ตอนที่ 2 ผิดฝาผิดตัว

“พอเถอะนุช จะดื่มไปอีกถึงไหน เมาอ้วกขึ้นมาผมไม่พาขึ้นรถนะ”

อภิชาตท้วงเมื่อนุชนรีสั่งเครื่องดื่มแรงจัดเป็นแก้วที่สี่ ที่จริงเขาก็พอรู้ว่า...ตรงข้ามกับหน้าตาภายนอกที่ดูอ่อนใส...หญิงสาวคนนี้คอแข็งใช่เล่น เธอไม่คอพับคออ่อนไปง่าย ๆ หรอก

แต่เขาก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้อยู่ดี

นุชนรีไม่คิดจะหยุดดื่มตอนนี้ เธอตวัดสายตามองเขาอย่างกรุ่นโกรธ

“ต่อให้ฉันเมาจนล้มกลิ้งไปตรงนี้ นายก็ต้องรับผิดชอบพาฉันกลับบ้าน...แค่นั้นแหละที่นายต้องทำ ฉันไม่ขอให้มารับผิดชอบชีวิตฉันมากไปกว่านี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

“แล้วผมเคยบอกหรือว่า จะไม่รับผิดชอบคุณ คุณก็รู้ว่าผมพร้อมเข้าไปแทนที่ไอ้ณิณตลอดเวลา”

อภิชาตพูดอย่างจริงใจ ไม่มีสักนิดที่จะหงุดหงิดหรือกังวล ทั้งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้นุชนรีต้องมานั่งดื่มเหล้ากับเขาที่นี่ แทนที่จะไปเข้าพิธีในฐานะเจ้าสาวของไอ้ปณิน ลูกติดพ่อเลี้ยงของเขา

“จะเอ่ยชื่อนั้นมาทำไมอีก ผู้ชายเฮงซวย”

นุชนรียกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีก ทั้งโกรธและเสียใจ วันที่เธอควรจะได้สวยที่สุดในชีวิต ได้เป็นเจ้าหญิงของงานที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่กลับต้องมานั่งดื่มระบายความเจ็บแค้นอยู่กับคนที่ไม่ได้เป็นแม้แต่คนรักอย่างเปิดเผยด้วยซ้ำ

แต่อภิชาตยังยิ้มและลูบหลังมือเธออย่างปลอบโยน

“ในเมื่อเราสองคนก็ถูกจับได้แล้วแบบนี้ คุณก็มาคบกับผมจริง ๆ จัง ๆ ไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ผมพร้อมเสมอนะคุณก็รู้”

นุชนรีดึงมือกลับ เชิดหน้าใส่

“ฉันไม่เคยคิดจะคบกับนายจริงจัง เราแค่สนุกกันชั่วคราว นายเองก็รู้ดี”

“แต่ตอนนี้เรื่องชั่วคราวของเรา มันดันทำให้คุณเป็นเจ้าสาวตกกระป๋องไปแล้ว แทนที่จะมาดื่มประชดชีวิตแบบนี้ ทำไมไม่ทำให้ไอ้ณิณมันเห็นล่ะว่าที่จริงคุณก็ไม่ได้แคร์อะไรมันเลยสักนิดเดียว”

นุชนรีไม่ตอบ พนักงานเสิร์ฟแก้วใหม่ให้พอดีเธอจึงหันไปสนใจเครื่องดื่มแทน

นุชนรีไม่ได้โง่ เธอแค่พลาด...

อภิชาตเป็นแค่ลูกติดของภรรยาคนใหม่ ไม่ใช่ทายาทเพียงหนึ่งเดียวอย่างปณิณ แม้ฐานะจะร่ำรวยแต่ก็ไม่เท่ากับอภิมหาเศรษฐีรูปหล่อพ่อรวยอย่างปณิณ

เธอพลาดเองแท้ ๆ ที่ทำให้ปณิณจับได้ว่าเธอไม่ซื่อสัตย์กับเขา แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำกับเธอแบบนี้ได้

บอกเลิกกับเธอยังไม่พอ ยังใช้อำนาจความเป็นเจ้าหนี้ บังคับให้พี่สาวของเธอเป็นเจ้าสาวแทน

เขาคงต้องการแสดงให้เห็นว่า...เขาไม่ได้ใยดีอะไรเธออีกต่อไป ใครก็เป็นเจ้าสาวของเขาได้ ไม่จำเป็นต้องรักใคร่ชอบพอกันมาก่อนก็ยังได้

“ผมชอบคุณจริง ๆ นะนุช...ผมยินดีเป็นเจ้าบ่าวของคุณ คุณก็รู้”

“ฉันรู้ แต่ฉันไม่มีอารมณ์อยากจะแต่งงานกับใครในตอนนี้ เข้าใจมั้ย เลิกพูดเรื่องนี้สักทีเถอะ ฉันอยากเมา!”

อภิชาตถอนหายใจ เขาก็อยากจะดื่มด้วยให้รู้แล้วรู้รอดถ้าไม่เพราะติดว่าจะต้องขับรถพาเธอกลับคอนโดฯ...

นี่ถ้านุชนรีรู้ว่าคนที่แอบส่งรูปถ่ายและคลิปวิดีโอทั้งหมดไปให้ไอ้ปณิณ...คือเขาเอง เธอจะอาละวาดสักแค่ไหนนะ อาจจะถึงปาแก้วใส่หน้าเขาเลยก็ได้ แต่เขาจะไม่ยอมให้เธอรู้หรอก เพราะที่อภิชาตต้องการคือให้ไอ้ณิณมันเลิกกับนุชนรี เขาจะได้เลิกทำตัวหลบ ๆ ซ่อน ๆ และคบหากับเธออย่างเปิดเผยได้สักที

อภิชาตไม่สนใจหรอกว่าสำหรับนุชนรีแล้ว เขาจะเป็นแค่คู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวหรือว่าอะไร...

เขารู้แค่ว่าเขาชอบพอเธออย่างจริงใจ และพร้อมจะจริงจังทุกเมื่อ หากนุชนรีต้องการ

***

“พักผ่อนซะเถอะ คืนนี้ผมไม่มีแรงทำอะไรคุณหรอก”

ปณิณเอ่ยอย่างเย็นชา เมื่อเห็นท่าทางอึดอัดของเจ้าสาวของเขา หลังพ้นพิธีส่งตัวเข้าหอและอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอนขนาดใหญ่

แต่คำพูดของเขากลับยิ่งทำให้พุดธิดามีทีท่าตกใจ

“ทำไม ผมพูดอะไรผิดหรือ”

ปณิณถาม พลางคิดว่าผู้หญิงคนนี้ อ่านง่ายเหลือเกิน ทั้งแววตา สีหน้า ตอนอยู่ในงานแต่งเธอต้องสวมยิ้มรับแขกกับเขาหลายชั่วโมง คงจะทรมานน่าดู

“ฉันขอถามอะไรตรง ๆ ได้ไหมคะ”

“ได้สิ คุณอยากรู้อะไร”

“การแต่งงานของเรา...เอ่อ...”

หญิงสาวกลืนน้ำลาย พูดต่อไม่ออก ปณิณที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง จ้องมองเธออย่างรอคอย

“อยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะ ผมไม่กัดคุณหรอกน่า”

“การแต่งงานของเรา มันเป็นแค่ชั่วคราวใช่ไหมคะ”

“ชั่วคราวของคุณน่ะมันหมายความว่ายังไงล่ะ”

“ก็หมายความว่าฉันแค่แต่งงานเพื่อไม่ให้งานคืนนี้มันล่มก็เท่านั้น แต่หลังจากนั้น...ฉันก็กลับบ้านของฉันได้แล้ว”

ปณิณนิ่งไปเหมือนกัน จะว่าไปเขาก็ไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น

เขาแค่โกรธนุชนรีมากและจะไม่ยอมให้งานแต่งที่แจกการ์ดไปทั่วเมืองแล้วต้องพังพินาศ เขาจึงใช้อำนาจเจ้าหนี้บีบให้พุดธิดามาเข้าพิธีแทน...

แต่หลังจากคืนนี้ล่ะ

“ผมยังไม่ได้คิด”

ชายหนุ่มพูดตามตรง ก่อนจะยิ้มเย็น

“แต่คุณไม่ดีใจหรือ เป็นภรรยาของผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง คุณถึงได้ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้”

พุดธิดาไม่ตอบ ไม่จำเป็นต้องอธิบายในสิ่งที่เห็นชัด ๆ กันอยู่แล้ว เขาคาดหวังจะได้เห็นเจ้าสาวจำยอมอย่างเธอลุกขึ้นมาจุดพลุหรืออย่างไรกัน

“หรือว่าคุณมีคนรักอยู่แล้ว”

“ไม่ค่ะ ไม่มี"

“งั้นก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ผมเลิกกับน้องสาวของคุณอย่างเด็ดขาดแล้ว แปลว่าผมไม่มีพันธะต่อใคร คุณเองก็เหมือนกัน...เพิ่งจะแต่งกันแท้ ๆ ถ้ากลับบ้านตัวเองคงตลกแย่ อยู่ที่นี่ต่อก่อนนี่แหละ..."

มันคงเป็นคำสั่งของเจ้าหนี้สินะ พุดธิดานึกในใจ ก่อนจะถามต่อไปว่า

“แต่เรา...เอ่อ ไม่ต้องเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

ปณิณหยุดแกะกระดุมเสื้อ หันกลับมามองเธอ

“แล้วที่เราเพิ่งเข้าพิธีกันไปน่ะ มันยังไม่จริงพออีกหรือ หรือคุณคิดว่ายังต้องมีอะไรที่ 'จริง' กว่านี้"

หญิงสาวส่ายหน้าดิก เธอไม่น่าถามอะไรแบบนั้นออกไปเลย ประเดี๋ยวเขาก็จะคิดว่าเธอกำลังให้ท่านั่นปะไร

ท่าทีกระอึกกระอักปนหวาดระแวงของพุดธิดา ทำให้ปณินถอนหายใจเฮือกยาว ตอนแรกเขาก็คิดจะหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอเป็นการระบายอารมณ์ แต่ตอนนี้เขาไม่มีแก่ใจจะทำอย่างนั้นแล้ว

"ก็อย่างที่ผมบอกนั่นล่ะว่าคืนนี้ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก พักผ่อนตามสบายเถอะ เราต่างก็เจอเรื่องหนัก ๆ กันมาทั้งวันแล้ว...ผมยกห้องนี้ให้คุณไปเลย ตามสบาย"

จู่ ๆ เขาก็คว้าเสื้อนอกที่เพิ่งถอดออกแล้วเดินออกจากห้องนอนไป คงไม่ต้องห่วงว่าปณินจะไปนอนที่ไหนเพราะบ้านของเขาหลังนี้ใหญ่โตกว้างขวางและมีห้องหับมากมายอย่างกับโรงแรม

คนเดียวที่เธอควรจะห่วงตอนนี้น่าจะเป็นตัวเธอเอง...เพราะแม้จะไม่ต้องกังวลเรื่องร่วมเตียงกับผู้ชายที่แทบไม่รู้จัก แต่ก็ใช่ว่าจะข่มตาให้หลับโดยง่ายได้เลย