ตอนที่ 1 งานแต่ง

บทนำ

“คุณมันก็เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง!!! เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ ซื่อสัตย์กับใครไม่เป็น ขอแค่เป็นผู้ชายก็นอนกับเขาได้หมด”

ถ้อยคำร้ายกาจที่ออกจากปากของเขานั้น ทำให้เธอน้ำตาตก แต่ไม่มีแรงจะโต้ตอบ ทำได้เพียงกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตาไม่ให้ร่วงพรูออกมามากไปกว่านี้เพราะเขาคงจะสมเพชมากกว่าจะเห็นใจ เธอเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และคิดว่านี่คงจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือไปจากที่นี่

แต่เขาไม่ได้ต้องการเช่นนั้น เขาเข้ามาปัดกระเป๋าและเสื้อผ้าของเธอจนเกลื่อนกระจาย

“จะทำอะไร”

“ก็จะกลับบ้านไงคะ”

“กลับไปหาผัวเก่าของคุณล่ะสิไม่ว่า”

“เขาไม่ใช่ผัวฉัน!”

นี่อาจจะเป็นน้อยครั้งที่เธอกล้าตะโกนใส่หน้าเขา แต่นั่นก็มากพอจะทำให้เขาถลึงตาใส่ ที่โกรธอยู่แล้วก็โกรธจัดขึ้นไปอีก

“ผมไม่แคร์หรอกนะถ้าคุณจะกลับไปคืนดีกับใครหรือไปนอนกับผู้ชายคนไหน แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่คุณได้ชื่อว่ายังเป็นเมียผมอยู่ เอาไว้ผมหย่าให้แล้วคุณค่อยไสหัวไป”

“งั้นก็หย่ากับฉันเลยสิ พรุ่งนี้เลยก็ได้”

เขาเดินเข้ามาบีบต้นแขนเธอแน่น และเอ่ยเสียงห้าว

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้ผมยังไม่เบื่อคุณ ไว้ผมนอนกับคุณให้อิ่มจนพอใจก่อนแล้วถึงเวลานั้นคุณจะไปไหนก็ไป!!!”

...

สามเดือนก่อนหน้า

ตัวอักษรย่อสีชมพูเหลือบทองที่ติดอยู่บนเวที ถูกเปลี่ยนจากตัว เอ็น-ดี (N-P) ให้เป็น พี-พี (P-P) แทนอย่างเร่งด่วน เพราะเจ้าสาวถูกเปลี่ยนตัวกะทันหันก่อนงานจะเริ่มเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง

การ์ดแต่งงานที่แจกไปหมดแล้ว และแขกเหรื่อที่กำลังทยอยเดินทางมาร่วมแสดงความยินดี ก็พากันแปลกใจใช่น้อย

แม้ทุกคนจะรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่ด้วยมารยาทก็ทำให้ไม่มีใครซักไซ้ไล่เรียง แค่เห็นสีหน้าเจ้าภาพก็พอจะรู้ว่าสถานการณ์คงไม่ปกติเท่าไร

หากที่สนิทกันสักหน่อยก็อาจจะเลียงเคียงถามไถ่เพื่อได้คำตอบเพียงว่า

“เป็นการสื่อสารที่ผิดพลาดตั้งแต่แรก เพราะความจริงแล้ว คนที่ต้องเป็นเจ้าสาวของงานนี้ คือพุดธิดา ลูกสาวคนโต ไม่ใช่ นุชนรี ลูกสาวคนเล็ก”

แม้คำตอบจะฟังดูเป็นไปไม่ได้ แต่ใครจะว่าอะไรได้ล่ะ เมื่อเจ้าภาพว่าเช่นไร แขกที่มาร่วมงานก็ต้องว่ากันไปตามนั้น

พุดธิดาในชุดเจ้าสาวสีงาช้างแขนยาวคอปาด ผ้าซาตินเนื้อเงาแนบเนื้อพอดีตัวเผยสัดส่วนกลมกลึงสวยสง่า  กระโปรงยาวปล่อยชายเรียบเฉียดพื้น เส้นผมถูกรวบต่ำอย่างหลวม ๆ ติดปิ่นมุกเล็กเรียบง่าย  แววตาเจ้าสาวสงบนิ่งอย่างคนที่รู้แน่แก่ใจว่ากำลังก้าวเข้าสู่บางสิ่งที่ไม่อาจหันหลังกลับ ทว่าก็ไม่มีแม้สักวินาทีที่เธอคิดจะถอย

"เอ่อ...เจ้าบ่าวเจ้าสาว ยิ้มให้กล้องสักนิดนะครับ"

ช่างภาพเอ่ยเบา ๆ อย่างเกรงใจ พุดธิดาจึงค่อยฝืนยิ้มออกมา แม้วันนี้เธอจะสะสวยดังนางฟ้าแต่รอยยิ้มก็เหมือนสวมหน้ากากเอาไว้ ความรู้สึกในใจของหญิงสาวคงแทบไม่ต่างจากเจ้าบ่าวผู้หล่อเหลาสง่างามที่ยืนเคียงข้าง ปณินแทบไม่ยกมุมปากขึ้นด้วยซ้ำ ช่างภาพที่พอจะเข้าใจสถานการณ์จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยและตั้งหน้าตั้งตากดชัตเตอร์เพื่อจะได้รีบไปเก็บภาพในมุมอื่น ๆ ของงานที่คงจะให้บรรยากาศอบอุ่นสบายใจกว่าอยู่ต่อหน้าบ่าวสาวคู่นี้

วันนี้มันควรเป็นวันที่ปณินควรจะมีความสุขที่สุด...เขาเฝ้ารอวันนี้มานานด้วยหัวใจเบิกบานสิเน่หา

ไม่ใช่ต้องมาเข้าพิธีด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่ต้องเก็บซ่อนไว้แบบนี้

ถ้าไม่เพราะ 3 วันก่อน ปณินได้รู้ความจริงว่า ว่าที่เจ้าสาวของเขา...นุชนรี ลักลอบมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นมาได้สักระยะแล้ว...เขาก็คงไม่เปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหัน

ที่ร้ายกว่านั้น ผู้ชายที่เป็นชู้กับเธอ มันก็คือไอ้อภิชาต ลูกติดแม่เลี้ยงของเขาเอง

ปณิณรู้มาตลอดว่าอภิชาตอิจฉาเขา แต่ก็ไม่คิดว่าหมอนั่นจะแย่งผู้หญิงจากเขาได้สำเร็จ

ทั้งรูปถ่ายและวิดีโอคลิปที่ถูกส่งมาหาเขาอย่างลึกลับ แม้จะมองด้วยใจเป็นกลางที่สุดก็ยังดูออกว่านุชนรีมีความสัมพันธ์กับอภิชาตจริง ๆ ที่สำคัญมันเกิดขึ้นใต้จมูกเขานี่เอง

ปณิณเกือบจะล้มงานแต่ง ก่อนจะหาทางแก้แค้นที่เจ็บแสบยิ่งกว่า คือสั่งเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหัน – พ่อแม่ของเจ้าสาวไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะหนี้สินที่ติดค้างกันไว้ทำให้ปณิณถือไพ่เหนือกว่า

นุชนรีไม่มาร่วมงานแต่งพี่สาวตัวเองด้วยซ้ำ เธอคงทั้งโกรธและอาย

แต่มันไม่เท่ากับความโกรธและอายของเขาหรอก ปณิณคิด

“ขอบคุณนะ ที่คุณยอมมาเป็นเจ้าสาวของผม”

จังหวะหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ เขาเอ่ยกับพุดธิดา

หญิงสาวที่แม้จะรู้จักกันมาหลายปี แต่ก็พูดจากันนับครั้งได้ เพราะปกติเวลาเขาไปมาหาสู่ที่บ้านหลังนั้น เขาไปหานุชนรี ผู้หญิงที่สวย น่ารัก ถูกใจเขา ไม่ใช่พี่สาวที่เยือกเย็นและติดจะจืดชืดอย่างพุดธิดา

“ขอบคุณเช่นกันค่ะที่คุณณิณ...เอ่อ...ไม่ล้มงานแต่ง”

“ฮึ ก็เพราะมันเป็นเงินของผมล่ะมั้ง ผมลงทุนไปแล้ว ถ้ายังพอมีอะไรที่ถอนทุนคืนได้ก็ดีกว่าทิ้งมันไปทั้งหมด”

เขาพูดจาแบบนี้เพื่อหวังทำร้ายใจคนฟังโดยเฉพาะ

แม้เธอจะไม่ใช่นุชนรี แต่เธอก็เป็นพี่สาว...พี่สาวที่รักน้องมากพอที่จะยอมเอาตัวเข้ามาเป็นเจ้าสาวแทน เพราะฉะนั้นความโกรธที่เขามีต่อนุชนรี เขาก็คิดว่าพุดธิดาควรรับรู้มันไปเหมือนกัน

และเหมือนจะได้ผล เพราะใบหน้าที่ซีดขาวอยู่แล้วดูเหมือนจะซีดกว่าเดิมได้อีก

“อย่าเป็นลมเป็นแล้งไปซะตอนนี้ล่ะ อีกไม่กี่ชั่วโมงงานก็จบแล้ว ทนเล่นละครต่ออีกสักนิดเหอะ”

ปณิณกัดฟันบอก พุดธิดากลืนน้ำลาย

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ รับรองไม่ทำให้งานที่คุณสู้อุตส่าห์ลงทุน ต้องขาดทุนหรอก”

“ก็ดี เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ผมอาจบวกมันเข้ากับหนี้สินที่ครอบครัวของคุณกู้ยืมจากผมไป”

พุดธิดาหน้าชา... นึกแปลกใจว่า ตกลงแล้วผู้ชายคนนี้เคยรักและจริงใจกับน้องสาวของเธอจริง ๆ หรือเปล่า หรือแค่ลุ่มหลงในความสวยน่ารักของนุชนรีเพียงเท่านั้น

ก็เหมือนผู้ชายอีกมากมายที่เป็นอย่างนั้น มักหลงเสน่ห์นุชนรีผู้อ่อนหวาน จนถอนตัวไม่ขึ้น

แต่หนนี้ น้องสาวของเธอคงทำอะไรพลาดไปจริง ๆ ผู้ชายคนนี้จึงถึงกับประกาศว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับนุชนรี

หนี้สินสองล้านจะต้องใช้คืนเขาทันที เว้นเสียแต่เธอที่เป็นพี่สาวและเป็นลูกสาวคนโต จะยอมเข้าพิธีแทน

และคนอย่างพุดธิดาทำได้ทุกอย่างเพื่อพ่อกับแม่และน้องอยู่แล้ว

เธอจึงต้องมายืนกล้ำกลืนฝืนยิ้มอย่างในตอนนี้...อยู่ข้างผู้ชายที่แทบไม่รู้จักนิสัยใจคอกันเลยแม้แต่น้อย