ตอนที่ 5 ลูกเขย

เธอไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่ ณิณมองไปรอบ ๆ บ้านด้วยแววตาสงสัย

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมคุณกลับมาบ้าน”

พุดธิดากระพริบตา นั่นเป็นคำถามที่แปลกมากสำหรับเธอ

“เอ่อ...นี่บ้านของฉันนี่คะ ต้องเกิดอะไรขึ้นด้วยหรือถึงจะกลับมาได้”

“แต่คุณอยู่บ้านผมแล้ว ลืมแล้วหรือไงว่าตอนนี้คุณอยู่ในสถานะอะไร”

น้ำเสียงเขาคล้ายจะดุ เธอหน้าเจื่อนไป

“ขอโทษค่ะ ฉันแค่...กลับมาเก็บของใช้ส่วนตัวกับพวกหนังสือ”

“อ๋อ แล้วไป แล้วทำไมให้คนขับรถมารับตั้งหนึ่งทุ่ม”

“ก็พุด...ก็ฉันตั้งใจจะอยู่กินข้าวกับพ่อกับแม่ก่อน”

“งั้นหรือ...แล้วคิดจะเชิญผมร่วมโต๊ะด้วยไหมล่ะ”

เขาเอ่ย และเป็นอันรู้กันว่ามันไม่ใช่คำถามแต่เป็นคำสั่ง

นายนาถทั้งแปลกใจและดีใจที่ปณิณมาร่วมมื้อเย็นด้วย ต่างจากนางละไมที่มีทีท่าอึดอัด นางถึงกับแอบโทรศัพท์หาลูกสาวคนเล็ก และนุชนรีก็กระฟัดกระเฟียดมาตามสายว่าจะไม่ยอมลงมาจากห้องนอนจนกว่าทั้งพี่สาวและพี่เขยกลับบ้านไป

มื้อนั้นพุดธิดาเข้าครัวโชว์ฝีมือด้วย เธอไม่รู้ว่าเขาไม่กินเผ็ดเพราะถามว่าเขาจะกินอะไร เขาก็บอกว่าอะไรก็ได้ ผลสุดท้ายคือเขากินข้าวโดยเหงื่อไหล ปากแดงและดื่มน้ำถี่ ๆ

“แล้วก็ไม่บอกฉันล่ะคะว่ากินพริกไม่ได้”

“ก็ผมอยากรู้ว่าคุณจะทำอะไรให้ผมกิน”

ปณิณพูดอย่างอารมณ์ดี...เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้มตั้งแต่เข้าพิธีแต่งงานด้วยกันมา

“แม่ของฉันทำกล้วยบวดชีไว้ด้วย คุณจะรับหน่อยไหม”

“ดีครับดี”

พุดธิดาอมยิ้มตอนที่ยกของหวานมาให้เขาและเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย

อย่างน้อยอาหารมื้อแรกในฐานะลูกเขย เขาก็ไม่ได้แสดงทีท่าให้น่าอึดอัดอะไร แม่ของเธอเสียอีกที่ติดจะบึ้งตึงทั้งที่ฝ่ายที่ควรจะโกรธคือปณิณไม่ใช่นางละไมหรือนุชนรี

“ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะ แล้วถ้าว่าง ๆ ก็มากินข้าวกับพ่ออีกล่ะ”

นายนาถเอ่ยกับลูกสาวและตั้งใจเผื่อแผ่ไปทางลูกเขยด้วย ร่ำลากันพอเป็นพิธี ปณิณก็ขับรถพาพุดธิดากลับบ้านของเขาโดยมีสายตาของพ่อและแม่มองส่งตาม

“เขาก็ดูเข้ากันได้ดีนะ พ่อก็สบายใจที่ได้เห็นอย่างนี้”

“ฮึ พ่อนี่ก็เอาใจง่ายจังเลยนะ ไม่คิดว่าแปลกหรือ ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่วัน นายณิณยังรักยัยนุชหัวปักหัวปำ แล้วจู่ ๆ ก็มาทำเหมือนรักกับยัยพุดซะเต็มประดา แม่ไม่อยากจะคิดเลยว่า หรือว่าจริง ๆ แล้วสองคนนี้แอบชอบพอกันมาก่อน แล้วหาเรื่องโทษยัยนุช ยกเลิกการแต่งงานเพื่อจะมาแต่งกันเอง”

“เหลวไหลน่ะแม่ พ่อว่าเรื่องใครจะแต่งกับใครมันควรจะจบได้แล้ว เพราะยิ่งรื้อฟื้น เราต่างหากที่จะยิ่งเสียหาย ลืมแล้วหรือไงว่าคนที่ทำให้เสียเรื่อง ก็คือลูกสาวของเราเอง”

นายนาถพูดแค่นั้นก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน นางละไมถอนหายใจอีกระลอก แม้ใจหนึ่งก็โล่งอกที่เห็นพุดธิดามีความสุขดี แต่ความที่เอ็นดูนุชนรีมากกว่ามาแต่ไหนแต่ไรก็อดจะเข้าข้างลูกสาวคนเล็กไม่ได้...แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ทำผิดไม่ใช่ใครอื่นแต่ก็คือลูกสาวตัวเองนั่นแหละ

หลังก้าวขึ้นรถ ทั้งปณิณและพุดธิดาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก ไม่มีแม้แต่เสียงเพลงหรือวิทยุข่าว มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่เบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ยิน...

“กลัวผมมากขนาดนั้นเลยหรือ”

จู่ ๆ เขาก็เอ่ยออกมา

พุดธิดาหันมองอย่างแปลกใจ

“เห็นคุณนั่งตัวแข็งไม่พูดไม่จา ก็นึกว่าคงจะกลัวผมมาก”

“ฉันเปล่าสักหน่อย”

พุดธิดาเถียงงึมงำ ทั้งที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่านั่งเกร็งอยู่จริง ๆ

ปณิณหัวเราะเบา ๆ นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอเพิ่งเคยได้ยินเขาหัวเราะจริง ๆ ไม่ใช่หัวเราะแบบยิ้มเยาะ

“ถึงตอนนี้แล้วเราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกันแล้วนะ เราคือสามีภรรยากัน”

“ไปจนถึงเมื่อไหร่หรือคะ”

“หืม หมายความว่ายังไง”

“ก็ฉันต้องสวมบทบาทภรรยาของคุณไปจนถึงเมื่อไหร่หรือคะ...คุณบอกฉันได้เลยนะคะ ฉันจะได้วางแผนชีวิตถูก”

ปณิณขมวดคิ้ว มองกระจกมองหลังก่อนจะหักรถเข้าข้างทางทันทีเมื่อไม่เห็นว่ามีรถตามหลังมา

พุดธิดาสะดุ้งนิด ๆ เมื่อเห็นว่าเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาไม่พอใจ

“หมายความว่ายังไง อธิบายให้ผมฟังชัด ๆ ทีซิ”

“อ้าว...” พุดธิดาแปลกใจจริง ๆ เขาเองน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดียิ่งกว่าเธออีกไม่ใช่หรือ

“ก็การแต่งงานของเรา...”

“มันทำไม”

“ฉันแค่เป็นเจ้าสาวแทนนุช เพื่อไม่ให้งานแต่งล่ม ไม่ใช่หรือคะ นั่นหมายความว่าฉันก็จำเป็นต้องทำหน้าที่นี้อีกสักระยะเท่านั้น...แต่จนถึงเมื่อไหร่นั้นก็แล้วแต่คุณ ฉันเองยังไงก็ได้”

อาจเพราะแววตาและคำพูดแสนซื่อของพุดธิดาที่ทำให้ปณิณโกรธไม่ลงทั้งที่ตอนแรกเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

“ใครบอกคุณเรื่องนี้”

“ทำไมต้องมีคนบอกอีกล่ะคะ ในเมื่อครอบครัวเราทั้งสองก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”

“เฮ้อ...”

ปณิณส่ายหน้า เขาเจอเล่ห์เลี่ยมแพรวพราวมาเยอะ แต่พอมาเจอคนพูดจาตรงไปตรงมาแบบนี้เขาก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน

“งั้นผมก็จะบอกคุณตรง ๆ เหมือนกัน ผมไม่มีความคิดจะยุติการแต่งงานอะไรทั้งนั้น ตรงกันข้าม ผมกำลังวางแผนพาคุณไปจดทะเบียนสมรสกันวันพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ”

พุดธิดาตาโต

“ไม่ได้นะคะ”

“ทำไมจะไม่ได้?”

“ฉัน...ฉันลางานมาแค่สามวัน แล้วพรุ่งนี้ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว”

ปณิณอยากจะหัวเราะ เหตุผลแค่นี้เองเนี่ยนะ?

“งั้นก็ลาต่ออีกครึ่งวัน มันคงใช้เวลาไม่นานนักหรอก”

“ไม่ได้ค่ะ ฉัน...ฉันไม่จดทะเบียนกับคุณ”

“ทำไม”

คราวนี้เขาไม่ยิ้มแล้ว พุดธิดาอึกอักก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“ก็...คุณณิณคะ เราสองคนไม่ได้คบหากันจริง ๆ ไม่เคยรู้จักอีกฝ่ายแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่จะชอบหรือรักกันเลย ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าทำไมคุณถึงอยากจดทะเบียนสมรสกับฉัน แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญเกินไปเกินกว่าที่เราจะทำกันเล่น ๆ ฉันไม่อยากเดี๋ยวจด เดี๋ยวหย่า หรอกนะคะ คุณอาจไม่เห็นว่าเป็นเรื่องเสียหายอะไร แต่ช่วยคิดถึงมุมของฉันบ้างก็น่าจะดีนะคะ”

นี่คงเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่ปณิณเคยได้ฟังจากพุดธิดา เขาจึงนิ่งอึ้งไป...คิดตาม...

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจ

“ก็จริงของคุณ ผมทำอะไรบุ่มบ่ามจนเคยตัว ขอโทษด้วยละกันนะครับ เอาเป็นว่าเราสองคนมาทำความรู้จักกันให้ดีขึ้นกว่านี้ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณนะคะที่ฟังฉัน”

“ถ้าอย่างนั้น คุณลางานเพิ่มอีกได้ไหม หรือลาพักร้อนก็ได้”

“อ้าว...ทำไมล่ะคะ”

“ก็ผมจะพาคุณไปฮันนีมูนไงล่ะ เราเพิ่งแต่งงานกันนะ ผมคงเป็นสามีที่ไม่น่ารักเลยถ้าไม่พาภรรยาที่น่ารักอย่างคุณไปฉลองแต่งงานด้วยการฮันนีมูน...”