บทที่ 4.2 วาสนาดีไม่สู้ชีวิตดี

บทที่ 4.2  วาสนาดีไม่สู้ชีวิตดี

เช้าวันต่อมาซ่งต้าลู่ก็ตื่นแต่ฟ้าสางหยิบจอบเดินไปยังลานหลังบ้านขึ้นแปลงผักอย่างขะมักเขม้น ซ่งไป๋ลู่จึงเข้าครัวทำอาหารเช้าง่ายๆ อย่างโจ๊กหมูและไข่ต้มไว้รอสองพี่น้อง ยามที่ตะวันเริ่มเคลื่อนตัวขึ้นไอเย็นของหยาดน้ำค้างระเหยไปจนหมด นางก็ยกผลท้อที่ฝานเป็นชิ้นออกไปตากแห้ง สัมผัสดูความชื้นแล้วตากแดดวันนี้อีกแค่วันเดียวก็สามารถเก็บลงโถเอาไปรวมกับของวันก่อนๆ ได้แล้ว

“พี่ใหญ่ท่านหยุดมือแล้วมากินข้าวก่อนเถิด”

ซ่งไป๋ลู่เดินไปเรียกเด็กหนุ่มที่ยามนี้มีกล้ามเนื้อมากขึ้นสมกับเป็นบุรุษแล้ว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะฝีมือการบำรุงร่างกายเขาของนาง ซ่งต้าลู่ถูกแววตากลมใสจ้องมองร่างกายที่เปลือยท่อนบนสองแก้มก็ร้อนผ่าวรีบล้างตัวหยิบเสื้อตัวนอกมาสวมอย่างรวดเร็ว

รู้จักอายเสียด้วย เขาลืมไปหรือไม่ว่ายามนี้นางคือน้องสาววัยสิบขวบของเขา ไม่ใช่หญิงสาววัยปักปิ่นที่ไหน

“ข้าขึ้นร่องแปลงผักให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว”

“ขอบคุณท่านมาก หลังกินข้าวเช้าเสร็จข้าจะลงมือปลูกข้าวโพด”

ข้าวโพดเป็นพืชที่ปลูกง่ายและดูแลไม่ยาก อีกทั้งยังเก็บเอาไว้ได้นาน หรือจะนำมาแปรรูปเป็นแป้งเก็บไว้ทำอาหารก็ได้หลากหลาย ดังนั้นซ่งไป๋ลู่จึงเลือกที่จะปลูกข้าวโพดก่อน จากนั้นค่อยปลูกอย่างอื่นเพิ่มเติมในภายหลัง

“พี่รองท่านปลูกข้าวโพดเป็นด้วยหรือ”

ซ่งหานลู่ได้ยินพี่สาวเอ่ยบอกว่าจะปลูกข้าวโพดก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนหน้านี้ตอนเห็นพี่สาวรองลงมือเกี่ยวหญ้าที่สวนหลังบ้าน ก็ทำเขาตื่นตาตื่นใจไม่น้อยแล้ว วันนี้ยังได้ยินว่าพี่สาวที่แม้แต่แดดก็ไม่ยอมให้สัมผัสกายจะลงมือปลูกข้าวโพดด้วยตนเองก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้

“ตอนที่ข้าล้มป่วยท่านเทพบนสวรรค์สอนข้ามา”

เมื่อได้ยินคำตอบของพี่สาวรอง ซ่งหานลู่ก็ถอนหายใจยาว พี่รองของเขากำลังเล่านิทานหลอกเด็กอีกแล้ว ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งกันว่าเขาไม่ใช่เสี่ยวเหม่ย

ซ่งไป๋ลู่มองท่าทางอ่อนใจทว่าไร้ถ้อยคำจะเอ่ยโต้ตอบของน้องชายตัวน้อยก็ขบขัน ก่อนลงมือกินอาหารเช้าโดยพร้อมหน้า หลังจากอิ่มท้องแล้วซ่งต้าลู่ก็ไปทำนา ขณะที่ซ่งไป๋ลู่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเนื้อหยาบที่รัดกุม แล้วเดินไปตามร่องแปลงที่ซ่งต้าลู่ขึ้นเอาไว้ให้ ถือไม้ไผ่สองเล่มที่มัดติดกันโดยเล่มหนึ่งเจาะรูด้านในจนคล้ายท่อน้ำ มัดให้ระดับสูงกว่าอีกเล่ม ยามที่ปักลงดินแล้วยกขึ้น อีกมือหนึ่งก็หยิบเมล็ดข้าวโพดออกจากถุงผ้าข้างเอวหยอดลงหลุมอย่างชำนาญ

เมื่อเห็นวิธีการปลูกข้าวโพดที่แตกต่างจากชาวบ้านคนอื่นของผู้เป็นพี่สาวซ่งหานลู่ก็ถอนหายใจยาว

“พี่รองท่านทำผิดวิธีแล้ว ข้าวโพดต้องปลูกบนแปลงไม่ใช่ข้างแปลงเช่นนั้น อีกอย่างท่านต้องหยอดเมล็ดข้าวโพดลงดินด้วยแค่เดินเอาไม้ไผ่จิ้มดินข้าวโพดย่อมไม่อาจงอกออกมา”

“น้องรองเจ้าดูนี่ ทุกครั้งที่ข้าเอาไม้ไผ่เสียบดินก็ได้หย่อนเมล็ดข้าวโพดลงไปแล้ว วิธีนี้ไม่เพียงรวดเร็วยังถนอมหลังของพวกเราด้วย”

ซ่งหานลู่มองดูวิธีการของพี่สาวด้วยความประหลาดใจ แม้นี่จะผิดแปลกจากที่เขาเคยเรียนรู้มา แต่ในใจของเด็กน้อยก็ยอมรับว่าการทำเช่นนี้ช่วยให้ลงเมล็ดได้เร็วขึ้นจริงๆ

“พี่รองท่านไปเรียนรู้วิธีประหลาดนี้มาจากที่ใดกันขอรับ”

“ย่อมเป็นท่านเทพสอนข้า”

ซ่งหานลู่ถอนหายใจยาวจนใจจะเอ่ยโต้แย้งกับพี่สาว เพียงแต่เมื่อเห็นท่าทางที่ชำนาญราวกับคนตรงหน้าไม่ใช่พี่รองที่เอาแต่นอนและกินอยู่ในบ้านคนเดิม คิ้วเล็กของซ่งหานลู่ก็ขมวดแน่น หรือว่าตอนที่พี่รองของเขาล้มป่วยนางจะได้พบท่านเทพจริง ซ่งหานลู่ส่ายศีรษะเล็กสลัดความคิดอันเรื่อยเปื่อยของตนเองแล้วสังเกตวิธีการของพี่สาวก่อนจะลงมือทำตาม

และเพราะไม่ต้องก้มขุดหลุมหยอดเมล็ดเช่นที่ชาวบ้านแถบนี้นิยมกัน เพียงหนึ่งวันสองพี่น้องแซ่ซ่งก็ปลูกข้าวโพดหนึ่งหมู่แล้วเสร็จ

“พี่รองท่านไม่ปลูกต่อแล้วหรือ”

“เท่านี้ก็คงพอแล้ว ที่เหลือเอาไว้ปลูกอย่างอื่นเถิด”

เป็นอีกครั้งที่ซ่งหานลู่ไม่เข้าใจความคิดของพี่สาว ที่ดินมีร่วมเจ็ดหมู่แต่พี่สาวของเขากลับปลูกข้าวโพดเพียงหนึ่งหมู่เท่านั้น หรือเพราะพี่สาวของเขาทนแดดร้อนไม่ไหว

“พี่รองหากท่านเหนื่อยก็ไปนั่งพักเถิด ที่เหลือข้าจัดการต่อเอง”

ด้วยวิธีการที่ท่านเทพสอนพี่สาวของเขามา หากเขาเร่งมือเร่งเท้าอีกสักหน่อย ก็น่าจะปลูกข้าวโพดเพิ่มได้อีกสักหนึ่งหมู่ก่อนฟ้ามืด

“ไม่ใช่ว่าข้าเหนื่อย เพียงแต่ของที่มีมากไปย่อมไร้ประโยชน์”

ซ่งไป๋ลู่เข้าเมืองหลายครั้งไม่เพียงเพื่อค้าขายผลไม้ป่า แต่ยังแอบสังเกตสิ่งของต่างๆ ในตลาด แน่นอนว่าสิ่งที่นางเห็นว่ามีจนล้นเหลือก็คือข้าวโพด ดังนั้นปีนี้ปลูกแค่พอกินในครัวเรือนก็เพียงพอแล้ว

“ข้าเชื่อฟังพี่รอง”

ซ่งหานลู่คล้อยตามอย่างเชื่อฟัง แม้ในใจจะยังสงสัย ทว่าสามเดือนที่ผ่านมาพี่สาวคนนี้ของเขาก็มักทำเรื่องแปลกประหลาดอยู่บ่อยๆ และทุกครั้งก็ล้วนเป็นผลดีทั้งสิ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เอ่ยโต้แย้งอะไร ทำเพียงหยิบถังไม้เดินไปตักน้ำที่ลำธารมารดข้าวโพดหนึ่งหมู่นี้

“ลำธารอยู่ไม่ไกลมาก หากสามารถลอกร่องทางน้ำเข้ามาได้คงดี”

“ลอกร่องทางน้ำคืออะไรหรือขอรับ”

“คือการขุดเส้นทางน้ำ มีตัวเปิดปิดให้น้ำไหลเข้าที่ดินตามที่ต้องการ เช่นนี้ยามจะรดน้ำผักหรือใช้สอยก็ไม่ต้องหิ้วให้เหนื่อยอย่างไรเล่า”

แม้การขุดลอกทางน้ำจะเป็นเรื่องที่ดี แต่การจะทำสิ่งนี้ก็ต้องใช้แรงอยู่ไม่น้อย นางที่ยามนี้เป็นเพียงเด็กสิบขวบคงไม่อาจลงมือได้ อีกทั้งช่วงนี้ซ่งต้าลู่ต้องเร่งทำนาปลูกข้าวให้ทันฝน คงวุ่นวายเกินกว่าจะมาช่วยนางลอกทางน้ำ

ดังนั้นซ่งไป๋ลู่จึงจำใจหยิบถังน้ำเดินไปยังลำธาร หาบไปหาบมาอยู่หลายรอบจึงรดน้ำข้าวโพดและผักหลังบ้านเสร็จ ด้วยเหตุนี้เมื่อทุกอย่างแล้วเสร็จสองพี่น้องก็หมดแรงซ่งไป๋ลู่จึงเข้าครัวทำอาหารง่ายๆ เพียงสองจานไว้รอซ่งต้าลู่ ก่อนจะไปล้างตัวแล้วกลับมาเอนหลังนอน