่อนสุดที่รักเป็นพี่สะใภ้เรียบร้อยแล้ว“คนบ้า คนบ้า ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ ฉันยังซิงอยู่เลยนะ”“เดี๋ยวคุณฟังผมก่อน”ธัชกรเลือกไม่ได้เขาเปลี่ยนขึ้นคร่อมหญิงสาวก่อนจะตรึงแขนเล็ก ๆ ที่เอาแต่ทุบตีเขาเอา

เสียงล้อยางบดถนนดังครืด ใบหน้างามเอาแต่มองถนนข้างที่เธอนั่ง เฝ้ามองแสงสีเหลืองนวลจากริมถนน ดวงเก่าผ่านไปดวงใหม่ก็เข้ามาแทนที่ เป็นเช่นนั้นตลอดทาง ความเงียบก่อตัวขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้หลังจากธัชกรรู้สึกว่าเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจอะไรสักอย่างหรือเปล่า หลังจากที่พูดประโยคนั้นกวินตราก็เอาแต่เงียบไม่คุยกับเขาเลย“คุณโกรธผมหรือเปล่า” เสียงนุ่มเอ่ยทัก นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปปรับความเย็นของเครื่องปรับอากาศให้เบาลงนิดหน่อยเพราะอีกคนเหมือนจะสะท้านเอาแต่ลูบแขนเพียงแต่ไม่ยอมบอกเขาตรง ๆ“เปล่าค่ะ”กวินตราตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เธอเคยชื่นชมเขาอยู่หรอก ทั้งความเก่ง ความรักครอบครัว แล้วยังความขยันรวมไปถึงหน้าตา เขาไม่มีที่ติ แต่เมื่อได้ยินประโยคนั้น ให้อยู่กับเขาที่นี่ จู่ ๆ ความกลัวก็ก่อเกิดขึ้นมาในใจจนพูดอะไรไม่ออก“ถ้าอย่างนั้นเหนื่อยสินะครับ ง่วงก็นอนเลยก็ได้ ถึงไร่แล้วผมจะปลุก” ธัชกรบอกเสียงเรียบทว่าในใจกลับเป็นห่วงความรู้สึกอีกฝ่าย แต่กลับไม่กล้าถามออกไปตรง ๆ กลัวว่าเธอจะรู้สึกไม่ดี