ตอนที่ 3 พลาดแล้ว

วันถัดมา ปณิณก็ทำให้เลขาฯ ของเขาแปลกใจเมื่อเห็นเจ้านายมาทำงานแต่เช้าทั้งที่เมื่อคืนเป็นวันส่งตัวเข้าหอ

“ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างนั้น พิศณุ”

ปณิณทัก เลขานุการหนุ่มยิ้มเจื่อน

“ผมนึกว่าวันนี้ท่านรองจะไม่เข้ามาเสียอีกครับ”

“ถ้าฉันจะโดดงาน ฉันต้องบอกนายคนแรกไม่ใช่หรือ เมื่อฉันไม่ได้บอกก็แปลว่าฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าบริษัท”

“เอ่อ แล้วภรรยาของท่านล่ะครับ”

ปณิณชะงักไป เขาพบว่าตัวเองยังไม่ชินกับสถานะใหม่ของตัวเอง

“ไม่รู้สิ ตอนฉันออกมาเขาคงยังไม่ตื่นมั้ง”

ปณิณตอบแค่นี้ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปสั่งกาแฟกับแซนวิชและเดินเข้าห้อง ปล่อยให้เลขาหนุ่มยิ้มกริ่ม คิดไปไกลต่าง ๆ นานา

ความจริงคือ เมื่อคืนปณิณนอนแทบไม่หลับ เขานอนเตียงเดียวกับ “เมีย” ของเขาก็จริงแต่เธอนอนชิดอีกฝั่งจนเกือบจะตกเตียง เขาเองก็สั่งตัวเองให้นอนนิ่ง แกล้งหลับ เพื่อที่เธอจะได้ผ่อนคลายและหลับไป...เขาไม่รู้ว่าเธอจะนอนไม่หลับเหมือนเขาหรือไม่ แต่เขาหลับ ๆ ตื่น ๆ จนถึงตีห้าจึงตัดสินใจลุกมาอาบน้ำแต่งตัวและออกจากบ้านมาแต่ไก่โห่อย่างวันนี้

แต่แม้จะเข้าบริษัท ปณิณก็แทบไม่มีสมาธิจะทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอัน เขาอดนึกถึงคำถามของพุดธิดาไม่ได้

...แต่ก็คงไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ใช่ไหมคะ...

หมายความว่าเธอคิดว่าการแต่งงาน เป็นไปเพื่อกู้หน้าเขาเท่านั้นหรือ...

ผู้หญิงตั้งมากมายที่หวังจะได้มานั่งตรงนี้ ในฐานะภรรยาของเขา แต่พุดธิดากลับทำหน้าอิหลักอิเหลื่อเหมือนไม่เต็มใจอย่างนั้น

ก็จริงอยู่ที่เธอไม่ได้แต่งเพราะสมัครใจ

แต่เธอก็น่าจะรู้เอาไว้นะว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่จู่ ๆ มีสามีหล่อรวยอย่างเขาน่ะ...ปณิณนึกเข้าข้างตัวเอง

และการที่เธอไม่ได้แสดงความยินดีออกมาอย่างที่เขาเคยชิน มันก็ทำให้เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจชอบกล

บางทีเธอควรจะได้รู้ตัวว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน

เขาคิดก่อนจะผุดลุกขึ้น ก้าวยาว ๆ ออกจากห้อง

“พิศณุ”

“ครับ”

พิศณุผุดลุกอย่างตกใจเมื่อเจ้านายผลุนผลันออกมาไม่บอกไม่กล่าว

“ฉันไม่มีนัดอะไรสำคัญใช่ไหม”

“ตลอด 7 วันนี้เจ้านายสั่งให้ผมเคลียร์ตารางให้ว่างแล้วครับ”

พิศณุรายงานอย่างงุนงง ปณิณจำใจพยักหน้า ก็ตอนแรกเขาตั้งใจจะพานุชนรีไปฮันนีมูนกันนี่นา แต่แผนการเปลี่ยนแล้ว

“ดี งั้นถ้าระหว่างนี้ไม่มีอะไรสำคัญจริง ๆ ก็ไม่ต้องโทรไปกวนฉัน อีก 7 วันเจอกัน”

เขาสั่งแค่นั้นก่อนจะเดินตัวปลิวไปที่หน้าลิฟต์สำหรับผู้บริหาร

และเมื่อลิฟต์เลื่อนลงไปแค่ชั้นเดียว เขาก็ต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด...นายอภิชาต กับนางรัตนา

ปณิณยกมือไหว้รัตนาตามมารยาท แต่กลับลูกชายของหล่อน ปณิณจ้องมองอภิชาตอย่างไม่ปิดบังความรังเกียจ นางรัตนาแตะแขนลูกชายไว้ทำนองว่าปล่อยให้ลิฟต์ปิดไปก่อนค่อยลงตัวอื่นก็ได้ แต่อภิชาตดื้อกว่านั้น เขาเดินเข้ามาทำให้นางรัตนาจำใจต้องเดินตามลูกชายเข้ามาอย่างไม่เต็มใจนัก

สามคนในลิฟต์กว้างขวาง แต่กลับอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง

กระทั่งปณิณกดหยุดลิฟต์ และเอ่ยเสียงเข้ม

“แกมาทำไม”

“ใคร? แกถามฉันหรือ”

ปณิณหันมาจ้องหน้าเหมือนอยากตะคอกใส่ว่า...ถ้าไม่ถามแกจะให้ฉันถามแม่แกหรือไง

อภิชาตยักไหล่ ยิ้มยียวนเหมือนเช่นเคย

“ฉันก็มาทำงานสิวะ”

“วันนี้เป็นวันสุดท้ายของแก เก็บของแล้วออกจากบริษัทไปได้เลย”

นางรัตนาตกใจ อภิชาตหน้าบึ้งทันที

“หมายความยังไง”

“ก็หมายความว่าฉันไล่แกออกแล้วไงล่ะ”

“แกไม่มีสิทธิ์”

“ฉันมีสิทธิ์ในฐานะรองประธานบริษัท แกไปรับค่าชดเชยที่ฝ่ายบุคคลได้เลย”

“แก อะไรกันวะไอ้ณิณ แกจะไล่ฉันออกทำไม”

ปณิณจ้องหน้าอภิชาตด้วยแววตาเย็นยะเยือก...อภิชาตกลืนน้ำลาย

“ถ้าเป็นเรื่อง...นุช...นั่นมันเรื่องส่วนตัว...”

“ไปเขียนเรื่องลาออกซะ ถ้าฉันยังเจอหน้าแกที่บริษัทอีก ฉันจะไล่ออกแล้วแกจะไม่ได้อะไรเลยสักบาทเดียว”

ปณิณพูดแค่นั้นก่อนจะกดให้ลิฟต์เปิดประตูและเดินออกไปโดยไม่สนว่ามันถึงชั้นที่เขาต้องการหรือยัง

เมื่อประตูลิฟต์ปิดอีกครั้ง นางรัตนาก็ทุบแขนลูกชายทันที

“แกทำอะไรลงไป ไอ้ลูกตัวดี รู้ใช่ไหมว่าคนอย่างปณิณ พูดจริงทำจริง”

“โอ๊ยแม่...แล้วมาตีผมทำไมเนี่ย ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”

“ไม่ผิดยังไง แกกับนังแรดนั่นช่วยกันสวมเขาให้เค้า ไอ้ลูกโง่ กว่าฉันจะกล่อมให้คุณธนายอมให้แกเป็นถึงผู้อำนวยการได้ฉันหมดน้ำลายไปไม่รู้เท่าไหร่ แล้วความโง่ของแกมันคุ้มมั้ย ยัยผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นมันคุ้มมั้ย”

“แม่! แม่ก็พูดเกินไป นุชเขามีพ่อมีแม่นะ เขาเป็นถึงคู่หมั้นไอ้ณิณ ไปเรียกเขาว่าผู้หญิงชั้นต่ำได้ยังไง”

“ก็ถ้ามันเลวพอที่จะนอกใจคู่หมั้นแล้วหันมาคั่วกับแก มันก็ต่ำทั้งนั้นแหละสำหรับฉัน กว่าฉันจะสร้างทุกอย่างให้แกได้อย่างทุกวันนี้ แม่แกต้องทุ่มเทอะไรไปเท่าไหร่รู้มั้ย แล้วนี่อะไรแกจะเสียทุกอย่างเพราะอีเด็กนั่นคนเดียว”

“แม่ ทำไมแม่พูดจารุนแรงแบบนี้ ไอ้ณิณมันก็แค่โกรธมันไม่กล้าไล่ผมออกจริง ๆ หรอกน่า”

“แน่ใจหรือ ขนาดตัวเจ้าสาว เค้ายังเปลี่ยนได้กลางงาน แล้วนับประสาอะไรกับแก เค้าจะเก็บแกไว้ทำไม ฮือ ไอ้ลูกโง่ไม่ได้ดั่งใจฉันเลย”

เมื่อลิฟต์เปิด รัตนาก็เดินกระแทกเท้าออกไป อภิชาตถอนหายใจ เดินตามแม่ไปด้วยอาการคอตก

“พี่ณิณ...”

สองขาของปณิณชะงัก ไม่ต้องหันไปดูเขาก็จำได้แม่นว่านี่คือเสียงของใคร เธอคนนั้นเดินอ้อมมายืนหน้าเขา พร้อมรอยยิ้มกล้า ๆ กลัว ๆ

ปณิณเพียงแต่จ้องหน้าเธอ ไม่ได้พูดอะไร

“เอ่อ...กำลังจะไปไหนหรือคะ”

“กลับบ้าน”

เขาตอบกลับห้วน ๆ นึกโกรธที่ตัวเองใจเต้นแรงขึ้นมา

“มีเวลาไปดื่มกาแฟกับนุชก่อนมั้ย นุชตั้งใจมาหาพี่ณิณนะคะ”

“มาหาทำไม ทำไมไม่ไปหาไอ้ชาติ”

นุชนรีหน้าเศร้า

“พี่ณิณ...จะไม่ให้โอกาสนุชได้อธิบายเลยจริง ๆ หรือคะ”

“ผมไม่สนเหตุผลของคุณหรอกนะ แค่รู้ว่าเรื่องที่คุณกับไอ้ชาติ...มันเป็นเรื่องจริง เท่านั้นก็พอแล้ว”

แม้แต่สรรพนามที่เคยเรียกขาน ก็ยังเปลี่ยนไป แต่นุชนรียังฝืนยิ้ม

“นุชแค่พลาดไป”

“ผมบอกแล้วไงว่า ผมไม่สนอีกแล้ว...”

“แต่นุชยังรักพี่ณิณนะ ได้โปรดเถอะพี่ณิณ...ให้โอกาสนุชอีกครั้งนะ”

เธอฉุดแขนเขาไว้แล้วกระซิบ น้ำตาคลอ

ปณิณอยากจะเห็นใจ อยากจะดึงเธอมากอด แต่ทิฐิของเขาทำให้เขาทำเพียงจ้องตาเธอนิ่ง

“ผมแต่งงานแล้วกับพี่สาวของคุณ มีสถานะเป็นพี่เขยของคุณ เผื่อคุณจะลืม ถึงผมจะให้อภัยคุณได้ แต่เรื่องของเรามันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”

“พี่ณิณจะบอกว่าพี่รักพี่พุดงั้นหรือไง...อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาพี่ณิณก็แอบชอบพี่พุดมาตลอด”

“เหลวไหล ผมไม่เหมือนคุณนะนุช”

ปณิณแกะมือเธอออกเบา ๆ

“คุณเองเป็นคนทำลายเรื่องของเรา และมันก็จบไปแล้ว อย่ามายุ่งกับผมอีก”

เขารีบเบือนหน้า เดินหนีน้ำตาของนุชนรีที่ร่วงผล็อย เธออาจจะเสียใจจริง ๆ ก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะยอมกลับไปคืนดีกับเธอ...ไม่เพียงเพราะเขาเจ็บและเสียใจแต่เขาจะไม่ยอมใช้ผู้หญิงร่วมกับไอ้อภิชาตเด็ดขาด