1 นางคือสหายขององค์รัชทายาท (2)

“เมี่ยวเมี่ยวชักจะเหิมเกริมเกินไปเสียแล้วนะ อันใดคือเจ้าหุบยิ้มทันทีที่มิได้อยู่ต่อหน้าเสด็จแม่กัน”

เฟยเมี่ยวมิได้กลัวอันใดกับคำพูดเชิงตำหนิแต่เต็มไปด้วยการล้อเลียนของบุรุษข้างเคียง นางยังคงเดินจ้ำอ้าวต่อไปไม่ได้ให้หวงลู่ที่มีศักดิ์เป็นถึงองค์รัชทายาทเดินนำอย่างที่ควรเลย

“หม่อมฉันก็เรียนมาจากพระองค์ยามเข้าหน้าเหล่าขุนนางและลับหลังเหล่าขุนนางนั่นแหละเพคะ พระองค์ยิ้มบ่อยน่าจะรู้ว่าการหยักยกริมฝีปากมันเมื่อยเพียงใด”

เขาล้อมา เฟยเมี่ยวก็ล้อกลับบ้างไม่ยอมแพ้หรอก ในวังหลวงแห่งนี้มีเพียงหวงลู่ผู้นี้นั่นล่ะที่รู้ว่าเนื้อแท้นิสัยของ

เฟยเมี่ยวซุกซนและเจ้าเล่ห์เพียงใด นางจึงสบายใจยามอยู่กับเขาและเอ่ยขอให้เขาช่วยพาออกนอกวังหลวงอยู่หลายครา ด้วยอำนาจขององค์รัชทายาทที่เป็นรองเพียงฮ่องเต้และฮองเฮา

เฟยเมี่ยวเลือกคบเขาเป็นสหายแล้วมีประโยชน์เป็นที่สุด

“เสด็จแม่ก็เอ็นดูเจ้าเสียจริง แล้วนี่ยังถูกลู่หลินแกล้งอยู่หรือไม่?”

การที่หวงลู่รู้นั้นมิใช่เพราะว่าเฟยเมี่ยวมาฟ้องนะ แต่เพราะองค์หญิงสามแสนเอาแต่พระทัยผู้นั้นแสดงออกถึงความไม่ชอบหน้านางจนใครต่างก็รู้ดี ไม่เว้นแม้แต่ฮองเฮาเองนั่นแหละ

“องค์หญิงสามแกล้งข้า ข้าก็แกล้งกลับเท่านั้นเอง พระองค์ไม่ต้องทรงห่วงหม่อมฉันหรอกเพคะ ไปห่วงน้องสาวพระองค์เถอะ ป่านนี้ร้องไห้จนตำหนักแตกไปแล้วกระมัง”

ได้ยินดังนั้นหวงลู่ก็เข้าใจเหตุที่น้องสาวเขาไม่มาร่วมทานอาหารวันนี้ทันที เขาเร่งฝีเท้าเดินขวางคนต้นเรื่องไว้

“ที่แท้ฝีมือเจ้า เมื่อเช้านางลงโทษนางกำนัลรับใช้ส่วนตัวยกชุดจนกูกูต้องหานางกำนัลใหม่แทบไม่ทันเชียวนะ เจ้าไปทำอันใดน้องข้ากัน บอกมาเสียดีดี”

แม้หวงลู่จะชอบพอนิสัยของเฟยเมี่ยวแต่ก็ไม่ได้มากกว่าน้องสาวสายเลือดเดียวกันเลย ซึ่งเฟยเมี่ยวก็เข้าใจดีในจุดนี้

“หม่อมฉันก็ได้ยินมาเช่นกันเพคะ อันใดคือพระองค์ถึงได้มองหม่อมฉันในแง่ร้ายเช่นนั้น”

เฟยเมี่ยวเดินหนีด้วยฝีเท้าเร็วขึ้น เพราะนางมิอยากถูกคาดคั้นไปมากกว่านี้ คนไม่ชอบโกหกแต่ก็ไม่สามารถบอกความจริงได้ เพราะอาจดึงภัยเข้าสู่ตนเอง ก็ต้องหาทางเลี่ยงไม่พูดแทนนั่นล่ะ

อ๊ะ ตรงหน้ามีขบวนข้ารับใช้กลุ่มใหญ่ กำลังมุ่งตรงหน้ามาทางนี้ ด้วยหลักยึดการเอาตัวรอดในวังหลวงของเฟยเมี่ยวแล้ว นางต้องเลี่ยงการเผชิญหน้า

“องค์รัชทายาทเพคะ เช้านี้พระองค์สนใจไปทรงม้ากับหม่อมฉันไหมเพคะ”

หวงลู่ฉงนใจที่อยู่ดีดีเฟยเมี่ยวที่เร่งฝีเท้าเดินหนีตนก็หมุนตัวกลับมาออกปากชวนไปโรงม้าเสียอย่างนั้น เขานิ่งไปชั่วครู่ก็พยักหน้าตกลง พากันเดินกลับไปอีกทางอันเป็นเส้นทางทอดยาวไปยังโรงม้าหลวงแทน

“พระองค์ต้องการให้กระหม่อมเตรียมรถม้าตอนนี้เลยหรือไม่พะยะค่ะ”

ขันทีอาวุโส หรือ ขันทีฉี ผู้ทำหน้าที่ดูแลเชื้อพระวงศ์ผู้เอาใจยากยิ่งอย่างชินอ๋อง หรือ จ้าวเต๋อรุ่ย พระอนุชาพระองค์เดียวของฮ่องเต้ที่สามารถอาศัยในเขตเมืองหลวงได้ อีกทั้งมีอำนาจ

พอ ๆ กับองค์รัชทายาท เขาเอ่ยถามเจ้านายของตนที่ออกมาเดินย่อยหลังมื้ออาหารไกลถึงสวนใกล้ตำหนักคุนหนิง หลังจากเดินย่อยแล้วก็เป็นเวลาออกวังนั่นเอง

ขันทีมากประสบการณ์เอ่ยถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วนั่นล่ะ ว่าเจ้านายเขาย่อมต้องมีรับสั่งให้เตรียมรถม้าเป็นแน่

“ไม่ล่ะ ข้าอยากไปออกกำลัง ซ้อมขี่ม้าเสียหน่อย ไปโรงม้าหลวงเถอะ”

เพล้ง ! เสียงความมั่นใจของขันทีมากประสบการณ์แตกดังก้องสะท้องหู อ้าปากค้างไม่ทันไรก็ต้องรีบตั้งสติเดินตามเจ้านายและหันไปสั่งคนให้กลับไปนำชุดสำหรับทรงม้าให้ชินอ๋องอย่างรู้หน้าที่ทันที

...เจ้านายเขายังต้องซ้อมม้าอีกหรือ ? มิใช่ว่าทรงเก่งกาจจนฮ่องเต้เอ่ยปากขอให้เป็นอาจารย์สอนองค์รัชทายาททรงม้าหรอกหรือ ?

ณ โรงม้าหลวง

เฟยเมี่ยวเปลี่ยนชุดเสร็จก็มาเจอกันกับองค์รัชทายาทหวงลู่ที่คอกม้าเพื่อมานำม้าคู่ใจของแต่คนไปขี่ ม้าประจำของ

หวงลู่คือม้าสีน้ำตาลเข้มขนดำเงางามดูก็รู้ว่าผ่านการดูแลอย่างดี ส่วนของเฟยเมี่ยวเป็นม้าสีขาวบริสุทธิ์ ตัวเตี้ยกว่าของหวงลู่หน่อยเดียวเท่านั้น นางตั้งชื่อม้าของตนว่าไป่ไป๋ ตั้งตามสีขนของมันนั่นล่ะ

ตามจริงตอนทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้แรก ๆ นางหาได้ขี่ม้าเป็นไม่ ส่วนเจ้าของร่างเดิมก็ขี่ไม่เป็นเช่นเดียวกัน เฟยเมี่ยวได้องค์รัชทายาทหวงลู่ผู้นี้นั่นแหละเป็นคนช่วยสอน ด้วยความที่นางเป็นคนเรียนรู้เร็วอยู่แล้วเขาสอนสองสามครั้งก็ขี่เป็นแล้ว  หลังจากนั้นเฟยเมี่ยวก็อาศัยความคุ้นชินกับความเร็วอยู่แล้ว แค่เปลี่ยนจากรถมอเตอร์ไซค์เป็นเจ้าม้าที่มีสี่ขาแทนเท่านั้น เฟยเมี่ยวว่าขี่ม้ายังง่ายกว่าขี้รถในยุคที่นางจากมาด้วยซ้ำ

“ไป่ไป๋ของข้าหล่อเหลาขึ้นนะเนี่ย อีกหน่อยย่อมต้องสูงใหญ่กว่าเจ้าเฉียวขององค์รัชทายาทหวงลู่เป็นแน่”

ใครว่าเฟยเมี่ยวหมั่นไส้หวงลู่เพียงนิสัย นางลามยันไปถึงอิจฉาความสูงของม้าเขาด้วยแล้ว เพราะพอทหารฝึกม้าเห็นนางเป็นสตรีหน่อยก็เลือกแต่ม้าตัวเล็ก ๆให้ตลอด ดีที่นางรู้มาว่าเจ้าไป่ไป๋ตัวนี้อยู่ในวัยเด็กยังเติบโตได้อีก และนางก็รู้สึกถูกชะตากับมันจึงยอมรับเจ้าม้าสีขาวมาเป็นม้าประจำของตนในที่สุด

“วันนี้เจ้าพร้อมแข่งกับข้าหรือไม่ เมี่ยวเมี่ยวและเสี่ยวไป๋”

จากคำพูดของหวงลู่ดูเหมือนธรรมดา แต่คนฟังอย่างเฟยเมี่ยวที่มีความเจ็บปวดเรื่องม้าของตนตัวเล็กกว่านั้น พอถูกเขาเรียกว่า เสี่ยวไป๋ แล้วเลือดขึ้นหน้าอยากแก้แค้นแทนทันที เฟยเมี่ยวไม่เอ่ยสวนแต่นางเลือกที่จะบังคับไป่ไป๋ของตนให้ออกวิ่งเข้าสู่สนามม้าทันที เป็นการบอกว่าพร้อมแข่งแล้วนั่นล่ะ

เฟยเมี่ยวผู้นี้จะพาเจ้าไป๋ชนะเจ้าเฉียวจนเจ้านายของมันเสียหน้าให้ได้ !